Heydər OĞuz adını sən qoy! Bənzərsiz imza

Kağız var
Eyni ağac kəsildi

Döndü fərqli kağıza.

Kağız var şan-şöhrəti

Sığmır dilə-ağıza

Kağız var, kağız desən

Təhqir bilərlər, oğul.

Deyərlər ki, ay qanmaz,

Bunun adı puldur, pul.

Kağız da var yazığın

Taleyi kədər dolu.

Üzü ağ, bəxti qara,

Qisməti ayaqyolu.

Kağızla seçildilər

Kağızın yiyələri,

Kimdə hansından çoxsa

Ölçüldü dəyərləri.

Əcəl belə fərq qoydu,

Baxdı kim, nəyə yiyə?

Biri açından öldü,

Birisi yeyə-yeyə.

Pulsuza quru plov,

Pulluya qazmaq düşdü.

Mənə qarın doyurmaz

Kağıza yazmaq düşdü.

Yalan olar
Müşkülə dönəndə qovuşmaq yara

Can elə yanar ki, köz yalan olar.

Elə qan ağlayar qəlbdəki yara

Millətdən utanan göz yalan olar.

Zəmanə açınca sirli sandığın

Altında itərsən kirli pambığın.

İllərlə inanıb doğru sandığın

Həqiqət puç olar, düz yalan olar.

Hər ürək, sanma, tək köz yuvasıdır-

Həm yara verilən söz yuvasıdır,

Həm də xəyanətin öz yuvasıdır.

Ürəkdən gəlməyən söz yalan olar.

Nə elə gəzirsən özündən razı?

Sənin əvəzinə, zalımın qızı,

Məktubda kağıza yazdığın yazı

Elə qaralar ki, üz yalan olar.

Heydər, bu dövrdə nə əhd ilqardan,

Nə həyadan dəm vur, nə də ki, ardan,

Yüz kəlam söyləsən vəfalı yardan

Demək ki, dediyin yüz yalan olar.

Məktəb
Bir ovuc nur vardı uşaq dünyamda,

Sənə bu ovucda rüşvət gətirdim.

Pozuldu o gündən mənim mayam da,

Halal günlərimi səndə itirdim.

Sən mənə öyrətdin yaltaqlanmağı,

Sən mənə öyrətdin rüşvət verməyi.

Müəllim yanında başıaşağı

Duraraq qul kimi gözə girməyi.

Bir zalim padşaha qul olum-deyə

Müəllimə döydürtdün, tökdün yaşımı.

Bir yarımallaha qul olum-deyə

İllərlə qoynunda yedin başımı.

Dərsimi su kimi əzbər biləndə

Qaldırdığım əli görmədi gözün.

Qalib bir ədayla üzüm güləndə

Bir kərə üzümə gülmədi üzün.

Cahil olduğumu mənə bu yolla

İllərlə çalışıb sən inandırdın.

Bu günə daşıdın məni bu halla

Zülmün atəşinə atıb yandırdın.

Atam adam olum-deyə yanına

Gətirib məktəbə əmanət etdi.

Sən isə qorxunu saldın canıma,

Səndə adamlığım əlimdən getdi

Qorxaq bir tülküyə çevirdin məni,

Məqsəd-diz çökməmdi şirin önündə.

Kiçik adam kimi tanıdım səni,

Səndən ayrılmadım adam günündə.

On il cəza almış bir məhkum kimi

Hər gün aparıldım dar ağacına.

Ölüm fərmanımın səndin hakimi

İllərlə dayandım, dözdüm acına.

Ömürlük məhbəsdə yaşamam üçün

On illik karantin oldun sən mənə.

Ağamı çiynimdə daşımam üçün

Qulluq hünərimi borcluyam sənə.

Bilgi öyrətməkdə bir xəsis idin,

Kölləlik dərsində çox alicənab.

Şahımı tanıdan bir tədris idin,

Onun şəkli ilə başlar hər kitab.

O qədər yalandan dərs deyə-deyə

Bizim başımızı elə tovladın,

Atalar savadsız olmasın deyə,

Məktəbdən ayırır indi övladın.

