Mavzu: abbosiylar hukmronligi yillarida madaniy hayot

kurs ishining maqsad va vazifalari: Ushbu kurs ishida ilmiy rahbar va maslahatchi tavsiyasiga ko`ra, maqsad va vazifalar reja asosida belgilandi. Bitiruv malakaviy ishining bosh maqsadi Abbosiylar davri madaniyatining shakllanish jarayonlarini tahlil qilish va o`ziga xosliklarini o`rganishdan iborat. Ushbu maqsadga erishish uchun quyidagi vazifalarni belgilab oldik:
- Arab-musulmon madaniyatining tarkibiy qismlarini hamda uni shakllantiruvchi omillarini o`rganish;
- abbosiylar davridagi Arab-musulmon madaniyatini umumiy holatini alohida-alohida tarzda tadqiq etish;
Metodologik va nazariy asoslari. Mustaqillik davrida hayotimizga kirib kelgan demokratik tamoyillar, oshkoralik yangicha dunyoqarash hamda yangicha fikrlash, milliy qadriyatlarimizning tiklanishi va turli Abbosiylar davri madaniyatiga oid manba, adabiyotlarga tayangan holda holis va haqqoniy yoritish mazkur tadqiqotning uslubiy asoslarini tashkil etadi.
kurs ishining amaliy ahamiyati. Abbosiylar davri madaniyatining shakllanishi va rivojlanishini tadqiq etish Xalifalik tarkibidagi barcha mamlakatlar xalqlari madaniyatini qiyoslab o`rganish imkoniyatini yaratdi. Tarixiy voqe`likni umumlashtirgan holda, aniq va keng tasavvur qilish hamda tarixiylik nuqtai-nazaridan xolisona xulosalar chiqarish imkoniyatini beradi. Insoniyat tarixida tub burilish yasagan arab-musulmon madaniyatini o`rganish jarayonida juda ko`plab muhim bo`lgan qiziqarli ma`lumotlarni olish mumkin va bu ma`lumotlarni tahlil qilish orqali muhim xulosalarga kelinadi. Bu mavzuga doir ma’lumotlar o`zbek, rus hamda chet tilidagi adabiyotlardan umumlashtirilgan holda, bu bitiruv malakaviy ish tahlil qilinib yaratildi.
kurs ishining tuzilishi va hajmi. Ushbu kurs ishi kirish, 4 paragraf, xulosa, foydalanilgan adabiyotlar ro`yxatidan iborat.
1. “Arab-musulmon madaniyati” tushunchasi va uning tarkibiy qismlari

“Madaniyat” – jamiyatning ishlab chiqarish, ijtimoiy, ma`naviy-ma`rifiy hayotida qo`lga kiritgan yutuqlari majmuidir. Madaniyat umuminsoniy hodisa bo`lib, faqat bir xalqqa tegishli, faqat bir xalqning o`zigina yaratgan sof madaniyat bo`lmaydi va bo`lishi ham mumkin emas. Har bir milliy madaniyatning asosiy qismini shu millat o`zi yaratgan bo`lsa-da, unda jahon xalqlari yaratgan umuminsoniy madaniyatning ulushi va ta`siri bo`ladi, albatta¹.

Yuqoridagi fikrlarning tasdig`i Islom bayrog`i ostida birlashtirilgan Arab xalifaligida VII asrda vujudga kelgan “arab-musulmon madaniyati”da ayniqsa, yaqqol namoyon bo`ladi. Madaniyat so`zining keng qamrovdagi – ilm-fan, adabiyot va san`atning deyarli hamma sohalari ma`nosini arab-musulmon madaniyati mohiyati va mazmuniga qo`llagan taqdirda ham, uning bashariyatga qilgan madaniy, ma`naviy va ma`rifiy tortig`ini to`la-to`kis ta`riflash juda murakkab. Shuning uchun mavzuni imkon qadar batafsil va turli manbalar mushtarakligida yoritishga harakat qildik.
