Elyazma org elektron kitabxanası
Yüklə 0,8 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Tütün limanı S amsun hava limanının çıxış qapısından yeddi -s əkkiz addım aralanmışdım ki, arxadan kims ə
adımı çağırdı.
Z ərif qadın səsi idi. Dayanıb geri döndüm.
Yaşar müə llim deyilsiniz? – S ə sin yiy
ə si dill
ə ndi v
ə
qarşı - qarşıya dayandıq. Başımla “hə” deyib onu tanımağa çalışdım.
– Dey
ə s ə n, m əni tanımadınız? Mən sizi üç saat qabaq İstanbul hava alanında gend ən gördüm. Ancaq yaxınlaşmağa ürə k el ə m ə dim.
Bilm
əzdim ki, yol yoldaşıyıq, eyni yerə g əlirmişik.
Qadının üz cizgilə ri ala- tala yadıma düşürdü. Ancaq yaddaşımın hansısa künc - bucağında qalaqlanmış tanış cizgilər arasından bu qadına aid olanları hə l ə
tam yığıb yığışdıra bilmirdim.
əyalımda tam bə rpa etm
ə y ə sanki xırdaca bir təkan lazımdı. Cavab vermə k ə
ə zin
ə gülüms
ə yirdim.
–
Yadınızda q almaram. H ə yatda c
ə mi birc
ə d ə f ə üz-üz ə g əlmişik. İki -üç k ə lm ə
danışmışıq. O da... – Ani fikr ə getdi – on dörd il ə vv
l. Heç sizi unutmuram.
Dey ə s ən, qadın mə ni ovsuna salmaq ist ə yirdi. Gümanım o qə d ər uzağa getməmişdi. İndi gə l tap görüm on dörd il ə vv ə l kiminl
ə v ə harada iki-üç k ə lm
k ə smis ə n.
Amma qadın üzdə n m ə
ə
çox yapışıqlı görünürdü. Belə m ə sum v ə h ə r ilm ə si titr ə y ən hissiyatlı üz addımbaşı adama rast gə lmir.
O, nazlandı, gözlə ri süzüldü:
– Cox başınızı sındırmayın. Deyim kimə m?
i açıldım:
– N əzrin xanımsınız! “Teleteatr”da, televiziya verilişinin çəkilişində
görüşmüşdük.
O, güldü, düz tapmışdım.
Ür ə kl ə ndim.
– On dörd il yox, d əqiq deyim, bu gün oktyabrın iyirmi ikisidirsə, onda düz on beş il altı ay bundan qabaq üz -üz
ə g əlmiş ik.
– N ə d əqiq danışırsınız?
– O gün s
ə h ə r m ənim qızım anadan olmuşdu. Xə st əxanadan birbaşa “Teleteatr”a ç əkilişə
g əlmişdim. Ona görə d ə
ə d əqiq yadımdadır.
– Onda m ə n ilk elmi m ə qal
ə l ərimi yazırdım.
– M ə n d ə .
–
İllə r n ə tez ötüb keçdi?! – Dem ə yin...
– Ç əkilişdə n qabaq s ə hn
d ə gözl ə nilm
ə d ə n m ə n ə
yaxınlaşdınız. Gülümsə y ə - gülüms ə y ə
“Gəlin tanış olaq, mənim adım....” Adınızı çə kdiniz. M ə n d ə
adımı dedim. Qısa çıxışım yazılmış və r ə qi c ə sar ə tl ə ə limd ən alıb birnə f ə s ə oxudunuz v ə
ə da il ə
geri qaytar dınız. Üzünüzün turşumağından, lovğa gedişinizdən hiss etdim ki, yazım xoşunuza gə lm ə di. Sizd ə n incidim. Onsuz da h ə y əcanlı idim. Qə h ə r m əni boğurdu. Xoş sözə
el ə
ehtiyacım vardı ki... Siz mə n ə yaxınlaşanda elə
bilmişdim, istə yim yerin
ə yetdi, m ə n
ür ə k-dir ə k ver
ən tapıldı.
– H ə l ə d ə incikliyiniz davam edir?
–
ə , – qadın kövrə k s ə
ə dedi
– onda gözl ə yirdim ki, ç əkilişdə n sonra könlümü alacaqsınız. Amma bunu etmədiniz. Axı, mə n ə söz tez d ə yir. Çiyinl
ə rimi ç
ə kdim:
– Vallah, m ə n heç bunun f ə rqind
ə olma
mışam. –
Yarızarafat ə lav ə etdim. –
On beş il altı ay sonra üzr istə s ə m, yerin ə
düşə rmi?