Qələmim hər şeyi yazmaq istəsə

Onda nə can qalar, nə də mürəkkəb.

Qısası, kim yolun azmaq istəsə

Bircə yolu vardır, o da ki - məktəb.

Azərbaycan həkimi
Bu xalq sənə “can” dedi,

Adına “can həkimi”.

Ey haqqı unudulan

Azərbaycan həkimi!

Millətimin könlündə

Ən əlçatmaz yerdəsən.

Bizə şəfa paylayıb

Göydə Allah, yerdə sən.

Səni dərdi söyləyən

Haqqın dili bilmişik.

Yaraya məlhəm sürtən

Maddi əli bilmişik.

Canımız ağrıyanda

Haray yoxkən doğmadan,

Köməyə yetişmisən

Hələ Günəş doğmadan.

Bu müqəddəs adını

Qazanıbsan sən özün.

Nə gecən gecə olub,

Nə də gündüz gündüzün.

Olmusan dar günlərdə

Başımızın üstdə sən.

Ona görə hər zaman

Başımızın üstəsən.

Bəlasına düşəndə

Hansısa xətamızın.

Gizlənmişik gözündən

Hətta öz atamızın.

Ətrafda axtarmışıq

Bir dil bilən həkimi.

Sənə ürək açmışıq

Müqəddəs ata kimi.

Sən olubsan millətin

Ən alisi, üstünü.

Torpaqla tez örtmüşük

Səhvinin də üstünü.

Sənin aldığın canı

Əcəl aldı demişik,

Yüz şirinin xətrinə

Bir acını yemişik.

İllərlə təşxis edib

Hər dərdi, hər illəti,

Qurtarmağa çalışdın

Hətta bütün milləti.

Aranızdan nə qədər

Ziyalı nəsli çıxdı.

Nərimanovtək böyük

Təfəkkür əhli çıxdı.

Əlbəttə, olmalıydı

İbni-Sina ocağı

Kölə tək ömür sürən

Bu millətin üz ağı.

Çünkü yalnız bir həkim

Deyildi İbn-Sina.

Mənəvi mayak idi

Zülmətdəki insana.

Bu gün belə daşıyır

Əldə həmin məşəli,

Neçə aydın, ziyalı

Məsləkcə tibb peşəli.

Yarasa görüşlülər

Qısqanaraq nurunu,

Səsini də qısdılar

Kəsib nəfəs borunu.

Sənə nazir etdilər

Ən böyük rüşvətxoru,

Hər kəs kimi sənə də

Qurdular rüşvət toru.

İbn-Sina yurdunda

Rüşvət olunca hakim,

Səni də söndürdülər

Nurunu da, ey həkim!

Öncə sənə dərs verən

Ali məktəb korlandı.

Savad satılıq oldu,

Rüşvət “Hippokrat andı”.

Sonra yalan maaşla

Sən də yarıac oldun.

Xəstə sənə möhtackən

Sən ona möhtac oldun.

Sənə can yandırmadı

Can həvalə etməyən.

Qürbətdə can axtarıb

Yanına da getməyən.

Can həvalə edildi

Ya rusun həkiminə,

Ya farslar şəfa verdi,

Ya Klivlend kiminə.

Belə-belə kiçildin,

Beləcə xırdalandın.

Öz içində qovruldun

Cızdağın çıxdı, yandın

Bu xalq sənə can dedi,

Adına can həkimi.

Ey haqqı unudulan

Azərbaycan həkimi!

Elimin polisisən
Nə qədər hifz edəcəksən cini sən, İblisi sən?!

Heç unutma; rejimin yox, elimin polisisən.

Səni millətlə qoyub üz-üzə, dovlət soyulur,

Xalqına dağ çəkilir, Haqqı görən göz oyulur.

Tək bizim sanma, sənin həmçinin ölkən kül ölur.

Gözlərindən, polisim, sil pası sən, sil hisi sən!

