Yazıldı ömürlüyüm. Arada su saldı göz yaşları o xatirələrin üstünə. Ömrün küləkləri



Yüklə 0,65 Mb.
səhifə6/9
tarix16.02.2017
ölçüsü0,65 Mb.
#9075
növüYazı
1   2   3   4   5   6   7   8   9
YOXLUĞUNUN YOLU
Yoxluğuna yol çəkdi gözlərim-
sənsizlik adlı.
Göz-göz, üz-üz,
kiprik-kprik caladım
həsrətinə
yolları.
O yllarda səsim yeridi,
baxışlarım yeridi.
Hara getdilərsə əks-səda kimi
döndülər geriyə.
Ürək döyüntüsü tək
qaldılar ayaqla baş arasında.
Bir ömür çürütdülər
sənsizlikdən-sənsizliyə.
Damarlarım dolama-dolama
qış yolu,
qan yolu.
Bu da mənəm-
yoxluğunun yolu.



CƏNAB, FİLANKƏS!
Bilirəm, qolların çox uzundur,
əlin hər yerə girir,
əlin hər yerə çatır.
Çox işlərin altından
sənin barmağın çıxır.
Bilirəm, əlindən çox şey gəlir.
Çox şeyi həll edir əllərin-
boğur,
kəsir,
öldürür,
didir əllərin.
Özün burda ola-ola
dünyanın o başına da 
gedir əllərin.
Əllərin sehirli çubuq kimidi
nə istəyir, onu da edir.
Cənab Filankəs!
Hər yerə əl qoyursan,
barmaq tıxayırsan,
əl basırsan.
Yeri gələndə
beşəlli olursan,
dünyanı on əllə qamarlayırsan.
Cənab Filankəs!
Hələ ki,
barmaqlarınla saydığını say,
əllərinlə soyduğunu soy.
Amma əl qoymağa 
bir yeri unutmusan.
Bircə dəfə də əlini
vicdanının üstünə qoy.
MƏMLƏKƏTDİ DƏ...
Bu necə məmləkətdi-
şairlər kürəyindən vurulur, 
qadınlar ürəyindən.
Görənlər dilindən olur,
şahidlər çörəyindən.
Azadlığı azad edən oğullar
məhbəslərdə azadlıq çürüdür.
Azadlıq meydanında
azadlığı süpürgəçi qadınlar süpürür.
O meydanın azadlığını
qolları qandallı,
yolları bağlı oğlanlar qoruyur.
Bu necə məmləkətdi-
hər addımı edam yeridi.
Binalarının başı,
dənizinin kənarı,
qatarının altı.
Hər gün acı adlı,
yoxsulluq geyimli,
ehtiyac nəfəsli
intiharlar artır.
...O günü 82 yaşlı bir qoca da
özünü öldürdü-
təqaüdlə dolanmaq olmur deyə.
...O günü bir dul gəlin də 
özünü dənizə atdı-
pulsuzluqdan pis yola
düşməsin deyə.
Pis yollar o qədərdi ki...
Burdan Dubaya,
Türkiyəyə,
Rusiyaya.
Nə bilim hara-hara.
...O günü neçə-neçə balalarının
meyidi gəldi Azərbaycana.
Can-can Azərbaycan.
Qəriblikdə güllələnən,
doğranan övladların sənə qurban.
Bu necə məmləkətdi-
haramlarının üstünə halal yazılıb.
Halallarına haram deyilir.
...O günü Şuşada oğlunu itirmiş
göysatan nənəyə də
verdim bu sualı:
-Bu necə məmləkətdi?
Şuşaya boylanırmış kimi
uzaqlara boylandı.
Əlindəki 5-10 qəpiklik
kişniş-şüyüdü 
oğlunun olmayan qəbri üstünə
qoyacaq gül dəstəsi kimi 
sinəsinə sıxıb dedi: -MƏMLƏKƏTDİ DƏ.

