Əfrahim hüseynli

 
 

---

92 
 
BABAM 
   
Babam nəslimizin bel sütunudur, 
Ağac tək hər yana qol-budaq atıb. 
Öndə gedən odur, bayraqdar odur, 
Dünyanın içində dünya yaradıb!.. 
   
Pöhrənin suyunu bol eləyibdi, 
Onu gələcəyin ağacı bilib. 
Pisliyin gözünə kül ələyibdi, 
Babamın əlindən yaxşılıq gəlib. 
   
Həmişə sözünü üzə deyibdi, 
Xeyirxah işlərdən əl götürməyib. 
Vaxt olub ac qalıb, nimdaş geyibdi, 
Amma külfətinə korluq verməyib!.. 
   
Hay-küydən gen olub, deyib ayıbdı, 
Yersiz ucaltmayıb heç vaxt səsini. 
Varlanmaq eşqiylə yaşamayıbdı, 
Aclara veribdi son tikəsini. 
   
Doğmalar bir yana, özgələr, yadlar 
Dar gündə babama pənah gətirib. 
Onu görcək yatıb alovlar, odlar; 
Babam qan yatırdıb, araya girib!.. 
   
 
 

---

93 
 
Əzəldən mayası nurla yoğrulub; 
Sönən ocaqları o yandırıbdı. 
Məşədi babamız özü pir olub, 
Zülmət şüurları nurlandırıbdı!.. 
   
Məsləhət alanlar, söz eşidənlər, 
Onun sayəsində kamala yetib. 
Səfərə çıxanlar, Həccə gedənlər 
Varını babama etibar edib. 
   
Allah adamıydı, namaz qılırdı, 
Çox-çox uzaqdaydı bəd əməllərdən. 
Paklara, saflara heyran qalırdı, 
Qorxurdu böhtandan, məkrdən, şərdən. 
   
Haqqı tapdamayıb ömrü uzunu, 
Özgə kölgəsində yatmayıb babam. 
Həmişə Allaha tutub üzünü, 
Halalı harama qatmayıb babam. 
   
Həyatda hər zaman ucadı başı, 
Müqəddəs məzarı işıqla dolsun. 
Bu gün tamam olur yüz əlli yaşı, 
Qoy ulu babamın ruhu şad olsun!.. 
   
30 avqust 2007. Bakı. 
   
 

---

94