Heç unutma; rejimin yox, elimin polisisən.
Dəyənək qaldıraraq vurduğun insanı tanı,

Kim bilir, bəlkə səninlə daşıyır eyni qanı.

Tanrı əfv eyləməz öz xalqına yumruq atanı,

Vurduğun kəslərin öz qardaşı, öz ellisisən

Heç unutma; rejimin yox, elimin polisisən.
İqtidarlar həmişə gəldi gedərdi, bunu bil!

Daimi qalmağa neylərsə - hədərdi, bunu bil!

Sənlə xalqın çəkəcək eynicə dərdi, bunu bil!

Kimsə dünya qazanır, adda qazanma pisi sən,

Heç unutma; rejimin yox, elimin polisisən.

Nə qədər hifz edəcəksən cini sən, İblisi sən?!

Qiybət
Nə olsun ki, hər gün namaz qılmıram,

Nə olsun ki, boşlamışam orucu?

Nə olsun ki, qüsul-abdəst almıram.

Kafirlikmi bu əməlin sonucu?

İmanıma şübhə edən, arkadaş,

Müsəlmanlıq bumu hesab edirsən?

Işin-gücün yoxmu sənin, ay qardaş?

Səhər-axşam məni niyə güdürsən?

Müsəlmanlıq izləməksə Haqq yolu

Mən “kafiri” izləməyin adı nə?

Gözün əgər hey gəzirsə sağ-solu

Haqqa xidmət nə vaxt düşür yadına?

Qulla Allah arasına girənlər

İki daşın arasında qalarlar.

Günahkarı suç üstündə görənlər

Günahı da hər gün yada salarlar.

Yaxşı əməl suçdan qaçmaq deyil ki,

Əsl tövbə unutmaqdır günahı.

Qulluq qulun sirrin açmaq deyil ki,

Qul cəhənnəm, incidərsən Allahı.

Günahlara örtük ola bilməyən

Günahları təşviq edər dünyada.

Keçəl başda bir tük ola bilməyən

Bədəlini bir gün ödər dünyada.

Bir tük ola bilmirsənsə başıma

Keçəlimi parıldadan nur olma.

Səhər-səhər hər gün çıxıb qarşıma

Keçəlimdə işıldayıb yorulma.

Hər bir işıq yaxşılığa nur saçmaz-

Qızıl üstə bərq vuran da işıqdır.

Küllük üstə düşən işıq qəlb açmaz,

Pisliklərə rəng verən də işıqdır.

Sən leşyeyən quzğunsanmı, ya nəsən?

Doymadınmı ölü qardaş ətindən?

Leş yesə də quzğun belə deyəsən,

Qaçar həmcins, ölu soydaş ətindən.

Sənə nə var günahkaram, kafirəm?

Allah yaxşı qəbul etməz qiybəti.

Leşyeyənlər göyçək, mənmi kifirəm?

Allah verər hər quluna qiyməti.

Şeytan sözü
Qəlbimi göynədir bir şeytan sözü,

Bilmirəm söyləyim, ya söyləməyim.

Baha başa gələr, qorxuram düzü,

Qəlbimdəki dərddən söz eyləməyim.

Sözümü gizlədə bilmirəm ancaq,

Neyləyim, bu vicdan hər kəsdə yoxdur.

Sussam için-için qəlbim yanacaq,

Məndə lal vicdana həvəs də yoxdur.

Bəzən sevinirik, hansısa ölkə

“Erməni soyqırım etdi”- deyəndə.

Çox böyük görürəm xalqımı bəlkə,

“Soyqırım” sözüdür mənə dəyən də.

Yəqin deyərsən ki, “busa həqiqət,

Niyə söyləməyək?”- əziz oxucu!

Erməni bizlərdən azdırsa qat-qat,

Biz haqq eləmirdik belə sonucu.

Milli sərvət - desən, var-dövlət - desən,

Hətta mümkün deyil müqayisə də.

Milli qürur desən, ruh, qeyrət desən,

Geri sayılmarıq müqayisədə.