BİR QOM HƏSRƏT
Hər gün əllərimin içində
bir qom həsrət ağlayır
bənövşə rəngində.
Barmaqlarım göynəyir
həsrətin bənövşə nisgilindən.
Bir qom həsrəti
bir qom bənövşə kimi
gəzdirir əllərim.
Ovcumun içində qulaq-qulaq 
yarpaqlayır,
çiçəkləyir kədərim.
Ovcumu aça bilmirəm.
Açsam
həsrətin xəzəlləri 
töküləcək yerə.
Bir qom bənövşənin rəngi
həsrətin rəngi kimi
qalacaq əllərimdə.

QARA SƏSSİZLİK 
Gecələr qara-qara
səssizlik ağlayır üstümə.
Mən o səssizlikdə yaşayıram-
səssizliyin ağısına uyuyuram,
səssizliyin pıçıltısına oyanıram.
Mən səssizlik oxuyuram.
Elə nəğmədir ki,
ancaq özüm eşidirəm,
özüm ağlayıram o səsə.
O səs də məni ağlayır.
Gecələr qara-qara
səssizlik ağlayır üstümə.
O səssizliyə bağışlamışam
hər şeyimi-
adımı, baxışlarımı,
səsimi, nəfəsimi.
O səssizliyə atmışam
əllərimi.
Qarışmışam o səssizliyə,
o gecəyə.
Bir qara bulud kimi
əllərimin kölgəsi düşür üstümə.
O kölgə qara səssizlik kimidir-
o kölgədə heç kim
tapa bilməyəcək məni.
ONU BİLMİRƏM Kİ...
Bir ömür budadım qaralı, ağlı
Bi nəfəs tükətdim dumanlı, ahlı
Hələ də bir ağıl kəsmədi ağlım
Ağlımı ağlıyla yedi bu dünya.
Köçlərə gün hördüm, köçlərdə getdi
Puçlarda silindi, heçlərdə getdi
Mənim haqq-hesabım öclərdə getdi
-Beş günlük qonaqsan-dedi bu dünya.
Hara üz tuturam kədərdi, kədər
Bu al da, bu ver də hədərdi, hədər
Onu bilirəm ki, taledi qədər-
Onu bilmirəm ki, nədi bu dünya.

NƏNƏMİN NAĞILIYDIM
Nənəmin nağılıydım-
at-at qaçışımdan,
gül-gül gülüşümdən,
yerişimdən,
duruşumdan danışardı.
Məndən danışmaqdan doymazdı.
Gözümə bir nağıl qoşardı,
sözümə bir nağıl qoşardı,
üzümə bir nağıl qoşardı.
Elə şirin-şirin
məndən danışardı.
Əlacı olsaydı
ürəyini yarardı,
məni ürəyinin içinə qoyardı.
Sonra da 
ürəyindən danışardı.
Elə bilirdim
bütün nağıllar 
nənəmin uydurmasıdı.
Nənəm uydurub 
ayı da,
günü də,
ulduzu da.
Ağatlı oğlanı da,
saçından asılan qızı da.
Nənəmin nağılıydım-
elə bilirdim
məni də nənəm uydurub.
Nənən köçəndən
mənim də nağılım
nənəm olub.

GOR KÖKLƏYİRƏM
Sənsizlik dərd imiş, dərdə qurd düşüb
Bu qurdun eşdiyi yara kimiyəm.
Deyək ki, yaz ömrü bura qədərmiş
Mən hardan bilim ki, hara kimiyəm.
Döyənək yolların üzünə döydüm
Çevirdim tərsinə, düzünə döydüm
Oturub bir axşam dizimə döydüm
Gördüm kölgələnib qara kimiyəm.
Hələ ki, bu yola yol kökləyirəm
Dərdin havasına qol kökləyirəm
Olumdan ölümə gor kökləyirəm
Ölümdən oluma ara kimiyəm.
DODAQLARIN YUXUSU...
Ən əlçatmaz sevgilər
çin çıxmayan gözəl yuxular tək
yarımçıq nəğmədir dodaqlarda.
Və ən şirin yuxudu
dodaqların yuxusu.
Hər səhər yuxusunu
göz yaşlarına 
danışar dodaqlar.
Axı, yuxunu suya danışarlar.
Göz yaşları da
dodaqların yuxusunu
yuyar, aparar.
Yerində dodaqlara
duz tamı qalar.
Hər gün dodaqların çatına
duz basılar,
yuxusu səpilər pərən-pərən.
Dodaqlar yuxusunun
şirinliyini dada bilməzlər
göz yaşının əlindən.
BİR AYAĞIM
Bir ayaqlı gəzirəm
Bir ayağım hardadı?
Bəlkə məndən qabaqda
Bəlkə məndən daldadı?
Bilmirəm harda bitib
Bilmirəm harda itib
Biri harasa gedib-
Bir ayağım burdadı.
...Gec də olsa tapıldı
Güc də olsa tapıldı
Heç də olsa tapıldı-
Yadıma birdən düşdü
Bir ayağım gordadı.
AYAQLARIMI YOLLARDA GÖMDÜM
Ayaqlarımı yollarda qoydum.
Bir yol yeriməyimi,
bir çöl yüyürməyimi, 
bir dağ qalxmağımı,
bir mənzil gedb-gəlməyimi
yollarda gömdüm.
Ayaqlarımın üstündən 
təkərlər keçdi,
ayaqlar adladı,
quşlar uçdu.
Və ayaqlarımın səsi
addım-addım öldü.
Ayaqlarımın səsində 
addımlar susdu,
gəl-getlər kiridi,
get-gəllər dondu.
Ayaqlarımın üstünə
yolların,
illərin tozu qondu.
Ayaqlarımın üstündən
günlər addım-addım,
illər ayaq-ayaq keçdi.
Bir ömrün də kölgəsi axdı
bulud kimi
ayaqlarımın üstündən.
Və ayaqlarımın üstündən 
keçdim mən.

ƏLİ BİZİM KƏNDDƏN İDİ


Əli bizim kənddən idi.

Davaya hamıdan birinci getmişdi,

hamıdan birinci qayıtmışdı.

Sağ gözünü,

sol ayağını,

iki əlini davada qoyub gəlmişdi.

25 yaşındaydı-

anası yedzdirirdi onu.

Anası geyindirirdi,

anası çimizdirirdi,

anası əlil arabasında gəzdirirdi onu.

O davadan qayıdandan

anası iki ürəkli,

iki ömürlü olmuşdu-

iki ömür sürürdü.

Əlinin də ömrünü

ömrünə qatıb

ayaq üstə ölürdü.

Taa gücü çatmırdı oğluna,

zorla otuzdururdu,

zorla altını-üstünü təmizləyirdi.

Amma nə vaxt baxardın

oğlunu əzizləyirdi.

Əli bizim kənddən idi.

Çox arzuları varıydı.

Nişanlısı da Əlinin şəkli qoynunda

evdə qarıyırdı.

Ər adı gələndə

qulaqlarını tuturdu,

başına-gözünə döyürdi.

Onu istəyənlərə

qeyrətsiz deyirdi.

Amma Əli də ürəyində

ona xeyir-dua verirdi,

onun ərə getməsini istəyirdi.

Əli bizim kənddən idi.

Hər gün sağ ayağının

barmaqları arasına qələm taxıb

yazmaq öyrənirdi.

Heç kim də bilmirdi ki,

yazmaq onun nəyinə gərəkdi.

Bu sualı qonşumuzun xəstə oğlu

Əhməd də mənə verirdi:

-Əli neynir yazmağı?

Mən də çiynimi çəkirdim.

Hərdən də Əlini yalqız görüb

Əhmədlə yanına gedirdim.

Əlini danışdırmaq istəyirdim.

İstəyirdim ki, davadan,

döyüşməyindən danışsın.

Əli də Əhmədə baxıb susardı.

Çünki Əhməd çox xəstəydi,

iki böyrəyi də dəyişilməliydi.

Əhmədə təzə böyrək köçürülməliydi.

Amma Əhmədin atasının pulu yoxuydu.

Əhmədgil çox kasıbıydı.

Hərdən ağrılardan qıvrılanda Əhməd

əlil arabasında əlsiz Əlinin gözləri dolurdu.

Əhmədin saralmış üzünə baxanda

halı çox pis olurdu.

