Bakı 2007 Elmi Redaktoru və sponsoru: Fəlsəfə elmləri doktoru, professor
Lakin hiylədən artıq, yüksək hiylələr də çox!258
Yüklə 2,29 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Pis avazla korluğu, iki korluq tək bilin!
Lakin hiylədən artıq, yüksək hiylələr də çox!258Bunu yaxşı dərk eylə bizdə hiylə var lakin, Nəbilərdə, Tanrıda artıq «Xəyrül- Makirin»!259 Hiyləmi görən kimi, get irəli dönmədən, Hardan gəlmisənsə get, mənbəyə əylənmədən. Hər şey alçaqlıqdasa, o gəlmiş yüksəklikdən, Göz göylərə dikəndə, ehtiyat eyləmə sən! Gözlərə nur bəxş edər, göylərə nəzər etmək! Baxma ki, əvvəl- əvvəl xəta, o yolla getmək! Gözünü işıqlara baxmağa öyrəşdir sən, Gecəquşu baxışın, uzaq et, dəyişdir sən! Axirəti görməyin, gözünün nur nişanı, Şəhvət hallı olmağın, səninçin gor nişanı. Yüz oyun görən olmuş, axirəti görməyin, Bir oyun eşidən tək, olmayacaq köməyin. Bir şəxsin oynamağı, özünü məğrur etdi. Təkəbbür təsirindən, ustaddan uzaq getdi. Samiri kimi, o da özündə hünər gördü. Musayla rastlaşarkən, təkəbbür atın sürdü. O, Musadan öyrənmiş, sənətini, hünəri, Ustadına baxmadan gəşt eyləmiş hər yeri. Şübhəsiz, Musa daha, başqa «oyun» oynamış, Oyunun sonucunda, canını oğurlamış. Ey, sən elmi- biliklər beyni içindən keçən?! Rəhbər olana qədər, özü başından keçən?! Başının getməsini, istəmirsən «rahib» ol! Rəhbərin pənahında, söz deməyə sahib ol! Şah da olsan, özünü onun fövqündə görmə. Şəhdi- şəkər olsan da, özgə nabatı dərmə. Sənin fikrin «təsvirdir», onun fikrisə candır.260 Sənin sikkən ürəkdir, onun sikkəsi kandır.261 O, sənsən, özünü sən, axtar onun özündə, Onu göyərçinin bil, ona tərəf get, öndə. Səni turş qarşılarsa, şəkər tap qəbul eylə, Ayı əfi ağzında olan tək, hesab eylə. Həmcins övladlarına, xidməti istəməsən, Ayı tək əjdahanın, sanki ağzında sən- sən! Sənin öz ustalığın, qurtarar öz canını. Xətərdən kənar edər, qaytarar ad-sanını, Ağla, ah- nalə eylə, nəzər et, sağ- solu gör! Çünki korsan, gözünü çəkmə yoldan yolu gör! Sən ayıdan da kəmsən,262 dərddən nalə etmirsən?! O dərddən nalə etdi, sən o yolu getmirsən?! Ey Tanrım «muma» döndər bu daş ürəkliləri, Nalələri qəbul et, sevindir diləkləri! Kor dilənçinin «mənim iki korluğum vardır, mənə rəhm edin deməsi»! Bir kor vardı daima söyləyirdi ələman! Məndə «iki korluq var», dinləyin əhli- zaman!263 Ikiqat rəhm eyləyin, mənə ey əhli- dillər! Çünki «iki korluğa» malikəm ey ellilər! Təəccüblə camaat, söylədilər filan kəs, -«Iki korluğun haqda, yaxşı- yaxşı eylə bəhs!» Çünki bir korluğunu, bizlər aşkar görürük, Başqa korluğun haqda danış bizlər görmürük. Dedi pis avazım var, məni dərk edin, gəlin!
Səsimi eşidən xalq, məhəbbət yox, qəhr edir. Pis avazlı, bu səsim hara gedərsə əgər, Qəm- kədərlə nifrətin mayəsinə çevrilər. Qoşa korluğa görə, rəhmi də qoşa edin, Bu iki zidd olanın, rəhminə qoşa gedin. Yaxşı bir əməl etdi, bu sirri faş eylədi, Qəlbinin lütfü ilə, qurunu yaş eylədi. Gileydən sonra səsin, çirkinliyi azaldı, Xalq ona hörmət etdi, bədbinliyi azaldı! Kimdə qəlbin səsi də, çirkin olarsa əgər, Üç növ «korluq», əbədi o şəxsi bədbəxt edər! Lakin «Bağışlayan əl» səbəbsiz bağışlasa, Onun çirkin başına, rəhmət əlin tuşlasa, Onda onun avazı, xoş bir səsə çevrilər. Onun daşdan bərk qəlbi, yumşalar muma dönər! Kafərin ah-fəğanı, pis anqırmağa bənzər, Onunçun itaəti sevə bilməz, boş gəzər.264 Zəlillik, məyus olmaq, pis səslilərçin gəlmiş, Çünki xalqın qanını sorub, məst köpək olmuş!265 Çünki Ayı naləsi olmuş, rəhmi cəlb edən, Əgər nalən olmasa, sənə olmaz rəhm edən. Bil ki, sən Yusifinlə, qurd tək rəftar etmisən! Ya da günahsız qanın içib, iftar etmisən! Tövbə et, yediyini, yenidən geri qaytar, Əgər yaran köhnəsə, dağlamağa yerin var! Sən ey qocalmış tülkü, qayıt öz qurdluğundan! Qələbəni Haqqından tələb et, dön yolundan! Ayı və ona etimad göstərib inanan əbləhin hekayəsinin davamı Əjdahanın ağzından, ayı qurtulan kimi, Həmin comərd kişidən xəbərdar olan kimi, «Əshabi- Kəhf» iti tək, ayı da zarə gəldi, Mərd kişinin dalınca, o da yola düzəldi. Yorğunluqdan uzanıb, o müsəlman yuxladı, Ayı qaravul çəkdi hər tərəfi yoxladı. Yoldan keçən soruşdu: -Bu nə heyvandır belə? Ey qardaşım yanında ayı hardandır belə?! Əjdaha «hekayəsin» o kişiyə söylədi, Belə əbləh heyvana bel bağlama, o dedi! Əbləhlə dostluq etmək, düşmənlikdən daha pis, Bildiyin hər hiyləni başa düşməz, tam dürüst. Dedi:- Vallah həsəddən sən bunları söylədin, Fərqliliyin nə eybi, mehrini gör, sonra din! Söylədi:- Əbləhlərin mehri çox işvəlidir, Mənim «həsəd aparmam» mehrindən yaxşıdır, bil! Gəl mənimlə birlikdə qovaq əbləh ayını, Ayıyla dostluq etsən, alacaqsan «payını»! Dedi: - Get – get ey paxıl öz işinin dalınca, Dedi:- Bəxtsizliyindən, xəbərin yoxdur məncə! Ayıdan aciz olmam sən ey hörmətli comərd! Sən burax onun başın, səninlə ollam həmdərd! Səninçin qəlbim əsir, halını düşünürəm, Belə əbləh ayıyla axırını görürəm. Sənə görə əsərək, düşmüşəm əndişəyə, Belə ayıyla getmə, tək- tənha sən meşəyə! Qəlbim heç zaman əsməz, boş- mənasız işlərə, Dediyim boş söz deyil, Haqq nuru enmiş yerə! Möminəm Allah nuru işıq salmış qəlbimə, Eşit sən diqqətli ol, ayıyla dostam demə! Nə qədər söyləsə də o, qulağa almadı, Dost sözün pisə yozdu, Haqqı yada salmadı! Onunla görüşərək əl çəkdi məsləhətdən, Dedi:- Daha mən getdim, sən dönməzsən niyyətdən! Söylədi:- Get- get, daha olma mənim qəmxarım! Az danış mərifətdən, var dosta etibarım! Gedən təkrar söylədi:- Deyiləm düşmən sənə, Arxamca gəlsən əgər, verrəm fayda mən sənə! Söylədi yuxum gəlir, əl çək məndən düz yeri! Dedi:- Son sözüm budur yadda saxla tədbiri! Ki, yatanda olasan, ağıllı pənahında, Anlaqlılar yanında, dostların ətrafında! Onun yadına düşdü ataların misalı, Əsəbləşərək ona, birdən dəyişdi halı. Düşündü yəqin bu şəxs mənim qəsdimə durmuş, Yaxud pul tamahı var, dilənçidir oturmuş. Ya dostuyla mərc qoşmuş, məni yoldan döndərsin, Sözlərlə qorxudaraq, dostlar arasın vursun. Ya dostumun mehrindən həsəd qəlbini didir, Belə ciddi- cəhd ilə, işə dəxalət edir Başında xəbis fikir, tamah qaldı yerində, Yaxşı bir güman yeri, qalmadı xatirində. Başından xəbis fikir, tərpənmədi yerindən, Xeyirli güman, fikir, keçmədi xatirindən! Bütün zənn etdikləri, ayıda «yaxşı» idi, Sanki o da ayıyla həmcins bir kişi idi! Bədgüman əbləh idi, kobudluq peşəsiydi, Bədbəxtlikdən həmişə, cahillik həvəsliydi. Nacins, kinli, rəftarsız, əbədi bədbəxt idi, Yolun azan, dikbaş, kor, zəlil, işi səxt idi.266 Ayını dost seçərək, onu ağıllı bildi, Üzü qara, xeyirsiz, çürük fikirdə qaldı. Ağıllını özünün ulaqlığından, atdı, Ayını dostu bildi bədbəxtliyin unutdu. Danaya pərəstiş edən, Musa əleyhissalama «bu xəyalpərvərlik səndə hardandır» deməsi Ağıldan sərxoş olan, bir şəxsə, Musa dedi: -Ki, ey sən bəd fikirli, zəlil adam, söylədi: -Peyğəmbərliyimə sən, bədgümanlıq edirsən? Mən tək kərim insanın, fikrinə zidd gedirsən? Yüz minlərlə möcüzə, özün görmüsən məndən, Yüz xəyal səkk-şübhəni, eşitmişəm dilindən! Bədgüman xəyallardan, özün təngə gəlmisən, Peyğəmbərliyimə də, tənələrlə gülmüsən. Dənizdən toz- torpağı, açıq- aşkar gətirdim, Qurtulduz Fironlardan, işlərini bitirdim. Asimandan qırx kasa, süfrə yemək yetirdim, Dualarımla çayı, qurutdum daş gətirdim. Ağac əlimdə döndü, nəhəng bir əjdahaya. Sular qana çevrildi, düşmən etmədi həya. Əsam döndü ilana, oldu günəş tək ovcum, Gün nurumun əksindən, oldu alov, qığılcım. Belə yüz belə işlər, neçə isti, soyuqlar, Sənin soyuqluğundan qorxmaz, səni də yoxlar. Caduyla səslədin sən, ey danaya «Haqq» deyən?! Səcdə etdin danaya, dedin «Allahım» sənsən! Haqsız qoxularını, sel- su apardı getdi, Sabit zirəkliyini, yuxu apardı getdi. Neçin şübhə etmədin, o haqda söz demədin?! Neçin qoydun başını, səcdəyə sən ey bidin?! Cadugər hiyləsinə, neçin şübhə etmədin?! Onun sübh fəsadından, qurtularaq getmədin?! Samiri olmağınla, sənə rəhbər kim olar?! Dünyada sənin üçün, büt «Allah»ı kim yonar?! «Inək Allahlığıyla» necə həmdil oldun sən?! Bütün günahlar içrə, tamam batil qaldın sən. Yalan sözlə inəyə, «Allah» kimi baxdın sən, Mənim Rəsulluğuma, necə xilaf çıxdın sən?! Özün ulağlığınla, inəyə səcdə etdin, Ağlın ovlandı sənin, samiri oldun getdin! Zülcəlalın nurundan, gözünü oğurladın. Indi çox cahil oldun, imanını korladın. Ey nifrət olunan şəxs, bu fərqli ağlınla sən, Cahillik kanı kimi, ölümə də layiqsən! Qızılı inək sonda, qışqırıb nə deyirdi?! Axmaqlara belə səs, ecazkar güc verirdi. Qızıl inək qışqırıb sonda nə deyə bildi?! Axmaqlara bu səslər, nələr söyləyə bildi?! Ondan daha ecazkar işlər, məndən görmüsən. Lakin Haqqı çör- çöplər, qəbul edən bilmisən? Batillər- batillərdən, pisi qova bilərmi? Mənasız – mənasızın, gözün ova bilərmi?! Hər cins getdiyi üçün, dalınca həm cinsinin, Heç inək üz tutarmı, tərəfinə nər şirin?! Canavar heç Yusifi, olarmı sevə bilsin?! Yalnız hiylələr qurar, ovunu yeyə bilsin! Yusif qurddan qurtulsa, o qurd hörmətə minər. «Əshabi- Kəhf iti» tək, bəni- Adəmə dönər. Məhəmməd Əbubəkrin, xoş əməlini gördü. Işi müqabilində, «sadiq» adını verdi. Elə ki, Əbubəkir Məhəmməddən ad aldı, Dedi:- Məhəmməd haqqdır, böhtan uzaqda qaldı. Bu Cəhl peyğəmbərə, əshab saymadı özün, Yüz «Şəqqül -Qəmər» gördü, şübhələr tutdu gözün. Bir xəstə qarşısına, göylərdən bir teşt endi, Teşti ondan gizlətdik, Haqqı gördü sevindi. Cahil olduğu üçün, onun dərdi ağırdır, Doğru yolu göstərdik, dedi:- Məndən uzaq dur! Saf ürək ayinəsi, lazımdır sən görəsən. Çirkin üzü, xoş üzdən, fərqləndirə biləsən! O nəsihət verən kişinin, ayıyla dostluq etmək istəyən dikbaş əbləhi tərk edib getməsi O müsəlman, əbləhi tərk edib, yola düşdü, «La hövlü» söyləyərək, qəribə hala düşdü. Dedi:- Əbləh qanmadı, atalar nəsihətin, Qəlbində şübhə etdi, dəyişmədi niyyətin. Öyüd- nəsihət yolun, bağladı düşünmədən,267 «Ənhim Fəriz» işinə, birləşdi heç dinmədən. Dərman olunan zaman, ağrı düşər həvəsə, Hekayəni təkrar et, Quran oxu «Əbəsə».268 Çünki «haqq tələb edən» kor, qarşına gəlmişdir, Əbləhlik təsirindən, rəzil günə qalmışdır. Böyüklər fərasətin, hərisliklə güdürsən, Elm öyrənəsən deyə, arxasınca gedirsən! Ey Əhməd! Gördün ki, sən padşahların nəslindən, Sənə qulaq asdılar, sevindin daxilindən. Bu böyük şəxsiyyətlər, dininə yar oldular, Onlar Həbəş, Ərəbə, düz başçılar oldular! Bu məşhurluq, söhbətlər Bəsrə, Təbuka çatar, Çünki din gözəlliyin, xalq bilər, Haqqa çatar! Sənsə ey əbləh olan, zərər yolunda varsan, Haqqdan üz çevirənsən, onunçun belə xarsan!269 Belə fürsət az düşər, «dəvələr yatağına»! Sən dostlarınla olsan, dost gələr otağına! Izdihama dönərik, dar günlər zamanında, Nəsihətdən hirslənmə, şər günlər zamanında! Ey Əhməd! Haqq yanında, «kor tək olan bu bəndə», Yüz qeysər, yüz vəzirdən üstün, bil bunu sən də! Yad et xalqın «mədənin» bəhrələn öz dinindən, Xalq «mədəni» üstündür yüz qızıl mədənindən! Əqiq- ləllə bol olan, mədən daha xeyirli, Yüz min mis mədənindən gözəl, baha, xeyirli. Ey Əhməd! Burda yoxdur, var- dövlətin faydası, Qəlb eşqdən ağrımırsa, söhbətin nə faydası?! Qəlbi işıqlı kora, sən qapını bağlama. Onu nəsihət eylə, haqqdan uzaq saxlama! 270 Iki- üç əbləhlə sən, inkar olunsan əgər, Neçin «acılaşırsan» mədənindir qənd- şəkər?! Iki- üç axmaq əgər, sənə vurursa danlaq, Haqq sənə şahid olar, ver onlara sən anlaq. Bir şəxs dedi:- Dünyanın təsdiqindən fariğəm.271 Haqqın özü var isə, şahidlik üçün nə qəm?! Əgər gecə quşular, bilsə Günəşin sirrin, Inkar etmək istərlər, günəşin günəşliyin. Gecə quşu nifrəti, dəlili vacib edər. Mən nurlu bir günəşəm, deyərək keçib gedər. Təzək milçəyi əgər, əylənsə gülab ilə, Gülabsızlığa olar dəlil, bu hesab ilə. Qəlblik alsa özünə, məhək daşını əgər, Onun məhəkliyinə, nöqsanlar, şəklər gələr! Oğrular gecə sevər, gündüz yox, bunu sən bil, Yarım günlü gecəyəm, dünyada parlayan bil. Ayıranam- ayıran, xəlbir- xəlbirləyən tək, Saman keçməz dən ilə, mənim əlim dəyən tək. Mən unu kəpəyindən, ayıraraq tapanam. Qəlibi- qəlib bilən, özəyi tanıyanam! Mən dünyada Tanrının, tərəzisi kimiyəm, Hər ağırı- yüngülü, imkanım vardır deyəm. Inəyi «Allah» bilən, danaların «yarıdır»! Yem axurunu sevən, ulaq xırıdarıdır. Mən nə inək, nə dana xiridarı deyiləm, Nə də tikan deyiləm, dəvələrlə yeyiləm! Onun gümanı vardır mənlə söhbətə girə, Bəlkə ayinəmdəki, toz – torpağı süpürə. Bir divanənin Calinusa gülə- gülə baxıb, sonra onun gözlüyünü sındırması Calinus belə dedi:- Özü köməkçisinə, Filan dərmanı gətir, tezcə təhvil ver mənə. Köməkçisi söylədi:- Sən ey dərdləri bilən, Bu dərman cünunlarçın, sən onu neyləyirsən?! Dedi:- Sən bilən deyil, danışma bu barədə. Bir divanə gəlmişdi, hüzuruma, arada. Bir anlıq surətimə, gülə- gülə o baxdı. Çeşməyimi sındırdı, yaxamı tutub sıxdı. Eyni dərdli olsaydım, onunla mən də əgər?! O bəd sifətli cünun, mənə dəyərdi məgər?! Öz cinsin görməsəydi, o nə üçün gələrdi?! Öz cinsi olmasaydı, necə vura bilərdi?! Bir şəxs qeyrisin vursa, səbəbsiz etmədən şəkk, Aralarında vardır, eyniliklər müştərək. Bir quş qeyri cinsiylə, heç bir yerdə uçarmı?! Qeyri cinslər söhbəti, səbəbsiz baş tutarmı?! Bir quşun cinsindən olmayan başqa bir quşla bir yerdə otlaması və uçmasının səbəbi Aqil bir şəxs söylədi:-İki quşu tək gördüm! Biyabanda bir yerdə, qarğayla leylək gördüm! Təəccüb eyləyərək baxdım, görüm bu nədən?! Quşları bir- birinə, nə sirrdir yaxın edən?! Elə ki, yaxınlaşdım, heyran qaldım bu hala?! Gördüm ikisi də şil, gəzirlər bala- bala. Göylərin şahı olan, qartalı görsən əgər, Yerdə gəzir bayquşla, etməzsən heyrət məgər?! Birisi olsa əgər, ərşi- əla Günəşi! Digəri olsa əgər, çirkin bir gecə quşu! Biri Yusif sifətli,İsa nəfəsli olsa, Digəri bir canavar, ya ulaq səsli olsa?! Birisi itidilmiş səmada, laməkanda, Digəri samanlıqda, it tək yatmış samanda. Biri ülkər ulduzu, üstündə balıq kimi, Digəri təzək üstə, bir qurdlu qalıq kimi. Biri ali rütbəli sultandır, öz yerində, Digəri zibillikdə, kədərdir düz yerində. Birisi bir millətdir, kərəmindən xəcildir, Digəri təsirlənmiş yazıqdır, əhli- dildir. Birisi sərvər olub, zəmanənin üzündən, Digəri xarlığıyla gizlənmiş xalq gözündən. Bülbül olan yerləri, çəmənliklər bəzəyər, Təzək böcəyi hər vaxt, təzəyi «vətən» sayar! Mənəvinin diliylə, gül böcəklə bir olmuş, Sənin böcəyin isə, yenə təzəyə qonmuş! Gülşənlərdən qaçaraq, gümansız olsan əgər, Gülüstan kamalına, daxilin nifrət edər. Qeyrətim başım üstdən, qacaraq uzaqlaşmış. Vurub çör- çöpü atmış, çöplər də kənarlaşmış! Rəzil, qarışsan mənlə, bir yerdə əgər olsan, Belə güman olunar, sən də kanımda varsan. Sonra aranı vursan, bu mənim nöqsanımdır. Çünki güman edərlər, yəqin günah mənimdir. O zəhərli maddələr mənlə qarışsa əgər, Muşlar dənizə dolar, balıqlar quma dönər. Haqq məni çirkinlikdən saf – təmiz eyləyəcək! Necə bəs çirkinliyi mənə layiq biləcək! Bir damarım «Onundur», onu kəsib qopardı! Içimdə pis damar var, onu hara apardı?! Adəmin nişanəsi, əzəldən belə olmuş, Mələklər səcdə etmiş, bu əməllə ucalmış. Başqa bir nişanəsi, bəd əməlli oİblis, Səcdəyə baş qoymamış, demiş:-Mənəm şah- rəis! Əgərİblis özü də, səcdəylə əysəydi baş, Adəm- adəm olmazdı, olardı sanki bir daş. Hər mələyin