Kurs ishi ilmiy rahbar

- istiqlol davri hikoyalarining ko‘pchiligida fikrlayotgan odamlar bosh qahramonga aylandi;
— muallifning ijod namunasida, qahramonlarning o‘zaro mushtarak jihatlari mavjudligiga qaramay, har biri alohida qiyofa, o‘z yo‘siniga ega. Bu asarlarni ko‘z yugurtirib o‘qish kifoya qilmaydi, sinchiklab o‘qish va idrok etish talab qilinadi. Adib yaratgan hikoyada voqealar maromi bir-biriga o‘xshab ketsa-da tasvir o‘zgachaligi ustuvor. Shu bois ularning har biri kitobxonda ayri, mutlaqo farq qiladigan tuyg‘ular uyg‘otadi;
— Said Ahmad hikoyani muallifning ichki ehtiyoji tufayligina yaratgan. Adib uchun zamon talabiga javob berish, barchani qiziqtirayotgan biror muammoni ko‘tarib chiqish emas, o‘z ko‘nglini bezovta qilgan muammoni, zamondosh ruhiy ehtiyojini ifodalash muhim;
— muallif asarlarida ruhiy holat tasvirining haqqoniyligiga sifatlarni uyushtirib keltirish orqali erishadi;
— muallifning hikoyasida tipik odam uchramaydi, har bir qahramoni tip
— hech kimga o‘xshamagan alohida betakror odam;
— hikoyada adib pand-nasihat qilib emas, his qildirib, voqea ishtirokchisiga aylantirib, tuyg‘u hosil qilib o‘quvchi ma’naviyatiga ta’sir qiladi;
Said Ahmadning “Buqalamun bilan uchrashuv” hikoyasi o‘zbek adabiyoti uchun muhim hodisa hisoblanadi. Buqalamun nomli asarlar nafaqat o‘zbek balki jahon adabiyotida ham uchrashiga guvohi bo‘lganmiz. Jumladan Antojn Pavlovich Chexov qalamiga ―Xameleon‖ (Buqalamun) hikoyasi adib ijodining eng yaxshi namunalaridan biri bo‘lgani holda 1884-yil Chexov shifokor vazifasida ishlay boshlaganda chop etilgan. Asarning bosh qahramoni politsiya nazoratchisi Ochumelov bo‘lib, u orqali inson ichidagi bir necha qiyofalarni ochib berishga harakat qilingan. Said Ahmadning ―Buqalamun bilan uchrashuv‖ hikoyasida jamiyat uchun havf tug‘dirayotgan turli maqomga o‘ynaydigan kimsalarning asl bashrasi ochib berishga urinilgan. Yozuvchi bu orqali nima demoqchi quyida biz bu savollarga javob izlashga harakat qilamiz.

—	Chexovning Xameleoni kim o‘zi? Yozuvchi bu savolga javob berish uchun insonni emas,balki oddiy itni vosita qiladi. Bir itning egasini topish masalasi insonlarning yuzlaridagi ―niqoblar‖ini yechib tashlaydi. Oddiy hodisadek tuyuluvchi bu kulgili va achinarli holat orqali insonlarning yaxshi va ―quloqlari tinch‖ yashashlari uchun hech narsadan qaytmasliklari mahorat bilan ochib beriladi.
—	Said Ahmadning ―Buqalamun bilan uchrashuv‖ asarida jamiyatda

uchraydigan zamona zayliga o‘ynaydigan o‘z fikriga ega bo‘lmagan inson tasviri chiziladi.
Inson jamiyat bilan bevosita emas, balki bilvosita munosabatga kirisha oladigan, o‘tkir zexn, ong sohibi sanaladi. ―Insonni, uning ma‘naviy olamini kashf etadigan yana bir qudratli vosita borki, u ham bo‘lsa, so‘z san‘ati, badiiy adabiyotdir. Badiiy adabiyotning insonshunoslik, deb, shoir va yozuvchilarning esa inson ruhining muhandislari, deb ta‘riflanishi bejiz emas, albatta‖³,- deb ta‘kidlamaganlar. Inson ongiga ta‘sir qiluvchi, uning dunyoqarashi ortishiga xizmat qiluvchi vosita bu kitobdir. Asarda yozuvchi qahramonlar portretini chizishga alohida ahamiyat bergan. Portret, aslida, personajning so‘z vositasida tasvirlangan tashqi ko‘rinishi (qiyofasi, jussasi, kiyimi, yuz-ko‘z ifodalari, tana holati va harakatlari, qiliqlari), o‘quvchi tasavvurida jonlanadigan to‘laqonli inson obrazini yaratish va uning xarakterini ochish vositalaridan biri sanaladi. Adabiyotshunoslik tarafidan tahlil qilsak, portretning shartli ravishda ikki xil ko‘rinishi mavjud: statik va dinamik.⁴ Statik deyilishiga sabab shuki, portretning bu turida personajning tashqi qiyofasi syujet voqeasi to‘xtatilgan holda ancha mufassal, detallashtirib chiziladi. Odatda, bunday portretlar personaj asar voqeligiga ilk bor kirib kelgan pallada beriladi. Dinamik portretda esa mufassal tasvir emas, balki voqea va dialoglar tasvirida, ya‘ni harakat davomida berib boriluvchi personaj tashqi ko‘rinishiga xos ayrim detallar nazarda tutiladi. Shundan kelib chiqib aytish mumkinki asarda uchragan ayol obrazi, onggi hamin qadar shakllangan, birovning gapi bilan yuradigan va o‘sha zamon ayollarining bir guruhini tasvirlab beruvchi tipik vakili deb ayta olamiz.