Desən: “bu işdə var rusun barmağı”,

“Qardaşsan nə əcəb rusla?”- deyərlər.

“Səndən alıbdırsa ana torpağı,

Dostun olammazdı əsla”- deyərlər.

Desən:-“Ermənilər illər uzunu

Buna hazırlaşıb qüvvə yığırdı”.

Deyərlər: “ay qardaş, saxla sözünü,

Sənin rəhbərlərin hara baxırdı?”.

Desən: “rəhbərim də rus adamıydı”,

Deyərlər: “o rəhbər sən deyil misən?

O vaxt həll etsəydin, tam məqamıydı,

Nə üçün bu zülmə sən əyilmisən”

Qısası nə desən, cavab alarsan.

Az qalar heyrətdən nitqin quruya.

Döyərsən gözünü, çaş-baş qalarsan,

Neyləsən, çıxarmaz səni quruya.

Həm “bizə düşməndir”- deyib -“erməni,

Həm də, “niyə bizi vurdu?”- deyirik.

Yoxsa, səhv salırıq dostu, düşməni,

“Yağı işğal edib yurdu” - deyirik.

Harda görünübdür belə şikayət?

Düşmənsən, əlbəttə, səni kəsərlər.

Məzlumluq gətirər ancaq əsarət,

Düşməndən küsməzlər, dostdan küsərlər.

Uşaqlıq illəri düşürlər yada,

Biz də döyülərdik, biz də döyərdik.

Şərtlər kəsilərdi öncə davada

“Ordan yox, burdan yox - vurmaq”- deyərdik.

İlk şərt kəllə vurmaq yasağı idi,

Sonra üzdən vurmaq gəlirdi dərhal.

Növbədə qurşaqdan aşağı idi,

Sonda dizdən vurmaq gəlirdi dərhal.

Beləcə, bitirdi vurmaq yerimiz,

Dava da bitirdi “xox” gələ-gələ.

Söyürdük, qalmırdı ölü – dirimiz,

Sonra dostlaşırdıq biz gülə-gülə.

Rəqib davadakı şərti pozanda,

Ağlayıb qaçardıq böyük önünə.

Haqlıydı həm udan, həm uduzan da,

Baxardıq olayın başqa yönünə.

Ağlamaq davada suç olduğundan

Ağladan ağlayan gözə baxardı.

Ağlayan xəyalı puç olduğundan

Davadan öncəki sözə baxardı.

Düşmənlə girdiyi qanlı savaşı

Uşaq davasıyla qarışdıranlar

Yadın qarşısında tökər göz yaşı,

Yadsa nə söz deyər, nə bizi anlar.

Ondandır, deyədə bir nümayəndə

“Erməni bizləri qırdı, öldürdü”

İçimdə özümə deyirəm mən də:

“Bu söz indi bizə kimi güldürdü?”

Nəfsim
Nədən bizi bölsün, qəhətmi işi?

Demək, şər atılır fələyə, nəfsim!

Boş yerə qınama çərxi, gərdişi,

Sən bizi salmısan kələyə, nəfsim!

Adətdir zalımlar qurub oyunu

Hər kəsin tutarlar ayrı toyunu.

Necə ki, ələkçi çox yerə unu

Bölər ki, rahatça ələyə, nəfsim!

Bu gün dost ələnib atılır hara

Sən də atılarsan gələndə sıra

İndidən başına bir çarə ara

O qədər güvənmə biləyə, nəfsim!

Kömək gözləyərkən ələkdə dostun,

“Bəla məndən uzaq”- deyib də susdun.

Bir gün görəndə ki, sən də qan qusdun,

Haqqın çatacaqmı gileyə, nəfsim?

Dost can hayındasa, sən başqa hayda,

Məşhurdur, dillərdə ilahi qayda -

“Axırda peşmanlıq verməyir fayda”,

Deyərsən: “gələydin gülləyə, nəfsim!

Şeytan cızıb bizə Vətən şəkili,

Mənə “Yeraz” dedi, sənə şəkili.