səcdəsi, onun hörmət mizanı, O düşmən cühudlar da, onun sübut pozanı. Həm onun şahidliyi mələyin razılığı, Həmçinin şahidliyi, itlərin azğınlığı. Bu söhbətin sonu yox, qayıt öz hekayənə. O ayı nə eylədi, şiri- mərdəm deyənə?! O məğrur kişi ilə ayının dostluğu hekayəsinin sonu O məğrur kişi yatdı, ayı milçəyin qovdu, O qovdu, milçək yenə, onun üzünə qondu. Bir neçə dəfə qovdu, o cavanın üzündən, Milçək yenə qayıtdı, «dönmədi öz sözündən»! Ayı hirsləndi tamam, hiddətdən döndü tamam! Dağdan bir yekə daşı götürdü, yondu tamam! Daş çəngində qayıtdı, milçəyi yenə gördü, Yatan dostun başına, daşı tuşladı, durdu. Dəyirman daşı boyda, daşı endirdi başa, Guya milçəyi vurdu, milçək ölmədi, haşa! Xürd- xəşil etdi tamam, yatanın başın, o daş, Məsəl bütün cahana, yayılaraq oldu faş. Ayı məhəbbəti tək, əbləhin məhəbbəti. Kini sanki məhəbbət, olar kin məhəbbəti. Onun əhdi- peymanı, zəif davamsız olar. Dedikləri səmimi, vəfası tamsız olar. And içsə də o əgər, ona inanmaq olmaz! Andını pozar yenə, andı-and sanmaq olmaz! Andsız yalan danışdı, sözlə həddini aşdı. Əhdi-peyman qırıldı, andı hörmətdən düşdü. Onun nəfsi əmirdir, ağlısa ona əsir! Yüz min dəfə and içər, yenə nəfsinə əsir! And içmədən əhdini qıran olarsa əgər, And içməyi olacaq, ondan daha da betər. Nəfsi andla dağlasan, işin daha ağırdır. O nəfs həyəcanlansa, saxlamaq daha zordur. Əsir, hakim olanı, heç vaxt bağlaya bilməz. Bağlasa hakim qırar, onu saxlaya bilməz. Bağladığı bağını, çırpar onun başına, Həmçinin andını da, vurar gözü-qaşına! Əlini üz sən onun, «əhdə sadiqliyindən» «Andınızı qoruyun!» ona demə bu gündən!272 Nə deyirsə o bizə, yalan başa düşməli. And onun yalanını, azaltmaz sən, bilməli! Bir kəs əgər bilərsə, əhdi kimlə bağlayar, Toxuyar bədənini, qolubağlı saxlayar! Allahın Rəsulu Səlləlahu əleyhi və alehin xəstələnmiş səhabəsinə baş çəkməsi və onun faydası Peyğəmbər səhabından, bir cənab xəstələndi, Xəstəlikdən əridi, başına kül ələndi! Mustafa, o xəstəyə bir baş çəkim söylədi, Çünki Onun ürəyi, lütfi-kərəmli idi. Baş çəkmənin xəstəyə, bil ki, faydası vardır, Faydadan sənə çatan, fayda qaydası vardır. Birinci fayda odur, həmin şəxs bir əlildir, Onun rəhbəri vardır, o da Şahi-Cəlildir! Yoxdur bəsirət gözün, sən ey, bildiyin edən! Sən heç başa düşmürsən, ud273 nədən, odun nədən?! Dünya bir xəzinədir, heç ondan incimə Sən, Heç bir viranəliyi, xəzinəsiz bilmə Sən! Hər dərvişin məqsədi boşboğaz olmaq deyil, Cəddin məqamın öyrən, təvafın274 yerini bil, Səndə batini görmək, gücü olmasa belə, Hər vücudun daxilin, xəzinə hesab eylə. Istiqamət olmasa, sevdiyin yol göstərər, Şah atlı olmasa da, ordusuna at verər. Xülasə yol-yoldaşın, payını lazımlı bil, Ya piyada, ya atlı, sayını lazımlı bil! Əgər düşmən olsa da, kərəm etmək yaxşıdır, Düşməni dost eyləmək, lütfi-kərəm naxşıdır. Əgər dost olmasa da, onun kini az olar, Çünki kərəmi görsə, küdurəti azalar. Bu yolun faydası var, bu yoldan başqa bir yol, Sənə fayda gətirməz, ey dost, sən də ayıq ol! Bu işin sonu belə, dost