FÎËÊËÎÐ ÈÍÑÒÈÒÓÒÓ азярбайъан шифащи халг ядябиййатына даир тядгигляр 41-ci kitab ÁÀÊÛ – 2013

İşin elmi yeniliyi: M.P.Vaqifin məhəbbət mövzulu nikbin şeirlərin­dən son şeirlərinə aparan və həmin şeirlərdəki tragik notlarla səsləşən motivləri xüsusi olaraq qabartmaq.

Nəticə: M.P.Vaqifin son şeirlərində ifadəsini tapan kədərin köklərini onun ilk şeirlərində axtarmaq.
QAYNAQLAR

1. 
   Xəstə Qasım. Şeirlər. Tərtib edəni M.İ.Qaraxanlı. Bakı, Nurlan, 2010
   
2. 
   M.P.Vaqif. Əsərləri. Tərtib edəni A.Dadaşzadə. Bakı, Yazıçı, 1988
   
3. 
   M.V.Vidadi. M.P.Vaqif. Seçilmiş əsərləri. Bakı, Oka Nəşriyyat-Poli­qrafiya Şirkəti, 2007
   
4. 
   F.Köçərli. Azərbaycan ədəbiyyatı. 2 cilddə. I cild. Bakı, Elm, 1978
   
5. 
   S.Mümtaz. Azərbaycan ədəbiyyatının qaynaqları. Bakı, Yazıçı, 1986
   
6. 
   Ü.Hacıbəyov. O olmasın, bu olsun. – Seçilmiş əsərləri. Bakı, Yazıçı, 1985
   
7. 
   Y.Qarayev. Realizm: sənət və həqiqət. Bakı, Elm, 1980
   

8. N.Cəfərov. Füzulidən Vaqifə qədər. – Seçilmiş əsərləri. 5 cilddə, II cild. Bakı, Elm, 2007
XÜLASƏ

Məqalədə M.P.Vaqif yaradıcılığının diqqətdən kənarda qalaq cəhətləri araşdırılır. Şairin son şeirlərində ifadəsini tapan kədərin kökləri onun ilk şeirlə­rində axtarılır.

Açar sözlər: M.P.Vaqif, M.V.Vidadi, qoşma, aşıq şeirləri, müxəmməs.
М.П.ВАГИФ: АШЫГЕКИЙ ЕТИХ И УДОВОЛЬСТВИЯ,

ВОСТОРГИ ОДИНОКОГО ПОЭТА

РЕЗЮМЕ

В статье исследуются те свойства творчества М.П.Вагифа, которые остались на стороне без внимания. В его первых стихах ищутся корни печали, выраженные в его последних стихах.

Ключевые слова: М.П.Вагиф, М.В.Видади, гошма, ашыгские стихи, мухаммас.
M.P.VAQIF: ASHUQ POEM AND OF THE ALONE POET DELIGHT

SUMMARY

İn the article the points of M.P.Vagif are investigatedş The base forms of grief in his last poems are searchel in his.

Key words: M.O.Vagif, M.V.Vidadi, goshma, ashug poems, mukhammas.

Mahmud ALLAHMANLI

Azərbaycan Dövlət Pedaqoji

Universitetinin professoru

[e-mail]
EPOSUMUZ, BƏDİİ DÜŞÜNCƏMİZ VƏ ETNOPOETİKAMIZ
Məsələnin qoyuluşu: Epos düşüncəsi etnopoetika müstəvisində nələri diktə edir.

İşin məqsədi: Prof. K.Əliyevin «Kitabi-Dədə Qorqud» və «Koroğ­lu» dastanı əsasında apardığı araşdırmada qoyulan problemlərin elmi-nəzəri şərhini vermək.
Türk xalqlarının şifahi düşüncəsində mühüm bir hissəni dastanlar təşkil edir. Onun öyrənilməsi, tədqiqi istiqamətdə günümüzə qədər xeyli işlər görülüb və indi də görülməkdədir. Buraya toplama sahəsində görülən işləri də əlavə etmək olar. Çünki bütün öyrənilmə və tədqiqlər toplamadan başlayır. On doqquzuncu yüzillikdən bu yana xalq ədəbiyyatının toplan­ması, nəşri və tədqiqi sahəsində lazımı qədər ləyaqətli işlər görülmüşdür. Düzdü, son dövrlərdə bu müqəddəs işə müəyyən haram əllər uzadılmışdır. Özündən folklor düzəltmə işləri olmuşdur. Elə dastanlarımızın toplan­ması, nəşri və tədqiqində də bu cür hallar müşahidə olunur. Məsələn, «Koroğ­lu» dastanının son dövrlərdəki nəşrləri, ayrı-ayrı variantlarının orta­ya çıxması və s. Bunlar heç bir yaxşılıqdan xəbər vermir. Hətta onu da əlavə edək ki, son dövrün bir sıra tədqiqatlarında xalqın bu möhtəşəm abidəsinin köklə­rinin Azərbaycandan kənarda axtarışları başlanıbdır. Buna rəvac vermək, ictimaiyyətə təqdim etmək özlüyündə daha qorxulu­dur. Bir növ xalqın milli-mənəvi mədəniyyətinə atılan çirkablardır. Mənə­vi dəyərlərin zədələn­məsidir. Ancaq bizim nəzərimizdə bunlar keçici, ötəri bir hadisədir. Bildiyimiz bir məsələ var ki, o da folklorun ləyaqət və müqəddəslik faktı kimi yaddaşlarda daşınmasıdır. Ləyaqət və müqəddəs­lik dedik, elə araş­dır­maların mühüm bir qismində bu hal özünü daha çox göstərir. Və bir-birin­dən maraqlı problemlərin qaldırılmasına, araşdır­mala­rın ortaya çıxmasına gətirib çıxarır. Eyni zamanda sonrakı tədqiqatlar üçün mövzu verir. Ədə­biyyatşünas alim K.Əliyevin «Eposun poetikası: «Dədə Qorqud» və «Ko­roğlu» (Bakı, Elm və təhsil, 2011) kita­bı bu baxımdan daha çox maraq do­ğurur. Maraqlı və orijinal düşüncəni sərgilə­yir. Adından da göründüyü kimi kitabda iki böyük dastanımız problem kimi təhlil olunur. Onlardan biri «Kitabi-Dədə Qorqud», digəri «Koroğlu» dastanıdır. Təkrar qeyd edək ki, bu dastanlarla bağlı kifayət qədər araşdır­malar aparılıb və indi də aparıl­madadır. Dilçilər dil tarixinin öyrənilməsi, etimologiyası və s. etnoqraflar xalq məişətinin görünüşünü, etnoqrafik faktaları, tarixçilər tarixi faktların hansı səviyyədə təqdimini, ədəbiyyat­şünas­lar bədiilik, poetika tərəflərini və s. öyrənməkdədilər. «Kita­bi-Dədə Qorqud» elm aləminə məlum olduğu gündən araşdırılır və elə möhtəşəm abidədir ki, yenə də araşdırmalara, yeni tədqiqatlara yol açır. Ona əl uzadanın heç birinin əli boşda qalmayıbdı. Ədəbiyyatşünas alimimiz K.Əliyevin də bu kitabı onun əlinin boşda qalmadığını, əksinə əlinə zər gəldiyini təsdiqləyir.

