Xudafərin körpüsü "Yazıçı" nəşriyyatı, 1982

Bəs sənin adın nədir?

– Adım Ubadı, oğul. Yaran ağrıtmır?

– Yaram?

– Xəbərin yoxdu? Ox lap kürəyinə sancılmışdı. Dava-dərman eləyirəm, məlhəm qoyuram, yavaş-yavaş sağalır. Murad yavaş səslə dedi.

– Allah balalarına kömək olsun. – Və indi ona agah oldu ki, niyə tez-tez elə bilirdi ki, kürəyində gicitkan bitib, hayana tərpənirsə, onu dalayır.

Qarı dinmədi. Onun bu dünyada heç kəsi qalmamışdı. Murad uşağın ağıllı gözlərinə baxdı. Birdən-birə tanıdı. Odur, özüdür. Əlini qaldırıb işarə elədi ki, Uba qarı qulağını ona yaxınlaşdırsın.

– Tanıdım uşağı. Şeyx Heydər oğlu İsmayıldı, elə deyilmi?

Qarı əlini onun dodaqlarına qoydu və diri gözlərini evin içində hərlədi.

– Yox, nəvəmdi.

– Mən onu yaxşı tanıyıram. Onları zindandan çıxarıb aparanda mənim də köməyim dəyib. Qardaşı rəhmətlik Sultanəlini nə qədər qılınc çaldımsa, qurtara bilmədim. Ox məndən tez çatdı ona. Qorxma, mən dost adamam, sirr saxlamağı da bacarıram. Ay Uba xala, axı bu dünya niyə zillət, zülm, göz yaşı, zorakılıq üstündə qurulub?

İsmayıl da yaxına gəldi. O da bığları qoç buynuzu kimi əyilib qulaqlarına çatan bu adamı tanımışdı. Bu evə gətirilən gündən. Amma adını bilmirdi. Ağrının şiddətindən sifəti həmişə qırış-qırış olurdu. İndi isə o qırışlar yoxdu.

– Mən səni tanıyıram, əmi.

– Çox sağ ol, əvvəlki kimi at üstündə olsaydım, daha yaxşı tanıyardın. Eybi yoxdu, sağalıb duraram, at belinə qalxaram, qılıncımı götürrəm, onda Əbih Sultanın atasına od vuraram.

– Mən də sənə kömək eləyəcəm.

– Sən qabaqda, sərkərdə kimi, Sultanəli kimi gedəcəksən, bu qoca Murad da sənin buyruqlarını yerinə yetirəcək. Onda biz birləşib bu torpaqda nə qədər pis adam varsa, hamısını yox eləyəcəyik. Yaxşılara yol açacağıq.

– Əmi, sən Hüseyn Lələnin yerini bilirsən?

Hüseyn Lələnin İsmayıl üçün dünyada ən əziz, ən yaxşı adam olduğundan xəbəri vardı. Amma onu Şəmasə yanında görmüşdü.

– Yox, ay gözəl və ağıllı oğlan. Bilmirəm. Sağalan kimi taparam. Sənə söz verirəm.

Tumanın uzun ətəkləri gücsüz ayaqlarına dolaşan Uba qarı da gəlib Muradın yanında çöməldi. İsmayılın sözlərini eşitmişdi. Onun başını sığalladı.

– Tapacağıq, darıxma. Lələ sağ-salamatdı. Düşmən əlinə keçməyib. Muradı bura gətirən müridlər xəbər verdilər ki, müridlərin çoxusu Bəqr dağındadı.

İsmayılı Uba arvadın yanına qazı Əhmədin özü gətirmişdi. Bir dəfə İsmayıl darvazadan küçəyə çıxmışdı. Qazı tez duyuq düşüb onun dalınca çıxmış, görmüşdü ki, bir adam arxasına dönüb baxa-baxa harasa tələsir. Qazı da hiss eləmişdi ki, onu tanıyıb və çuğullamağa qaçır. Götürüb çoxdan tanıdığı və inandığı Uba arvadın yanına gətirmişdi. Qayıdanda onu yaxalamışdılar. İsmayılı gətirəndə demişdi ki, Hüseyn Lələ bəyə xəbər göndərəcək, gəlib İsmayılı onun evindən aparsın. Amma buna macal tapmamışdı.

Birdən-birə Uba arvad susub dinləməyə başladı. Bir vəhşi, çılğın qadın səsi eşidilirdi və o get-gedə daha da aydınlaşdı. Bilmək olmurdu ağlayır, ya oxuyur.