Adabiyotshunoslikda konflikt tushunchasi muhim atamalardan hisoblanadi. Badiiy asar voqelikni aks ettirgani, uning markazida inson obrazi turgani uchun ham, insonning real hayotdagi mavjud konfliktlarning bari unda badiiy in‘ikos etadi. Shu nuqtayi nazardan badiiy konfliktning uchta turini farqlash mumkin:
Xarakterlararo; Qahramon va muhit; Ichki (psixologik)⁷.
Konfliktning mazkur turlari badiiy asarda aralash holda zuhur qiladi va o‘zaro uzviy aloqada bo‘ladi: biri ikkinchisiga o‘tadi, biri ikkinchisini keltirib chiqaradi, biri ikkinchisi orqali ifodalanadi. Konflikt syujetni harakatlantiruvchi kuch hisoblanadi. Adib ham o‘z hikoyasi qahramoni bilan ochiqchasiga konfliktga boradi. U hikoyada qahramonga yolg‘ondakamiga bo‘lsada ism qo‘ymaydi. Bu orqali adib qahramonni odam sifatida ko‘rmaydi, uni jamiyatdagio‘rni yo‘qligiga ishora qiladi. Beixtiyor o‘quvchi ham o‘ylanib qoladi. Bu kabi insonlarni yetishib chiqishiga nima sabab? Albatta bunda zamon emas shaxs aybdor deyish mumkin. Chunki u bilan bir safda yurgan insonlar emas aynan u o‘zgarayabdi. Nimaga yozuvchi unga nisbatan buqalamun demoqda. Chunki u har maqomga o‘ynaydigan, bir so‘z bilan aytganda ikkiyuzlamachi inson. Shu sababli ham yozuvchi ushbu qahramonga nisba bermay buqalamunn deyishdan nariga o‘tmaydi. Buqalamun-vaziyatga qarab o‘z rang tusini o‘zgartiruvchi hayvon hisoblanadi. Adib aytayotgan qahramon ham davrga qarab maddohlik qiluvchi buqalamun inson sanaladi.
XX asr o‘zbek xalqi tarixida ikkiyoqlama iz qoldirgan asr bo‘ldi, desak, yanglishmaymiz. Negaki hayot tarozisida faqat ezgulik turgan taraf og‘ir keladi, degan aqidaga ishonuvchi xalqimiz fojealar, qonli bosqinlar, ocharchilik kulfatlarini ko‘rish barobarida dunyo hamjamiyati taraqqiyotiga munosib hissa qo‘sha olgan yetuk insonlar, xususan, millatsevar va erkparvar maorif kishilarini yetishtirib berdi. Bu insonlar XX asr boshida chor Rossiyasi asoratiga tushib qolib, butkul tanazzulga yuz tutgan o‘lkani uyg‘otishga, xalqning ko‘zini ochishga harakat qilishdi. Bu harakatlarning ko‘rinishlaridan biri milliy matbuot sifatida namoyon bo‘ldi.


XULOSA
Xulosa o`rnida shuni aytib o`tish lozimki, o`zbek xalqining boshidan ne- ne kunlar o`tmadi. Mana ota- bobolarimizorzu qilgan, tinchlik, mustaqillik, erkinlik davrlariga yetib keldik. Bizning shuncha zulm va sitamlarimizdan so`ng ham o`zligimizni saqlab qolishimz tahsinga sazovordir.
Said Ahmadning “Ufq” asari menda juda ham katta taasurot qoldirdi. Chunki undagi o`zbek xalqining mehnatsevarli, xalqpavarligi va qahramonliklari juda ham chiroyli tasvirlangan .Asarda ifodalangan davr ham Chor Rossiyasining eng chirkin va axloqsiz davri, marifatsizlik va huquqsiz xalqqa ega bo’lgan davrini yoritib berishga bag’ishlan gan. Asarni o’qib quyidagi umumiy xulosalar berishni ma’qul topdim:Asar tariximizdagi qora chiziqlar orqaliko`rsatib bergan.
