m əyə adət eləsinlər!.. - M əncə əksinə! - deyə Lalə rəsmi bir ifadə ilə izah etm əyə baş ladı. Gənclər hər an bizim köməyimizi hiss etməlidirlər. Onlardakı inamı artırmaq üçün bu köməyin tərbiyəvi əhəmiyyəti var... Qüdrət öz fikrinin üstündə möhkəm durmuşdu: - Adamlarda bu hissi cəmiyyətimiz özü yaradır. Mən, işdəki müs təqilliyi nəzərdə tuturam. Şəxsi ehtiyac insanı öyrənməyə, axtanb tapmağa məcbur edir. - Şəxsi ehtiyac başqa, işdə mütoqabil kömək başqa... Əgər sən deyən yolla getsək, Cek Londonun qehromanlan kimi, bizim də ca vanlan şəxsi şöhrət duyğulan zəhərləyə bilər,,, - Bax, burada mən heç bir məntiq görmürəm... - Qüdrət də artıq rəsmiyyətə keçdi: çünki istehsalatın ictimai xasiyyəti belə duyğula- nn inkişafına hər zaman mane olur. Xüsusən bizdə fəhləni həyəcana gətirən istehsalatın ümumi mənafeyidir. - Aha, son m ənə siyasi dərs verməyə başladın... Unutma ki, biz dəki fəhlə gənclərin əksəriyyəti kənddən yeni gəlir... - N ə olar ki? Kənddə də ictimai xarakterli təsərrüfat hökm sürür... Ərlə-arvadın söhbetini kənardan dinləyən olsaydı, burada siyasi m əşğələ keçildiyini güman edərdi. Ancaq onlar, yarım zarafat tərzindo gedən bu söhbət zamanı ali məktəbdə oxuduqları vaxtı xatırladılar. İmtahanlardan qahaq fəhlələr bir yerə toplaşar, bir-birinə sual verib cavab alar, yorulmaq ne olduğu nu bilmədən, uzun-uzadı mübahisə edərdilər. Qüdrət üçün də, Lalə üçün də, əziz olan o günlərdə, hər ikisi belə qayğılardan azaddı. Onlar ali məktəbdə keçdikləri siyasi fənləri, burada, bu mürəkkəb iş prose sində əyani olaraq görmüş, yalnız indi həqiqi mənasında anlamağa başlamışdılar. Lalə Qüdrətin yadına, trestə göndərildiyi ilk həftəni saldı:
