Biri səfərə gedir. Bir müddətdən sora qayıdır, görür evdə uşaq var. Axşam olur, səhər olur uşaqlar bir yerə getmirlər. Kişi elə bilir uşaqlar qohum-qonşunundur. Günorta vaxtı uşağın kiçiyi ağlayır:
– Ay məə, mənə pəpə.
Arvad bir əlcə çörəknən bir qatığı qoyur Həsənin qabağına. Balaca Həsən də qatığı yeyə-yeyə yaxır ağız-burnuna. Bu əsnada qeyrət damarcığı olan kişi özünü saxlaya bilmir:
– Arvad, xətrinə dəyməsin, bu nabalıqlar kimindi? Arvad, məsələn, bu yekə uşaq kimdi?
Fürsəti fövtə verməyən, ayağı sürüşkənliyini ört-basdır edən arvad belə deyir:
– Kişi, sən səfərə gedəndə bu uşaq boynumda idi.
Kişi deyir:
– Lap yaxşı.
Keçir ikinci uşağa:
– Bəs bu uşaq?
– Kişi, başın batsın, sən gedəndən sora sən o qədər yadıma düşdün, bu da həvəsdən boyuma düşdü.