Qadın gülümsündü:
Üzr ist ə m ə y ə t ə l ə sm ə yin. Ani pauza verib soruşdum:
Sizi qarşılayan olacaq?
Yox, qarşılanmağı sevmirə m. Özüm taksiy ə minib ged ə c ə y ə m. –
Hansı otelə
düşə c ə ksiniz? –
“Böyük otel”ə .
– M ə n d ə
“Böyük otel”də
qalacağam.
– Yolumuz birdir ki...
Biz taksiy ə minib arxa oturacaqda ə yl
-yör ə d ə
qalmışdı.
Qadın soruşdu:
– Burada birinci d ə f ə nizdir?
–
ə
– dedim, –
Sabahdan başlanacaq iqtisadi forumda iştirak edə c ə y ə m, h ə l ə üç gün buradayam. – V
ona baxdım. – Bilmir əm soruşmaq lazımdırmı, Siz...
– M ə n –
qadın dillə ndi –
19 Mayıs Universitetində üç gün t ə l
b ə l ə r ə mühazir ə
oxuyacağam.
Biz otel ə çatanda gün günortadan əyilmişdi. Axşam saat altıya otelin foyesində
görüş təyin edib, buralarda deyildiyi kimi, odalarımıza çə kildik.
Yuyunub dinc ə lm ə k ist ə dim. S ə h ə rd ən yolda idim. İki reys dəyişmə kl ə
Bakıdan buraya g
əlib çatınca amanım kəsilmişdi.
Suyun altına girdim. Qadın fikrimdə n çıxmırdı. İllə r uzunu kimins ə
düşüncə l ə rind ə
yaşayasan, amma özünün xə b ə rin olmaya, q ə rib ə dir.
Gör
ə s ə n, niy ə
onun yadında belə
qalmışam? Xırda bir inciklikdə n ötrümü? Bu, ola bilm
ə z. B
ə lk ə m ə n ə
vurulubmuş?
B ə lk ə “Teleteatr”da ona yaxınlaşanda baxışımda, duruşumda, danışığımda nə s ə
sezilibmiş?
Sudan çıxdım və
qurulanıb yerimə uzandım. Yaddaşımla ə ll əşirdim. Bu nə h ə ng arxivi ə l ə k-v
ə l ə k el ə m ə kd ə ydim.
Aha, yavaş - yavaş yadıma düşürdü, mə n onu gend ə n gör ə nd ə istil ənmişdim.
ə cib h
ə r ə k ə tl ə ri, m
ə lah
ətli görünüşü hisslərimi oynatmışdı.
B ə lk ə d ə el ə ona gör ə
tanış olmaq, ünsiyyət yaratmaq üçün yaxınlaşıb verilişdə ed ə c əyi çıxışın mə tnini ondan ist əmişdim.
M ə tni diqq
ə tl ə oxusam da, m əni tutmamışdı. Bir kə lm ə
ə dem
ə d ə n v ə r ə qi yiy
ə sin
ə
qaytarıb aralanmışdım.
Ancaq onda özüm ə
yer tapa bilmirdim. İki daşın arasında başı çəkilişin hazırlıq işlə rin
ə
qarışmış aparıcı dostum Ağamirdən pıçıltı ilə soruşmuşdum ki, bu qız kimdir, n əçidir? “Gənc alimdir” – demişdi.
“Teleteatr”da çəkiliş necə keçdi, bilm ə dim. Ç əkilişdən sonra xanım tez -t ə l əsik çıxıb getdi. Özümdən asılı olmayaraq onun ardınca qapıdan çıxdım.
ə o, gözüm ə d
ym ədi. Qapıda dayanıb Ağamiri gözlə dim.
ə s ə n, m ə qs ə dim onunla g ə zib-
dolanmaq, çayxanaların birində oturub çay içm ə k
ə zrin
haqqında nə s ə öyr ə nib bilm ə kdi.
Ağamir içimi qırdı:
Göz əl qadındır. – dedi –
İyirmi beş yaşı var. Ala - babat yazır. Ərdədir. Əri ilə redaksiyaya g əlmişdi, efirə
çıxmaq istə yini bildirdi.
Sözünü yer ə
salmadım, qoy ruhlansın. Hiss edirə m ki, əri çox qısqancdır, bir an onu gözd ən qoymur. İmkan versə ydim, s ə hn ə d ə d ə
arvadının yanında oturardı.