«Kitabi-Dədə Qorqud» dastanları Azərbaycan xalqının yaratdığı ən möhtəşəm abidədir. Bunu tədqiqatçılar ana yasamız kimi də vurğulayır. Doğurdan da, burada anayasalıq bütün tərəfləri ilə görünür. Bu hər cür rəsmiyyətdən, ciddilikdən uzaq bədiiliyə bükülü bir anayasalıqdı. Xalqı­mı­zın həyatının, məişətinin, tarixinin elə bir tərəfi yoxdur ki, orada bu və ya digər dərəcədə, həm də qeyri-adiliklə, təbiiliklə əksini tapmasın. Fikri­mizcə, onun poetikası sona qədər açılması mümkün olmayan bir sirdir. Günlərin birində folklorşünas alimimiz prof.P.Əfəndiyevlə «Kitabi-Dədə Qorqud»la bağlı söhbət edirdik. Söhbət əsnasında o vurğuladı ki, Azər­bay­­­can xalqının bir qismət çörəyi ovsanata keçib, «Dədə Qorqud» dastan­ları günümüzə qədər gəlib çatıbdı. Bu, təsadüfi deyim deyildi. Əksinə, bu­rada böyük bir həqiqət gizlənirdi. Çünki Azərbaycan xalqı maddi, mənəvi, fiziki baxımdan çox itkilərlə üzləşibdir. Bunu tarixin ayrı-ayrı dönəmlə­rinə baxdıqda, eləcə də bu gün baş verənlərdə bir aydınlıqla görü­rük. Torpaq itkilərimiz, maddi və mənəvi mədəniyyətimizə uzanan məkrli əllər bunun bariz nümunəsidi. Ancaq birmənalı olaraq təsdiqləyək ki, belə möhtəşəm abidə yaradan xalqlar ölümsüzlüyünü yazırlar. «Kitabi-Dədə Qorqud», «Koroğlu» dastanları əbədiyaşarlığın nümunəsidir.

