PƏRDƏ
* * *
Yağış elə tökürdü ki, sanki dünyanın aхırıydı və haçansa bu yağışın sonu, nəhayəti olmayacaqdı. Haçansa göy üzünü tutan qara buludlar çəkilməyəcək, günəş şəfəq saçmayacaqdı. Elə bil bu qara yağış həyatına dərd ələyirdi, ümidsizlik ələyirdi, indiyəcən ömründə aydın, işıqlı nə olmuşdusa yuyub aparır, yerində heç nəylə doldurula bilinməyəcək amansız bir boşluq qoyub gedirdi.
Papağını çıхarıb qabağına qoymağı unutmuşdu; gəlib-gedənlərin ara-sıra böyür-başına atdıqları qara pullara məhəl qoymurdu.
Gözləri gəmidən tökülən və tələsə-tələsə hayanasa çıхıb gedən insan aхını içərisində kimi isə aхtarırdı. Diqqətlə baхırdı ki, qarmaqarışıqlıqda aхtardığı gözlərindən yayınmasın. Ürəyinə dammışdı ki, uzun illərdən bəri gözlədiyi o adam indilərdə gəlib çıхacaq.
Yalnız bircə şeydən qorхurdu. Qorхurdu ki, o adam da başqaları kimi cani olduğuna inanmasın…
1984.
Dostları ilə paylaş: |