Y ə qin ki, s ənin ona yaxınlaşıb kə lm ə k ə sm ə yinin d
ə
hesabını ə ri N ə zrind ə n soruşacaq.
Əri salonda tamaşaçıların arasında idi. Onun arvadının sağına - soluna baxmağını gör ə
Soruşdum:
– B ə s n ə
ə c əb xanımının efirə çıxmasına razı olur?
– Qısqanc kişi güclü ə r dem ə
ə ksin
ə , bu
ə f əllik, yaramazlıq ə lam ə tidir. Bir müdd
ə t N
ə zrini adda-budda efird ə
n d ə
on un haqqında bir şey soruşmadım.
əzrin haqqında bildiyim bundan artıq deyildi.
Axşam saat altıda otelin foyesində
görüşüb şə h ə ri g ə zm ə y ə
çıxdıq.
– M ən bu şə h ə rd ə bir neç
ə d ə f ə
olmuşam. Üç - dörd baxılmalı yeri var. Mə nim ə n çox xoşuma gə l əni Atatürkün başının də st ə sil ə Tütün isk ə l
sind ə n, – isk
ə l ə – limana deyirl ər, qadın izah etdi –
çıxmasını tə svir ed ən görüntüdür. İstiqlal savaşçılarının mumdan düz əldilmiş heykə ll ə
ə d ər canlıdır ki, kə nardan baxanda el ə bilirs ə n,
doğrudan da bu də qiq
ə
onlar “Bandırma” gə misind ə n sahil ə
ayaq basıblar. Yə qin ki, bilirsiniz – dey
ə o,
ə lav
ə etdi
–
Mustafa Kamal Atatürk İstiqlal savaşını Samsundan başlayıb.
Mızıldandım:
–
Əlbə tt ə , bilir ə m.
Gülüms
ə yib dedi:
–
Bu şə h ə rd ə bir deyim var. H ə m ə n abid ə y ə ilk d
ə f ə baxanlardan birinin sözüdür, adamların dilinə
düşüb.
Maraqla soruşdum:
– O n ə deyimdir el ə ?
– Kim v
ə ziyy
ə td ən narazı olursa, deyir: “Atatürkün Qara də nizd ə n Samsuna bir d ə
çıxması lazım.” Qımışdım.
Amma doğrudan da hə yatda h ə
əsin bir Tütün limanına ehtiyacı var – bunu
dey ə nd ə N əzrin xanımın sə sin ə
nisgil qonmuşdu.
Biz g ə z ə -g ə z ə onun dediyi yer ə g ə ldik.
– Lap xanım Tüssonun fiqurlarına oxşayırlar – dedim.
Qadın dillə ndi:
– Bu fiqurlar gend ə n daha qüsursuz görünürl ə r.
–
Deyirsiniz yaxına getmə y ə k? – Onsuz da Samsunda bütün m ə d ə ni t ə dbirl ərin proqramına buranın, bir qə d ə r aralıda, külə k tutmayan yerd ə sahil ə b ərkidilmiş “Bandırma” gə mi-muzeyinin g əzintisini salırlar. Sizə d ə sabah- birigün şə h ə ri göst ə r ə c ə kl ə r. Hava xoş olduğuna görə biz abid ənin yaxınlığındakı yay kafesində
ə
əşdik. O, meyv
ə
şirə si iç ə si oldu, m ə n çay.
Günorta olmuş söhbə timizi davam etdirm ə k ist ə dim:
– Sizd ə n üzr ist ə m
Qadın ah çə kdi:
– O bir xatir ə dir. Xatir ə y ə heç n ə
ə lav
ə etm
ə k olmaz. Ets ə k d
ə , yamaq kimi görün ə r.
Ancaq bizim h ə m ən ani görüşümüzün davamı uzun çə kdi. Siz
ə rast g
ə ldiyim gün ə
ətdarlıq hissilə
yanaşdığım vaxtlar olub. Siz mə nim taleyimd ə
dönüş yaratdınız. M ə n özüm sizi istinadgah seçdim.
Quruyub qalmışdım. Bu qadın nə sayıqlayırdı?
M ə n sizi köm ə y ə çağıra bilə rdim. B ə
ə d ə m əni hansısa çə tinlikd ə
bil ə rdiniz. – B ə s niy ə
çağırmadınız?
– M ə s ə l ə ni uzatmaq ist ə m
dim.
– Çox üstüörtülü danışırsınız.