Əli bizim kənddən idi.

Özünün dediyinə görə

mənasız bir ömür yaşayırdı.

Ağır-ağır yükünü

bir sümük bir dəri olan

anası daşıyırdı.

Bir gün də atasının qoyun soyduğu

bıçağın əl tutan yerini

ayağıyla torpağa basdırdı.

Sonra bıçağın göyə baxan

dik ucunun üstünə yıxıldı.

Gəlib onu qaldıranda

Əli çoxdan ölmüşdü,

bıçağın dik ucu ürəyinə taxılmışdı.

Yanında da bir kağız varıydı.

Ayağıyla ilk və son məktubunu yazmışdı.

Yazmışdı ki:

--Deyərsiniz Əli adında

canlara dəyən bir oğlan varıydı,

yaşamağı mənasızıydı.

Ömrünü anasına,

böyrəklərini Əhmədə bağışladı.


QAR QAR KİMİ...

Qar qar kimi qarramadı,

Quş quş kimi quşlamadı,

Qış qış kimi qışlamadı...

Qar qar kimi qarrasaydı,

Quş quş kimi quşlasaydı,

Qış qış kimi qışlasaydı,

Yağış yağış kimi yağsaydı,

Adam adam kimi olsaydı..

Yola düşüb getməyə nə vardı ki..

Külək külək kimi əssəydi,

Daşlar ürəkləri deyil

Ayaqları əzsəydi

Dərd batmanla gəlməzdi.

Yağış yağış kimi

yağmadı deyə,

Gün gün kimi çıxmadı deyə,

Adam adam kimi olmadı deyə

Dərd də batmanla gəldi.

Heç misqal-misqal da çıxmır.
EH, SARA, SARA...

Sən çoxdan unudulmusan, Sara.

Ala gözlərin də,

sarı saçların da

elə adın kimi silinib yaddan.

Məndən başqa

yoxdu səni xatırlayan.

Sən tozlu xatirələrdə

mənimlə bir yerdəsən hələ.

Nəğmələr oxuyuruq

saçımızın ucunu hörə-hörə.

Amma saçın ucunu hörməzdilər.

Səni bir oğlan sevərdi,

sən də onu dəlilər kimi sevərdin,

səni ona verməzdilər.

Səni başqasına verdilər.

Sən də toyuna az qalmış

özünü atdın çaya,

apardı sellər səni.

Neçə aydan sonra

yosunların arasından

tapdılar cəsədini.

Balıqlar ala gözlərini yemişdi,

kol-koslar gözəl üzünü didmişdi.

Çayın səsindən

başımıza çay havası gəlmişdi.

O çayın şırıltısına

dalğa-dalğa oynadı anan,

oynamaqdan doymadı anan-

öldü oynaya-oynaya.

Çayın havasına

basdırdılar onu,

basdırdılar sənin yanında.

Sonra da atan köçdü yanınıza.

Çayın havası hamınızı

çəkirdi kamına.

Və çayın havasına,

suların zümzüməsinə

qulaqlarını qapayıb

getdi qardaşın buralardan.

Getdi, qayıtmadı.

Bir də onu gördüm deyən olmadı.

Evinizə başqa adamlar köçdü.

Sevdiyin oğlan da

heç nə olmamış kimi

başqa qızla evləndi.

İndi, indi

biləsən, necə xoşbəxtdi.

Sən çoxdan unudulmusan, Sara.

Havayı yerə qıydın özünə,

Anana, atana, mənə.

Havayı yerə qıydın gəncliyinə.

Əgər dəlilər kimi sevməsəydin,

əgər dəlilik eləməsəydin

indi, indi

sən də xoşbəxtiydin.

Sənin sevgin bir dəlilik idi,

çay apardı onu da.

Sən çoxdan unudulmusan, Sara.

İndi hasarınızın yanında

səni xatırlayıram.

Uzaqlardan,

çayın kənarından

əl eləyirsən mənə.

Gəl deyirsən,

gəl bir yerdə dinləyək

çayın səsini,

suların zümzüməsini.

Eh Sara, Sara...

O çay çəkməz kamına məni.