– Burnuma İsmayılımın iyi gəlir. Qulağıma İsmayılımın səsi gəlir. Sifətimə İsmayılımın nəfəsi dəyir.

İsmayıl da bu səsi tanıdı. Səkinənin səsi idi. Durub küçəyə qaçmaq istədi.

– Səkinə xaladı, Səkinə xaladı. O məni anamın yanına aparacaq... Burax!.. Burax!..

Uba arvad onu qolları arasına alıb güclə saxladı.

– Hara, qurbanın olum? Düşmənlər sənin ovuna çıxıb. Görən kimi öldürərlər.

– Mən heç kimdən qorxmuram. Anamın, Sultanəlinin, İbrahimin yanına getmək istəyirəm.

Muradın iri gözlərindən iri gilələr qopub gözünün yanından qulağına tərəf axdı.

Səkinənnn səsi lap yaxından eşidilirdi:

– İsmayılımın iyi burnuma gəlir. Atam-anam, İsmayıl huyy...

Murad qəhərli səslə soruşdu:

– O arvad kimdi?

Dəlidi. Küçələrdə gəzir. Şəmasə davasında bir oğlu ölüb, adı İsmayıl. Onnan başına hava gəlib. Bütün gün küçələri gəzib başına kül ələyir, beləcə qışqırır.

– Yox, o məni axtarır, Səkinə xaladı. – Özünü saxlaya bilməyib ağladı. Yaş gözlərindən yaz yağışı kimi ələndi.

LAHİCANDA MƏRASİM

Üç yüzə qədər Ağqoyunlu atlısı dəmirağaç meşəsindən çıxıb Biyəpiş mahalının kiçik Lahican şəhərinə girdi. Bu şəhərin daş döşənmiş dar küçələri vardı. Küçənin hər iki tərəfindəki iri pəncərəli dükanlarda sənətkarlar işləyirdi. Misgərlər kürədən təzəcə çıxardıqları köz rəngli misi zindan üstünə qoyub hər tərəfdən çəkiclə döyür, yeddi-səkkiz adamın çəkici qalxıb-ensə də, hamısı bir nöqtəyə vursa da, heç biri o birisinə mane olmurdu. Qapıdan qalaylanmış plov qazanları, güyümlər, ortasında Quran ayələri həkk olunmuş sinilər, atlıların başındakı dəbilqələrə oxşayan aş sərpuşları asılmışdı və müştərilərini gözləyirdi. Onların yanında dulusçular dəzgahı fırlayıb səhəng, küp düzəldirdilər. Bir az aralıda zərgərlər, necə deyərlər, iynə ilə gor qazırdılar. Bütün şəhər ağ, sal daşlardan tikilmişdi. Hörgülərin aralarına isə palıd tirlər atılmışdı. Darvazalar küçəyə açılsa da, bir dənə də olsun pəncərə küçəyə baxmırdı.

Qarğıdalıya bənzər daş küçədə at ayaqlarının səsi eşidiləndə hamı işini-gücünü buraxıb onlara tamaşa eləməyə başladı.

Qabaqda, gümüş yəhərdə lovğa-lovğa oturan, zər-ziba geymiş Qasım bəy Pərnək heç kimə fikir vermirdi. Elə bil heç şəhərə girmirdilər. Meşə yolu ilə gedirdilər. Bir-birinə bənzəyən ağaclara baxmaqdan yorulmuşdu. Ondan sonra gələn atlının yəhərinin qaşından asılmış dəri torbaya bayrağın ağacını keçirmişdilər. Bu bayraq xeyli hündür idi və onun ipək parçası üstündə vurağan ağ qoçun şəkli təsvir edilmişdi.

Biyəpiş mahalı Ağqoyunlu torpağına tabe olmasa da, kiçik, zəif bir mahal idi ki, istəyən vaxt icazəsiz, filansız Ağqoyunlu atlıları onun baş şəhəri Lahicana girə bilərdi. Burada gilanlılar yaşayırdı. Özləri də əkinlə, biçinlə, sənətkarlıqla məşğul olub güzəranlarını keçirirdilər.

