«мл т*'1шн» «* иа Alisher Navoiy

Dedikim: «Pahlovonliq errnas ul,
Kim kishi makr birla urg‘ay y o ‘l.
Teshib el kemasini hiyla bila,
G ‘arq etib suvg‘a bu vasila bila.
Qolmag‘on chog'da kimsaning joni,
Tutubon band aylagay oni.
Sen agar zohir etting itlikni,
M en sanga ko‘rguzay yigitlikni», -
dedi-da, dushmaniga qarab hamla qildi. Hayratidan 
kuchi qolmagan Jobir u bilan olishishga har qan-

---

cha tirishmasin, Suhayl uni коТапЬ yerga urdi. 
0 ‘zini boglagan arqon bilan qollarini mahkam 
qilib bogladi-da, o‘zi yotgan choh ichiga tashladi. 
«Har kishi birovga choh qazisa, unga nogoh o‘zi 
tushadi», - deb bekorga aytilmagan-da!
Suhayl o‘z maqsadiga erishgach, Mehr bilan toy 
bazmiga tayyorlana boshladi. Jobir xazinasini qolga 
kiritdi. Barcha xalq shodmon bolishib, shohga 
ta’zim qilishdi. Bazm tuzib, qoliga qadah olgan 
Suhayl: «Jobir band etgan barcha odamlarni ozod 
qildim. Ularni bu yerga olib kelinglar, men qadah 
bilan shod etay», - deb farmon berdi. Bog‘ ichidagi 
ikki chohda faqat ikkita bandi borligini ко‘rib, 
ulami bazmga boshlab kelishdi. Bulaming biri 
Navdar, ikkinchisi esa No‘mon edi. Ikki ota, ikki 
farzand bir-birlari bilan yiglashib ko'rishdilar, 
so‘ng otirib bir-birlari bilan soYashib ketdilar. Ikki 
shoh xudo yoliga kirib, mamlakatlarini Suhaylga 
topshirdilar. Barcha xalqlar shukr qilishib, o‘z 
shodliklarini izhor etishdi. Suhayl bilan Mehr o‘z 
maqsadlariga yetib, vasl topishdi. Mehr ham, yori 
ham nilufar rangidagi ko^laklar-u to‘nlami kiyib 
yurishardi, nilufar rangini xush ko‘rgan quyosh 
ham o‘z libosi uchun shu rangni tanladi.
Har pari chehraki, mahvash erur,
Moviy o ‘lsa libosi dilkash erur.