Prof.K.Əliyevin «Eposun poetikası: «Dədə Qorqud» və «Koroğlu» əsəri, adından da göründüyi kimi, iki dastanımız üzərində tədqiqatları əha­tə edir. Burada ilk öncə «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanları ilə bağlı yeddi prob­lem mövzu («Etnopoetika məsələləri», «Dəli Domrul» boyu təsa­düf, yoxsa zərurət», «Çoban oğlu Təpəgöz», «Bayındır xanın nəvəsi Uruz», «Dirsə xan oğlu Buğac», «Oğuz elinin xanımları», «Beyrəyin qanlı köynəyi») təh­lilini tapır. İlk öncə onu deyək ki, tədqiqatçı alim bu kitabla folklor­şünas­lığa özünün töhfəsini vermişdir. Burada maraqlı cəhət müəlli­fin dastandakı hadisələrə orijinal, tamamilə fərqli və özünəməxsus olacaq prizmadan baxmasıdır. Düzdür, qaldırılan problemlərlə bağlı qorqudşü­nas­lıq­da kifayət qədər təhlillər aparılıb, mülahizələr söylənmişdi. Bu mülahizələr, müba­hi­sələr sırasında diqqəti daha çox cəlb edən «Kita­bi-Dədə Qorqud» dastan­larında şeir məsələsi ilə bağlıdır. Bəzi tədqiqat­çılar bu nümunələri, yəni şeir məsələsini qəbul etmir, onu qafiyəli nəsr kimi vurğulayırlar. Etiraf edək ki, «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanlarında olduq­ca diqqəti cəlb edəcək qafiyəli nəsr faktları var. Bu mənada bu dastan əvəzsizdi heç nə ilə müqayisə olunmaz. Di gəl, qafiyəli nəsr ora­dakı poe­zi­ya nümunələrinin olmasını kənarlaşdırmır. Bu, bir başqa istiqa­mətdir. Məsələnin mahiyyətinə vardıqda da bu görünür. Etiraf edək ki, «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanları özündə çox gizlinləri qoruyub saxladığı kimi, poeziya məsələlərini də bir ədəbiyyat hadisəsi kimi günümüzə çatdır­mışdır. Yadıma hindlilərin dini kitabları düşür. Onlar kitab içində kitab kimi vurğulanır. Yəni qədim hindlilər tarixin keşməkeşlərini, ölüm-itim­ləri­ni nəzərə alaraq bütün olanlarını gələcəyə çatdırmaq üçün müxtəlif vasitələrdən istifadə etmişlər. Bədii nümunələrin qorunub saxlanması, gələcək nəsilə çatdırılması sahəsində də gərəkli işlər görmək məqsədində olmuşlar. Daha doğrusu, səmavi kitablarına bədii nü­munələr, poeziya nümu­­nələrini yerləşdirmək yolunu tutmuşdular. Düzdür, «Kitabi-Dədə Qor­qud»da bu bütün tərəfləri ilə belə də görünmür. Ancaq məsələ orada­kı şeir nümunələrinin olub-olmaması ilə bağlıdır. «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanlarında qafiyəli nəsr məsələnin bir tərəfidir. Bu haqda təkrar deyi­rik, kifayət qədər fikirlər söylənibdir. Məsələnin digər tərəfində şeir nümunələrinin ortaya qoyulması, aydınlaşması dayanır. Prof. K. Əli­yevin də məqaləsinin mahiyyətində bu dayanır. Tədqiqatçı alimimiz yazır: «Aydın məsələdir ki, bədii düşüncə birdən-birə doğulmur və reallığa çevrilən bədii fakt və nümunələr də birdən-birə yaranmır. Onun təkamülü və formalaşması xeyli vaxt və zaman tələb edir. Bununla bərabər bədii düşüncənin məzmun və ifadə planı aid olduğu etnosun təbiətindən kənar­da deyil. Əslində, etnopoetika bədii düşüncə ilə etnosun təbiəti arasındakı əlaqə və təması öyrənən, bu əlaqə və təmasın xüsusiyyət və əlamətlərini öyrənən bir elm sahəsi kimi qavranılır» (səh. 3). Burada bədii düşüncənin birdən-birə doğulmaması və bədii nümunələrin birdən-birə yaranmaması məsələsi xüsusi olaraq vurğulanır. Türk düşüncə tərzində bədii düşüncə­nin formalaşması və inkişaf tarixi həmişə öyrənilmə zərurətindədir. «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanları poeziya müstəvisində bu tarixin daha qədimdəki qatlarına nəzər yetirmək anlamında əvəzsizdir. Müəllifin də şeir nümunə­lərinin mövcudluğunu mətndən çıxış etməklə konkret faktlar əsasında gös­tərməsi bu istiqamətin müəyyənləşməsi sahəsində çox gərəkli görünür. Epos­da mövcud şeir nümunələrinin ortaya çıxarılmasının gərək­liyini vur­ğulayan K.Əliyev bir məsələni xüsusi olaraq qeyd edir: «Şüb­həsiz, eposda da qoşa misralı şeir kifayət qədərdir. Lakin məsələ bura­sın­dadır ki, həmin nümunələr bizim indiyə qədər vərdişlə qəbul etmədiyimiz nəsr mətninin içində gizlənmişdir» (səh. 6). Bax, məsələ burasındadır, açılmalı, aydınlaş­malı da budur. Türk şeirinin inkişaf tarixini (həm özünə qədərki, həm də sonrakı dövr nəzərdə tutulur) öyrənmə baxımından «Kitabi-Dədə Qorqud» əvəzsizdir. Çünki dastan kifayət qədər diqqəti cəlb edəcək rəngarəng şeir nümunələrinə bəzənmişdir. Bu bəzəniş onun nəsrini də poetikləşdirmişdi. Ritmikliyin haradan gəlməsi isə bir başqa prob­lemdir. Onun köklərinin araşdırılması isə kifayət qədər yozumlara, təhlil­lərə yol açır.

«Kitabi-Dədə Qorqud» dastanları ilə bağlı araşdırmalarda diqqəti cəlb edən problemlərdən biri tədqiqatçıların Dəli Domrulla bağlı müxtəlif mülahizələrdə görünmələridir. K.Əliyev də kitabında «Dəli Domrul» boyu təsadüf, yoxsa zərurət» adında bir bölmə verib. Və müəllif elə başlanğıc cümləsində bu suala özü də cavab verir və xüsusi olaraq vurğulayır ki, «Dədə Qorqud kitabı» süjet və kompozisiyası, struktur əlamətləri, bədii dil xüsusiyyətləri və nəhayət ideya siqləti ilə bitkin bir mədəniyyət hadisəsidir» (səh.19). Bizim də nəzərimizdə dastan bütün müstəvilərdə bitkin mədəniyyət hadisəsidir. Ozanların dilindən yazıya alan şəxs özü də dastandan görünür ki, ozanlar qədər vergili, əvəzsiz istedada malikmiş. Və tədqiqatçı alimimizin dediyi kimi, abidənin «yüz dəfə ölçülüb, bir dəfə biçilməsinə şübhə yeri qalmır» (səh. 19). Bunu tam aydınlığı ilə görmək üçün dastandakı müqəddimə ilə bütün dastan boyu səpələnən hadisələri, hadisələrin gedişini və rəngarəngliyini, cümlə, söz və ifadələrin alt qatında gizlənənləri, bütünlükdə alt və üst qatdakı mahiyyəti izləmək lazımdır. Fikrimizcə, müqəddimə «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanının açarıdır. Das­tana giriş, müəmmaların, qaranlıqların açılışı və müəyyənləşməsi oradan başlayır. Etiraf edək ki, bu dastan türkün düşüncə mərkəzidir.