Atlılar kiçik şəhərin biri-birinin yanında tikilmiş dörd məscid və dörd hamam olan meydanında dayandılar. Yaşı əllini haqlamış Qasım bəy bir ildən artıq idi ki, bütün ölkəni ələk-vələk eləmiş, Ərdəbildə “qeybə” çıxan Heydər oğlu İsmayılı tapa bilməmişdi. Bir dəfə onun sorağını Talış dağlarındakı Kirko kəndindən almışdı, dəstəsini aparmış, amma əlinə heç nə keçməmişdi. Günbatanda, Orta dənizin sahillərindəki Qaraman əmirliyindən xəbər çıxmışdı ki, İsmayıl ordadır. Xəfiyyələr, çuğullar, əyyarlar göndərmişdilər, amma xəbər yalan çıxmışdı. Bir sözlə, səkkiz yaşlı İsmayıl Ağqoyunlu səltənəti ilə gizlənpaç oynayırdı. Elə bil Rüstəm Mirzə, Əbih Sultan bərədə dayanıb gözlərini yummuşdular, onun, “burdayam” kəlməsini eşitmək istəyirdilər və bu kəlmə eşidilirdi. Gözlərini açıb səs gələn tərəfə gedəndə, səs bu dəfə tamam başqa bir istiqamətdən gəlirdi. Bu müddətdə Qasım bəy Pərnəyin üç yüz atlısı da əldən-ayaqdan düşmüşdü.

Bu dəfə əyyarlar səhih mə’lumat gətirmişdilər. İsmayıl Biyəpişdədi, onu qoca, gününü ibadətdə keçirən mahalın hökmdarı Mirzə Əli Karqiya gizləyib saxlayır. Qızılözən çayının günbatanında Biyəpas mahalı idi ki, əhalisi sünnü mənsəb, gündoğan tərəfdə Biyəpiş idi ki, əhalisi şiə mənsəb idi. Əyyarlar, çuğullar xəbər gətirmişdilər ki, İsmayılı Hüseyn Lələ bəy çıxarıb Biyəpişə gətirib. Əvvəla, Lələnin özü də bu tərəflərdəndi, ikincisi də Mirzə Əli Şeyx Heydərin, Səfəviyyə ocağının müridlərindən hesab olunurdu.

Qasım bəyə göstəriş vermişdilər. Əgər Mirzə Əli İsmayılı verməsə, onda Biyəpişi darmadağın eləsinlər, əkinlərə, meşələrə, evlərə od vursunlar.

Qasım bəy dəstəyə meydanda dayanmağı buyurub, özü bir neçə müridlə atını Mirzə Əlinin iqamətgahına sürdü. Onun iqamətgahı uzun, ağaclardan yonulub tikilmiş, yanlardan kərpiclə hörülüb, üstü kirəmidlə örtülmüş gilan və talış məscidlərinə bənzəyirdi. Atlılar binanın həyətində dayananda Mirzə Əli rəhilə qoyub vərəqlədiyi Qurandan yasin surəsini oxuyub qurtarmışdı. Səs-küy eşidib yanındakı çərçivədə yuxarıya-aşağıya hərəkət eləyən pəncərəni qaldırdı, altına çubuqdan dayaq vurdu və oradan həyətdə nökərlərin tutduğu gümüş yəhərli ata baxdı.

– Bu kimdi?

İçəri girən Qasım bəy baş əymədən, salam vermədən dedi:

– Mənəm. Ağqoyunlu taxtının minbaşısı Qasım bəy Pərnək.

– Xoş gəlmisən. Mənə görə Rüstəm Mirzənin qulluğu. – O, Quranı öpüb qızıl qabına qoydu, öpüb gözünün üstünə qoyandan sonra xidmətçiyə verdi.

– Xoş gəlməyimin bir səbəbi var. Aldığım tapşırıq belədi. Əgər Heydər oğlu İsmayılı mənə verməsən, onda Biyəpişin altı üstünə çevriləcək, onun yerinə sənin özünü Təbrizə aparacağıq.

Mirzə Əli görünür belə hədə-qorxuları çox eşitmişdi. Ona görə də halını pozmadı.

– Yenə deyirəm, xoş gəlmisən. Əvvəla, atlardan düşün, bir tikə Allah verən halal çörəyimizdən yeyin, sonra danışaq, yoxsa, belə iş getməz.

Qasım bəy ucaboy, iriburun, iriqulaq, yekəağız, heyvərənin biriydi və belə adamlar heç kimlə xoş, nəzakətlə danışmağı bacarmırlar. Onun bu dünyada bacardığı bir iş vardı. O da ən güclü dananın irtməyindən yapışıb, hərləyib-hərləyib irtməyi üzmək idi. Əbih Sultan da bilirdi kimə nə iş tapşırır. Yapışdımı, irtməyi üzməmiş əl çəkməyəcəkdi.