Rəsmi sevən oldu millət vəkili,

Sevməyən sovruldu küləyə, nəfsim!

Zindanlar quruldu qananlar üçün,

Cızılmış taleyi dananlar üçün.

Bir gün qurulacaq xoş anlar üçün

Heydər dözür hələ çiləyə, nəfsim!

Qırx hekayəsi
Qırxın öz yeri var həyatımızda,

Halımız dəyişir gəlincə qırxa.

Bir başqa cür olur övqatımız da,

Başqa sular gəlir su axan arxa.

Adam da sayılmır qırxlı uşaqlar,

Əsla çıxarılmaz qonaq önünə.

Yanlız qırxdan sonra əziz qonaqlar

Gələrlər körpənin doğum gününə.

Fərqli düşünürük qırx yaşa qədər,

Başqa cür görürük bütün hər yanı.

Elə bil qırx yaşda dəyişib qədər,

Bizə bəxş eləyir başqa dünyanı.

Hər qırx bir başlanğıc, hər qırx bir sərhəd,

İnsan da dəyişir qırxla bərabər.

Bəlkə də o üzdən boyük Məhəmməd

Qırxı aşırınca olub peyğəmbər.

Gənckən çox gözəllə salamlaşardıq,

Heç kim xatırlamır adını belə.

Hətta mövcudluğun cəlb etmir artıq

Körpü altındakı qadını belə.

Həyatla da bitməz qırx hekayəsi,

Ölümdən sonra da gəlir davamı.

Qırx gün başı üstə Quran ayəsi,

Oxuyub salırlar yola adamı.

Başının üstündə qırx gün, qırx gecə

Ağlayan sanma ki, hüzünə ağlar.

Sənin bəhanənlə qəlbdə gizlicə

Kim bilir, bəlkə də özünə ağlar.

Qırx gün hey ağlayar ömür yoldaşın

Lağ etməsin yad da, yaxın da - deyə.

Qaraya bürünər qohum, qardaşın

Söz-söhbət çıxmasın qırxında deyə.

Ey ruhum, aldanma! Əsl ağlayan

Sənə ağlayandır qırxından sonra.

Gerçək yaş tökərək qara bağlayan

Qara bağlayandır qırxından sonra.

Yürü, ey könül
Çıxma HAQQ yolundan, yürü, ey könül!

Olsun, kim səninlə düşmən olacaq.

Nə qəm, bu gün sənə düşmən olanlar

Bir gün gələcəkdir peşman olacaq.

Yürü öz yolunla, yürü, ey könül!

Yürü ki, HAQQ yolu yürüyənindir.

Nə daşlı yollardan bezib qaçanın,

Nə daşa ilişib büdrüyənindir.

Yolunu azanlar çox oldu burda,

Çox gördü bu yollar yolda qalanı.

Yollar həm yolcunun yoldaşı oldu,

Həm yoldan çıxanın yola salanı,

Bu yol HAQQ yoludur, yürü ey könül,

Çətin olsa belə, nə bez, nə ah çək.

Səndən öncəkinin alın təriylə

Yoğrulub bu hala düşüb bu kəsək.

Sən də tək deyilsən demək ki, yolda,

Ətrafda minlərlə ruhlar gəzişir.

Bəlkə də kiminsə daşlaşmış ruhu

İndi ayağına sənin ilişir.

Demək ki, ölsə də dəyişmir insan,

Hər kəs öz cildində heykələ dönür.

Ət ikən kiməsə əngəl olanlar,

Ölüncə daşlaşıb əngələ dönür.

Çıxma HAQQ yolundan, yürü, ey könül!

Olsun, kim səninlə düşmən olacaq.

Nə qəm, bu gün sənə əngəl olanlar

Bir gün gələcəkdir peşman olacaq.

Cəhənnəm
Bir çıraq xisləti vardır insanda,

Bədəni fitildir, günahı yağdır.

Cəhənnəm adlanan qorxunc məkanda

Hər kəs öz oduna yanan çıraqdır.

Burda günah azsa, üz də ağ olar,

Suçu çox olanın qəlbi dağ olar.

