International Journal of Languages’ Education and Teaching

27   

 

Adem ORAKÇI 

 

International Journal of

 

Languages’ Education and Teaching                                     

Volume 6, Issue 2, June 2018 

Öğrencilik  yılları  yalnızlık  ve  sıkıntı  içerisinde  geçen  Vicdan,  öğretmen  okulunu  bitirdikten  sonra 

büyük  bir  sabırla  tayininin  çıkmasını  bekler.  Bu  süre  uzadıkça  çok  sıkılmaktadır.  Zira  kimsesizdir, 

yalnızdır. Onun kişiliğini, atanmasını beklerken kendi kendini tahlil ettiği şu cümlelerden çok daha iyi 

anlamaktayız.  "Bir  iki  gün  bana  ne  kadar  uzun  geliyor.  Kendi  kendime  kaldıkça  çok  acı  çekiyorum.  Okulda 

çocuklarla uğraşırım da bari acı duymam. Hem niçin ben bu kadar neş'esiz ve hassasım? Buna aklım ermiyor. 

Herkes; gülüyor, oynuyor, geziyor, neş'e duyuyor. Benim herkese küskün; herkesten ayrı bir hâlim var. Acı ve 

üzüntü duyduğum günler kendimi daha kuvvetli ve ateşli buluyorum.  (Benice, 1974, s.27) Aile sevgisinden 

mahrum büyümesi, çocukluk yıllarından beri çektiği acılar ve en sonunda "piç" damgası yemesi, onun 

kişiliğinde karamsar ve olumsuz izler bırakmıştır. Bununla birlikte, acı ve üzüntü duyduğu günlerde 

kendini daha kuvvetli ve daha ateşli bulacak kadar da azimli bir iradeye sahiptir. 

Çevresindekiler  birbirini  kötülediği  için  kime  inanacağını  bilemez.  Onun  avuntusu  öğretmenliği, 

öğrencileridir. "Yalnız bir şeyden hoşnudum: Öğretmenliğimden. Okul, insan için öyle sonsuz ve sevimli bir 

çalışma konusu ki... 

Dert  unutuluyor,  keder  avutuluyor:  Zihin  otomatik  bir  motor  gibi,  durmadan,  dinlenmeden  hep  çocukların 

eğitim  ve  öğretimine  çalışıyor."  (s.141)  Vicdan  artık  mesleğine  daha  çok  ısınmış,  onu  aşk  derecesinde 

sevmeye başlamıştır. Öğretmenlikte kendi yalnızlığını ve sıkıntılarını unutturan bir teselli bulmuştur.