Mirzə Əli çox yaşlı, balacaboy, xırdagözlü, irialınlı, nazikçənəli bir adam idi. Hökmdardan daha çox əkinçiyə oxşayırdı. Taxılı səpməyi kəndlərdə əməli saleh, ən ürəyidüz, əlitəmiz və halal adamlara tapşırardılar. O da belə bir kişiydi. Balaca mahalı ağıl, məsləhət və məharətlə idarə eləyirdi.

– Yox, Mirzə Əli, yaxşısı budur İsmayılı xoşluqla ver, götürək gedək. Yəqin sənin də balaların var, onların da İsmayıl kimi didərgin düşməyinə razı olmazsan.

– İgid, əvvəla, mənim bu elin ağsaqqalı, başbiləni, hökmdarı olmağımı nəzərə alıb belə danışma. İkincisi də İsmayıl burada nə gəzir.

– Əlimizdə səhih xəbər var.

– Yəni o səhih xəbəri verən Biyəpişi məndən yaxşı tanıyır? Bu dünyada ara qarışdıran şeytan, böhtançı olmasaydı, nə olardı görəsən. Yox, əgər sənin hökmdarın bizi qovğaya, qalmaqala çəkirsə, bunu ayrı yolnan eləyə bilməzdimi? Yaxşı, adamlarına de, atlardan düşsünlər. Burada bir-birimizə qoşunkeşlik eləmirik, Allaha şükür. Bir tikə Allah verən ruzimizi yeyək, ac qarınla yox, tox qarınla söhbətimizi eləyək. Atlılarını götürüb mahalımızı talasan, bizi o qədər ağrıtmaz, nəinki çörəyimizi yeməyib getsən. Düşün. Sonra sənə o səhih xəbəri verəni salaq qabağımıza, mən də sizə qoşulum, o dediyi yerləri axtaraq. Taparıq, sizin baxtınıza, tapmarıq, daha mən nə deyim.

Qasım bəy yumşaldı, tapşırdı ki, atdan düşsünlər. Mirzə Əli göstəriş verdi, qəssablar işə başladılar. Qoyunları kəsdilər, qənarəyə keçirib soydular, aşbazlar manqalları, qazanları hazırladılar, aşbaz köməkçiləri su qızdırıb düyü seçdilər. Mehtərlər isə uzun axurlarda üç yüz atın qabağına arpa, beşinin qabağına kişmiş, xurma tökdülər.

Mirzə Əli özü bu işlərin hamısı ilə maraqlanırdı. O, həmişə qəssabların qoyun kəsməyinə baxanda ürəyində şükür eləyirdi.

– Allah, səndən çox razıyam. Neçə ildi burada hökmdaramsa, qəssablarım qoyun kəsib, cəlladım olmayıb, onlar bir adamın boynunu vurmayıb. Bəs indi necə olacaq? Bəlkə elə bu atlıların hamısını zəhərləsinlər. Yox, onun Biyəpişində heç üç siçanı öldürməyə də ağu tapılmazdı. Bu atlıların əlindən mahalı necə qurtaracaqdı bəs? Axı İsmayıl buradadı. Lələ bəylə lap dağların başında, dəmirağaclı Kirkan meşəsindəki xırda kənddə gizlənmişdi.

Beş-on evlik kiçik kənddə libaslarını dəyişib yaşayırdılar. Həmin kənd isə onların keşiyini çəkirdi. Lələ İsmayılı biçənəklərə, ova, gəzintiyə aparır, özləri ilə gətirdikləri iki at yükü kitabları oxuyur, ona savad verirdi.

Mirzə Əli müridi olduğu səciviyyə təriqətinin son ümüdini qoruyub saxlamaq üçün öz canını da verərdi. Bundan da başqa Biyəpiş camaatının bir xüsusiyyəti vardı, onlar hamısı qurban gedərdilər, amma qonağı güdaza verməzdilər. Bu qonaqlığı bəhanə eləyib o fikirləşir, tədbir tökürdü. Qasım bəyin ağzını necə xama verəcəyini bilmirdi.

O, qayıdıb Qasım bəylə bərabər oturdu, bardaş qurdu. Bu nəhəngə, heyvərəyə yol axtardı.