Axı necə gəlim ki...

Mən dəlilər kimi sevmədim ki...

Sən çoxdan u.....n S...........a

YA.....


Ya küləklər kədəri qovdu üstümə,

Ya kədər küləkləri

gətirdi ömrümə.

Ömrüm küləklərin

əlində budandı.

Hələ də kədərin

küləkləri döyür budaqlarımı,

dolaşdırır saçlarımı.

Saçlarımın dolaşığında

azmır kədər,

saçlarıma elə çopur

sığal çəkir ki..

Üstümə elə ah çəkir ki...

O ah ütür gözlərimi,

əllərimi,

ürəyimi.


Ütülmüş ağac kimiyəm daha,

qupquru.


Gələn yazı da

küləklərin ahı tutub.

Taa həminki kimi

açılmırlar üzümə.

Həminki kimi

pəncərəmdən tox quşların

civiltisiylə,

günəşin bir zərrin teliylə

dolmurlar gözümə.

Dördnala çapır

kədərin küləkləri üstümə.

Ya küləklər kədəri qovdu,

ya kədər küləkləri gətirdi ömrümə.

Indi küləklərin

əlində qalmışam.

Hara gedirəm küləkdi.

Yer külək,

Göy külək.

İçimdə də küləklər əsir.

Mən küləklərə əsir.

Mən küləklərə təslim.

Küləkdi səsim.

Hara gedirəm qarşımı

Küləklər kəsir.

Hər yan görüş yeridi,

Məni küləklər gözləyir.

Dönməsəm, bilin ki

Küləklərlə getmişəm.


ƏLLƏRİMİN NAĞILI

Əllərin qopub əllərimdən

qırıq-qırıq əl yelləyəndən,

son yarpaq kimi havada cızıq-cızıq vida deyəndən...

Bax, o gündən, o gündən başladı əllərimin yetimliyi.

Ot basdı əllərimdən əllərinə uzanan cığırı.

O andan doğuldu əllərimin nağılı.

Əllərin isti yuva kimiydi

Ovcunda əllərim sərçə balasıydı.

Ümidindən ümidlənən,

ürəyindən ürəklənən, gülən.

Gülən əllərim uçmaq öyrənirdi.

Göylər sevincimdən dadırdı,

Yerlər xoşbəxtliyimə sevinirdi.

Küləklər məni bu görkəmdə

görmək üçün ardımca qaçırdı.

Bütün bağlı qapıları üzümə əllərin açırdı.

Əllərim yorulanda əllərinə qonurdu.

Əllərin əllərimi soyuqdan,

küləkdən, yağışdan, qardan qoruyurdu.

Ovcunun içində bir cüt qanad kimi

əllərim uyuyurdu.

Əllərinin külək keçirməyən,

yağış dammayan, soyuq gəlməyən yerindən

kəsmə-kəsmə yellər dəydi əllərimə.

Qəfil bir damla yaş düşdü ovcuma-

hələ də yeri göynəyir.

Qəfil barmaqlarım üşüdü,

qəfil əllərinin yuvası soyudu.

Bir də gördüm ki, əllərin əllərimə

bir qaranlıq, dibsiz dar quyudu.

Əllərim o quyudan çıxandan

əllərin yağış-yağış axandan—

əllərim ağlayır.

Barmaqlarımın ucundan yaş damır,

ovcum yaşlarla dolur.

Əllərim sıxılandan hərəsi ürəyim boyda yumruq olur.

O gündən ürəyim əllərimdə döyünür.

Qorxuram açam yumruğumu, ürəyim düşə yerə.

Ürəyimin düşən yerindən qan kimi süzülə əllərimin nağılı.

Bir də görəm ki, bu nağıl da qan kimi yerə dağılıb.

Və qanla bitib bu nağılın axırı—

Əllərimin nağılı.


BİR XIŞMA XƏYALAM

Bir xışma xəyalam, düşüb didərgin

Gəlib qapınızda gecələmişəm.

Harayla çəkdiyim adını indi

Səssiz, için-için höccələmişəm.

Elə bilmişəm ki, açıb qapını

Məni görən kimi sevinəcəksən.