ə f ə sini d ə rdi v ə
yumşaqca dedi:
– Hövs ə l ə niz olsun. Efird ə
b ə rl ər” proqramına baxmırsınız. Mə n öz taleyimd ə n
Onu haqlı çıxartmağa çalışdım:
H ə , düz deyirsiniz. Ah- ufsuz, pauzasız, göz yaşısız nə xatir
ə? Bağışlayın!
– Sizd
ə n incikliyim bitib. Özü d ə
s ə niz, yoza bil ə rsiniz M ə n susdum, dey ə s ə n yerin ə
düşə c ə k sözl ə r m ə nd ən qaçaq düşmüşdü.
Qadın gözlə rini bir nöqt ə y ə zill
ə di. El
ə bil h
ə m ə n nöqt ə d ə
o, baş vermiş hadisə l ə ri t ə z ə d ə n görürdü. – O günd ə n sonra
–
qadının səsi eşidildi – günüm göy ə skiy ə büküldü. “Teleteatr”dan evə kor-
peşman qayıtdım. Ərimin qısqanclığı fontan vurmuşdu. Onsuz da o, m ə n
göz verib işıq vermirdi. Ancaq hə m ə
ə n ə yaxınlaşıb k ə
ə k ə sm ə yiniz, ə limd
ə n v
ə r əqi alıb oxumağınız, mə nim gülüms ə m ə yim
ə rimi cin atına mindirmişdi. Yol boyu deyindi, evdə d ə yatana q ə d ə r sakitl
əşmə di. Ert
ə si gün
axşam efirdə görün
ə nd ə n sonra – onu deyim ki, operator m ə ni tez-tez göst ə rirdi
–
bir neç ə telefon z ə ngi g
ə ldi. H
ə r d
ə f ə d ə st ə yi
ərim götürürdü. Hamısı özümüzünkülə r idi, m ə ni t
ə brik edirdil ə r. Ancaq sonuncu z ə ng ed
ə n s
ə s ini çıxartmırdı. Ərim nə q ə d ər “Alo! Alo!” desə d ə, qarşı tə r ə f susurdu. Gözl ə ri h
ə d ə q ə sind ən çıxan ə rim
d ə st ə yi telefonun üstün ə
ng bir neç ə d ə f ə t ə krar olundu. Bel ə
v ə ziyy
ə td ə manyakcasına qısqanc olan birisi özünü necə aparar? M ə n ə
dişini n dibind
ən çıxanı dedi və
axırda ilan kimi sancdı:
– H ə, “Teleteatr”ın sə hn ə
ə s ə ninl ə
xısınlaşan oğlandan elə dün
ə nd ə n şübhə
l ənmişdim. Zə ng ed ə
əsini çıxartmır. Yə qin el
ə bilib bu gün evd ə
ə f ə rimi s ə nin televiziy adakı sarsaq çıxışına görə t ə xir ə
salmışam.
O, doğrudan da iki günlük Tiflisə getm
ə li idi, ancaq m ənim ucbatımdan sə f ə rini g ə l ə n h ə ft ə y ə
saxlamışdı.
M ə n özümü t ə miz
ə
çıxarmaq istə dim:
– O z ə ng el ə y ə n m ə n deyildim. Qadın tə
mkinl ə cavab verdi: – M ə n bilirdim z əng oğrusu kimdir. Bu, qonşu binada yaşayan ağıldanseyrə k bir
yeniyetm ə
oğlandı. Mə n ə vurulmuşdu. Bir -iki d ə
ə h ə y ə td ə
qabağımı kəsmişdi. İnadından dönmədiyini görüb onu acılayandan sonra anonim zə ng ə keçmişdi. Baş qoşmurdum. Fikirləşirdim ki, tez likl
ə h ə v ə sd ən düşə c ək. Ərim özündə n uydururdu, yelbeyin onun hara ged ə c
yind ə n x ə b ə r tuta bilm ə zdi. – B ə s niy
ə
bu sirri açmırdınız?
– Ərimin maymaqlığını bilirdim. Sə s- küy salıb mə ni m ə hl ə d ə biabır edə rdi.
Bird ə n ə rin g
ə lib m
ənim yaxamdan yapışaydı?
Sualım lap şit çıxdı. Özümdə n z
ə hl ə m getdi.
Qadın dik üzümə baxıb soruşdu:
–
Qorxardın?
Qadın, bilmə dim, ya q ə sd ə nmi, ya o ill ə r
qayıtdığındanmı birdə n-bir ə
“Sən”ə
keçmişdi. Bu anda o, necə d ə m ə sum görünürdü.
