Doktor ZƏHİRƏDDİN əl-MƏDƏNİ

ONLAR ÖZ SÖZLƏRİNİ NƏ ÜÇÜN

TƏQİYYƏ İLƏ DEMİŞLƏR
Şiələr keçmişdə və indi sözlərini demək üçün tə-qiyyə üsulunu seçməklərinin səbəblərini bildirmiş, lakin bütün işlərdə müxtəlif fikirdə olduqları ki-mi, bunda da fərqli fikirlər söyləmişlər.

Bir qrup demişdir: “Təqiyyə özünü, namusunu və ma-lını qorumaq üçün vacib bir işdir”.³⁸⁷

Şiələrin şeyxi Tusi “ət-Tibyan”da demişdir: “Tə-qiyyə özündən təhlükəni uzaqlaşdırmaq üçün vacibdir, belə də rəvayət olunmuşdur ki, haqqı açıb söyləməmə-yin mümkünlüyünə rüxsətdir”. O sonra demişdir: “Mü-seylimənin hekayətindən görünür ki, təqiyyə rüxsətdir, haqqı açıq söyləmək - fəzilət”.³⁸⁸

Şeyx Səduq demişdir: “Təqiyyə elə bir borcdur ki, Müdafiəçi zühur edənədək onu aradan götürmək olmaz. Kim təqiyyəni imamın zühurundan əvvəl aradan götürsə, imamilik dinindən çıxmış, Allaha, Onun Rəsuluna və imamalara müxalif olmuş olur”. Sadiq əleyhissəlam-dan Qüdrət və Cəlal sahibi Allahın bu sözü haqqında soruşmuşlar: “Allahın yanında ən qiymətliniz Allah-dan daha çox qorxanınızdır”. O demişdir: “Daha çox qorxanınızdır” yox, “təqiyyəyə daha çox əməl edəni-nizdir” olmalıdır”.³⁸⁹

Əli ibn Əbu Talibdən (Allah-təala ondan razı ol-sun!) nəql etmişlər ki, o demişdir: “Təqiyyə möminin ən yaxşı işlərindəndir; o, bununla özünü və qardaş-larını əxlaqsız adamlardan qoruyur”.³⁹⁰

Bəziləri demişlər: “O, istər özünü qorumaq üçün olsun, istər başqa məqsədlə, vacibdir”. Küleyni isə Zürarədən Əbu Cəfər əleyhissəlamın belə dediyini rəvayət edir: “Təqiyyə hər bir şeydə zərurətdir, onun nazil olduğu adam təqiyyə ona nazil olanda onun nə ol-duğunu bilir”.³⁹¹

Səduq Cabirdən belə bir rəvayət etmişdir: “Mən dedim: “Ya Rəsulullah, adamlar deyirlər ki, Əbu Talib kafir (imana gəlməmiş — tərc.) ölüb”. O dedi: “Ey Cabir, qeybi sənin Rəbbin daha yaxşı bilir. Mən sə-maya gecə səfərim zamanı Ərşə çatdım və orada dörd işıq gördüm. Mənə dedilər: “Bu, Əbdülmüttəlibdir, bu sənin əmin Əbu Talibdir, bu sənin atan Abdul-ladır, bu isə əmin oğlu Cəfər ibn Əbu Talib”. Belə olduqda mən dedim: “Ilahi, onlar bu dərəcəyə nəyə görə çatıblar?!” O dedi: “Öz imanlarını gizlədib küfr izhar etmələri və bu vəziyyətdə ölmələri ilə”.³⁹²

Başqaları demişlər ki, təqiyyəyə özünü qorumaq üçün icazə verilir. Şiə təfsirçisi Təbərsi isə demiş-dir: “Bu ayədə dində təqiyyəyə öz təhlükəsizliyini tə-min etmək üçün icazə verildiyinə dəlil vardır”.³⁹³

Tusi Müseylimənin hekayətində Həsənin rəvayətini qeyd edəndən sonra deyir: “Buna əsasən, təqiyyə rüxsət-dir, haqqı açıq söyləmək isə - fəzilət”.³⁹⁴

Lütfulla Safi özünün “Məə əl-Xətib...” kitabında deyir: “Bəli, şiələr təqiyyənin mümkünlüyü fikrində olmuş və islam ölkələrində Müaviyə, Yezid, Vəlid və Mənsur kimi zülmkar əmirlərin və amansız hökmdar-ların hökm sürdükləri dövrlərdə təqiyyə ilə hərəkət etmişlər”.³⁹⁵

Hind şiə aləminin imamı Seyyid Əli demişdir: “Imami şiələr özlərini və mallarını qorumaq üçün təqiyyənin mümkünlüyü fikrindədirlər”.³⁹⁶

Küleyni Zürarədən Əbu Cəfərin belə dediyini rə-vayət edir: “Mən üç şeydə heç kəsə qarşı təqiyyə iş-lədə bilmərəm: spirtli içki məsələsində,³⁹⁷ ayaqların altına məsh çəkilməsində, ləzzət almaqdan ötrü həcc ziyarəti edilməsində”.³⁹⁸

Ibn Babveyh Qümmi öz kitabında buna bənzər bir rə-vayət verir: “Imam əleyhissəlam demişdir: “Üç şeydə heç kəsə qarşı təqiyyə işlətmərəm: spirtli içki iç-mək məsələsində, ayaqların altına məsh çəkilməsində, ləzzət xətrinə həcc ziyarəti edilməsində”.³⁹⁹

Həqiqət budur ki, şiələr təqiyyəni bütün işlərdə, istər özlərini qorumaq üçün, istər başqa məqsədlə va-cib bilirlər.

Doğrusu odur ki, onlar yalan danışmağa adət etmiş, onu qanuniləşdirmiş, öz adı ilə deyil, başqa adla adlandırmış, sonra onun üstünlüyü haqqında hədislər qondarmışlar.

Onlar öz imamlarından bir-birinin əksi olan söz-lər və ziddiyyətli fikirlər eşidəndə də təqiyyəyə eh-tiyac duymuş və onun köməyinə arxalanmışlar. Onlara etiraz edəndə ki, əgər onların məsum imamları səhv etmirlər və heç nəyi unutmurlar, onda necə olur ki, eyni bir şeydə müxtəlif fikirlər söyləyirlər? Bir dəfə həmin şeyə icazə verirlər, başqa bir dəfə onu haram buyururlar, bir vaxt bir şey deyirlər, sonra baş-qa bir vaxt bunun əksini söyləyirlər. Onlar bunun qar-şısında cavab tapmayıb demişlər: “Onlar (yəni imamlar) bunu, yaxud onu təqiyyə ilə belə demişlər”. Bunu insaflı şiələr etiraf etmişlər.