Güntay Gəncalp

Dərbənd aralı

Könlüm yaralı

Bir yara sevmişəm qaragilə

Bakı maralı”

Göyal oxuduqca onu susdurmaq üçün şallaqları daha da sərt vurudu saqqallı adam. Yalnız mən ağlamırdım, bir çox adam onun bu yanıqlı mahnı söyləməsinə için-için ağlayırdı. Göyalın atası da orda idi. Ancaq atası anasının gəlməsinə izn verməmişdi. Şallaq bitənə qədər Göyal “qaragilə” mahnısını oxudu. Sonra da bayıldı. Bayılmış Göyalı verdilər atasına. Atasının göz yaşları durmadan axırdı. Oğlunu qucağına alıb daşıya biləcək halı qalmamışdı. Göyalın qullarına girib boynuma aldım. Küçənin başında bir taksi tutub evlərinə apardıq. Atası məni tanıyırdı. Evə girdiyində anası Göyalın öldüyünü sandı və çəkib üzünü cırıb dağıtdı. Göyal başını qaldırıb anasına “Ana, qorxma ölməmişəm, yaşayacağam.”- dedi. Anası bir az sakitləşdi. Ancaq yenə də atası qoymurdu ana oğlunun belindəki şallaq yaralarına baxsın. Bir doktor çağırtdırdı. Göyal yavaş-yavaş özünə gəlirdi. Gözləri mənim göz yaşlarıma toxunduğunda “ağlama, zəif olmamalıyıq, güclü olmalıyıq. Ancaq bu şəkildə davam etməməlidir. Başqa cür yürüməlidir bu tarix.”- dedi.

Gün batmaq üzrə idi. Göyalın belinin yarasına doktor dərman qoymuş və bəzi ağrı kəsici həblər də vermişdi. Göyalı yuxu apardı və mən dərin əndişə içində evimizə ...