Islom ta’limoti

Naqshbandiya tariqati. Uning ikkinchi nomi Xo’jagon yo’nalishi bo’lib, u shahar va shahar atroflarida rivojlangan va xalq orasida keng tarqalgan. Bu oqimga Xo’ja Yusuf al-Hamadoniyning mashhur shogirdi Xo’ja Abdulxoliq al-G’ijduvoniy (v. 1179 yoki 1220 y.) murshidlik qilgan. Keyinchalik bu oqimga Xo’ja Bahouddin Naqshband (1318-1389) murshidlik qilgan va shu davrdan e’tiboran Naqshbandiya tariqati butun islom olamiga tarqala boshlagan.

Osiyo zaminida eng keng tarqalgan tasavvuf tariqatlaridan biri Naqshbandiyadir. Uning haqiqiy asoschisi Bahouddin Naqshband bo’lib, u Buxoro yaqinidagi Qasri Orifon qishlog’ida dunyoga keldi. Bahouddin Naqshbandni yoshligida Xojagon tariqati shayxlaridan Muhammad Bobo-yi Samosiy ma’naviy farzandlikka qabul qildi. Bir muddatdan keyin Samosiy uning tarbiyasini Amir Kulolga topshirdi. Shu bilan birga Bahouddin Naqshbandning haqiqiy shayxi – uvaysiya yo’lida tarbiyalagan Abdulxoliq G’ijduvoniy hisoblanadi. Ma’lum muddat Samarqandda yashab, u yerdagi shayxlarning suhbat va tavajjuhlariga musharraf bo’ldi. Amir Kuloldan xalifalikni olgach, Qosim shayx, Xalil ota va Mavlono Orif kabi Yasaviya shayxlarining huzurida ko’p yillar qolib, ulardan ilmu fayz olishga muyassar bo’ldi. Ikki marotaba hajga borib kelgan Bahouddin Naqshband hayotining oxirgi yillarini Buxoroda o’tkazdi. Islom olamida juda katta obro’-e’tiboriga ega bo’lgan Naqshbandning hayoti manoqiblarga to’la bo’lib, bugungacha uning hayoti va tariqatini ifodalovchi juda ko’plab asarlar bitilgan. Shulardan, Faxruddin Ali ibn Husayn Vo’iz Koshifiyning «Rashahot ayn al-hayot» risolasi Naqshbandiya tariqati shayxlari haqida keng ma’lumot beradi. Naqshbandiyaning silsilasi ikki boshqa-boshqa shahobchalar orqali hazrat Ali va hazrat Abu Bakrga borib yetadi. Mashoyix silsilasiga qaraganda, bu tariqat boshqa ba’zi tariqatlar bilan aloqador ekanligi va shunga ko’ra o’sha davrda farqli nomlar bilan atalgani ma’lum bo’ladi. Chunonchi, hazrati Abu Bakrdan Boyazid Bistomiyga qadar Siddiqiya, Bistomiydan Abdulxoliq al-G’ijduvoniyga qadar tayfuriya, G’ijduvoniydan Bahouddin Naqshbandga qadar xo’jagoniya, Naqshbanddan Xo’ja Ubaydulloh Ahrorga qadar Naqshbandiya, Xo’ja Ubaydulloh Ahrordan Ahmad as-Sirhindiyga qadar Naqshbandiya-ahroriya, «Mujaddidi alfi soni» nomi bilan mashhur Ahmad as-Sirhindiydan Shamsiddin Mazharga qadar Naqshbandiya-mujaddidiya, Shamsiddin Mazhardan Mavlono Xolidiy Bag’dodiyga qadar Naqshbandiya-mazhariya, Xolidiy Bag’dodiydan keyin esa Naqshbandiya-xolidiya deya tilga olingan.