Gözümdə sevginin ümid payına,

Ümid işığına güvənəcəksən.

Sonra da doqqazın ayağındakı

O kiçik kəhriz də kükrəyəcəkdir.

Həmişə dərdini dərdim sandığım

O xatın söyüd də hönkürəcəkdir.

Yağış yağacaqdır, mən də ki, qalıb

Səmayla torpağın bulud qatında.

Suya dönəcəyəm, islanacağam,

Göz yaşı, bir də ki, yağış altında.

Sənsə yatacaqsan isti yerində

Heç nədən xəbərin olmayacaqdır.

Soyuqda qapıda gözləmək nədir

Yataqda gözün də dolmayacaqdır.

Beləcə dayanıb, beləcə donub,

Axırda geriyə qayıdacağam.

Bir xışma xəyalam, qorxma, nə səni,

Nə də sevgilini oyadacağam.

BİR GÜN BEZİB BU TƏKLİKDƏN

Bir gün bezıb bu təklikdən

Öz-özünə çığırasan

Qalxıb yerdən, enib göydən

Ölənləri çağırasan.

Ölənlər də gələ birdən

Ağlıyasan dəli kimi

Asılasan qollarından

Qopmayasan zəli kimi.

Doğmaların arasında

Varın gülə, yoxun gülə

Ahın gedə dağa-daşa

Dağda-daşda ahın gülə.

Sevinəsən bu gününə

Gördüyündən xoş olasan

Baxıb ona, baxıb buna

Sevgilərə tuş olasan.

Görəsən ki, qayğısızsan

Sevdiklərin yanındadır

Uşaqlıqdan üzü bəri

Hamı bir-bir yadındadır.

Bu vaxt qəfil daş atalar

Xəyalların uçub gedə

Kölgə kimi ordan-burdan

Ölənlər də qaçıb gedə.

Ağlayasan dərdli-dərdli

Harayına kimin gələ.

Kimsə deyə: ölənləri

Ta çağırma, ölüm gələr.
İLİŞİRƏM

Üzümdəki yaş yolunun

Yaşlarına ilişirəm

Daş atırlar, onun-bunun

Daşlarına ilişirəm

Ha qaçıram ora-bura

Gün görürəm ala-bula

Göy üzünün qara-qura

Quşlarına ilişirəm

Bu nə dərddi qaçılmayan

Yiyəsinə acımayan

Bu düyünü açılmayan

Qaşlarıma ilişirəm

Çəkən çəkir çəpərləri

Aşan aşır çətinləri

Ayağımdan çəkənlərin

Başlarına ilişirəm

BİR UŞAQ MEYİDİ

Bir uşaq meyidi qalıb o yolda

Anası hələ də itkindir deyir

Bu Vətən yoludur, ölüb o yolda

Soyuq cəsədini qurd-quşlar yeyir

O da uşaq idi, qayğısız idi

Cibinə daş yığıb, daş oynadardı

Hər gün dərsdən sonra evə dönərdi

Çıxıb taxtapuşda quş oynadardı

Bəlkə taxtapuşda oynatdığı quş

Ətini-qanını yeyən o quşdur

Təpədən aşağı tulladığı daş

Başına-gözünə dəyən o daşdır

Kəsilib qulağı, kəsilib burnu

Başının dərisi soyum-soyumdu

Sınıb qabırğası, cırılıb qarnı

Gözünün kökü də oyum-oyumdu

Çatlaq dodağında quruyub qan da

Qırılıb ağzınnan dişi tökülüb

Daha bu dəhşətdən qıvrılıb yol da

Qoca çinarların qəddi bükülüb

Hələ belə vəhşət görməyib aləm

Hələ belə ölüm ağıla gəlməz

Ana yuxusuna sağ vaxtı gələr

Ana yuxusuna bu ölü girməz

Soyulan başında təpik izləri

Sınıq barmaqları sınan sabahdı

Qurd-quşun qarnınnan baxan gözləri

Qurd-quşun qarnında od tutan ahdı


Yüklə 0,65 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3   4   5   6   7   8   9




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin