Çocuk Kalbi

GARRONE’NİN ANNESİ
29 Cumartesi
Okula döner dönmez, üzücü bir haberle karşılaştım. Birkaç gündür Garrone
okula gelmiyordu, çünkü annesi ağır hastaymış. Cumartesi akşamı öldü. Dün
sabah, sınıfa girer girmez, öğretmen bize:
–  “Zavallı  Garrone’nin  başına  bir  çocuğun  başına  gelebilecek  felaketlerin
en  büyüğü  geldi.  Annesi  öldü.  Garrone  yarın  okula  dönecek.  Çocuklar,
şimdiden  size  rica  ediyorum.  Onun  ruhunu  kasıp  kavuran  bu  büyük  acıya
saygı  gösterin.  Sınıfa  girince  onu  sevgiyle,  ciddiyetle  karşılayın.  Bir  daha
tembih ediyorum, hiçbir şaka yapmayın, kimse gülmesin.” dedi.
Bu  sabah,  diğer  öğrencilerden  biraz  sonra  zavallı  Garrone  geldi.  Onu  öyle
görünce içimde bir şeyin burkulup sızladığını duydum. Yüzü solgun, gözleri
kıpkırmızıydı,  bacaklarının  üstünde  güçlükle  durabiliyordu.  Sanki  bir  aydır

---

hasta  yatıyormuş  gibi  bir  hali  vardı.  Tanınmayacak  bir  hale  gelmişti,  baştan
ayağa siyahlar giyinmişti, onun o hali insana üzüntü veriyordu. Kimse soluk
bile almadı, herkes ona bakıyordu. Sınıfa girer girmez, sınıfı, annesinin aşağı
yukarı her gün onu almaya geldiği okulu, sınav günleri ona son tembihlerini
vermek için üzerine eğildiği sırayı görünce ve orada pek çok kez, bir an önce
koşup  anasına  kavuşmayı  düşündüğünü  hatırlayınca  ümitsizce,  hıçkırıklarla
boğula  boğula  ağlamaya  başladı.  Öğretmen  onu  kendine  doğru  çekti,  onu
bağrına bastı ve:
–  “Ağla,  ağla,  zavallı  çocuğum;  ama,  cesaretini  kaybetme.  Annen  artık  bu
dünyada  değil  ama,  seni  görüyor,  seni  hala  seviyor,  hala  senin  yanında
yaşıyor ve bir gün onu göreceksin, çünkü sen de onun gibi iyi yürekli, temiz
kalpli bir çocuksun. Cesaretini kaybetme!” dedi.
Bunları söyledikten sonra onu benim yanımdaki sırasına kadar getirdi. Ona
bakmaya cesaret edemiyordum. Uzun zamandır elini bile sürmediği defterini,
kitabını  çantasından  çıkardı.  Okuma  kitabındaki  bir  anneyle  elinden  tuttuğu
çocuğunu  gösteren  resmi  görünce  yeniden  hıçkıra  hıçkıra  ağlamaya  başladı
ve başını koluna dayadı. Öğretmen onu öyle bırakmamızı işaret etti ve derse
başladı.  Ona  bir  şeyler  söylemek  istiyordum  ama,  bilemiyordum.  Bir  elimi
kolunun üstüne koydum ve kulağına:
– “Ağlama Garrone.” dedim.
Hiçbir  karşılık  vermedi  ve  başını  sıradan  kaldırmadan,  elini  benimkinin
içine koydu, bir süre öyle durduk. Öğle vakti okuldan çıkarken kimse onunla
konuşmadı,  herkes  saygıyla,  sessizce  onun  etrafında  dolanıyordu.  Beni
beklemekte olan annemi gördüm ve koşup onu öptüm. Ama, annem beni geri
itti,  Garrone’ye  bakıyordu.  Önce  annemin  neden  böyle  davrandığını
anlayamadım  ama,  bir  kenarda  tek  başına  duran  Garrone’nin  bana  baktığını
fark  ettim.  Anlatılamaz  acı  dolu  gözlerle  bana  bakıyordu  ve  sanki  şöyle
demek istiyordu:
–  “Sen  anneni  öpüyorsun,  ben  onu  bir  daha  öpemeyeceğim!  Senin  annen
daha hayatta, benimki öldü!”
Bunun  üzerine  annemin  neden  beni  geri  ittiğini  anladım  ve  annemin  elini
tutmadan okulun bahçesinden çıktım.

---