İmam Hüseyin buların içərisində ən cəsarətlisi olubdu. O, məsələn Yezidə tabe olmuyub. Ona biyət eləmiyib. Biyət eləseydi, onu öldürməzdilər. Nəyin ki, özünü bütün qohum-əqrəbalarını əsir götürməzdilər. Özünü öldürüblər, qardaşı Əbülfəzi öldürüblər. Kişi tayfasında bir dənə İmam Zeynəlabdın qalıb. Onnan başqa bütün kişiləri öldürüblər, o da şikəst olub. Qadınları, uşaqlara əsir götürüb aparıblar Şəmə. Şəm – indiki Dəməşqə də, Yezidin hakimiyyəti olan yerə. O, cəsurluğ nümunəsi göstəribdi, ona görə də bütün dünya onu təsdiq eliyir ki, həqiqətən o, cəsarətli adam olubdu. Ümumiyyətlə, müsəlmançılığın inkişaf elətdirilməsində onun xidməti çox böyük olubdu. Əbilfəzin özü də bir pəhləvan kimi cəsur şəxsiyyət kimi təbliğ olunur ədəbiyyatda. Camaat pirə gedildi. Qadağan elədilər amma uşağ, böyüh indi də gedirlər. Mürsəl ocağı indi də məhşurdu. Xəstə olanda gedir, qızdar da gedir, oğlannar da gedir. Sevib sevilməh üçün görüşə də gedillər. İmamların müsibətini yad etmək üçün gedillər.