Uzoq davr mobaynida sharqshunoslikka oid adabiyotlarda “arab madaniyati” yohud “musulmon madaniyati” tushunchasi hukm surdi. Bu tushuncha asosida o`rta asrlar davridagi xalifalik tarkibiga kirgan mamlakatlarda yaratilgan barcha madaniy meros tushunilardi. Hozirgi kunda olimlar yangi va ilgari noma`lum bo`lgan manbalarga ega bo`lgach, shuningdek, adabiyot, falsafa, san`at va xalifalik davlatlarining boshqa ilm-fanlari yanada chuqurroq o`rganilgach, bu tushuncha noto`g`ri ekanligi o`z tasdig`ini topdi<sup>2</sup>.
Endilikda sharqshunos olimlar tomonidan xalifalik tarkibidagi barcha hududlarda vujudga kelgan madaniyat “arab-musulmon madaniyati” deb atalmoqda. Ushbu madaniyat Arabiston yarim oroli, Yaqin va O`rta Sharq, Shimoliy Afrika, Ispaniya (markaziy va janubiy mintaqalari), Markaziy Osiyo va Kavkazortida shakllandi va rivojlandi.
Arab-musulmon madaniyatining shakllanishi hamda bu qadar taraqqiy etishiga quyidagi bir qancha omillar sabab bo`lgan:
Xalifalik xalqlarining yagona Islom diniga e`tiqod qilganligi. Islom dini yangi madaniyatning mafkuraviy asosini belgilab berdi va Xalifalikning barcha xalqlarini uni yaratishga jalb etdi³. Bunda musulmonlarning muqaddas kitobi “Qur`oni Karim” va undan keyingi o`rinda turuvchi hadislar hal qiluvchi ahamiyat kasb etdi.
Istilolar natijasida xalifalikka birlashtirilgan turli mamlakat xalqlarining ilg‘or madaniyati imkon qadar bir-birini boyitdi. Bu o‘rinda yagona davlat tili – arab tilining faqat Xalifalikni tashkil etgan xalqlar o`rtasida aloqa tiligina bo`lib qolmay, adabiyot va ilm-fan tiliga ham aylanganligi katta rol o‘ynagan¹. Buyuk allomalar qaysi xalq vakillari bo‘lmasin, arab tilida ijod qilganlar. Bu omil xalifalik tarkibidagi turli xalqlarga bir-birining madaniyati yutuqlaridan foydalanishga imkon yaratgan. Xalifalik madaniyatini faqat arablar emas, xalifalik tarkibiga kirgan barcha xalqlar yaratganligi ushbu omilda to`la-to`kis o`z tasdig`ini topadi. Xalifalikda ijtimoiy-iqtisodiy va madaniy taraqqiyoti turli darajada bo`lgan mamlakatlar va xalqlarning bir davlatga birlashuvi, ular o`rtasida yaqin aloqalarning o`rnatilishi, iqtisodiy hayotning ravnaq topishi ichki va tashqi savdo aloqalari rivojiga turtki bergan. Bu omil o‘z navbatida o`zaro madaniyat almashinuviga ham shart-sharoit yaratgan. Savdo va hunarmandchilik, jamiyat hayotidagi o`zgarishlar turli muammolarni keltirib chiqardi. Ularning yechimini topish ilm-fanning rivojiga ehtiyoj tug`dirdi².
Islom din sifatida shakllangan davrda arablar yarim badaviy elatlardan iborat bo`lgan xalq edi. Tabiiyki, arablar ham o‘zlari zabt etgan mamlakat xalqlarining ilg‘or madaniyatini zudlikda o`zlashtirdilar. Ushbu madaniyat xalifalikni tashkil etgan xalqlar madaniyati asosida islomga moslashtirib mujassamlashtirilgan madaniyat edi³.
Arab xalifalari olimlar, shoirlar, san`at vakillarini o`z homiyliklariga olganlar. Xalifalarning bu xatti-harakatini homiylik deb emas, balki butun jamiyat bilan birgalikda haq yo`ldan borish deb ham tushunish mumkin. Xalifalarning ilm-fan, madaniyat rivojiga homiylik qilishi shubhasiz, arab-musulmon madaniyatining yuksak darajada taraqqiy etishini ta’minlagan<sup>4</sup>.
