Doktor ZƏHİRƏDDİN əl-MƏDƏNİ

TƏQİYYƏ AĞ YALANDAN BAŞQA BİR ŞEY DEYİL
Şiələrin bəziləri özlərini təqiyyəni inkar edən kimi göstərmiş, özlərini elə aparmışlar ki, guya onlar təqiyyə deyəndə yalan demək istəmirlər, onunla özlərini şərdən qoruyub saxlamaq üçün fikirlərini gizlətmək məqsədi güdürlər.

Həqiqət isə budur ki, bu belə deyil, onlar bunu de-yəndə də yalan işlətmişlər. Çünki onlar təqiyyəni yal-nız yalan demək və aldatmaq, batində fikirləşdiklə-rinin əksini göstərmək məqsədilə işlədirlər.

Buna dəlil və sübut kimi rəvayətlər göstərək:

Məsələn, Məhəmməd ibn Yəqub Küleyni özünün “əl-Kafi fi əl-füru” hədis toplusunda Əbu Abdulladan belə rəvayət edir ki, münafiqlərdən bir kişi ölür-müş, Hüseyn ibn Əli (Onların hər ikisinə Allahın salavatı olsun!) cənazə ilə birlikdə yola çıxır. Onun qarşısına bir mövlası (mövla: azad olunmuş qul. — red.) çıxır, Hüseyn əleyhissəlam ondan soruşur: “Hara gedirsən?” O deyir: “Bu münafiqin cənazəsindən qaçı-ram ki, onun üçün namaz qılmayım”. Hüseyn əleyhissə-lam ona deyir: “Sən namaz zamanı mənim sağımda dayan və məndən nə eşitsən, sən də elə de”. Guya dostu Hüsey-nin təkbir duasında belə dediyini söyləyir: “Allahü əkbər! Allah, sən bu qulun filankəsə min dəfə eyni, bir-birindən fərqlənməyən lənətlər yağdır. Qulla-rından birini cəzalandır, onu Cəhənnəm odunun qız-marına at, ona Özünün ən şiddətli əzabını daddır, çünki o sənin düşmənlərinə dost, övliyalarına düş-mən olmuşdur; o sənin Peyğəmbərinin ailəsinə nif-rət etmişdir”.³⁴⁷

Sonra onlar bu qəbildən olan bir yalanı Rəsul səl-ləllahü əleyhi və səlləmə aid edib ona böhtan atmış və demişlər ki, Əbu Abdulla əleyhissəlamın dediyinə görə Abdulla ibn Übey ibn Səlul öləndə Peyğəmbər onun dəfnində iştirak edirdi. Ömər Rəsulullah səl-ləllahü əleyhi və səlləmə dedi: “Məgər Allah sənə onun qəbri üstündə dayanmağı qadağan etməmişdir?” Peyğəmbər cavab vermədi. Ömər yenə soruşdu: “Ya Rəsu-lullah, məgər Allah sənə onun qəbri üzərində dayan-mağı qadağan etməmişdir?” Belə olduqda Peyğəmbər dedi: “Hayıf ki, sən mənim nə dediyimi anlamırsan. Mən dedim ki, ilahi, onun içinə od sal, qəbrini odla doldur, onu Cəhənnəmə vasil elə”.³⁴⁸

Şiələrin təqiyyə haqqında əqidələri hətta onu de-məyi rəva bilir ki, Rəsul səlləllahü əleyhi və səlləm adamları (Allah eləməmiş!) aldadırmış. Belə ki, o özünü Allahın ona bağışlanmasını xahiş etməyi qada-ğan etdiyi münafiqin bağışlanmasını xahiş edən ki-mi göstərir. Beləliklə də, özünü Allahın əmrlərinə və qadağanlarına qarşı çıxan kimi aparır. Belə ki, o özü öz əshabələrinin Rəsulullah əleyhissəlamdan rəva-yət olunanlara əsasən etdiklərinin əksini edir. Axı onlar heç nəyi Rəsulullahın onun lehinə, yaxud əley-hinə olduğunu bilmədən etməzdilər Necə ola bilər ki, Rəsul yoldaşlarının rəhmət dilədikləri bir şəxsi lənətləsin? Necə ola bilər ki, onun gizlin fikir-ləri aşkar fikirlərinə, zahiri batininə o qədər zidd olsun və Ömər də, onların rəvayət etdiklərinə görə, (Allah eləməsin!) bunu istəmiş olsun?