Naqshbandiya ahli sunna e’tiqodiga amal qiluvchi tariqat bo’lib, xafiy zikrga asoslangan. Zohiran ko’zga tashlanadigan xatti-harakatlardan yiroq suhbat va robitaga kuchli e’tibor beradi. Ko’pchilik bilan qilinadigan naqshbandiy zikrga «Xatmi xo’jagon» deyiladi. Bu zikrda tariqatga kirmaganlar qatnashishlari ta’qiqlanadi. Naqshbandiyada tariqatga kirgan darvish ushbu shartlarga amal qilishi shart: doimo tavbada bo’lish, sunnatga qat’iy amal qilish, bid’atlardan qochish, hayotiy qulayliklardan voz kechib, taqvoni kuchaytirish, zulm va nohaqlik qilmaslik, qarzdor bo’lmaslik, birovni norozi qilmaslik, qazo namozlarini ado etish, Allohni har lahzada zikr qilish.

Naqshbandiya tariqati quyidagi to’rt tamoyil asosiga qurilgan: 1) shariat bilan zohirni poklash; 2) tariqat bilan botinni poklash; 3) haqiqat bilan qurbi ilohiyga erishmoq; 4) ma’rifat bilan Allohga erishmoq.

Bundan tashqari yana o’n bir asos-tamoyil ham borki, Naqshbandiya tariqatiga kirgan har bir darvish unga rioya qilishi talab qilinadi. Abdulxoliq al-G’ijduvoniy ishlab chiqqan bu tamoyillarning asosiylari quyidagilardan iborat:

1. Xush dar dam (har nafasda hushyor bo’lish) – g’aflatga tushmaslik, har lahza Allohni eslash; har nafas olish-chiqarish chog’ida Allohni zikr qilish, agar g’aflatga tushsa, istig’for aytish;

2. Nazar bar qadam (qadamga nazar solish) – solik qaerda bo’lishidan qat’iy nazar, yurayotganida oyoq uchiga qarab yurishi lozim, toki qalb ko’zi va nazari bo’lmag’ur manzaralarga qarashdan xalos bo’lsin. Shunda ma’naviy safarda ro’para keladigan tahlikalar tezda oshib o’tiladi. U tamoyil kamtar bo’lish va mavjud holatga shukur qilishni o’zida mujassam etadi;

3. Safar dar vatan (vatanda, o’z yerida turib safar qilish) – solikning yomon ahloqdan yaxshi xulqqa, bashariy sifatlardan ilohiy sifatlarga yo’nalishi. Darvish bir murshidi komil topgunga qadar jismonan sayohat qilishini bildiradi. Naqshbandiylar fikricha, sayru suluk chog’ida solikni umidsizlikka tushirib, qiyinchilik keltirib chiqargani uchun murid murshidi komil topgach sayohat qilmasligi maqsadga muvofiqdir. Bu tamoyil sayru suluk martabalarini bosib o’tishni o’zida mujassam etadi;

4. Xilvat dar anjuman (jamoat ichida turib yakkalanish) – zohirda xalq bilan, botinan Haq bilan birga bo’lish. Solik moddiy borlig’i bilan xalqqa aralashib, turli bashariy va ijtimoiy faoliyatlarda qatnashib, hayot talab qilayotgan amallarni ijro etayotib, qalban doimo Allohning huzurida ekanini bir lahza bo’lsa-da, esdan chiqarmasligidir. Bu hol doimiy zikr ma’nosini ham bildirib, zikrda erishiladigan eng oxirgi bosqich – maqomdir. Bahouddin Naqshband Naqshbandiyaning tamalini «xilvat dar anjuman» tashkil etishini ta’kidlagan. «Xilvatda shuhrat bor, shuhratda esa ofat bor» deya Naqshbandiyada xilvatga ko’p rag’bat ko’rsatilmaydi. Shu bois bu tariqatda suhbat va xalq bilan aralashib, ularning dardlariga sherik bo’lib, Haq roziligi yo’lida xalqqa xizmat qilish muhim o’rin tutadi. Naqshbandiyada Qur’ondagi «Shunday kishilar bordirlarki, ularni na tijorat va na oldi-sotdi Ollohni zikr qilishdan, namozni to’kis ado etishdan va zakotni (haqdorlarga) ato etishdan mashg’ul qila olmas» (Nur; 24-37) oyati ushbu holga ishora qiladi deb ta’kidlanadi;