Yuqoridagi omillarga hamohang tarzda sharqshunos olim, professor Isaak Moiseyevich Filshtinskiy arab-musulmon madaniyatining shakllanishi va rivojlanishini quyidagicha talqin etadi: “O`rta asr tarixining muayyan bosqichida ayniqsa, barcha musulmon xalqlari yagona davlat – Xalifalikning tarkibiga kirgan davrda arab-musulmon madaniyati yuzaga keldi va taraqqiy topdi. Bu madaniyatning shakllanishida eng asosiy rolni islom dini va arab tili bajardi¹”. Olim o`z fikrini davom ettirarkan, xalqlar birlashuvida islom dinining o`rni haqida bunday deydi: “Har bir musulmon eng avvalo umummusulmon jamiyatining vakili, undan keyingina biron bir shahar yoki muzofot (viloyat)ning fuqarosi va biron etnik guruhning a`zosi edi. Juda katta hududlarga tarqalib ketgan ko`p sonli musulmon xalqlarining birdamligi Qur`on va muqaddas hadislar asosida o`rnatilgan diniy qonunlar, marosimlar va ahloq normalarining umumiyligi bilan mustahkamlandi²”.
Darhaqiqat, Xalifalikning e`tiqodi, taraqqiyot darajasi turlicha bo`lgan xalqlarini birlashtirishda eng katta rolni islom dini va arab tili bajargan edi. Bevosita arab-musulmon madaniyatining shakllanishida arab tilining ahamiyatiga to`xtaladigan bo`lsak, o`rta asrlarda arab tilining roli nihoyatda yuksak bo`lganligini e`tirof etishimiz mumkin.
Arab tili. Arab tili somiy tillar guruhiga mansub bo`lib, barcha tillar kabi murakkab rivojlanish yo`lini bosib o`tgan. Qabilalarning birlashuvi turli arab qavmlari tillarining yaqinlashuviga olib keldi va barcha arablar tushunadigan yagona til paydo bo`ldi. Biroq yagona til bilan birga qabilalar lahjalari ham mavjud edi. Yagona arab tili shoirlar, notiqlar va boshqa ma`lumotli kishilar tomonidan qo`llanilgan bo`lsa, lahjalar ichida quraysh qabilasining lahjasi keng tarqalgan edi. Bu shu bilan izohlanadiki, Ka`batullohga ziyorat uchun tashrif buyurgan ziyoratchilar Makka shahrida o`troqlashgan va hokimiyat tepasida bo`lgan qurayshiylar qabilasi bilan doimiy muloqotda bo`lardi va qurayshiylar lahjasi butun Arabiston bo`ylab keng so`zlashuv tiliga aylanib bordi. Arab tilini o`zagini quraysh lahjasi tashkil qiladi. Bundan tashqari arablar Misr, Eron, Vizantiya, Efiopiya (Xabashiston) xalqlari bilan yaqin aloqada bo`ldi. Bu esa, arab tilini shu xalqlarning tillaridan kirib kelgan yangi so`z va atamalar bilan yanada boyitdi. Islom paydo bo`lganida arab tili shu qadar boy tilga aylangan ediki, uning so`z boyligi bilan har qanday murakkab tushunchani ham ifodalash mumkin edi<sup>1</sup>.