sev, dostluq qanan ol, Büt yonantək sən də yon, daşdan dostluq yonan ol! Bütün karivan əhli, tutsa bir yerdə qərar, Yol kəsənlər oxların, dallarında sındırar! Allah Taaladan Musa Əleyhissalama vəhy gəldi ki, «neçin Mənə baş çəkmədin»?! Gəldi Haqq tərəfindən, Musaya belə xitab, Sən ey təzə doğan ay, göz aç, axtar Məni tap! Sənin Şərqini etdim,İlahi Nuruyla ağ, Haqqam, incidim səndən, Məni etmədin sorağ! Dedi:- Eşq olsun sənə! Sən paksan ziyanlardan! Bu nə rəmzdir söylədin, Ya Rəbb, mənə et bəyan?! Yenidən buyurdu ki, Səndən incimişəm Mən, Neçin maraqlanmadın, kərəm etməyim nədən?! Dedi:- Ya Rəbbim mənim, heç iradım yox sənə! Ağlımı itirmişəm, bu düyünü aç mənə! Dedi:- Bəli, incitdin, mənim əziz bəndəmi! Onu mən bil, hörmət et, incitmə düz bəndəmi! Üzrü Mənim üzrümdür, əhvi mənim əhvimdir! Onun incik düşməsi, mənim inciməyimdir! Varsa həmnişin olmaq, arzusu Haqqı ilə! Mane olma qoy olsun, bir söz gətirmə dilə! Kimin varsa, Haqqıyla həmnişinlik arzusu. Övliyayla oturmaq, bil, hər günlük arzusu! Övliya hüzurundan, çıxıb getsən sən əgər, Sanki həlak kimisən, «kül»275lü səni rədd edər! Bir div kərim şəxslərdən, seçmək istəsə əgər, Kimsəsizin taparaq, başın bədəndən üzər! Əgər çıxıb gedərsə, bir fərd cəmin içindən, Şeytanın məkrindən bil, düz yola dəvət et Sən! Bir «bağbanın» sufini, fəqihi və ələvini bir-birindən ayırıb cəzalandırması Bir bağban öz bağına, diqqətlə nəzər saldı, «Üç oğru»nu bağında, görərkən mətəl qaldı. Bir fəqihlə, bir sufi, bir də bir nəfər Şərif,276 Hər biri zarafatcıl, danışıb-gəzən hərif! Dedi:- Bunlarla mənim yüz mübahisəm olar, Onlar həm cəm halında, həm xalqın hörməti var! Birlikdə gələ bilməm, onların öhdəsindən, Gərək ayrı salım mən, onları bir-birindən. Onların hər birini, bir tərəfə salım mən, Ayrı salandan sonra, bığlarını yolum mən! Hiylələr işlədərək, sufini yola saldı, Dostlarından ayırdı, dostun biri azaldı. Dedi:- Get xatircəm ol, inan mənim sözümə, Dostlar oturmaq üçün, kilim gətir, qəm yemə! Sufi getdi, xəlvətcə bağban dedi: - Ey dostlar! Sən fəqihsən, o şərif, adınız-sanınız var! Fitvanla çörək yeyib, bizlər ağzı dadlıyıq, Bilik qanadınla biz, uçanıq, qanadlıyıq! Sənsə şahzadəmizsən, hamımıza sultansan, Mustafa nəslindənsən, seyyidsən, bizə xansan! Kimdir o gedən sufi, xəsis, qarınquludur, O, heç vaxt siz tək olmaz, qeyri yarın quludur. O, gələn tək, siz onu, qovunuz aranızdan, Bir həftə yeyin için, bağımda barımızdan! Bağ nədir, can istəsəz, verərəm canım sizə, Siz sağ gözüm kimisiz, ehtiyacım var gözə! Onları aldadaraq, şübhə toxumu yaydı, Təəccüblə dedilər: - Kaş belə olmayaydı! Elə ki, o sufini, yola saldılar, getdi, Ona qarşı kin artdı, sufinin işi bitdi! O, dedi: - Sufi düşmən, köpək kimi dalaşqan, Xalqın bağına girən, tez-tez çəpərlər aşan. Cüneydin yola saldı, Bayazidin üstünə, Hansısa şeyxdən, pirdən, qonaq gəlmişdir yenə, Sufini tənha tapıb, onu doyunca döydü, Yarım can eyləyərək, başın yararaq söydü! Sufi dedi: - Başımda, mənim çatladı bəla. Ey «dostlar»ım