Möcüz ə Hüseyn Cahanbəxş 1982-ci il, aprelin əvvəlləri idi. Dostlar İbrahimin
Nəcmiyyə xəstəxanasında yatdığını söylədilər və birlikdə
onu ziyarət etməyə getdik.
Mənim İbrahimlə dostluğum onların hamısından qədim
idi. Biz bir-birimizlə çox səmimi idik. Mənim köhnə bir
volksvagen və bir vanet avtomobilim vardı, İbrahimə
maşın lazım olanda istifadə edirdi. Bir-birimizlə çox açıq
idik. Buna görə bir neçə saat xəstəxanada qaldım ki, bir işi
varsa, görüm.
Xəstəxananın işçiləri İbrahimin dostlarının əlindən
bezmişdilər. O qədər dostu vardı ki, dəstə-dəstə gəlib-
gedir, görüş saatına da fikir vermirdilər.
İbrahimin yanında oturduğum yerdə tibb işçilərinin biri
gəlib çəfiyəni onun üzünə sürtdü, mənim təəccübümü
görəndə dedi: "Bu yaralıya möcüzə baş verib, şəfa tapıb.
Çəfiyəni təbərrük məqsədilə sürtdüm".
Tibb işçisi gedəndən sonra İbrahimə baxdım.
- Burada nə baş verib? Bu nə deyir? Doğrudan, nə üçün
xəstəxanadakı digər yaralılar səni görməyə gəlirlər?
Gülümsədi.
– Doğru deyir, həqiqətən möcüzə olub. Əməliyyatın
son gecəsində Rüfaiyyə körpüsünün yanında idik. Son
işləri görürdük. Güclü müqavimət göstərən bir səngəri