Soruşmaq gərəkdir ki, Rəsullulah səlləlahü əleyhi və səlləm Islamın güclü olduğu o dövrdə nədən qorxub Abdulla ibn Übeyin cənazəsi üzərində namaz qılmağı qadağan etmirdi? Ibn Übey özü Islamdan və onun şöv-kətindən qorxub, onun qazanc və faydalarına tamah sa-lıb münafiqlik etmirdimi? Elə şiələr də bu ifti-ranı yalnız və yalnız özlərinin Rəsulullah səlləllahü əleyhi və səlləmin də imamlar kimi təqiyyəyə əməl et-məsi haqqında çirkin əqidələrini isbat etməkdən ötrü uydurmuşlar. Şiələrin özlərini qorumaq və şərin qarşısını almaq üçün öz fikirlərini gizlətməkdən ibarət bir şey olduğunu iddia etdikləri təqiyyə budur. Görəsən, bunun ikiüzlülük və yalanın eyni olduğuna şübhə edən bir nəfər varmı?

Bir başqa rəvayət onun sırf ikiüzlülük olduğunu aydınlaşdırır. Küleyni “əl-Kafi”nin “Kitab ər-rövzə” hissəsində Məhəmməd ibn Müslimin belə dedi-yini rəvayət edir: “Bir dəfə Əbu Hənifə Əbu Abdulla əleyhissəlamın yanında olanda mən onun yanına girdim və ona dedim ki, sənə fəda olum, qəribə bir yuxu gör-müşəm. O mənə dedi ki, ey ibn Müslim, yuxunu danış, onun alimi burada əyləşib. Bunu deyib əli ilə Əbu Hə-nifəyə işarə etdi. Mən dedim: “Yuxuda gördüm ki, guya mən öz həyətimə girdiyim vaxt arvadım əlində çoxlu qoz qarşıma çıxıb qozları mənim üstümə atdı. Mən bu yuxuya məəttəl qaldım”. Əbu Hənifə dedi: “Sən öz arva-dının mirası üstündə alçaq adamlarla rəqabət aparır, çalışırsan. Böyük əziyyətdən sonra, inşallah, istə-yinə nail olacaqsan”. Əbu Abdulla əleyhissəlam dedi: “Ey Əbu Hənifə, Allaha and olsun ki, doğru dedin!”.

Sonra Əbu Hənifə çıxıb getdi və mən ona dedim: “Sənə fəda olum, mən bu yalançının ifadəsindən iyrəndim”. O dedi: “Ey Ibn Müslim! Allah sənə pislik eləməsin, onların ifadələri bizim ifadələrimizlə, bizimki onlarla bir deyil. Bu ifadə onun dediyi mə-nanı vermir”. Mən dedim: “Sənə fəda olum, bəs o, səhv etdiyi halda sənin and içib ona “doğru dedin” deməyinə nə ad verək?” O dedi: “Bəli, mən and içdim ki, o, ya-lanı doğru dedi”.³⁴⁹

Məlumdur ki, Əbu Hənifə (Allah ona rəhmət eləsin!) hakimiyyət və şan-şövkət sahibi deyildi ki, adamlar ondan heybətlənib qorxsunlar. Əksinə, o, hökm və ad-san sahiblərinin yanında nifrətə layiq, özü də onlardan narazı bir adam idi.

Sonra, o (Əbu Hənifə), Əbu Abdulla Cəfərdən nə onu mədh etməsini, nə yuxu yozmaq xahiş edəni ona yönəltməsini xahiş etməmişdi. Əksinə, Əbu Abdulla özü onu tərifləmiş, Məhəmməd ibn Müslimə demiş-di ki, yuxunun yozumunu ondan soruşsun. O, Məhəmməd ibn Müslimə cavab verəndə Əbu Abdulla onun doğru dediyini söyləmiş və buna and içmişdi. Lakin sonra onun səhv etdiyini demiş və onu pisləmişdi. Buna nə deyilə bilər? Bunun ikiüzlülükdən başqa adı varmı?

