Kitab-ibrahim-esas Layout 1
Yüklə 4,35 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Səbinənin oğlu Kənanın Universitetə qəbul olması münasibətilə
təşkil olunmuş ziyafətdə A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 126 amma neynirsən, bu dilləri öyrənirsən, nəyinə lazımdır? ‑ de‑ yəndə həmişə belə cavab verərdi – “Sokrat demişkən, Nikoqda ne qovori “nikoqda”, bir gün lazım olar”… Nə oldu İbrahim, lazım oldumu? Bu qədər əziyyət çəkirdin, gecələr yuxusuz qalırdın, övladların ‑ Alı və Nizaminin üzündən ancaq gecə yarısı öpüb, onları ancaq yatarkən qoxlayırdın. Yalnız işləmək fikri ilə yaşayıb özünü bu qədər yormana dəydimi?.. Kollektivimizin ən şən, yumor hissi dolu, hamının uğuruna sevinən, problemlərimizi dinləyən, diqqətlə qulaq asıb kömək edən, ağıllı məsləhətlər verən bir insan idi. Lakin öz problem‑ lərini heç kəsə bildirməzdi. Onun uzaqgörənliyi məni heyran edirdi. Şənliklərimizin tacı olan İbrahim, heç kəsin şad günün‑ dən geri qalmırdı. Onunla toya getmək bizim üçün ayrıca bir zövq idi, çünki musiqi səslənən kimi kollektivi ayağa qaldırır, ortalıqda rəqs edir və bizi bir‑bir rəqsə dəvət edir, toy yiyəsi qədər sevinib şənlənirdi. İşdə nə olursa olsun, nə qədər gərgin, əsəbi oluruqsa olaq, İbrahim otağa daxil olanda hamı problemini bir anlıq da olsa unudurdu, çünki onun üzündəki təbəssüm hər bir gərginliyi aradan qaldırırdı. Bilmirəm niyə, amma o, həddən artıq çox si‑ qaret çəkirdi. – “Ay İbrahim sən nə qədər siqaret çəkirsən, bəs‑ dir də, boğuldum otaqda, bu qədər çəkmək ziyandır sənə…. – Əşiiii, 50 yaş yaşayım, bəsimdi... Vallah ay Səbiş, elə yorğu‑ nam, dincəlmək istəyirəm…. – Siqaret çəkməklə dincəlirsən? Ailənlə bir yerdə get istirahət et, onlar da sənin bu mübarək üzünü görsünlər, bir gün ayılacaqsan ki Əli evlənir, Nizami Universitetə qəbul olub, sən isə rus, ingilis dili öyrənirsən. O isə gülərək belə cavab verdi – “Dayan, dayan, həmin univer‑ sitetdə rektor olajam, sən də gəlib dejəcəksən ki, nəvəm az bal yığıb ay İbo, neynəyək?..” İbrahimin “odnoklassnik” səhifəsi vardı, profil şəklini A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 127 görüb pis oldum, ‑ “Ay yeraz, bu nədi, elə bil başdaşı şəkli qoy‑ musan. Yığışdır bu şəkli, normal şəkil qoy” ‑ dedim – O isə cavabında ‑ “Ay çuşka, bu şəkli özüm düzəltmişəm, mən öləndə bunu başdaşıma qoyarsız”... – “Aaaaa, bəs oğlum Kə‑ nanın toyunda iştirak etməyəcəksən? Bəs deyirdin, yerazları bəyənmirsən, qoy Kənan universiteti bitirsin, mən yeraz onu yaxşı yerə işə düzəldəjəm... Nooldu? Nə tez ölmək fikrinə gəl‑ din, elə çey yoxdur, demisən, eləməlisən” – deyə zarafat etdim. “Dəlisən, mən ölənə kimi Kənanın uşaqları universitetdə oxu‑ yar, tak şto narahat olma. Kənanın toyunda bilirsən nə qədər rəqs edəjəm, özü də yeraz mahnılarıyla, sən də mənnən yeraz mahnısı oynayacaqsan” – deyib həmişəki kimi ürəkdən qəh‑ qəhə çəkdi. İbrahimlə mən həmişə bir‑birimizin ləhcəsinə sa‑ taşırdıq. O telefonda danışanda «Hələ baxxx…” sözüylə danışığına başlayırdı. Mən də həmişə ona gülərdim – «Ay yeraz, hara baxsın, o telefondadı, heç