«Dəli Domrul» boyu təsadüf, yoxsa zərurət»də qaldırılan problem­lər­dən biri «Dəli Domrul» boyunun tənhalığı nədən törəyir» məsələsidir. Dastan ənənəsində yüzə-yüz konkret zaman və məkan məsələsini qoymaq olmur. Türk dastan düşüncəsində bunun axıra qədər görünüşü də yoxdur. Bu olsa-olsa üzdə belə görünə bilər. Burada hər bir yaranan dastan bir istiqamətdə konkret məkanla səciyyələnir, onun alt qatında bütünlükdə xalqın düşüncəsinin izləri əhatələnir. Ona görə də «Dəli Domrul» boyun­dakı hadisələrin fərqlilik tərəflərinin axtarışının açılışına tədqiqatçı alimi­mizin çıxması çox uğurludur. Dastan özlüyündə bədiilik, tarixilik, məişət, etnoqrafik müstəvidə informasiya mənbəyidir. İllah da «Kitabi-Dədə Qorqud». Və müəllifin «lakin fəhmlə, qeyri-iradi olaraq «Dəli Domrul» boyunu eposdan, «Dədə Qorqud» eposunu isə «Dəli Domrul» boyundan kənar təsəvvür etmək, sadəcə ağlasığmazlıqdır» (səh. 24) qənaəti bütün müşküllərə cavabdır. Bunun isə açılışı yazıda (məqalədə) dastandan və boyun özündən gələn gizlinlərin üzə çıxarılması ilə təsdiqlənir. Biz də o qənaətdəyik ki, «Dəli Domrul» boyu «Dədə Qorqud» eposunun struktu­rundan-süjetindən, kompozisiyasından, poetika elementlərindən ayrılmaz və təcridolunmazdır. Hətta «Dəli Domrul» boyu olmasaydı, sözsüz ki, epos öz bitkinliyini, dərin məna siqlətini, əzəmətini və monumentallığını xeyli itirmiş olardı» (səh.34). Etiraf edək ki, «Kitabi-Dədə Qorqud» dastan­larında hər bir boyun, hadisənin, təsvirin, obrazın öz yeri var. Onlar bir inci kimi qeyri-adiliklə, ecazkarlıqla düzülmüşdü. Bu dastan sözün, düşüncənin qüdrətinin, əvəzsizliyinin ifadəsi kimi yaranmışdı. İnsan ağlı­nın möcüzəsinin faktıdır. Azərbaycan dilinin imkanlarını, zənginliyini, xal­qın düşüncəsinin dərinliyini ifadə və yaşatmaq baxımından heç bir abidə bununla müqayisə oluna bilməz. Ona görə də buradakı hadisələrin, təsvirlərin, boyların hər birində gizlinləri, alt və üst qatda olan mahiyyəti açmaq, dərinliklərə baş vurmaq lazımdır. K.Əliyevin «Eposun poetikası: «Dədə Qorqud», «Koroğlu» kitabında diqqəti cəlb edəcək problem möv­zu­lardan biri «Çoban oğlu Təpəgöz» başlığı ilə verilən yazısıdır. Qeyd edək ki, dastan bəşər aləminə məlum olandan bəri «Basatın Təpəgözü öldür­düyü» boyla bağlı mülahizələr yürüdülməkdə, təhlillər aparılma­dadır. Bu təkcə Azərbaycan ədəbi-nəzəri fikrinin deyil, bütün­lükdə dünya folklorşünaslığının marağında olan problem mövzulardandır. Elə Azər­bay­­can ədəbiyyatşünaslığında, folklorşünaslığında Təpəgözlə bağlı çoxlu təhlillər aparılıb, müxtəlif fikirlər söylənibdir. Ditsdən prof. K.Əli­yevə qə­dər dastanla bağlı yazılanlara diqqət yetirsək görərik ki, daha çox «Basa­tın Təpəgözü öldürdüyü» boy araşdırmaların probleminə çevrilibdir. Etiraf edək ki, həmin təhlillər də kifayət qədər mükəmməlliklə və nəzəri baxım­dan öz dövrü və bu gün üçün yüksək səviyyədə aparılmışdır. K.Əliyev «Çoban oğlu Təpəgöz» məqaləsində dastançılıqla bağlı bir həqiqəti vurğulayır: «Qeyd etmək lazımdır ki, xalq təfəkkürünün və xalq istəyinin təcəssümü olan «Dədə Qorqud» eposu həm qəhrəmanlıq abidəsi, həm də tədqiqat obyekti kimi bütün dövrlərin eposudur. Çünki bu abidənin etnik tarixi, bədii-fəlsəfi gücü tükənməz və sonsuzdur» ( səh. 36). Bu, yəni das­tanın bütün dövrlərin eposu olması məsələsini dərk etmə onun açılı­şında, təhlilində başlıca və əsas olandır. Bunu dərk etmədən dastandakı hər hansı boyla, mövzu ilə, strukturla, motivlə bağlı mülahizələr aparmaq uğurlu nəticələr verə bilməz. Çünki dastançılıq ənənəsində dastanın bütün dövr­ləri əhatələməsi başlıca xətt kimi həmişə özünü göstərib. «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanlarında isə bunun görünüşü daha əhatəliliklə əksini tapır. Bu səbəbdən də dastanın etnik tarixi xalqın etnik tarixi qədər qədim, bədii-fəlsəfi gücü xalqın bədii fəlsəfi gücü qədər güclüdür. «Duxa Qoca oğlu Dəli Domrul» və «Basatın Təpəgözü öldürdüyü boy» işarələdiyi informasiya baxımından özündə həmin əski çağların düşüncəsini özündə ehtiva edir. Bu düşüncə eyni zamanda onun poetik dərkinə yol açır. Burada digər bir məsələ qəhrəmanlığı ilə Oğuz elində ad çıxaran igidlərin Təpəgözlə qarşılaşmada görünən acizliyidir. Dastana bunun gəlişi heç də təsa­düfi səciyyə daşımır. Ozanlar maraqlı məsələ burasındadır ki, bu boy­la nələri işarələmək, sabahlara gedişdə nələri çatdırmaq məqsədini güd­müş­lər? K.Əliyev vurğulayır: «Mənzərə aydın olduğu qədər də faciəlidir: kafirlərə qalib gələnlər Təpəgözün əlində həlak olurlar.