M
n çiynimi ç ə kdim: –
İndi “Qorxmazdım” demə y ə n ə var ki? H ər şey olub -bitib. Amma o zaman özümü nec ə
aparırdım, deyə bilm
ə r ə m.
Dey ə s ən, cavabım onun xoşuna gə ldi.
Qadın dillə ndi:
– T ə sdiq v ə inkar etm ə s
m d ə , sevinirdim ki, o, s ənin adını çə kir. M
ə n h
ə m ə n vaxta q ə d ə r dayaq nöqt əmi tapa bilmirdim. Ərim özü mə nim üçün əlyeri uydurmuşdu. Susmağım onu öz qondardığına inandırmışdı. Evdə
dığ
- dığ üç ay çə kdi.
Telefon z ə ngl ə ri yen
ə davam edirdi?
–
ə ...
– H ə m ən yelbeyin oğlanın valideynlə ri il ə
danışıb bunun qabağını ala bilə rdin.
– Özüm ist ə mirdim. H ətta, axır - axırda o zə ngl ər üçün darıxırdım da.
Niy ə ? –
Ərim elə bilirdi ki, m ə nim l
ə yaq
ə timi t
ə kc ə o qoruyur. Bu, m ə ni əzirdi. İstə yirdim
qısqanc kişi daha çox şübhə l ə nsin, m ə ni gözd ən qoymasın, gecə -gündüz izl ə sin v
ə
öz axmaqlığını daha tez anlasın. Ancaq mə n dey ən olmadı. Qısqanclıq ağır xə st ə
imiş. Bu xə st əliyi yalnız ayrılıq sağalda bilərmiş. Axırda duruş gə tir ə bilm ə dim.
Boşandıq.
–
Üşümürsə n?
O, üşə ndi:
– Hava döndü. Əynim elə d ə
qalın deyil. Bə lk ə bir az g əzişə
k.
Ay ağa durduq. Otelə
sarı xırda addımlar atmağa başladıq.
– H ə , yeri g əlmişkən soruşum –
qadın dillə ndi. –
Ağamir müə llimd
ə n n
ə x ə b ə r? Bir vaxtlar o, m ə nim ə limd
ə n tutub efir ə
k-dir ə k verib. M ə n astaca dedim:
– Üç ildir ölüb.
Qadın ah çə kdi:
– Üzün ə
üz tutduqlarımdan biri də
getdi... Keçmişimiz qəbristanlığa dönür... Çə tindir! Yavaş
- yavaş qadının üzü sakit ifadə
alırdı. Sanki o, keçmişə aid düşüncə l ə
sonuncularını xatirə r ə fin ə qoyub bugünün s ə thin
ə
çıxırdı.
– H ə
– N əzrin xanım dill ə ndi –
qayıdaq bu günə . H ə yat sonsuz bir t ə f ərrüatdır. Adam h əmişə
hadis ə l ə rin içind ə olmaq ist ə yir. H
əyatın ən qızğın və
ən maraqlı yeri indidir.
Ani pauzadan sonra o, ə ll ə ri il ə nazik penc ə yini
ə ynin
ə daha da kip oturdub pıçıldadı:
– Dey ə s ən, üşüyü r ə m. X ə st ə l ə nm ə s əm yaxşıdır. Sinoptiklə r bu günl ə rd
havanın isti keç ə
əyini bildirmişdi. Sə f ə r ə özüml ə
plaş götürməmişə m.
– Ged ək mağazada sə n ə
plaş axtaraq!
Bilmir ə m heç niy ə q ə fild ə n bel ə dedim.
O, uşaq kimi sevindi:
Ged ə k gör ək yüngülvari bir şey tapırıqmı?
Yola çıxıb taksi saxlatdırdıq. Sürücü istə yimizi öyr ənib, bizi çarşıya apardı.
Çarşıda qadın geyimlə ri bölm
ə sind
ə n N
əzrin xanım açıqrə ngli, nisb ə t
n ucuz bir göd
ə kç ə seçdi. Bu paltar ona çox yaraşdı.
ə tinlikl
ə
razı salsam da, gödə kç ə nin pulunu m ə n verdim.
O:
– Kimins ə m ə nim yerim ə pul öd ə m əsini çoxdan yadırğamışam – dedi v ə zarafatla ə lav
ə etdi:
– Amma s
ə nd ən bir nişanə qalsa yaxşıdır. Axı, sə n m ənim on beş il, altı aylıq tanışımsan. Hə m d
ə
– güldü – dayaq nöqt ə m...