– Hörmətli Qasım bəy, bizim bu camaat çox sadədildi. Əvvəllər burada üç quldur camaatın mal-qarasını, var yoxunu soyub aparırmış. Bu hələ mənim babamın vaxtında olub. Babam da belə şeylərə dözən adam deyilmiş. Bir dəstə adam göndərir, quldurlar qaçıb böyürtkanlıqda gizlənir. Böyürtkan təzə yetişibmiş, bizim dildə böyürtkana bəğələ deyirlər. Nəsə quldurlardan birini oxla vururlar. Görürlər ki, bundan çox qara qan axır. Dəstə başçısı məəttəl qalır, deyir:

– Bunun qanı niyə belə qaradır?

O biri kolda gizlənən quldur səsini çıxarıb, bunlara qulluq göstərmək üçün deyir:

– Bə, bəğələ yeyib də.

Onu da vururlar. Vurmaqlarına da peşman olurlar. Dəstə başçısı deyir:

– Bədbəxt dinməsəydi, heç ölən də deyildi. Bu vaxt kolda gizlənən üçüncü quldur da səsini çıxardır:

– Gör heç mən dinirəm!

O da öz səfehliyinin yox, sadəliyinin güdazına gedir. Bir sözlə, bizim camaat belə ürəyi təmizdi. Əgər sən axtardığın adam burada olsaydı, onda çoxdan gəlib mənə xəbər verərdilər. Əgər mən bilməsəm, onu gedib Təbrizə çatdırmazlar. Görünür, bu sözü yayanın özü düz bəndə deyil ki, bu boyda adamlara zəhmət verib bura gətirib.

– Mirzə Əli, mən bura Rüstəm Mirzənin fərmanıynan gəlmişəm. Ya İsmayılı aparmalıyam, ya da...

– Tapmasaq necə?

– Mən bilmirəm. Padşah tapşırıb, mən də tapmalıyam.

Əbih Sultan şərt kəsmişdi ki, kim İsmayılı tapıb gətirsə ona əmirlik rütbəsi və ölkənin harasında istəsə beş kənddən ibarət syürqal veriləcək. Dananın irtməyini dartıb çıxardan Qasım bəy bu fürsəti əldən verərdi?

Ağsaqqal Mirzə Əli bu biədəb misaldan utandı, ağ saqqalının arasından görünən yanaqlarına qızartı çökdü. Hələ onun özündən bir yaş kiçiklər belə onunla aradan pərdəni götürüb belə açıq-saçıq söhbət eləməmişdi. Özünü ələ alıb söhbətin səmtini dəyişdi:

– Qasım bəy, bu üç yüz atlıyla axtardığın İsmayılın neçə yaşı var?

– Gərək ki, səkkiz yaşındadı.

– Səkkiz! – deyə Mirzə Əli gülümsədi. – Ağqoyunlu padşahlığı, maşallah, məqribdən məşriqə uzanır. Onun ordusunun qabağında dayana biləcək ordu yoxdu. İndi bu səkkiz yaşındakı uşaq nədi ki, onu belə əlimyandıyla axtarırsınız? O körpə tifilin qılınc vuran qolu yox, camaatı qaldırıb arxasınca aparası dili və cəsarəti yox.

Qasım bəy onun inamla dediyi bu sözləri fikirləşdi. Ağlına da batdı.Amma onun öz məqsədi vardı. O, əmirlik rütbəsindən keçə bilməzdi İsmayıla görə.

– Sən də düz deyirsən Mirzə Əli bəy. Axtarırlarsa, demək lazımdı. Bəlkə böyüyəndə bir iş qarışdıracaq. Düşməni gərək bələkdə boğasan.

– Bu da ağıllı sözdü, amma cavansan, mən qocanın bir məsləhətini də eşit. Deyirlər ki, uşaq sirdi, mö’cüzədi. Qeybə çəkilib. Onların ocaqlarına inanmayanlar sonradan peşman olub. Kim o nəslə sataşıbsa xeyir aparmayıb. Sultan Yaqub rəhmətlik onlara pislik elədi, anasının verdiyi zəhərdən öldü. Hansı ana oğluna zəhər içirdər? Heç biri. Bəs niyə içirtdi? Onu bu işə məcbur eləyən sirli bir qüvvə var da. İnanmayan kafirdi.

Qasım bəyi bu işdə Allahdan da, peyğəmbərdən də çox maraqlandıran rütbə və syürqal idi. Həm də belə söhbətlərdən də qorxurdu. Bir az da danışsa, onun ürəyində elə Allah xofu yaradardı ki, bu işdən tamam əl çəkərdi. Ona görə özündən çıxdı:

– Mirzə Əli, söbhəti ora-bura atma. İsmayılı tap ver. Aramızda narazılıq olmasın.