Xalifalikda arab tilining juda tez va nihoyatda keng ko`lamda tarqalishining eng asosiy omili shu ediki, xalifalikka kiruvchi davlatlarning hech birida yagona til hukmron emas edi. Adabiy arab tili “denatsionalizatsiya” qilindi, endi u faqatgina arablarning tili bo`lmay, balki umumiy madaniyatning asosiy elementi sifatida qabul qilindi. Har bir tahsil ko`rgan musulmon, u hoh turk yoki fors millatiga mansub bo`ladimi, uzoq Al-Andalusiya yoki Hindiston fuqarosi bo`lishidan qat`iy nazar muqaddas Qur`on va diniy adabiyotlar tili bo`lgan arab tilini egallashga harakat qildi<sup>2</sup>. Bundan anglashiladiki, arab tilining tarqalishida aholining islomlashtirilishi ham katta rol o`ynagan. Iymon keltirgan har bir musulmon Allohning muqaddas kitobini hamda uning payg`ambari bo`lmish Muhammad (sav)ning tilida o`qishi shart edi. Arab tilining ahamiyatini O`rta asr G`arbiy Yevropasidagi lotin tilining roliga qiyoslash mumkin<sup>3</sup>. Shuning uchun arab tilini ko`p hollarda “Sharq lotini” deyishadi. Ammo lotin tili o`rta asrlarda faqat tahsil olganlar orasidagina mavjud edi. Bu paytda arab tili ko`plab Sharq xalqlarining jonli so`zlashuv tili edi. Arablar o`z tillarini davlat tili deb e`lon qilishdi va ummaviylar davridayoq hujjat yuritish ishlari yolg`iz arab tilida olib borilardi⁴. Arab tilini mukammal o`rganish nafaqat din ulamolari uchun, balki ziyolilar, davlat boshqaruv vakillari, huquqshunoslar uchun ham majburiy edi. Arab tilining keng yoyilishi arab-musulmon fanlarining rivojiga ulkan ta`sir ko`rsatdi. Olimlarning o`zaro muloqoti uchun keng imkoniyatlar yaratdi. Yagona til qadimgi madaniy merosni o`rganish uchun keng imkoniyatlar yaratdi<sup>5</sup>.
Qur`on¹ - Arab tili grammatikasi va adabiyotining rivojlanishida musulmonlarning muqaddas kitobi Qur`oni Karimning o`rni beqiyosdir. Qur`on ilmlari rivojlanishi jarayonida aniq grammatik qoidalarga nisbatan paydo bo`lgan ehtiyoj bu sohaning taraqqiy etishiga turtki bo`ldi. Faqat arab tilida emas, balki islom tarqalgan mamlakatlar xalqlarining tillarida yaratilgan asarlarda ham Qur`ondan olingan iqtibos, ibora, hikoyat, zarbulmasallarni uchratish mumkin. Qur`on musulmon xalqlar hayoti, tarixi, ilmi, adabiyoti, turmush tarzi, qonun-qoidalari, urf-odatlari va dunyoqarashlarida o`zining salmoqli ta`siriga ega.
Qur`on yagona arab tilini shakllanishini jadallashtirdi va ko`plab mamlakatlarga yoyilishida muhim o`rin egalladi. Qur`on va hadislar arab tiliga ham diniy, ham huquqiy atamalarni olib kirdi. Chunki Qur`on faqatgina musulmonlarning muqaddas kitobi bo`lib qolmay, barcha qonunlar qomusi, musulmon huquqshunosligi (fiqh)ning asosi edi.
Arab-musulmon adabiyoti arab yozma adabiyotining ilk yodgorligi bo`lgan Qur`oni Karimdan boshlangan. Qur`oni Karimning ta`siri keyinchalik butun arab adabiyotida sezilib turadi, chunki Qur`on arab tilini og`zaki ijodiyot tilidan yozma adabiyot tiliga aylantirishga oid ilk tajriba hamdir. Qur`oni Karim tili arab adabiy tili poydevoriga aylandi (“al-lug`at al-fus`ha”) ². Zero, arab tili bu Qur`on tilidir, Qur`on tili arab tilidir (“al-lug`at al-arabiyya hiya lug`at al-Qur`an”).
Hadis<sup>3</sup> ilmi - VII asr o`rtalaridan boshlab hadislarni topib, ularni yozib olishga harakat qilingan. Hadislarni to`plash ayniqsa, VIII asrning ikkinchi yarmidan boshlab g`oyatda taraqqiy etib, hadis ilmi bilan shug`ullanish eng faxrli va mas`uliyatli mashg`ulotga aylangan. Manbalarda keltirilishicha, VIII asrning o`rtalaridan XV asrning o`rtalarigacha hadis ilmi bilan Sharqning turli mamlakatlarida mingdan ziyod muallif shug`ullangan. Hadisi Shariflarni dunyo ahliga payg`ambar Muhammad (s.a.v.)dan qay tarzda sodir bo`lgan bo`lsa, shundayligicha bekamu ko`st yetkazib berish olim-u ulamolar zimmasiga katta mas`uliyat yuklagan. Chunonchi, islom ulamolari o`rtasida ilk davrdan boshlab, hadislarning sahihligi, manbalarning ishonchliligiga alohida e`tibor berilgan<sup>1</sup>.