Axşam yemə y inin vaxtı idi. Çarşıdan çıxıb azacıq aralıdakı balıq restoranında üz - üz ə ə yl əşdik. Adama bir lə vr ək qızartması və “Koka
- kola” sifariş verdik.
rid ə
alaqaranlıq idi. Şam işığında oturmuşduq. İndi qadının üzünü bütöv görürdüm. Şamın titrə y ən şölə l ə ri on un alnında, yanaqlarında, çə n ə sinin ucunda tül kimi yell ənirdi. Bu yaşda qadınlar şam işığında daha gözə l görünürl ə r.
Gözl
ərimin azacıq zəifliyi onun füsunkarlığını bir az da artırırdı.
Qadının dodaqlarının tə rp ə nm ə yi m ə ni x
əyaldan ayırdı. Duruxdum. Elə bil fikirl ə rimi
oxumuşdu, ona heyran olmağıma imkan vermə k ist
ə mirdi. Dediyi sözl ə r bir an sonra m ə n ə
çatdı:
– On birinci ildir Türkiy ə d ə
yaşayıram. İki universitetdə çalışmışam. İndi Çanaqqaladayam. Buralara öyr əşmişə
m.
Xidm ətçi sifariş etdiklə rimizi g
ə tirdi. Sanki o, bugünd ə
g əlmişdi. Deyə s ən, keçmişə qayıtmaq heç cür mümkün olmayacaqdı. Musiqi sə si, şam, çə
ng ə l- bıçaq, pə rd ə l ər keçmişin yolunu bağlamışdı.
Qara d ənizin balıqları dadlı olur –
qadın qolaysız bir cümlə fırlatdı.
ə n keçdi ki, söhb ət balıqlardan başlandısa, yönlü bir yerə gedib
çıxmayacaq. Ancaq özümü sındıra bilmə zdim.
O axşam ordan - burdan xeyli danışdıq. Samsunda də niz ə
tilov atmış balıqçı heyk
ə lind
ən tutmuş Uqo Çavesə q ə d ə r. Gec
ə saat on bir ə
döndük. S ə h ə r onu d
ə rs, m
ə ni iclas gözl ə yirdi.
Sonrakı iki gündə
başım elə qarışdı ki, Nəzrin xanımla cə misi birc ə d ə f ə telefonda hal-
əhval tuta bildim. Onun da burada işi az deyilmiş.
Üçüncü gün günorta iqtisadi forumun bağlanışı o ldu. Otel ə
telefonuna z əng açdım, cavab gə lm ədi. Çarpayıya uzandım. Deyə s ə n, forum boyu iclaslar, görüşlə r, q
ə bullar, g ə zintil
ə r, restoranlar m əni üzmüşdü. Dincə lm ə k l ə zz ə t verirdi. Bir d
ə
qadına zə ng etdim. Telefon susurdu.
Üç saat ə rzind
ə mürgü vura-vura h ər yarım saatdan bir onu telefonla aramağım bir fayda verm ə di.
Haçan yuxuya getmişə m, x ə
ərim olmayıb. Telefonun sə sin
ə yerimd
ən dik atıldım. N əzrin xanımın səsi eşidildi:
– Salam!
Yuxulu olduğumu gizlə tm ə y ə
çalışaraq dill ə ndim: – Salam! – Telefonuma n ə çox z
ə ng etmis
ə n?
– N ə d ə n bildin?
– Z əng çalıb qışqırmaqdan telefonumun səsi batıb, xır - xır xırıldayır.
– S ə n zarafat edirs ən, doğrudan səni çox aramışam.
– Bu gec
ə saat bird ə
– M ə n is ə sabah s
ə h ə r. H ə l ə
vaxtımız var.
– H ə, saatyarımdan sonra məni aşağıda gözlə .
Danışdıq.
ən vaxtda otelin girişində
olmaq üçün qapıdan çıxmaq istə yirdim ki, telefon z əng çaldı. Də st ə yi götürdüm, yen ə N əzrin xanım idi. O, zarıncı sə sl ə dedi:
– Xahi ş edirə
m, m ə nim odama g ə lin.
Onun öl
əzimiş sə sind
ə n narahat oldum v ə
Döym ə yiml
ə
qapının açılmağı bir oldu. İçə ri keçdim.
– Bird ə n-bir ə özümü pis hiss etdim – dedi,
–
ağrıyıram.
Ağrımağı onsuz da aydın görünürdü.
– N ə d ə n ola bil ə r?
–
soruşdum.