Bəs onda xalq təfəkkürü belə bir bədheybət, idbar və qaniçən obrazı yaratmaqla nəyə işarə edir? Hətta nəzərə alsaq ki, həmişə qalib gələn igidlərin bu cür ardıcıllıqla məğlub olması fikrinin özü belə dastan düşün­cəsinə tamamilə yaddır, onda məsələ bir az da çətinləşir və ciddi sual yaranır: Bəs Təpəgöz nə üçün dastana daxil edilmişdir»? (səh. 40-41). Mə­sə­lənin müəmması da elə burasındadır. Düşünmək gərəkdir ki, Təpə­gö­zü başqası yox, məhz Basat öldürür. Hər ikisinin Oğuzla bağlantıları var. Oğuza qənim kəsilən bədheybətin (Təpəgözün) də Oğuz eli ilə bağ­lan­tıları var, onu cəzasına çatdıran Basatın da. Oğuz düşüncəsi bir­mənalı şəkildə qəbul etmək lazımdır ki, hansısa bir düşməni, peyda olan yağını cəzalandıracaq qəhrəmanı öz içində yetişdirir. Bu dastanda da belə gö­rü­nür. Bütün bunlar son olaraq onu deməyə əsas verir ki, «Təpəgözün epo­sun poetikasında tutduğu yer və mövqe nə qədər möhkəmdirsə, daşı­dığı funksiya da çoxşaxəlidir. Təpəgöz həm öz düşmənçiliyi, həm də Basata məğlubiyyəti ilə Oğuz elinin gücünü əks etdirir. Çünki Təpəgözün sima­sın­da ən böyük düşmən, Basatın simasında isə Təpəgözü məğlub edən ən qüdrətli qəhrəman Oğuz elindən olandır» (səh. 48). Bu bütünlük­də dastan ənənəsi üçün səciyyəvi hadisədir. Və «Kitabi-Dədə Qorqud» dastan­larında da təkrarlanır. Yəni dastanlarda qəhrəmanın məğlubedil­məz­liyi əsas motiv kimi axıra qədər qorunur. Hadisələrin gedişində hər hansı büdrə­mələrə, sapmalara baxmayaraq sondakı qələbə onundu.

K.Əliyevin təhlillərində qaldırdığı problemlər sırasında maraq doğu­ran digər bir xətt «Bayındır xanın nəvəsi Uruz» məqaləsindədir. Türk das­tan ənənəsində qəhrəmanlığın yaşarlığı və ötürülməsi var. Bu bütün dastan­larda bu və ya digər dərəcədə özünün əksini tapır. Çünki xalq düşün­cə­sində qəhrəmanlığın sonuclanması, hansısa mərhələdə yekunlaş­ma­sı olmur. «Ma­nas» «Corabatır», «Canqar», «Koroğlu» və s. dastan­ları­mız buna nümu­nə­dir. «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanlarında da belədir. Oğuz elinin yaşarlığı məsələsi Qazan xanı baş qəhrəman kimi narahat edir. Bu narahatlıq özün­dən sonrakı zamanla bağlıdır. Qazan xanın oğlu Uruz­la bağlı boyda bu məsələ tam aydınlığı ilə görünür. Ümumiyyətlə, ata – oğul keçidləri, nəsil yaşarlığı bütün müstəvilərdə, eləcə də «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanlarında özünü qoruyub saxlayır. Məsələn, «Qanlı Qoca oğlu Qanturalı» boyunda. Qazan xanın narahatlığında isə məsələ bütün­lükdə Oğuz elinə hesablanır. «Salur Qazanın evinin yağmalandığı» boyda ovla bağlı söhbətdə Aruz Qo­canın dediyi: « – Ağam Qazan, məsləhətdir – (dedi). Amma sası dinli Gür­cüstan ağzında oturursan, ordun üstünə kimi qorsan»? sualına cavab düşü­nülmüş və olduqca uzaq məqsədə xidmət edir. «Qazan ayıtdı: –Üç yüz yi­gitlə oğlum Uruz mənim evim üstündə dursun! – dedi. («Kitabi-Dədə Qor­qud». Bakı, Gənclik, 1978, səh.31-32). «Qazan bəyin oğlu Uruz bəyin dus­taq olduğu» boyda isə Qazan xanın ətrafındakı igidlərlə fəxr etdiyi halda, qarşısında oğlu Uruzu görüb ağla­ma­sının şahidi oluruq. «Salur Qazanın dustaq olub oğlu Uruz çıxardığı» boyda isə məsələnin bir başqa tərəfi ilə qarşılaşırıq. Bu, «Uruzun qanlı kafir əlindən babasını alması» ilə bağlıdır. Bütün bunlar bir problem kimi ədəbiyyatşünas alimimizin diqqətini cəlb etmiş və «Bayandur xanın nəvə­si Uruz» məqaləsində qənaətlərini ümumi­ləşdirmişdir. Və son olaraq dastan ənənəsində yaşarı olacaq bir məsələ vurğulanır: «Bəlkə, belə de­mək olar ki, «Dədə Qorqud» eposunun mətnində ayrıca bir «Uruz» Oğuz­naməsi var. Düşünmək olar ki, eposla bağlı epik ənənə daha çox haki­miyyət şəcərəsinin təsirilə yaranan ənənədir. Uruz isə hər şeydən qabaq, eposda epik ənənənin qoruyucusudur» (səh. 60-61). Bu­rada hakimiyyət şəcərəsi dövlətçilik və qəhrəmanlığın yaşarlığı konteks­tində müşahidə olunur və uzun zamanları adlayaraq epik ənənədə qorunur.