Hadis ilmining rivojida oltin davr hisoblangan IX (hijriy III) asrda bu borada mislsiz natijalarga erishilgan. Masalan, musulmon olamida eng nufuzli manbalar deb tan olingan oltita ishonchli hadislar to`plami (as-sihoh as-sitta) mualliflari ham mana shu asrda yashab ijod qilganlar. Yana shunisi diqqatga sazovorki, ushbu oltita muhaddisning deyarli barchasi Markaziy Osiyo xalqlari vakillari edilar. Oltita muhaddis hamda ularning hadis to`plamlari quyidagilardir: Imom al-Buxoriy (810-870) – “Al-jome` as-sahih”, Imom Muslim ibn al-Hajjoj (819-874) – “Sahihi Muslim”, Imom Abu Iso Muhammad ibn Iso at-Termiziy (824-892) – “Sunani Termiziy”, Imom Abu Dovud Sulaymon Sijistoniy (817-888) – “Sunani Abu Dovud”, Imom Ahmad an-Nasoiy (830-915) – “Sunani Nasoiy” hamda Imom Moja (824-886) – “Sunani ibn Moja”.
me`morchilik san`ati rivoji. Islom dini musulmon mamlakatlari san`atida o`z izini qoldirdi. Xususan, me`morchilik sohasida bu jarayon yangi imorat turlari – masjid, minora, madrasa va maqbaralarning paydo bo`lishiga hamda keng tarqalishiga sabab bo`ldi<sup>2</sup>. Ushbu me`moriy inshootlar o`zining yuksak arxitektura yechimiga ega bo`lib, xalifalik tasarrufidagi barcha hududlarga keng tarqaldi. Arab xalifaligi davrining me`moriy yodgorliklari ichida eng katta o`rinni ibodat maskani hisoblangan masjidlar egallaydi. Masjid arabcha “sajada” (egilish, itoat etish, sajda qilib yuzini yerga tegizish) so`zidan olingan bo`lib, “sajda qilinadigan, ibodat qilinadigan joy” ma`nosini bildiradi<sup>3</sup>. Birinchi masjidni Madinada Muhammad (s.a.v.) qurdirgan. Unda musulmonlar namozni Quddusi Sharif (Ierusalim)ga qarab o`qiganlar. Bir yarim yil o`tgach, musulmonlar nigohi Makkaga qaratildi va shundan buyon barcha ibodat qiluvchilar Ka`ba tomon yuzlanib ibodat qilib kelmoqdalar. Masjidlar dastlab shaharlarda, keyinchalik qishloq va mahallalarda barpo etilgan. Masjidlarning to‘rida, Makkaga qaragan (qibla) tomonida mehrob, hovlisida hovuz, bir yoki bir necha minora bo‘ladi. Ayrim yirik masjidlar mehrobining o‘ng tomonida va’zxonlik uchun mo‘ljallangan minbar, ba’zilarida esa Qur’on o‘qiladigan maxsus joylar ham bo‘ladi.
Qadimdan har bir masjid yonida bitta yoki bir nechta minoralar qad ko`targan. Minoralar aylana, ko`p qirrali yoki to`rtburchak shaklida barpo qilinib, yuqoriga tomon ingichkalashib boradi. Muazzin minoraga chiqib besh mahal azon aytib, namozxonlarni namozga chorlagan. Bayram kunlari minoralar chiroqlar bilan yoritiladi. Shundan uning nomi kelib chiqqan bo`lib, “mayoq” ma`nosini anglatadi<sup>1</sup>.