olmasa denən, hələ eşit… Səbinənin oğlu Kənanın Universitetə qəbul olması münasibətilə təşkil olunmuş ziyafətdə A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 128 ». O da cavabında “Yox , sizin ləhcəniz yaxşıdı… çaynik qey‑ nədi… həri… qərdeşim…” ‑ deyib gülürdü. İbrahimlə demək olar ki, işlədiyimiz müddətdə hər gün müxtəlif mövzularda mübahisə edirdik, amma bu mübahisələr aramızdakı DOST‑ luğa heç vaxt zərər vermirdi, bir‑birimizdən zərrə qədər də in‑ cimirdik. Çünki İbrahim inciməyi bacarmırdı. Ürəyində kin‑küdurət olmayan İNSAN idi bizim İBO. “Elm” qəzeti bağlananda, şöbəmizin işçilərini hərənin öz ix‑ tisasına uyğun AMEA‑nın müxtəlif institutlarına yerləşdirdi‑ lər. Kollektivimizin ayrılması ona pis təsir etmişdi, baxışları çox qəmgin idi. “İbrahim, ayrılırıq, bəlkə, bir şəkil çəkdirək yadigar qalsın” – dedim. ‑ Çəkdirək, Səbiş, çəkdirək... Bəlkə də, sonuncu şəklimiz oldu, nə bilmək olar” – deyib həmişəki kimi gülümsədi, amma bu gülüş o gülüşdən deyildi... İbrahim, kaş sən o sözü deməyəydin, axı sən hardan bilirdin ki, o şəkil, həqiqətən də, sonuncu şəklimiz olacaq?!.. İbrahimi heç vaxt həyacanlı, təlaşlı görməzdik. Bizə elə gəlirdi ki, o, bu həyata gülmək üçün, zövq almaq üçün gəlib. Xasiyyə‑ tindən doğan müsbət aurası var idi. Onunla danışarkən insan dincəlirdi, sanki bütün problemlər unudulurdu. Lakin bir gün İbrahim mənə zəng vurdu, həyəcanlı səslə “Ay Səbiş, Əli həyətdə oynayarkən yaralanıb, ay Səbiş, cərrahiyyə əməliyyatı etdilər, çox narahatam. Sən həmişə pirlərdən danışırsan, nəzir deyirsən, yenə denən, xahiş edirəm, Əliyə kömək olsun, ay Səbiş” – deyəndə, bu neçə ildə ilk dəfə idi ki, İbrahimi bu qədər həyacanlı görür‑ düm, əslində o elə yerlərə getmirdi, təəccübləndim, onun nə qədər daxilən kövrək və həssas olduğunu anladım. Hər bir insan özünə yaxın dost axtarır. Xoşbəxt anlarını pay‑ laşacaq, çətin anlarında ona dəstək olan, həll edə bilmədiyi problemlərdə ona yol göstərən, onu sevən, sədaqətli, onu qo‑ ruyan, tək buraxmayan könül dostları axtarır. Həyatda ən xoş‑ A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 129 bəxt duyğulardan biri də tək olmağını hiss etməməkdir. Bəzən ətrafında elə bir insan olur ki, gözləmədiyin xoş münasibət gö‑ rürsən, amma bəzən də çox təəssüf ki, dost bildiyin insanları çətin zamanında nə arxanda, nə də yanında tapa bilirsən... Önəmlisi, onun kim olduğu, hansı nəsildən, necə geyinməsin‑ dən, kimin övladı olmasından asılı deyil, önəmli olan onun sənə nə qədər yaxın olması, əzabına nə qədər yanması, sevi‑ nəndə səndən də çox sevinən, sən uğur qazandın o isə uğur‑ suzluğa düçar oldu deyə ağız büzməyən birisi olmalıdır və sən də ona qarşı tam səmimiyyətlə qarşılıq verməlisən. Qısacası, səni içdən anlayan birisi olmalıdır sənin Dostun. Əgər sənə kimsə dost deyirsə, deməli, sən də onu daxilən anlamalısan. Dostluq yaşamağı, gülməyi, sevgiyə layiq olmağı, vəfa unut‑ mamağı, sadiqliyi bilənlər üçündür! Biz dostlarımızı tər çiçək‑ lər kimi ovcumuzda deyil, dost itkilərimizi güllə yarası kimi ürəyimizdə gizləyərik. Yüklə 4,35 Mb. Dostları ilə paylaş:
|