Belə bir rəvayət də Qüdrət və Cəlal sahibi Allahın Kitabından bir ayə haqqında rəvayət olunur. Küleyni həmin rəvayəti “əl-Kafi”də belə verir: “Musa ibn Əşyəm demişdir ki, bir dəfə mən Əbu Abdulla əley-hissəlamın yanında olanda bir nəfər ondan Qüdrət və Cəlal sahibi Allahın Kitabından bir ayə haqqında soruşdu, o həmin adama bir cür cavab verdi, sonra onun yanına bir başqası daxil olub həmin ayə haqqında so-ruşdu və o ona birinciyə verdiyi cavabın əksini dedi. Allah bilir, mən bundan nə çəkdim, sanki ürəyimi bı-çaqla yaraladılar, öz-özümə dedim: “Bir vergülün ya-rısı qədər də səhv etməyən Əbu Qətadəni Şamda qoyub hər şeydə elə mənim kimi səhv edən bunun yanına gəl-dim...” Bu zaman bir başqası da daxil oldu və ondan həmin ayə haqqında soruşdu. O ona da mənə və dostuma cavab verdiyinin əksini dedi.³⁵⁰ Belə olduqda mən sakit oldum və bildim ki, o bunu təqiyyə məqsədilə edir”.³⁵¹

Nə ola, insaflı adamların buna nə deyəcəyini bi-ləydim?! Görəsən, bu təqiyyə nə növ təqiyyədir? Görə-sən, bu əksliklər və ziddiyyətlər vasitəsilə hansı şər dəf olundu? Bununla hansı müsibətdən nicat ta-pıldı? Görəsən, dini və dünyəvi məsələlərdə bu eti-qadda olan adama etimad oluna bilərmi? Görəsən, belə bir iş Kitab və Sünnənin təhlükəsizliyi üçün bir şey edərmi?

Kim bilir ki, təqiyyəyə nə vaxt əməl etmək lazım-dır, nə vaxt yox? Bu, dini korlamaq, Islamın əsasını yıxmaq, Qüdrət və Cəlal sahibi Allahın Kitabından olan ayələrlə oynamaq deyilmi?

Imamlar, onların dediyinə görə, bundan da irəli gedib təqiyyə işlədərək haram buyurulmuş şeyləri halal, halal buyurulmuş şeyləri isə haram buyurmuş-lar. “əl-Kafi”nin ravilərindən biri Iban ibn Təğlib rəvayət edib deyir: “Mən Əbu Abdulla əleyhissəlamın belə dediyini eşitmişəm: “Mənim atam Məhəmməd Ba-qir əleyhissəlam Bəni Üməyyə zamanında fitva verərdi ki, şahin və quzğunun öldürdükləri halaldır və belə-liklə, onlara qarşı təqiyyə işlədərdi. Mən isə onla-ra qarşı təqiyyə işlətməzdim, çünki öldürülmüş hər bir şey haramdır”.³⁵²

Buna nə deyilə bilər? Haram haqqında fitva verilir ki, o, halaldır. Ey Allah bəndələri, bu da bir din, bir şəriətdir? Adi adama belə onun etiqad etdiklərinə görə haram sayılan şeyin halal olduğuna fitva verməyə icazə verilmədiyi halda, imamlığından və məsumluğun-dan dəm vurulan adam bunu necə edə bilərdi?