Kitabda «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanları ilə bağlı daha üç problem ətrafında da ədəbiyyatşünas alimimizin mülahizələrini, maraqlı qənaət­lərini görürük. Bu, «Dirsə xan oğlu Buğac», «Oğuz elinin xanımları», «Beyrəyin qanlı köynəyi» məqalələrindəki aparılan təhlillərdir. Fikri­miz­cə, «Dirsə xan oğlu Buğac» boyu özünün informasiya yükü, təsvirin özünə­məx­susluğu, xarakterlərin və həyat hadisələrinin ifadəsi, məişət faktlarının zənginliyi baxımından daha çox araşdırmaların problem faktıdır və yəqin ki, hələ çox zamanlar bu, belə də olacaqdı. Burada Oğuz cəmiyyətində övladsızlıq məsələsi, qadın sevgisi, qadına sevgi, cə­miy­yə­tin özündəki niza­mın fərdlərin kimliyindən, hansı səviyyədə dayanışından asılı olmaya­raq sabitqədəmliyi məsələsi qoyulur və əksini tapır. Məhz prof. K.Əliyev bu boyla bağlı düşüncələrində bir məqamı xüsusi olaraq vurğulayır: «…Dədə Qorqud» eposu vahid mexanizm halında götürül­dük­də boyların ayrı-ayrı təhlili ilə müqayisədə nəhəng və möhtəşəm görünür və əzəmətli ideyaların daşıyıcısına çevrilir» (səh. 62-63). Bu möhtəşəmlik dastanın elm aləminə məlum olduğu vaxtdan araşdırılmada, sirləri ilə ortaya qoyul­ma məqsədindədir. Elə «Dirsə xan oğlu Buğac» boyu ilə bağlı kitabdakı təhlil də buna xidmət edir. Maraqlı məsələdir ki, hansı səbəbdən ozan-yazıçı bu boyu ilk yerə çıxarmışdı? Bu, bir başqa araşdır­manın problem möv­zusudur. Bizim diqqətimizdə Bayındır xanın təşkil etdiyi məclisdə Dirsə xanın yerinin yaratdığı problemdir. Bu isə oğuz elində övladı olmayana münasibətin ifadəsidir. Dirsə xanın «bəri gəlgil, başım baxtı, evim taxtı» münasibəti ilə Xan qızının (həyat yoldaşının) «xan babamın göy­güsü, qadın anamın sevgisi, göz açıban gördüyüm, kö­nül verib sevdi­yim Dirsə xan» düşüncəsi arasında böyük mətləblər, Oğuz elinin ailə nizamı, davamlılıq dərəcəsi aşağıdan yuxarıya qədər aydınlıqla verilir. Digər istiqamətdə qəhrəmanın yerinin müəyyənləşməsi məsələ­sində övla­dı olmayanın qara otaqda oturdulması boyda təsadüfi, adi sıra­dan olan kimi qarşılanmır və çox doğru olaraq «xan qızı, səbəb nədir, degil mənə» sualı ilə axtarılır. Bütün bunlar dastan poetikasında bir prob­lem kimi işlənmə gərəyində olan məsələlərdir. «Baybura oğlu Bamsı Bey­rək» də prob­lem müstəvisində «Dirsə xan oğlu Buğac» boyu ilə müəyyən tərəf­lə­rilə birləşir. Ədəbiyyatşünas K.Əliyev «Beyrəyin qanlı köynəyi» məqa­lə­sində xüsusi olaraq bir məsələni vurğulayır: «Dədə Qorqud» epo­su­nun poetika sistemi son dərəcə mükəmməl bədii bir sistemdir. Epo­sa daxil olan boyların süjet strukturu fərqlərdən çox yaxınlıqları əks etdi­rir. Obrazlara gəldikdə isə onlar da bir-biri ilə sıx əlaqəli formadadır. Bu­na görə də eposun əsl məzmun və mahiyyətinin meydana çıxarılması boy­lar arasındakı fərqlərin deyil, yaxınlıq və əlaqələrin tapılmasından, onların təh­lil və şərhindən xeyli dərəcədə asılıdır» (səh. 85). Bu, çox mühüm mə­sə­lədir. Dastandakı hadisələrin gedişi, boyların düzülüşü, özlüyündə bir sis­temin faktı təsiri bağışlaması məhz yaxınlıqların, bağlan­tı­ların ilk növ­bədə ortaya çıxmasını problem kimi ortaya qoyur və işin bu istiqa­mətdə aparılmasını gərəkli edir. Beləliklə, ədəbiyyatşünas alimimiz K.Əliye­vin «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanları ilə bağlı araşdırmaları bö­yük dəyər qazanmaqla hələ dastanda çox araşdırılmalı məsələlərin olması faktını da ortaya qoyur və sonrakı araşdırmalar üçün gərəkli mənbəyə çevrilir.