Sovet davriyurtimizning haqiqiy ahvoli, ajdodlarimizning yashash tarzi aks etgan.Asarda to`g`rilik, ro`stgo`ylik, kamtarlik, burch , adolat ulug`lanadi. Davrga xos qiyinchiliklar, mashaqqatlar og`ushida urush va mehnat frontiga safarbar qilingan yoshlar qalbi cho`shqinlik va muhabbatga juda ham boyligini bilib oldim.
Said Ahmad ijodini tahlil qilar ekanmiz mavzu yuzasidan bir necha xulosalarga kelishni o‘zimizga maqbul deb topdik.
Said Ahmad ijodi tom ma‘noda mumtoz adabiyot, jahon adabiyoti, zamonaviy adabiyot ta‘sirini o‘zida saqlagan, ulardan ijodiy foydalana olgan badiiy olam sanaladi. Ijodkorning fikrlarni berishida XX asr Sharq nasriga xos bo‘lgan ramzlarga nihoyatda salmoqli murojaat qilish singdirish mavjud. Dunyo adabiyoti ham, uni o‘z ijodidalari badiiy qayta sayqallangan bu go‘zal olamda eng birinchi o‘rinda adibning qalbini ko‘rish mumkin. Ijodkor o‘z qalbiga har tomondan nazar tashlab ko‘radi. Uni taftish qiladi, urushadi, alqaydi, achinadi.
Ko‘ngildek o‘lkan va anglab bo‘lmas olamning nafs iskanjasiga berilib ketgan damlariga e‘tiroz bildirsa, uning kengliklar tomon yuz burib, uni manil qilishga intilgan lahzalarini, muhabbat olovini o‘zida jo etgan damlarini qadrlaydi, sevadi. Ushbu tadqiqot ishining birinchi bobi – ―Adib asarlarida inson va jamiyat munosabati‖ mavzusi borasida shuni ta‘kidlsah lozimki, Said Ahmadning har bir satridan hayotga muhabbat joy olgan. Uning har bir mii qalbini tasvir etadi.
Ijodkor ko‘plab mavzularga murojaat qilgan. Ammo ularning barchasini bir ipga terib turgan yagona mavzu borki, bu muhabbat mavzusi. Muhabbat ilohga, vatanga, ota-onaga, go‘zallikka va boshqa qator muqaddas tushunchalarga nisbatan mavjud. Muhimi, adib har bir mavzuni maromiga yetgazib kuylaydi.
Adib ijodning asl qaymog‘i ko‘zga tashlanadigan bu bobda Said Ahmadning badiiylik borasidagi mahoratiga yana bir bor qoyil qolamiz. Chunki adib biror bir fikrni yalang‘och tarzda bermaydi, biror bir gapni oddiy qilib o‘quvchiga tutmaydi. Aksincha har bir gap, har bir tushunchani bezab, alohida e‘tibor ko‘rsatib keyin bizga tutadi. Muallifning o‘xshatmalari, tasvirlari o‘quvchining yuragini hapiqtiradi, hayajonga soladi. Shuning uchun ham ta‘kidlash lozim bo‘ladiki, badiiylik saviyasi borasida adibimiz Said Ahmadning
hikoyalarilari alohida ilmiy ish bo‘lishga loyiq. Chunki har bir so‘z musavvirona ziynatlangan. Shu bilan birga muallif shaxsi alohida obyekt bo‘libyuzaga chiqadi. Chunki unda inson va hayot tushunchalari parallel keladi. Muallifning hayotni qanday anglashi, uning uchun hayot nimani beradi-yu, u hayotdan nimani kutadi – bilarning barchasiga javob izlanadi. Said Ahmadning hayot borasidagi qarashlari o‘tmish faylasuflari va adiblari bilan qiyoslanadi. Ulardagi o‘xshashlik va farqli jihatlarning sabablari va omillari keltiriladi.
Biz Said Ahmad ijodini mana shu ko‘lamda o‘rganib chiqishga harakat qilamiz. Albatta, kamchiliklar va nuqsonlar bo‘lishi ehtimoldan xoli emas. Qolaversa, bir narsani alohida ta‘kidlash kerakki, Said Ahmad ijodining tadqiqi to‘xtab qolishi kerak emas. Uni har tomonlama, xususan adib alohida tekshirib ko‘rish, ilmiy xulosalarni berish lozim bo‘ladi.