Muhammad (s.a.v.) davrida bunyod etilgan Makka shahridagi birinchi masjid oddiy va hashamdorlikdan yiroq edi. Masjid ustunlari palma yog`ochidan bo`lib, tomi esa, shoh-shabbalar bilan berkitilgan edi, xolos. Xalifalik tashkil topganidan so`ng, masjidlar qurilishi jadallashdi. Masjid me`morchiligida ustalar Vizantiya, Sosoniylar san`atining uslub va elementlaridan keng foydalandilar. Masjidlar VII-VIII asrlardan turli musulmon mamlakatlarning mahalliy me’morlik an’analarida yetakchi o‘rinni egallab, o‘ziga xos uslubda qurila boshlagan. Asosan murabba yoki to‘g‘ri to‘rtburchak tarhli, markaziy qismida xonaqohi bo‘lgan, hovli atrofi ravoqli ayvonlardan iborat. 8 qirrali, gumbaz tomli va ko‘p ustunli, galereyali masjidlar tosh, yog‘och, g‘isht, rangli koshin bilan hashamdor bezatilgan.
Keyinroq Misr ham zabt etilgach, Fustat (Qohira) shahrida arab lashkarboshisi Amra ibn al-Os buyrug`i bilan koptlik<sup></sup> me`morlar tomonidan xalifa davrining eng qadimgi masjidlaridan biri bo`lgan Amra masjidi bunyod etildi (641-yil). Masjidning na gumbazi, na minoralari bor edi. U keng kvadrat hovlidan iborat bo`lib, hamma tomonidan yopiq ayvonlar bilan o`ralgan edi. Masjid ortiqcha bezaklardan holi bo`lsa-da, kattaligi bilan odamni hayratga solardi. Ustunlarning ko`pligi huddi o`rmonni eslatadi².
Shuningdek, musulmon me`morchilik san`atida madrasalar ham alohida o`rin tutadi. Madrasa (arabcha “darasa” - o`rganmoq) VII-VIII asrlarda islom dini ulamolari musulmon ilohiyoti masalalarini sharhlab berib turadigan markaz sifatida paydo bo`ldi. Keyinchalik, masjidlar qoshida ilohiyat markazlari tashkil topdi, madrasa deb atala boshladi. IX-XIII asrlarda madrasalar islom dini tarqalgan mamlakatlarda, jumladan Markaziy Osiyoda paydo bo`lib, madrasa uchun maxsus binolar qurila boshladi¹.
Mаdrаsаlаr musulmоn оlаmidа mе`mоrchilik inshооti sifаtidа X-XI аsrlаrdа vujudgа kеlgаn. Shveytsariyalik arabshunos olim Adam Mets bu haqda quyidagilarni yozadi: “O‘qitishda yangi usullarning vujudga kelishi, o‘z navbatida, yangi turdagi o‘quv muassasalarining paydo bo‘lishiga sabab bo‘ldi. Avval aytib turib yozdirish, ya`ni, “diktovka” (“imlo”) usuli o‘qitishda eng yuqori daraja hisoblangan bo‘lsa, X asrdan boshlab “tadris” (“sharh”, “izoh”, “munozara”) usuli yetakchi mavqeni egalladi. “Tadris” usuli o‘sha davrda qabul qilingan ilmiy munozara bilan uzviy bog‘liq edi, masjidlar esa, munozara uchun muvofiq emas edi. Natijada, bu davrga kelib madrasa vujudga keldi²”.
Akademik V.V.Bartoldning aniqlashicha, Buxorodagi “Farjak” madrasasi manbalarda qayd etilgan eng birinchi madrasadir. U 937-yili shaharda sodir bo`lgan yong`indan jiddiy zarar ko`radi. Bu haqda Abu Bakr Muhammad Narshaxiy o`zining “Buxoro tarixi” asarida alohida qayd etgan.