Kitabda mühüm bir hissəni «Koroğlu» dastanı ilə bağlı araşdırmalar təşkil edir. «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanlarından sonra xalqımızın yarat­dığı ən möhtəşəm abidə «Koroğlu» dastanıdır. İlk mətbu məlumatdan («Tiflis vərəqələri» (1830, № 68) bu günə qədər müxtəlif səviyyələrdə söz deyilmiş, bir-birindən fərqli qənaətlərlə həmişə diqqət mərkəzində olmuş­dur. Dastanın nəşri məsələlərində də fərqlilik və ziddiyyət doğuracaq məqamlar kifayət qədərdir. Bu, İ.Şopen, A. Xodzko, S.S.Penni, V.Xuluf­lu, H.Əlizadə, M.H.Təhmasib, F.Fərhadov və son dövrün digər nəşrlərin­də bu və ya digər dərəcədə özünü göstərməkdədir. Onu da əlavə edək ki, «Koroğlu» dastanı bir dastan olaraq formalaşma dövrünü başa vurmayıb. Bu gün də onun ayrı-ayrı qolları toplanıb nəşr olunur. Məsələn, keçən əsrin səksəninci illərindən bu yana nəşr olunan qollar buna nümunədir. Ancaq bir məsələni etiraf edək ki, «Koroğlu» dastanının nəşr və toplan­ma­sında son dövrlər ciddi nöqsanlar nəzərə çarpmaqdadır. Bunların böyük bir hissəsi möhtəşəm abidəmizin adına layiq olmayan işlərdir. Dastanın süni qollarının düzəldilməsi, süni dırnaqarası toplamaların aparılıb geniş ictimaiyyətə təqdimi və yaxud da arxivlərdən hansısa nəşrə layiq olmayan əlyazmanın çıxarılıb dastan adına nəşri və s. Bunlar yaxşı heç nədən xəbər vermir. Bunlar ya folklorşünaslıq səriştəsizliyindən, ya da xalqa yad olma­dan irəli gəlir. Hətta tədqiqatlarda, aparılan araşdırmalarda da bu var. Bir məsələni qeyd edək ki, son dövr «Koroğlu» dastanı ilə bağlı araşdır­maların mühüm bir qismində ad və başlıq Azərbaycan «Koroğ­lu»sudur. İçin­də isə Azər­bay­can «Koroğlu»sundan başqa hər nə desən, var. Narahat­çılıq yaradan budur ki, «Koroğlu»nun bir dastan kimi mahiyyətinin açıl­ması Azərbaycandan başqa hər yerdə axtarılır. Və belə düşünürsən ki, «Koroğlu»nun ayağını Azər­baycandan üzmək tendensiyası var. Etiraf etmək lazımdır ki, «Koroğ­lu» dastanı Azərbaycan xalqının canı, q­anı, bütün­lükdə düşüncəsi ilə su­varıb yaratdığı bir dastandır. «Kitabi-Dədə Qorqud»dan sonrakı möhtəşəm abidəsidir. Ədəbiyyatşünas alim K.Əliye­vin «Koroğlu» dastanı ilə bağlı araşdırması bir başqa məsələdir. Son döv­rün uğurları sırasında olan ha­disədir. Tədqiqatçı alimimiz «Koroğlu» das­tanı ilə bağlı mülahizələrini etnopoetika müstəvisində araşdırır. Müəl­lifin qənaətləri dörd problem yazıda («Koroğlu – dəlilərin dəlisi», «Koroğ­lu» eposunda dəli aşıq», «Bədii məkanın xarakteri», «Fiziki gücün seman­tikası») ümumiləşdirilir. Bu ya­zılarda bir problem, özü də gərəkli olan problem vurğulanır. «Azərbaycan qəhrəmanlıq dastanlarının aparıcı xüsu­siy­yətlərindən biri də igidliyin və qəhrəmanlığın təntənəli şəkildə ifadə­sidir. Qəhrəmanlıq dastanları yalnız xalqın təfəkkür tərzinin, düşüncə siste­­­minin və yaradıcılıq imkanlarının inikası deyil, həmçinin bundan daha artıq dərəcədə xalqın, etnosun fiziki gücünün nümayişidir. Həyatda görə bilmədiklərini, bəzən də görmək is­tədiklərini dastan, epos dili ilə nəql etmək keçmişi və gələcəyi bu gün ətrafında birləşdirmək deməkdir» (səh. 149). Burada onu da əlavə edək ki, bütün folklor nümunələrində keçmiş, bu gün və gələcəyə idealların, düşüncənin ötürülməsi var. Das­tan­lar da həmin sıradadır. Sadəcə olaraq bəzilərində az və çox olması ilə fərq­lənə bilər. Ancaq hamısı düşüncə tipi kimi eyni ideala xidmət edir. «Koroğlu» dastanı da epos ənənəsində məhz bunların ifadəçisi funksiya­sını daşıyır.

«Koroğlu – dəlilərin dəlisi» məqaləsində konkret olaraq «dəliqan­lılıq», «dəlisovluq», «dəli nərə», «dəli könül» bir problem kimi qoyulur və açılma məqsədi daşıyır. Göründüyü kimi, burada konkret olacaq bir prob­lem və onun həlli məsələsi aydınlıqla görünür. Azərbaycan dastançılı­ğında dəlinin semantikası bütün tərəfləri ilə qəhrəmanlığa, igidliyə simvo­lizə olunur. «Kitabi-Dədə Qorqud»da Dəli Dondar, Dəli Domrul, Dəli Qarcar adlarındakı mahiyyət özlüyündə bir ənənə kimi sonrakı dastançı­lığa ötü­rülür və bütün tərəfləri ilə «Koroğlu» dastanında təkrarlanır. «Azərbaycan folklorunun həmişəyaşar abidələrindən biri olan «Koroğlu» eposunda 7777 dəlinin olması faktı toplum igidliyin mahiyyət və məzmu­nunun rəmzidir. «Dədə Qorqud» eposundan başlayaraq və qulağımız eşidəndən bəri «dəli» anlayışının igid mənasında işlənməsi heç bir müba­hisə doğurmur. Dəli Domrul, Dəli Dondar, Dəli Həsən və s.» (səh. 99). «Koroğlu» dastanında «dəli»nin semantikası bütün çılpaqlığı ilə igidliyə, qəhrəmanlığa yüklənir. Bu bütünlükdə dastan boyu ayrı-ayrı qollarda özünün ifadəsini tapır. Məsələn, «Koroğlunun Bağdad səfəri» (buna «Durna teli» qolu da deyilir) qolunda «hoydu, dəlilərim, hoydu, yeriyin mey­dan üstünə» çağırışında və yaxud da yenə həmin qolda «nə edək, dəlilər, nə edək, düşmənin bağrın didək» sual-cavabında sırf Çənlibel qəhrəmanlarına və qəhrəmanlığına hesablanır. Qəhrəmanlığın hələ başlan­ğıcında Alı kişinin oğlu Rövşənə bu yerlərdə Dəli Həsən adlı bir igid var, ondan ehtiyatlı ol deməsi də özlü­yündə qəhrəmanlığı işarələyir. Və bu qəhrəmanlıq funksiyası dastanda təqdim olunan dəlilik anlamında elə ikin­ci qolda («Koroğlu və Dəli Həsən» qolunda) tam aydınlığı ilə mahiy­yətini ortaya qoyur. Prof. K.Əliyev də məhz konkret nümunələr əsasında («mənəm bu yerlərdə bir dəli-dolu», «mən dəlidən öyüd sizə», «mənəm igid­lərdə bir dəli-dolu», görsün mən dəlinin indi gücünü» və s.) Koroğlu dəliliyinin, dəliqanlılığının nələrə hesablandığını tam aydınlığı ilə təqdim edir. «Dəli nərə», «dəli könül» («coşdu, dəli könül, coşdu») də məhz həmin dastandakı dəliliyin bir komponenti kimi onun dərkinə, mahiyyətin ifadəsinə xidmət edir.