Mirzə Əli pərt oldu, həm də gördü ki, onu bu söz-söhbətlə aldada bilməyəcək.

– Yaxşı, Qasım bəy, Qur’ani-şərifə inamın var da?

Qasım bəy diksindi. Elə bil ona biz batırdılar. Səsinii yoğun yerinə saldı.

– Mənə bu sözü evində deməsəydin, onda cavabı qılıncla verərdim. Qura’ni-şərif yolunda balalarımın başını kəsərəm, “uf” da demərəm.

– Çox gözəl, çox pakizə. Qur’ana and içsəm ki, İsmayıl burada yoxdu, onda mənə inanarsan? Qasım bəy onun qarşısındakı rəhilə baxdı. Orada quran yox idi.

– Yaxşı, Qur’ani-şərifi gətir, and iç, inanım.

– Qur’ana and içmək belə yüngül, asan işdi? Oturub çörəyinizi yeyin, mən hamama gedim, yuyunub pak olum, kəfən geyim, bütün Lahican əhlini yığaq məscidə, axundların, üləmaların yanında sənə and içim, razısan?

Qasım bəy gördü ki, bu elə mərasimdi ki, orada kim yalan danışsa arabadan düşən boranı kimi parça-parça olar. Razılaşmalıdır.

– Mən razı.

– Belə olmaz. Sən də, yoldaşların da hamamda çimib pak olmalıdı. Namazımızı da qılmalıyıq.

– Yaxşı.

Onlar razılığa gəldilər. Mirzə Əli qalxıb otaqdan çıxdı. İndidən onun vücudunu titrəmə tutmuşdu. İsmayılı özü gizlədib saxladığı yerdə dünyada ən çox əyildiyi, öpdüyü, kəramətinə inandığı Qur’ani-şərifə necə and içəcəkdi. Bu and İsmayılı da, Biyəpişi də xilas edə bilərdi. Mirzə Əlinin də başqa heç nəyə gümanı gəlmirdi. Arxa otaqların birində oğlunu yanına çağırdı. Hündürboy, qollu-qanadlı böyük oğlu gəlib ayaq üstündə dayandı.

– Oğul, çox böyük bir imtahan qabağındayam. Əgər ondan çıxa bildim, bildim, çıxa bilməsəm mənim yerimdə oturub camaatımızı atan kimi ağıl və təmkinlə idarə eləyərsən. Heç kimi heç kimin ayağına verməzsən. Ədalət sənin birinci məsləhətçin olmalıdı.

Oğlu bu sözləri eşidəndə kövrəldi, qəhərləndi.

– Nə imtahandı, atayi mehriban. Mən ölmüşəm ki, sən özünü çətinliyə salasan?

– Yox, ay oğul. Mən Qasım bəyə Qur’ana and içməliyəm ki, İsmayıl burada yoxdur. Bilirsən ki, mən heç vaxt yalan danışmamışam. İndi o yalanı deməyə məcburam. Həm də Qur’ani kəbri də şahid gətirməliyəm. Bilirəm ki, o and içməkdən sonra çox yaşamayacağam.

– And içmə, atayi mehriban.

– Ayrı çıxış yolum yoxdur.

– Atayi mehriban, peyğəmbərin nökəri həzrəti Məhəmmədi bir çuvala qoyub atdı kürəyinə, gəlib darvazadan çıxanda keşikçilər soruşdu ki, o çuvalda apardığın nədi? Dedi, peyğəmbərdi. Keşikçilər inanmadılar, gülüşüb onu buraxdılar. Şəhərdən uzaqlaşanda, Peyğəmbər soruşdu, ya Salman, mənim yerimi keşikçilərə bildirdin? Dedi ki, ya peyğəmbər, səndən ötrü yalan danışmalıydım? İndi İsmayıl kimi körpə bir uşaqdan ötəri yalan danışmaq fikrindəsən?

– Bəli, oğul. İsmayıl elə bir pöhrədi ki, o böyüyüb qol-budaq atanda kölgəsi bütün ölkəni tutacaq.

Birdən Mirzə Əli çıxış yolu tapdı. Onun sifəti işıqlandı, gözləri nurladı. – Tapdım. Tez atını minib Lələ bəyin yanına.

O, fikrini oğluna başa salandan sonra rahatca hamama yollandı.

