«мл т*'1шн» «* иа Alisher Navoiy

0
‘xshay- 
san, yuzingda ko‘z yoshlaring namoyon, iching 
ham menga o'xshab o‘rtanadi.
Chu sohib dardsen dardimg‘a rahm et, 
Tarahhum25 aylabon faryodima yet. 
Saharkim gulshan ichra gul ochilg‘ay,
Gul uzra turrayi26 sunbul sochilg'ay.
Chu gul termakka ul sarvi gulandom 
Q o ‘yar gulshanda gulruxlar bila gom27 
Sovug‘ ohimni bilgurtub damingdin,
K o ‘zum yoshini anglat shabnamingdim, -
dedi. Quyosh ko'tarilib kelarkan, uning o‘ziga 
o'xshashi, yuzlarining o‘zidek sarg'aygani, 
0
‘zidek 
devona bolib toglarda kezayotgani haqida so'zlab 
iltijo qilardi:
25 Tarahhum - shafqat, rahm qilish.
26 Turra - jingalak soch.
27 Gom - qadam.

---

Chu o'tsang mahvashimning maskanidin, 
Tushub iqbol yanglig‘ ravzanidin.
Tariyqi mehribonlig'ni fa n ay la,
Qoshida kuymakimni ravshan ayla.
Kun yoyilib ketgach, tog-u dashtda kezib, hij- 
ron alamiga chiday olmay g‘am-anduh chekar, 
devonalardek ko‘z yoshini to'karkan, fig‘onidan 
toglam i ham bezovta qilardi.
Farhod ayriliq otida iztirob chekib, olam ko'zlari- 
ga qorongi koVinar, kunduzlari beorom bolib tog-u 
dashtlarda kezib faiyod chekardi. Shorn boshlan- 
gach, sabr-u toqati qolmay, osmonga boqqanicha: 
«Ey zolim falak! Jafo-yu zulming shunchalik ham 
behisob boladimi? Hijron alamida qiynaganingdan 
ko‘ra oldirib qoVa qolsang bolmaydimi? Mening 
boshimga qora kunlami solib, olimga ham zor qil- 
ding. Yoki necha ming yil sayr qilib endi charchab 
qoldingmi? Yo mening baxtimga obcshab uyquda- 
misan? U oyynzli go‘zal hijronidagi holimga rahming 
kelsin», - deb nola qilardi.
Kolcda oy paydo bolgach, Farhod unga ta’zim 
qilib, yerni o'pib: