Çocuk Kalbi

İYİLEŞME DEVRESİ
20 Perşembe
Babamla  yaptığım  o  güzel  gezintiden  o  kadar  neşeli  döndükten  sonra  on
gün  boyunca  hastalanıp  ne  kırları,  ne  de  güneşi  göremeyeceğimi  kim
bilebilirdi ki! Çok ağır hastalandım, hayatım tehlikeye girdi. Annemin hıçkıra
hıçkıra  ağladığını  duydum,  babam  renksiz,  solgundu,  gözlerini  kırpmadan
bana  bakıyordu,  kız  kardeşim  Silvia’yla  erkek  kardeşim  aralarında  yavaş
sesle bir şeyler konuşuyorlardı. Gözlüklü doktor başucumdan hiç ayrılmıyor
ve  bana  anlamadığım  bir  şeyler  söylüyordu.  Gerçekten  de,  hayatımdan  ümit
kesilecek kadar ağır hastalandım. Ah, zavallı anneciğim! İlk üç, dört güne ait
hiçbir  şey  hatırlamıyorum,  sanki  karışık,  karanlık  bir  rüya  gördüm.  Beni
rahatsız  etmemek  için  mendiliyle  öksürüğünü  önlemeye  çalışan  benim  o  iyi
kalpli birinci sınıf öğretmenimi yatağımın başucunda gördüğümü sanıyorum.
Beni  öpmek  için  üzerime  eğilen  ve  yüzüme  sakallarını  batıran  öğretmenimi
de  şöyle  böyle  hatırlıyorum.  Sanki  bulutların  arasındaymış  gibi  Crossi’nin
kırmızı  saçlı  başının,  Derossi’nin  sarı  buklelerinin,  siyah  elbiseli
Calabrialı’nın, bana üzerinde daha yaprakları duran bir mandalina getiren ve
annesinin  hasta  olduğunu  söyleyerek  hemen  giden  Garrone’nin  gözümün
önünden  geçtiklerini  çok  iyi  hatırlıyorum.  Sonra,  uzun  bir  rüyadan  uyanır
gibi  kendime  geldim.  Annemle  babamın  gülümsediğini,  Silvia’nın  şarkı
söylediğini  duyunca  sağlığımın  düzelmeye  başladığını  anladım.  Ah,  bu  ne
korkunç  bir  kabustu!  Her  gün  biraz  daha  iyileşmeye  başladım.  “Küçük
duvarcı  ustası”  da  beni  görmeye  geldi  ve  gene  yüzünü  tavşan  gibi
buruşturarak  beni  yeniden  güldürdü.  Zavallıcığın  yüzü  geçirdiği  o  ağır
hastalıktan sonra incelip uzadığı için şimdi yüzünü daha iyi buruşturabiliyor.
Sonra Coretti’yle Garoffi de geldiler; bu sonuncusu bana yeni düzenlemekte
olduğu piyangonun iki biletini hediye etti. Kazanana Bertola sokağındaki bir
eskiciden  satın  alacağı  “beş  sürprizli  bir  çakı”  hediye  edecekmiş.  Dün,  ben
uyurken  Precossi  gelmiş  ve  beni  uyandırmadan  yanağını  elime  dayamış
babasının dükkanından geldiği için yüzü kömür tozuyla kaplıydı, pijamamın
kolunda  yüzünün  siyah  izi  kalmış.  Uyanıp  da  bunu  görünce  çok  sevindim.

---

Birkaç günde ağaçlar nasıl da yeşerdi! Babam beni pencerenin yanına kadar
götürdüğü  zaman  kollarında  kitapları  okula  koşan  çocukları  gördükçe  ne
kadar imreniyorum onlara! Ama, kısa bir süre sonra ben de okula döneceğim.
Arkadaşlarımı,  sıramı,  bahçeyi,  o  yolları  yeniden  görebilmek  için  ne  kadar
sabırsızlanıyorum.  Benim  yokluğumda  okulda  olup  bitenleri  öğrenmek
istiyorum.  Bana  bir  yıl  gibi  uzun  giden  bir  zamandan  beri  göremediğim
defterime,  kitaplarıma  bir  an  önce  kavuşmak  istiyorum!  Zavallı  anneciğim,
ne  kadar  zayıfladı,  ne  kadar  sararıp  soldu.  Zavallı  babacığım,  senin  de  ne
kadar  yorgun  bir  halin  var.  Beni  görmeye  gelen  iyi  kalpli  arkadaşlarım  da
ayaklarının  ucunda  yürüyorlar,  beni  alnımdan  öpüyorlardı!  Bir  gün
birbirimizden  ayrılacağımızı  düşündükçe  üzülüyorum.  Herhalde  Derossi  ve
diğer  birkaç  tanesiyle  okumamıza  beraber  devam  edeceğiz  ama,  diğerleri?
Beşinci  sınıf  bitince,  elveda;  artık  birbirimizi  bir  daha  hiç  göremeyeceğiz.
Hastalandığım  zaman  artık  onları  başucumda  göremeyeceğim;  Garrone,
Precossi,  Coretti;  benim  yürekli,  iyi  kalpli,  sevgili  arkadaşlarım,  sizleri  bir
daha göremeyeceğim!