Bütün Lahican əhli cümə məscidinə yığışmışdı. Minbərin qabağında burada saxlanan ən qədim Qur’anı gətirib rəhilə qoydular. Mirzə Əli əyninə ağ kəfən geymişdi. Ayaq üstündə dayanıb dodaqları arasında nəsə oxuyur, zikr eləyirdi. Amma gözləri fərş üstündə bardaş quran adamların başı üstündən qapıya zillənmişdi. Oğlunun qayıdıb gəlməyini gözləyirdi. Hələ ki, böyük oğlu qayıdıb gəlməmişdi, ona görə də oxuduğu duanı dəfələrlə təkrar edir, mərasimi uzadırdı.

Qasım bəy bardaş qurub üləmaların arasında oturmuşdu. Lahican hamamından çıxandan sonra rəngi xeyli dəyişmişdi. Sifətindəki kir, pasaq təmizlənmişdi. Mirzə Əlinin gecikməyini oxuduğu dualarla əlaqədar bilib darıxırdı.

Birdən Mirzə Əli cana gəldi. Oğlu qapıda göründü və gözləri ilə işarəsini verdi ki, atasının tapşırığını yerinə yetirib. Mirzə Əlinin canını bayaqdan çulğayan titrətmə keçdi, o namaz qılırmış kimi Quranın qabağında diz çökdü. Onu götürüb dodaqlarına yaxınlaşdırıb öpdü, sonra sağ əlinin beş barmağını da onun dəri cildinə basıb üzünü Qasım bəyə tutdu:

– Qasım bəy, and olsun bu Qurani kəbirə, Qurani-şərifə ki, Şeyx Heydər oğlu İsmayıl Biyəpiş torpağında yoxdur. Bundan sonra o Quranı bir daha öpüb yerinə qoydu və ayağa qalxdı. Bu vaxt Lələ bəyin dəmirağacdan asdığı beşikdə uzanan İsmayıl dərin və şirii bir yuxuya getmişdi.

XUDAFƏRİN KÖRPÜSÜ

II hissƏ
UZUN HƏSƏN, GÖDƏK ƏHMƏD

Yolların toz-torpağı sifətində, bədənində tərə qarışıb əl qalınlığında palçıq əmələ gətirən çapar yaydan çıxan ox kimi Təbrizə tərəf süzürdü. Elə çapırdı ki, sanki arxadan onu canavar bölüyü qovurdu. Şad xəbər aparana oxşamırdı. İnsanın xilqəti belədir. Şad xəbəri tez çatdırmağa heç vaxt tələsmir, bəd xəbəri tez deməyə ürəyi atlanır. Ona görə də deyirlər: “Bəd xəbərin atı yüyrək olar”.

Təbrizin qala divarına çatanda atın dizləri qatlandı, çənəsi yerə dəydi, dal ayaqları göyə qalxdı, boynu altında qalıb xırçıltı ilə qırıldı. Çapar isə bir az kənarda üzü üstə yerə gəldi. Əlləri, sir-sifəti siyrildi. Ona bir şey olmasa da o qədər yorulmuşdu ki, heç yerindən qalxmaq istəmədi. Elə beləcə yatıb qalardı.

Qala divarından baxan fərraşlar qapını açıb ona tərəf gəldilər, biri onun qolundan tutub qaldırdı.

– Yaralanmamısan?

– Şükür Allaha, salamatam.

– Kimsən?

– Çaparam, məni saraya aparın, tez. Vacib xəbər var. At verin.

Baş fərraş qala divarının qapısının arxasındakı səkidə, tut ağacının kölgəsində oturub xumarlanırdı. Üz-gözünə xeyli milçək qonmuşdu. Fərraş çaparı içəri gətirib ona əhvalatı danışdı. O da gözünü açmadan əlini yellədi. Bilmək olmurdu milçəklərini qovur, ya da deyir ki, yola salın. Fərraş onu ikinci mə’nada başa düşdü. Çaparı başqa fərraşa tapşırıb darvazadan çölə çıxdı, boynu altında qalıb qırılmış çapar atının yəhər-yüyənini açmağa başladı. Lap köhnə yəhər idi. Deyəsən heç çaparın özününkü deyildi, hardasa öz atını çatladıb bunu alıb gəlmişdi. Elə bundan görünürdü ki, çox vacib və ağır xəbər gətirib. Turşumuş at iyini uda-uda tapqırları boşaldıb yəhəri götürdü, quşqunu atın quyruğundan çıxartdı. Atın tərkindəki köhnə xurcunu da götürüb ələk-vələk elədi. Orada qurumuş təndir çörəyinin arasında duzlu şordan başqa heç nə yox idi. Fərraş gördü ki, qəniməti elə gözə dəyən bir şey deyil, gözləri axtardı, atın göydə qalan ayaqlarında təptəzə nallar gördü. Xurcunu, yəhər-yüyəni götürüb içəri girdi. Tutun altında xumarlanan, üz-gözünə milçək qonan fərraşbaşı əli ilə işarə verdi ki, qənimətini gətirib onun yanına qoysun.