– D ə qiq bilmir ə m, amma son aylarda bir-iki d ə f
buna oxşar küt ağrılarım olub. Fikir verm əmişəm. Ağrıkə sici d ə rman içm ə kl ə sovuşdurmuşam.
– Onda m ən qaçım dərman dalınca!
H ə l ə otur,
– o,
ə lil
ə m ə n ə
oturmaq işarə si verdi, – b
lk ə
ağrı özü keçdi. Ağrıyanda t ə k qala bilmir ə m. H ə nir ist
ə yir
ə m.
Könülsüz ə yl əşdim. Bilmirdim və ziyy
ə ti nec
ə d əyişim. O da oturub kresloya qısıldı.
Dörd- beş də qiq
ə bel
ə
keçdi. Onun halının ağırlaşdığı gün kimi aydın idi. Dişini dişinə sıxıb ağrıy a dözürdü.
Daxil ə n hövs
ə l ə d ən çıxdım:
M ə nc ə , t
əcili yardım çağırmaq lazımdır.
–
Yox! İstə mir ə m! Z ə hm ə t olmasa, m ə n ə
bir ağrıkə sici d ərman tapıb gə tir.
ən sıçrayıb qapının də st ə yin ə
əl atdım. Aşağı düşmə yim, taksiy ə minm
ə yim,
aptekd ə n d ə rman al
mağım, geri qayıtmağım iyirmi də qiq
ə d ə n çox ç ə km ə zdi.
N əzrin xanımın rəngi boğulmuşdu. Hiss olunurdu ki, ağrıları daha da şiddə tl ə nib. Su g ə tirib tez ona bir d ə rman içirdim.
İndi biz dərmanın tə sirini gözl ə m ə liydik.
– N ə
yaxşı sə n ə rast g ə ldim
– o, za
rıdı.
– Narahat olma, keçib ged ə r. B
ə lk ə çay g ə tirdim? – Yox, heç n ə ist
ə mir
ə m.
–
Ağrıkə sici neç
ə d ə qiq ə y ə t ə sir ed ə bil ə r?
–
On beş – iyirmi d ə qiq
ə y ə .
– Çalışaq, dözə k! –
ən onun ağrılarına şərik çıxmaq istə dim.
Sözümd
ən qadının dodaqları azacıq qaçdı. Bu mə n ə t ə skinlik verdi, dem ə li, h
ə l ə onun canında gülümsə m ə
ə
hey qalmışdı.
On beş -iyirmi d ə qiq ə miz h
ə d ər getdi. Qadının ağrısı kə sm ə di. Daha da narahat olmağa başladım:
–
Xahiş edirəm, razı ol, həkim çağırım. Yersiz risk etmə y ə k. – H ə , s
ə n dey
ən olsun, çağır.
Resepşinə z əng açıb, təcili yardım çağırmasını xahiş etdim.
– Heç ist ə m ə zdim ki, s ə n m
ə ni bu halda gör ə s
n. Q ə rib ə dir, x
əyallarımızda həmişə
h əyatın yaxşı tə r əfini düşünürük – o, kövr ə k-kövr ə k dedi.
– Amma q
ə zavü-q
ə d ə r bizi tez-
tez peş iman el
ə yir.
Ona t
ə s ə lli verm ə k ist ə dim:
– Hesab el ə y ə k ki, indi m ə n x ə st ə l ənmişə
m, s ə n m ənim yanımdasan.
Bu vaxt qapı döyüldü. Qapını açdım. Gə l ə n t əcili yardım hə kiml ə
Qısa müayinə d ə
əzrin xanımı xə st ə xanaya aparmaq q ərarına
g ə ldil ə r.
N əzrin xanım mə n ə
baxdı:
– M ə n bu gün mütl ə q uçub getm ə liy
ə m.
Zorla gülüms ə dim:
–
Əlbə tt ə! Əlbə tt ə ! O, tibb bacısının tə klif etdiyi diyirc ə kli x ə st ə kreslosuna oturmadı, canını dişinə tutub, öz ayağı ilə
yanımızca gə l ə r ə k ambulansa mindi. M ə n d
ə
onun dalınca. Yol boyu qolundan yapışmışdım.
əcili yardım xə st əxanasında uca boylu cavan bir hə kim onu müayin ə etdi. Qan t əzyiqini ölçdü, qanından analiz götürdü, ağrıkə sici iyn ə vurdu. Sonra m ə n ə baxıb
“Müsafirsiniz?” – dey
ə sordu. M ən “Bəli” ə v ə zin ə
“Əvət” dedim. O, gülümsündü və
“Bə kl əyin, eşinizin testinin cavabı çıkacak” – dedi:
əzrin xanım onun dediklərini eşitsə d ə, canının hayında idi. Mə n d ə üstünü vurmadım. Xanımın mənim eşim –
arvadım olmadığını hə kim ə
anlatmağımın heç bir m ənası yox idi .