Qüdrət və Cəlal sahibi Allah bu barədə demişdir: “De ki, Allahın öz qulları üçün yaratdığı zinəti və təmiz ruziləri kim haram buyurdu?”³⁵³

Sübhanəhü yəhudiləri və xristianları danlayaraq de-mişdir: “Onlar Allahı yox, öz alimlərini və ravilə-rini özlərinə tanrı seçdilər”.³⁵⁴

Allahın doğrucul və etibarlı Rəsulu Allahın bu kəlamını belə təfsir etmişdir: “Onlar onların (alimlərinin və rahiblərinin) halal buyurduqlarını özlərinə halal bilər, haram buyurduqlarını isə haram bilərdilər”.³⁵⁵

Allah-sübhanəhü bəyan etmişdir ki, halal-haram bu-yurmaq məsələsi ancaq onun xüsusi işidir, hətta hör-mətli Peyğəmbərin belə bu işdə payı yoxdur. Allah bunu bu ayədə bildirmişdir: “Ey Peyğəmbər, Allahın sənə halal buyurduğunu özün özünə haram etmə”.³⁵⁶

Belə olduqda Baqir necə haramı halal, halalı haram edə bilər? Onlar isə bunu təkcə Baqirə aid etmirlər, onların dediklərinə görə, bütün imamlar Allahın haram buyurduğunu halal, halal buyurulduğunu haram edə bilərlər.

Budur, onların böyük mühəddisi Əbu Amr Məhəmməd Kəşşi öz kitabında Həmdveyhin belə dediyini qeyd edir: “Bizə Məhəmməd ibn Hüseyn ona Həkəm ibn Mis-kin Səqəfinin ona Əbu Həmzə Məqil Iclinin ona Abdulla ibn Yəfurun belə bir hədis danışdığını de-mişdir: “Mən Əbu Abdullaya (Cəfərə) dedim: “Allaha and olsun ki, sən bir payı ikiyə bölüb desən ki, bu halaldır, bu haram, mən sənin halal dediyinə halal, haram dediyinə haram deyərəm. (Görəsən, Əbu Abdulla bunu inkar edib onun bu sözünə rədd cavabı verdimi? Əlbəttə, yox.) O dedi: “Allah sənə rəhm eləsin, Allah sənə rəhm eləsin!”.³⁵⁷

Onların mədh etdikləri etiqadları budur. Buna gö-rə də Cəfər demişdir: “Abdulla ibn Yəfurdan başqa heç kəs bizə münasibətdə Allahın bizə bəxş etdiyinə uyğun hərəkət etməmişdir”.³⁵⁸

Beləliklə, imamlar adamlara özlərini ibadət olu-nan məbud etməyi əmr edir, istədiklərini halal, istə-mədiklərini haram buyururdular. Bunu onların doqqu-zuncu imamı — Məhəmməd ibn Əli ibn Musa da ondan şiələr arasındakı ixtilaf haqqında soruşarkən bil-dirmişdir: “Imamlar istədiklərini halal, istədiklə-rini haram adlandırırlar”. Belə bir etiqadda olan adamın başqa işlərdə yalan danışacağını istisna et-mək olarmı? Halal və haram məsələsində doğru danış-dığına əmin olmadığımız adamın heç kəsə qadağan ol-mayan şeylər haqqında doğru danışmasına necə əmin olmaq olar?

Axı Baqiri kim məcbur edirdi ki, belə fitva ver-sin? Cəfərin sözündən göründüyü kimi, onun atasının bu fitvası ancaq əməvi hökmdarlarını razı salmaqdan ötrü idi. Çünki o deyir: “Bəni Üməyyə zamanında fitva verərdi”. Belə olmuşsa, onda şiələr özləri də belə yazdıqdan sonra nə deyə bilərlər? Cabirin dediyinə görə, Baqir özü, ondan da Cəfər rəvayət etmişlər ki, Rəsulullah səlləllahü əleyhi və alihi və səlləm de-mişdir: “Kim bir hökmdarı Allahı qəzəbləndirməklə razı salsa, Allahın dinindən çıxmış olar”.³⁵⁹

Məgər şiələr haramı halal etməyi Allahı qəzəb-ləndirmək hesab etmirlər?

Görün Əli ibn Əbu Talib, onların təsdiq etdiklə-rinə görə, öz xütbələrində nə deyir: “Iman odur ki, harada zərərli, harada xeyirli olmasından asılı olma-yaraq, yalan yox, doğru danışasan”.³⁶⁰

Görəsən, bundan sonra kimsə təqiyyənin sadəcə yalan deyil, ağ yalan olduğuna şübhə edərmi?