"Ey möminlər! Əgər kafirlərə itaət etsəniz... O, kömək edənlərin ən xeyirlisidir." Ayələrin axışından bu nəticəyə çatmaq uzaq bir ehtimal deyil: Kafirlər Uhud Döyüşü sonrasında və bu ayələrin endiyi günlərdə möminlərin yaxşılığını istər görünərək onlara bəzi art məqsədli təlqinlərdə ol/tapılırdılar. Bu təlqinlər yolu ilə onları döyüşməkdən soyutmağa, sürtüşmeye, ayrılığa, görüş fərqliliyinə və razılaşmazlığa salmağa çalışırdılar. Bu mövzudakı ayələrin sonunu meydana gətirən bu ayələr, bu ehtimalı gücləndirən bir dəlil ola bilər: "Onlar elə kəslərdirlər ki, insanlar özlərinə; '(Düşmənləriniz olan) bütün insanlar sizə qarşı (təkrar) əsgər yığdılar, onlardan qorxun.' dediklərində bu, onların imanlarını artırdı və "Allah bizə yetər, O nə də gözəl vəkildir." dedilər... İşdə o şeytan (bu sözü deyən insanlar), ancaq öz. O halda əgər inanmış kəslər sinizsə, onlardan qorxmayın, məndən qorxun." (Al/götürü İmran, 173-175)
Bu ayənin Uhud günü Yəhudilərin və münafiqlərin; "Məhəmməd öldü, haydı tayfalarınıza dönün." şəklindəki sözlərinə işarə olduğunu iləri sürən bir görüş də var. Amma bunun heç bir dayağı yoxdur.
Uca Allah oxuduğumuz ayələrin ilkində kafirlərə itaət etmənin, onların vəliliyini qəbul etmə meyli göstərmənin möminləri hüsrana aparacağını və bu hüsranın kafirliyə dönmək demək olduğunu açıqladıqdan sonra, sözün axışını dəyişdirərək "Halbuki sizin mövlanız Allahdır. O, kömək edənlərin ən xeyirlisidir." buyurur.