Fərraş da ürəyində deyinə-deyinə yəhər-yüyəni gətirib onun yanında yerə qoydu, kəlbətin götürüb nalları sökməyə getdi. “Neçə vaxtdı donluq vermirlər, ev-eşiyə bir xeyrimiz dəymir, dəyər ey, bu tiryəki köpəyoğlu qoysa. Bir dəfə gözünü də açmır, hər şeyi də görür. Qapıdan keçib bazara gedənlərdən az-çox alırıq, onu da bizə çox görür. Milçəklər bunu yeyib tərk eləsəydilər, canımız qurtarardı”.

Çapar artıq saraya çatmışdı. Onu sahib xəbər birbaş Əbih Sultanın yanına apardı. Çapar heç əl-üzünü də yumamışdı. Tər alnından axıb sifətindəki palçıqdan izlər açaraq aşağı gedirdi. Baş əydi. Sahib xəbər Əbih Sultana onun vacib xəbərlə gəldiyini demişdi.

– Hə, de görüm nə xəbərlə gəlmisən?!

Çaparın dodağı çatladı. Həmin çatdan al qırmızı qan axıb tərə, palçığa qarışdı. Bilirdi ki, Əbih Sultanın bəd xəbərdən xoşu gəlmir. Bir dəfə də çaparlardan birini belə bir xəbərin üstündə mal kimi şaqqalamışdı. Sahib xəbər əslində çaparın dediyini özü çatdırmalıydı, amma Əmir əl ümaranın bu xasiyyətinə görə öz yaxasını kənara çəkmək üçün çaparları dartıb saraya gətirirdi. Çünki son vaxtlar məmləkətin hər tərəfindən bəd xəbərlər alınırdı. Heç yaxşı xəbər gəlib çıxmırdı. Hər dəfə çapar gələndə, sahib xəbər elə bilirdi ki, o dünyaya gedib-gəlir.

Çaparın dili tutulmuşdu. Bir kəlmə danışa bilmirdi. Danışmaq istəyir, amma bacarmırdı. Desin, nə desin? Deməsə, aldatsa, onda işi lap pis olardı. Əmir əl ümara üzünü sahib xəbərə tutdu.

– Sənin bu çaparın laldı deyəsən.

– Yox, həzrəti əmir əl ümara, dili var, özünü itirib.

– Danış görək, nə xəbərlə gəlmisən?

Çapar özünü toplayıb danışdı, nə olar, olar:

– Mənə dedilər çatdırım ki, düşmən Təbrizin iki mənzilliyindədir.

– Düşmən? Hansı düşmən?

– Osmanlı qoşunu, əlahəzrət - çapar ikiqat əyildi.

– Çoxdu qoşun? Özün görmüsən?

– Bəli, əlahəzrət, qarışqanın sayı var, qoşunun sayı yoxdu.

– Sərkərdələri kimdi?

– Sərkərdələri, şahzadə Əhməd.

– Sən çaparxananın çaparısan?

Sahib xəbər nə qədər çapara baxıb işarə vermək istədi ki, “bəli” desin, amma çapar “yox” dedi. Mən Urmiyyə tərəfdə Səməndər xanın çaparıyam. O göndərdi - xəbər verim.

Əmir əl ümara Əbih Sultan əllərini əllərinə vurdu.

Silahlı fərraş içəri girdi.

– Sarayın fərraşbaşını buraya çağır.

O, “bəçeşm” deyib çıxdı. Bir azdan fərraşbaşı üç nəfər silahlı fərraşla içəri girdi. Əmir əl ümara Əbih Sultan xara kaftanını xışıldadaraq qolunu qaldırdı, şəhadət barmağını sahib xəbərə uzatdı.

– Zindana. Əllərinə qandal, ayaqlarına kündə vurun. Özüm gəlib haqqına divan çəkəcəyəm. Mənim sahib xəbərimə bax. Düşmən gəlib çıxıb Təbrizə, biz indi xəbər tuturuq. Satqın. Səni osmanlılar satın alıb. O aldığın qızılları əridib boğazına tökəcəyəm.