Ürək dağ olanda göz bulaq olar,

Bəli, hər bulağın mənbəyi dağdır.

Allahım, kordurmu bu nankor bəşər?

Özü qaladığı tonqalda bişər.

Bilməz nədi xeyir, bilməz nədi şər,

Nə qədər canı var, nə qədər sağdır.

Ömrün qış fəsli
Adətdir, qar olar qışın yağışı,

Mənim də başıma qar yağıb sanki.

Artıq yaxınlaşıb ömrümün qışı,

Çöküb saçlarıma kəfənin rəngi.

Getdikcə çoxalan alın qırışım

Ömür kotanının açdığı şırım.

Önumdəki təpə ən son aşırım,

Ayağım altından qaçır üzəngi.

Şahmat daşlarıyıq xam masasında,

Daşlar düzülməyib öz xanasında.

Ölümlə yaşamın astanasında

Hər kəs məktəbli tək gözlər son zəngi.

Gedirsən

(Güney Azərbaycanın mübariz oğlu Yaşar Bugünə)

Bir payız günündə, çanta belində,

Düşüb bu yollara hara gedirsən?

Ağızdan, burundan od püskürərək

Özün bilə-bilə dara gedirsən?

Qürbətdə başına dərd gələ-gələ,

Yurd eşqi gözündə dönübdür selə.

Küsüb taleyindən, ay Yaşar belə

Yoxsa axtarmağa çarə gedirsən?

Bilirəm ordakı mən vəziyyəti,

Çəkirdin, qardaşım min əziyyəti,

Orda seyr edərkən tək təbiəti,

Burda restorana, bara gedirsən.

Qürbətin şirini, şəkəri acı,

Hətta cəlb eləməz özünə acı.

Baxaraq arxana belə qıyqacı

Nə düşünüb qara-qara, gedirsən?

Cəhənnəm odu ki, yandırır Türkü,

Sənin də bağrını dağlar bu bürkü.

Məlhəm aramaqçün geyinib kürkü,

Olmaya, dağlara qara gedirsən?

Axirətsə ömrün son güzərgahı,

Allahdır qulların yalnız pənahı.

Xor baxıb Qurana, danıb Allahı,

Qardaşım, nə üzlə gora gedirsən?

Heydər deyər, doğma elindən qaçıb,

Getdikçə yadlaşan dilindən qaçıb,

Çalmalı şeytanın əlindən qaçıb,

İblisin yaxdığı nara gedirsən.

Bayramlar
Deyiblər hər günü dəliyə bayram,

Unudub dərdini eləyə bayram.

Ölkəmdə işləyib iliyə bayram,

Dərdləri cözməksə bəşərə qalmış.

Qarabağ dönəndən qara düyünə,

Hər günümüz dönüb toya, düyünə .

Halımız bənzəyir nə qara günə,

Nə də o ağrıdan işarə qalmış.

Gah qayıdış günü, gah gül bayramı,

Nə çoxdur bəhanə, yandırıb şamı

Gah da keçiririk milad axşamı -

Qisas almağımız məhşərə qalmış.

Var məğlub ordunun qələbə günü,

Bisavad ölkənin tələbə günü.

Heydər, çatışmırsa bir gəbə günü,

Ümidlər təqvimdə böş yerə qalmış.

Verəsən

Ürəyini gül eyləsən fayda yox,

Azdır, yara çicəklə gül verəsən.

İndi artıq keçmişdəki qayda yox,

Mütəq gərək ya söz, ya pul verəsən.
İstərsən ki, yarın olsun həm aqil,

Həm bir gözəl, həm də dadlı, şirin dil.

İşin yaşdır, gərək onda, ey qafil,

Üç gözələ birdən könül verəsən .

Keçinilmir indi şirin nağılla,

Lap istəsən ona dastan nağılla.

Baş girləmək olmur yumru noğulla,

Uşaqdır ki, ona noğul verəsən?

Qaç əlindən ağıl yoxsa nigarda,

Yoxsa ömrün sona çatar ah-zarda.

Heydər deyər, satılmaz ki, bazarda,

Binəvaya necə ağıl verəsən?

Dəmir kişiliyi qana bilmirəm
Dəmir ürəyindən dəm vuran adam,

Sınarsan, demə ki, sına bilmirəm.

Bərkə düşən polad sınırsa madam,

Mən səni sınmayan sana bilmirəm.

İnsanın ürəyi ətdən olmalı,

Həsrətdən saralıb, qəmdən solmalı,

Lap yeri gələndə gözü dolmalı,

Ətdəndir ürəyim, dana bilmirəm.

Dəmirlər görmüşəm sazın telində,

Gah itin ağzında, gah at belində.

Dəmir də əriyir ətin əlində,

Aidsən sən hansı yana, bilmirəm.

Dayanıb zülm ilə qoşa, yanaşı,

Dəmirlik etməyə nə var, ay naşı.

Sınınca, ararsan qohum-qardaşı,

Dəmir kişiliyi qana bilmirəm.

Kişilik ovuna çıxıbdır fələk,

Yox olur, kişilər, yox olur tək-tək.

Heydərəm, əriyir poladlar mumtək.

Nə deyim, nə deyim buna, bilmirəm?

Yalansa bu böyük yalana lənət
İşimiz həyatda düz gəlməyəndə

Deyirik: “ay ilan, balana lənət”.

Tale üzümüzə heç gülməyəndə

Oxuruq bu yazıq heyvana lənət.

Danışıb yazığın hey qarasına,

Döşəyib lənətlər qabırğasına,

Deyirik ağına, həm qarasına,

Həm də ki, rəngarənk olana - “lənət!”

Kimin ki, üzündə yoxdur həya da

Lənət növbəsində heç düşməz yada.

Yeriyən ilanlar varkən dünyada,

Deməyək: sürünən ilana lənət.

İnsan var, ilandan geri sayılmaz,

İlan var, vurduğu insan bayılmaz,

Yalan var, çaldığı millət ayılmaz,

Amma kimsə deməz: çalana lənət.

Haramla gəlirsə yediyin tikə,

Kölə damğasına dönər bu ləkə.

Heydər, kim deyirsə azaddır ölkə,

Yalansa, bu böyük yalana lənət!

Qoca dünya
Bənzəyirsən yol üstünə atılmış

içi çürük qoza, dünya!

Qabıq örtüb eybini.

Yoldan keçən uşaqlar

sənin üstə qırarlar bir-birini.

Mən ki, uşaq deyiləm,

Vaz keç məndən, qoca dünya!

Qoca dünya!..

Al topunu, sağdan-sola vur, oğlum!
“Ata, səni öldürərlər”-xofunu

Oğlum, salıb ürəyinə kim sənin?

Düşünmədən rahat oyna topunu,

Buna gücü çata bilməz kimsənin.

Bu həyatı Tanrı verib, bilirsən.

İstəməsə, onu heç kim alammaz.

Öl deyəndə, çarəsi yox, ölürsən -

Qarşısını loğman, həkim alammaz.

O veribsə yaşamağa icazə,

İstəyinə qarşı çıxmaq imkansız.

Qoruduğu evdən çıxmaz cənazə

O tanımaz varlı, yoxsul, imkansız.

Baxma, dünya belə gidi dünyadı

Kim ki, burda ürəkdə yer qazanır.

Nəsillərə daşındıqca bu adı

Adamın da mənən ömrü uzanır.

Çox yaşamır həyatda gün sayanlar,

Nə olsun ki, cismən özü yaşayır.

Çox yaşayır dünyada iz qoyanlar

Qəlbdə adı, dildə sözü yaşayır.

Kimi yada salacaqsa bir kəlmə

Bu söz ona tale, qədər olacaq.

Məndən sonra qalacaqsa bir kəlmə

Ömrüm də bu kəlmə qədər olacaq.

Həyətdəki dostlar səni gözləyir,

Get, onlarla böyük xəyal qur, oğlum!