«Koroğlu» eposunda dəli aşıq» məqaləsində isə məsələnin digər bir tə­rə­fi, Aşıq Cünunla bağlı olanlar əksini tapır. Dəli ozan adına möhtəşəm abi­dəmiz «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanlarında rast gəlirik. «Qazan bəy aydır:

- Mərə dəli Ozan! Dilə məndən nə dilərsən!

Çətirli otaqmı dilərsən? Qul-qaravaşmı dilərsən?

Altun-axçamı dilərsən, verəyim – dedi» («Kitabi-Dədə Qorqud». Bakı, Gənclik, 1978, səh. 65). Bu «Baybura oğlu Bamsı Beyrək» boyun­dan veri­lən nümunədir. «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanlarında Dəli ozan düşün­cəsi bir xətt kimi keçir və qəhrəmanı işarələyir. Həmin ənənə özlü­yündə bütün mahiyyəti ilə fərqliliklərə baxmayaraq «Koroğlu» dastanında təkrarlanır. Və «aşıqlığım bəsdi mənə» düşüncəsinə qədər gəlib çıxır. «Epos poetikasının elə mühüm elementləri də vardır ki, əsas qəhrəmanla deyil, digər obrazlar və digər struktur vahidləri ilə təmsil olunur. Belə obraz çeşidini aşıq və ozan surətlərində, saz və qopuz simvollarında kifa­yət qədər aydın görmək və təsəvvür etmək mümkündür. Bu məsələ yalnız ona görə deyildir ki, dastanlar aşıqlar tərəfindən söylənilir, yeni əsrlərə və yeni nəsillərə ötürülür, məhz ona görədir ki, dastan ritmi birbaşa aşıqdan və sazdan asılı olur. Beləliklə, aşıq və saz epos poetikasının özündə – strukturunda aparıcı vahidə və simvola çevrilir. «Koroğlu» eposundakı Aşıq Cünun məhz belə obraz­lardandır» (səh. 118). Ozanlıqda da belədir. «Kitabi-Dədə Qorqud»un mü­qəddiməsində «qolça qopuz götürüb eldən-elə, bəydən-bəyə ozan gəzər, ər comərdin, ər nakəsin ozan bilər, iləyiniz­də çalıb ayıdan olzan olsun» qənaəti də ozan, qopuz timsalında aşığın sələfini işarələyir. Aşıq Cünun bütün tə­rəf­ləri ilə Koroğlu mühitində, koroğ­lu­xan­lıqda aşıqlığın funksiya daşıyıcısına çevrilir. Çənlibelə gəlişi və bütünlükdə fəaliyyəti də bunu deməyə əsas verir.

Dastanda maraqlı məsələlərdən biri məkan məsələsidir. K.Əliyevin «Koroğlu» dastanı ilə bağlı araşdırmalarında bu problem «Bədii məkanın xarakteri» məqaləsində ümumiləşdirilir. Dastanın ilk qolunda, ata ilə oğul arasındakı söhbətdə bu, bütün tərəfləri ilə aydın görünür. Tədqiqatçı alim də məkan məsələsində həmin nümunəni verir: «Getdilər, getdilər, bir uca dağın başına çatdılar. Alı kişi soruşdu:

– Oğlum, bura necə yerdir?

Rövşən dedi:

– Ata, bura hər tərəfi qayalıq, çənli, çiskinli bir dağ belidir.

…Alı kişi dedi:

– Oğul, mənim axtardığım yer buradır» («Koroğlu» dastanı. Bakı, Nur­lan, 2009, səh. 14-15). «Koroğlunun İstanbul səfəri»ndə də Nigar xa­nı­mın «Koroğlu, Çənlibel budurmu» sualına Koroğlunun «Nigar, Çən­libel budu, bu» cavabında bütün tərəfləri ilə görünür. Tədqiqatçı alimi­miz dastandakı məkan problemini təhlil edərək maraqlı bir qənaətlə fikirlərini ümumiləşdirir. «Koroğlu» eposunda məkan xarakteri üç mühüm məqamla təyin olunur: real məkan, ara məkan və ideal məkan. Real məkan paşala­rın hakim olduğu İstanbul, Ərzincan, Rus, Qars, Toqat və başqalarıdır. İdeal məkan isə heç vaxt dəyişmir. Bu, Çənlibeldir. Real məkan ilə ideal məkan arasında keçid xarakteri daşıyan bir ara məkan da mövcuddur ki, bu, kon­fliktin həlli məkanıdır» (səh. 148). Bütün bunlar dastanlarımızdan, epos düşün­cə­mizdən gələn informasiyalardır. Ədəbiyyatşünas alimimiz K.Əli­yev də həmin informasiyalardan çıxış etməklə dastan düşüncəsində yaşa­yan ruhu açmağa çalışmış və sözün həqiqi mənasında buna da nail olmuş­dur. Son olaraq onu da bir daha təkrarlayaq ki, ədəbiyyatşünas ali­mi­miz bu tədqiqatı ilə folklorşünaslığımıza özünün layiqli töhfəsini vermişdi.