Miniatyura. Musulmon Sharqi xalqlarining xususan, arablar tasviriy san`ati haqida miniatyura yordamida to`liq tasavvurga ega bo`lamiz. Miniatyura (fransuzcha miniature; lotincha minium – qizil bo`yoq) – badiiy usullar o`ta nafis bo`lgan kichik hajmli (mo`jaz) tasviriy san`at asaridir. Miniatyura xattotlik, sahifalarni ziynatlash, muqova bezagi bilan bir qatorda qo`lyozmaning eng asosiy murakkab dekorativ<sup></sup> elementlaridan birini tashkil qilar edi. Miniatyuraning asosiy ahamiyati matn mazmunini tushuntirish va umuman olganda dunyoviy xarakterga ega bo`lgan asarlarni bezashdan iborat edi. Asosan proza, poeziya, ilmiy traktatalar, tarixiy xronikalar aks etgan asarlarga miniatyura ishlangan.
Arablar ayniqsa, forslar qo`lyozma va kitoblarni miniatyuraning nafis namunalari bilan bezatganlar. Miniatyuraning eng go`zal namunalari Eronda yaratildi, ammo arablar ham bu san`atda forslardan qolishmasdilar. Arablar miniatyurasi taxminan IX asrlarda Basra va Kufa shaharlarida dunyoga keldi, ammo afsuski, bu davrga oid nafis asarlar bizgacha yetib kelmagan, ular haqida tarixiy manbalardan ma`lumotlar olishimiz mumkin, xolos¹.
Hozirgi vaqtga kelib, arab miniatyuralarini o`rganuvchi mutaxassislar, qo`lyozmalarni bezashni uchta davri va regional badiiy markazi mavjud ekanini e`tirof etadilar. Bular Misr (fotimiylar sulolasi davri, IX-X-XI asrlar), Suriya (XII asrning birinchi yarmi) va Iroq (yoki Bag`dod, XIII asr) miniatyura maktablaridir. Ularning markazlari Mosul, Bag`dod va Vosit shaharlarida bo`lgan. Fotimiylar sulolasi davrida ishlangan arab miniatyuralarining bizga ma`lum bo`lganlari XI asrga taalluqlidir. Oxorlangan qog`ozga ishlangan odamlar qiyofasi xatti xarakatlari sodda va yaxlit holda tasvirlangan. Suriya qo`lyozmalari bo`lmish Dioskoritning “Farmokologiya”si, “Kalila va Dimna” asarlariga ishlangan bezaklarda garchi Vizantiya va Sosoniylar san`atining kuchli ta`siri bo`lishiga qaramasdan arab miniatyurachiligida yangi bir bosqichni boshlab beradi. Arab kitob bezakchiligining ravnaq topishi davrini Iroq maktabi miniatyurachiligi boshlab berdi. Iroq maktabining eng ajoyib asarlaridan biri Al-Xaririyning Abu Zayd as-Sarujdi (o`rta asrdagi Nasriddin Afandining prototipi)ning boshidan kechirganlarini tasvirlab beruvchi “maqom” asariga ishlangan illyustratsiyalardir<sup>2</sup>.
Xattotlik san`ati. Sharq xalqlarining uzoq asrlik tarixida yaratib qoldirgan madaniy merosida xattotlik va kitobat san`ati alohida o`rin egallaydi. Xalifalik tarkibidagi mamlakatlarda islom dinining keng yoyilishi ushbu hududlarga “Qur`on” bilan bir qatorda arab yozuvini ham olib keldi. Arab yozuvi VIII asrdan O`rta Sharq xalqlari uchun ilm-fan va davlat ishlarida rasmiy yagona yozuv sifatida o`rin oladi. Arab yozuvi uzoq asrlar davomida ikki xil vazifani bajarib kelgan:

1. 
   barcha xalqlar yozuvi singari islom dini yaratgan ma`naviy madaniyat taraqqiyoti uchun xizmat qilgan hamda ilm-ma`rifat va madaniy yodgorliklarni bizning davrimizgacha saqlab kelgan asosiy vositalardan biri bo`lgan;
   
2. 
   arab yozuvining grafik asoslari bir xil bo`lishiga qaramasdan, harflar shakl jihatdan turli uslublarda taraqqiy etgan. Bu holat arab harflariga husn kiritish va ularni tobora go`zallashtirishga bo`lgan intilishlari natijasida kelib chiqqan¹.
