larda da belə sürətlə işləyirdilor. Qəzetlər də İsmayılzadənin trestini tərifləməyə başlamışdı. Amma usta Ramazan Tahirlə Cəmili bir dəqi qə belə gözdən qoymurdu. Mehmanın əhvalatı onu daha da ayıq sal mışdı. Hər gün şagirdlərim öyrədir, müstəqil düşünməyə və müstəqil işləməyə alışdırırdı. Ustanın bu sahədə ən yaxın köməkçisi Vasilyev idi. O da, Ramazan kimi Tahiri ilk günlərdən bəyənmişdi. Hər ikisi şa girdlərə xüsusi qayğı göstərirdi. Bu hal səbəbsiz deyildi. Onlar sahib karların zülmünü unutmadıqları kimi, köhnə buruq ustalarının cavan 159
fəhlələrlə pis rəftarlarını da yadlarından çıxarmamışdılar. O zamanlar buruqda sahibkarların en sadiq vəkili sayılan bu ustalar, m ədənə yeni gələn fəhləyə, xüsusən istedadlı cavanlara qısqanır, onların irəli get mələrindən qorxub, neft işinin mühüm sirlərini hər cür vasitə ilə onlardan gizlətm əyə çalışırdılar. Ramazan özü do belə bir ustanın ya nında on beş İl ayaq döymüş, yalmz inqilabdan iki il sonra buruq ustası ola bilmişdi. Sovet dövründə o heç bir şagirdinə rəqib kimi baxmırdı. Elə bil köhnə ustalardan hayıf almaq üçün ildə yeddi-səkkiz gənc tər biyə edib boya-başa çatdırırdı. Usta Ramazan hələ də Tahirin kəndə qaçacağını güman edirdi. Ona elə gəlirdi ki, Tahir “mən də səngərdən qaçmayacağam” deyər kən ustanın sayıqlığını zəiflətmək istəmişdi. Ramazan: - Sergey Timofcycviç, — dcyo Vasilyevo tapşırmışdı, — onu bircə dəqiqə də gözdən qoymayın. Cavandır, başa düşmür. Bu saat onun elə vaxtıdır ki, xeyrini şər bilir, şərini də xeyir. Ramazanın səmimiyyətinə daima ürəkdən i»anan Vasilyev də, Tahiri öz doğma balası kimi sevir və onun tərbiyəsinə xüsusi bir qayğı