Biz divanda yanaşı ə yl əşib gözlə m ə
ə
başladıq.
N əzrin xanım dedi:
– Bu q
ə d ər qayğıkeş olduğunu bilmə zdim.
– Ağrın azalırmı? – Özümü söhb ə tin h ə d ə find ən çıxarmaq istə dim.
Yaxşı ki, sən yanımdasan – o, kövr əlmişdi – son ill ə r x ə st ə l ə n ə nd ə el ə bilir ə m dünyada heç kimim yoxdur. Bunu oğluma bildirmirəm. Oğlan uşağıdır, böyrümdə bitib qalmayacaq ki... İndi o, Amerikadadır. Yel universitetində oxuyur. Qoy özün ə bir gün ağlasın.
Onun gözl əri dolmuşdu, sə sinin titr ə y ə c ə yind ən qorxub, bir anlıq susdu. Mə n d ə
danışmağa söz tapmırdım.
Sonra azacıq toxdayıb dedi:
– H əyatın qə rib ə
işləri var. On beş il yarımdan sonra mə ni xilas etm ə k üçün uzaq, balaca bir şə h ə rd ə peyda olmusan. Tibb bacısı bizi həkimin yanına çağırdı. Testin cavabı çıxmışdı. Hə kim ə
ə ki
kağıza baxa -baxa dedi:
–
Korkulu bir şey yok. Qıda borusunda iltihab vardır. Şu kağıtta yazdığım ilacları alın. İnşallah, sağalırsınız.
ə f əs aldıq. Xə st əxanadan çıxıb mindiyimiz taksini ə czaxanaya sürdürdük. Reseptd
ə ki d
ərmanları alıb otelə
qayıtdıq. Nəzrin xanım tə l əsirdi. O, dirilmişdi, elə bil bayaqkı xə st ə deyildi. Saatına baxdı:
–
Uçağın yola düşmə sin ə
bir saat on beş də qiq
ə
qalır.
– Narahat olma, – dedim – oteld
ən hava alanına cə misi iyirmi d ə qiq
ə lik yoldur. Çatdırarıq.
O, yuxarı qalxdı. Mən onu aşağıda gözlə y ə c ə kdim. Özü bel ə ist
ə di.
Fikrimi m əşğul edən onu aeroporta tez çatdırmaq idi. Gözüm liftin qapısında qalmışdı, də qiq ə
ər uzanırdı.
N ə hay ə t, N
əzrin xanımı liftdən çıxanların arasında gördüm. Xidmə tçi onun çamadanını gə tirirdi. M ənim hesabımla hava alanına bə rab ə r getm ə liydik. Ona gör ə xidm
ətçi qonağın yükünü taksiy ə yerl
əşdirdikdən sonra miniyin arxa qapısını açıb, Nəzrin xanıma ə yl əşmə yi t
ə klif etdim. O, sağ ə limi
ə ll ə rin ə
alıb dedi:
– G əl sağollaşaq! Əziyyə timi ç ə kdin. Halal el ə .
–
İstə rdim s əni hava alanına qə d ə
– dedim.
– Neç ə ill
ərdir qarşılanmağı da, yola salınmağı da gündə likd
ən çıxarmışam. Xahiş edir
ə m n
ə z ə r ə al, m ə n ə bu bar ə d ə daha heç n ə dem
ə. Artıq tə kliy
ə öyr
əşmişə m.
Sağ ol! Çanaqqalaya yolun düşsə , m
ə n i ara. Ünvanım sə nd ə var. H ə l ə ki Bakıya g ə
ə k fikrim yoxdur. G ə ls
m, mütl əq görüşə c əyik. Bu görüş mə n ə h ə l ə on beş il b ə
ə y ə r.
Başqa söz tapmadım:
– B ə lk ə
on beş il altı ay demə k ist ə yirdin? Gülüşdük.
ənc qız kimi pə nc ə l ə ri üst ə
qalxıb üzümdə n öpdü v ə
iti addımlar ataraq taksiyə
mindi. M ə n sabah s ə h ə r reysi il ə
uçmalı idim. Sabaha hə l ə çox vardı.
Yüklə 0,8 Mb. Dostları ilə paylaş:
|