qorunun, siz düşməyin bu hala! Məni əğyar bildiniz, diqqətli olun, bilin, Əğyar bu namussuzdur, mən yox, siz ağla gəlin! Yediyim zərbələrə, sizlər dözə bilməzsiz, Belə zərbələri siz, düşmənə də vurmazsız! Mənim başıma gələn, sizinkinə də gələr, Sizlər də yeyərsiniz, belə qəmlər qüssələr! Bu cahan bir dağ kimi, danışdığın kəlmələr, Dağdan əks-səda verər, yenə üstünə gələr! Sufiylə haqq-hesabı, edəndən sonra bağban, Bir bəhanə eyləyib, hiylə qurdu nahaqdan. Dedi: - Mənim «Sərif»im, get sən mənim evimə, Günorta bişirmişəm, nazik çörək özümə, Qulum Qıymazı çağır, ona sözümü çatdır, Çörəyi sənə versin, çörək yemək həyatdır. Şərif gedəndən sonra, dedi fəqih «dostu»na, Fəqihliyin bəllidir, inanıram mən buna! Lakin gedən o Şərif, pis əməl sahibidir, Bilirsənmi anası, hansı yolları gedir?! Qadınlara yaraşmaz, əməllərlə məşğuldur, Ağıldan naqisdir o, yolu nalayiq yoldur! O, özünü Əliyə, Nəbiyə yaxın bilir, Yalan əməlləriylə, xalqı yolundan edir! Kim ki, zina əhlidir, zinadan bəhrələnər, O, onlarla dostlaşar, Tanrıya yaxın bilər! Kim ki, özün fırladar, birdən dayanıb durar, Evləri də özü tək, başa fırlanan görər! Bağban çirkin sözləri, fəqihə deyən zaman, Rəsul övladlarından, fəqih küsürdü yaman! Olmasaydı mürtədlər, xalqı yoldan döndərən, Rəsul qohumlarına, deyərdi ağza gələn?! Fəqihi ovsunladı, yalan sözlərlə bağban, Səfeh fəqih söylədi, Şərif qayıdan zaman, Dedi: - Ey «ulaq», səni, bu bağa kim çağırmış?! Sən «oğrusan», bu sənət, Nəbindən «miras» qalmış?! Şirlərin babası da, özünə oxşar olar! Söylə, Rəsula sənin, heç bir oxşarlığın var?! O düşmən, Şərif ilə dolanbac söz danışdı, Sonra təkləyib onu, başına oyun açdı! Divlə, cinlər insana, kinlər saxlayan qədər, Ali-Rəsullar ilə, Yezid zidd olan qədər, Zülm edildi Şərifə, beyni dəyişdi həmən, Gözləri yaşla dolu, fəqihə dedi: - Nədən?! Belə etdin, tək qaldın, indi gücün yox tamam! Nağara tək döyüldün, qarnına doldu təam! Olmasam da Şərifə, layiq sirdaş və həmdəm, Belə zalım şəxsdən də, mən qiymətsiz deyiləm. Məni satdın çox ucuz, bu qərəzkar olana, Axmaqlığın dəyişdi, mən düzü, bu yalana! Bağban Şərifdən sonra, gəlib, dedi: - Ey fəqih! Səndəmi fəqihmisən, ey səfehdən də səfeh?! Verdiyin fitva bumu, sən ey əli kəsilmiş?! Bilmədən nə var, nə yox, hökmün qəbul edilmiş! Əbu Hənifə vermiş, belə fitvanı sənə?! Ya da Şafei vermiş, ixtiyarı əlinə?! Belə icazələri, «Vəsit»277də oxumusan?! Ya da bu fitvaları, «Mühit»278 də oxumusan?! Bunu deyib əl açdı, fəqihi döyəclədi, Vurdu-vurdu qəlbindən, kini xaric eylədi! Fəqih dedi: - Vur məni, gücün çatır nə qədər, Belə «dostluq» pozana, layiq bu cür zərbələr! Mən layiqəm cəzaya, bu əməlim, işimlə, Çünki tez bir zamanda, «dostluğ»a etdim həmlə! Əfsus tez qulaq asdım, sənin hiylənə uydum, Kül olsun başıma ki, əl üstünə, əl qoydum! Xülasə bağban onu, o ki, var əllə döydü! Bağdan qovub bağladı, onu bayırda qoydu! Hər kim öz dostlarından, ayrılıb tənha qalsa?! Başına pis iş gələr, özü hər yerdə olsa! Yüklə 2,29 Mb. Dostları ilə paylaş:
|