Üzü tozlu topun səni özləyir.

Al topunu, sağdan-sola vur, oğlum!

Dağlar
Adam vardır, həyatında

Çıxmayıbdır dağ başına.

Adı zorla həkk olunub

Zirvədəki dağ daşına.

Ad da var ki, rast gəlməzsən

Daş yaddaşlı bir sütunda.

Külüngüylə iz qoyubdur

Məhşərədək Bisütünda.

Dağ üstünə hər yazılan

Qardaş, yaddaşa yazılmaz.

Özünü də öldürəsən

Yad ad yad daşa yazılmaz.

Üzərində gəzmədikcə

Dağ hər adamı saxlamaz.

Qaçaq, hərami saxlayar,

Amma haramı saxlamaz.

Sellər yuyar yad ləkəni

Çevirib altın üstünə.

Altundan da büst qoyasan

Sel baxmaz altun büstünə.

Gün yetişər tarixlərdən

Yad adlı dağlar silinər.

Dağlar əlbəttə, yaşayar,

Başqa adlarla bilinər.

Tarixdə zorba adamın

Adına dağ qala bilər.

O adda dağ qalsa belə

Ürəkdə dağ ola bilər.

Yazılmasa da üstünə

Dağda bir ad qalacaq.

Daşdakı ad silinəcək

Bir dağ, bir Fərhad qalacaq.

Azalıb
Deyimmi, əziz dost, son vaxtlar niyə

Qəlbimin fəryadı, vayı azalıb?

Arxadan topuğa daş dəyə-dəyə

Mənim sirdaşımın sayı azalıb.

Hər sirdaş bir kədər, dərd demək imiş,

Dostluq bu dünyada qəm yemək imiş.

Könüldaş aramaq boş əmək imiş

Könlümün dünyada tayı azalıb.

Ağını, bozunu demirəm hələ,

İnsanın ayısı düşməzmiş ələ.

“Qırmızı kitab”a düşsələr belə,

Kim deyir, dünyada ayı azalıb?

Dərd ancaq bilinir fəryadla məgər?

Bəlası bol adam bəyəm ah çəkər?

Qəlbimin içinə girsəydin əgər,

Bilərdin nə artıb, nəyi azalıb.

Deyirlər, yaxşı dost Haqdan bəxşişdir,

Onunsa rəhməti boldur, genişdir.

Bilmirəm, ay Heydər, bu necə işdir,

Qurban olduğumun payı azalıb?

Acı dil
Danışmaqdan danışmağa fərq vardır,

Mərd danışar, ona güllə vurarlar.

Yaltaq çaşsa, isladaraq ovucu,

Yancağına yağlı şillə vurarlar.

Dillər var ki, qarışdıran aranı,

Düşmən edər dostu, qohum-qaranı.

Aşiqin də ürəyinə yaranı

Sevənləri acı dillə vurarlar.

Hər kəlmə bir silahıdır əcəlin,

Öz başına kül ələyər öz əlin.

Təpəsinə acıdilli gözəlin

Hədiyyəlik qızılgüllə vurarlar.

Acıdillilik

Gözəl, yaxşı deyil, diliacılıq,

Əzabın çəkərsən, gəlin olunca.

Qaynana gəlinə olmaz bacılıq

Saçın çox yolunar, dilin olunca.
O acı dilini salma çox işə,

Bir gün əxlaqında dönər vərdişə.

Sonrakı halını düşün həmişə,

Birisi aşiqin, dəlin olunca.

Sultanlığın sürər toy gününədək,

Az sonra kəsilər hər yerdən kömək.

Yad evdə çıxarsan dərd önünə tək

Kiçik bir günahda əlin olunca.

Dilin çox uzanıb artan vədələr

Atanın ananın dili gödələr.

Sanma, onlar sənə kömək edələr,

Evin söz-söhbəti çölün olunca.

Sahib çıxmadıqca bir tikə dilə,

Yaxşı işini də verərsən yelə.

Heydər der, özünü öldürsən belə

Qiybətin azalmaz ilin olunca.