   

28 harfdan iborat bo`lgan arab alifbosining dastlabki shakli “xatti ma`qaliy” (ma`qaliy xati) bo`lib, tik chiziqlar bilan ifodalangan. Ammo uzoq iste`molda bo`lib, shuhrat qozona olmagan. VII asrdan boshlab uning o`rnini arab yozuvining eng qadimiysi va eng mashhuri hisoblangan “xatti kufiy” (kufiy xati) egallaydi. M. Radjiddinov o`zining “Ajdodlardan qolgan buyuk meros” maqolasida kufiy xatining yuzaga kelish tarixini quyidagicha izohlaydi: “Hazrati Usmon rahnamoligida Qur`oni Karim mukammal yaxlit kitob qilindi va u zotning ko`rsatmasi bilan bu nodir manba – Usmon Mus`hafi olti nusxada yozilib, Shom (Suriya), Kufa, Makka, Misr, Basra, Madina shaharlariga yuborildi. Keyinchalik, Kufa shahriga yuborilgan Qur`ondan Iroq, Xuroson, Markaziy Osiyo xattotlari nusxa ko`chirganlari bois “Kufiy Qur`on” va uning yozuvi “kufiy xati” deb atala boshladi. Shu tariqa, xat olamiga kufiy atamasi kirib keldi²”.
Ma`qaliy xati va kufiy xati asosida xat san`ati haqidagi barcha risolalarda xabar qilinishicha, arab yozuvining san`atkorona yaratilgan olti xil asosiy uslubi maydonga kelgan: 1) Suls xati – to`rt bahrasi tekis, iki bahrasi yumaloqdir; 2) Nasx xati – mashhur san`atkor xattot Ibn Muqla ushbu xat ixtirochisi hisoblanadi; 3) Muhaqqaq xati – bir bo`lak qismi tekis bo`lib, qolgan bo`laklari dumaloq shakldadir; 4) Rayhoniy xati – muhaqqaqdan kelib chiqqan. Muhaqqaq va rayhoniy xatlarining ixtirochisi Ibn Bavvob bo`lgan; 5) Tavqi xati – yarim tekis, yarim yumaloq chiziqdan tashkil topgan; 6) Riqo xati – ko`pchilik harflari bir-biriga qurama qilib yoziladi. Tavqi va riqo xatining ixtirochisi ma`lum emas. Mazkur xatlarning har biri maxsus o`rinlarda qo`llanib kelingan: muhaqqaq – qasida va she`rlar yozishda, suls – ilmiy asarlar va xat yo`l-yo`riqlarida, rayhoniy va nasx – qissa va xabarlarda, tavqi – buyruq va farmonlarda, riqo – maktublarda ishlatilgan¹.
Arab xattotlik san`atining asoschilari Ar-Rayhoniy (vafoti 834-yil) va Abu Ali ibn Muqla (886-940) hisoblanadi. Muqla abbosiylar davrida vazir bo`lgan. Xalif ar-Roziy uning qandaydir xatosi uchun o`ng qo`lini kesishni buyuradi. Bir qo`lidan ayrilgan Muqla chap qo`li bilan ajoyib husnixat namunalarini yarata oldi. Abbosiylar xalifaligi poytaxti Bag`dodda minglab kitob do`konlari bor edi. Bu do`konlarda xattotlar ko`plab betakror qo`lyozma va kitoblarni nafis husnixat bilan yozib qoldirdilar<sup>2</sup>. Yurtimizda ilm-fanning oltin asri hisoblangan IX-XII asrlar oralig`ida Samarqand, Toshkent, Buxoro va Qo`qon xattotlik maktablari juda mashhur bo`lgan. Bu maktablar bir necha asrlar davomida muttasil rivoj topib, mukammallashib borgan. Ular ham o`z xattotlik maktablarini ochib, mazkur san`atning nafaqat yurtimizda, balki butun islom olamida keng tarqalishiga munosib hissa qo`shganlar³.