MƏHƏBBƏt və MƏNƏVİyyat məhəbbət insanın özünü başqasında tapmasıdır. Hegel

Sənsiz günəş görünməsin, qaralara boyansın,

Oxu, bülbül, bəlkə yarım oyansın…¹
Hisslər necə də möhtəşəmdir! Heç şübhəsiz, Şərq poetik təfək­kürünün ən gözəl nümunələrindəndir.

Lakin vəcd məqamında hissin kükrəyib coşması, zirvəyə yüksəl­məsi poeziya üçün nə dərəcədə məqbuldursa, bir anın yox, daha böyük zaman intervalınının, insan ömrünün, bəşər tarixinin mənti­qindən çıxış edən sağlam düşüncə üçün o dərəcədə yolverilməzdir. Çünki klassik Şərq stilinə uyğun olaraq bu məhəbbət də əslində eqoist məzmunludur. Gü­nəş olmasa – həyat da olmaz, sevənlər də! Biz şairi müstəqim mənada, nasiranə anlamaq mövqeyindən çox uzağıq. Amma, bununla belə, gülün və günəşin daha universal sevgi rəmzləri olduqlarını da unuda bilmərik.

Əlbəttə, poeziyada önəmli olan hissdir. Bir hiss tərənnüm olu­nurkən, yerdə qalan hər şey yaddan çıxarılır. Ona görə də poetik təfəkkürlə çox da uzağa getmək mümkün deyil. Real həyatda isə sevgi hisslə əqlin vəhdəti şəklində təzahür etməlidir. Sadəcə, insanın öz hisslərini anlamaq və onu reallıq müstəvisinə keçirə bilmək səriştəsi olmalıdır. Özünü hisslərin ixtiyarına buraxmaq fərdi azadlığın yüksək dərəcəsi olsa da, hissləri cilovlamaq, ictimai reallığı, başqalarının varlığını və hisslərini də nəzərə almaq sosial yetkinliyin, şəxsiyyət azadlığının yüksək təzahürüdür. Məhz sosial müstəvidə məhəbbətin duyğusal komponenti ilə yanaşı, əqli komponenti də inkişaf edir.

Şərqdə isə hiss əqlə yer qoymur. Görünür, belə bir disbalansın nəticəsidir ki, fərdi məhəbbətinin əsiri olanlar, nəinki başqa insan­ların, heç sevgilisinin də duyğularına sayğı ilə yanaşmırlar. Sevgili üçün dünyaları verməyə hazır olanlar onu duymaq və bu duyğuya hörmət bəsləmək «əziyyətinə» qatlaşa bilmirlər. Bunun nəticəsidir ki, «qız qaçırmaq» ənənəsi kimi vəhşi bir hala haqq qazandıranlar da tapılır. Və bəzən bunu böyük məhəbbətin sosial maneələrə qarşı mübarizəsi kimi dəyərləndirirlər. Bəs qız özü razı olmayanda belə bir addım atanlar hansı mənəvi mühitin yetirmləridir? Qərbdə bu ancaq cinayət kimi qiymətləndirilir. Bizim hüquq normalarına görə də be­lədir. Amma bəs bunu adət kimi qələmə verməyə çalışanların nəzə­rində necə?

Belə halların baş verməsi hissin böyüklüyündən yox, intellektin zəifliyindən, digər hisslərin və həyatın mənası haqqında, insanın sosial və mənəvi məsuliyyəti haqqında bilgilərin azlığındandır.

Hissin böyüklüyü bəzən onun hələ diferensiallaşmamış olma­sının nəticəsidir. Hisslərin tərbiyə olunması, insanın öz hisslərini dərk etməyə çalışması və onları fərqləndirməsi, təsnif etməsi, səbəb­lərini anlaması mənəvi-intellektual inkişafın məqamlarıdır. Yəni məhəbbət ancaq hiss müstəvisində deyil, intellekt müstəvisində də nəzərdən keçirilməlidir. Güclü hissin idarə olunması üçün dərin düşüncə, sosial-mənəvi məsuliyyət və bö­yük iradə tələb olunur. Horatsi demişkən, əqllə idarə oluna bilməyən böyük qüvvə öz məxsusi ağırlığı altında əzilməyə məhkumdur. Mənə­viyyatsız adamın ağıllı olması ziyan ver­diyi kimi, ağılsız adamın da hissiyatının güclü olması ziyanlıdır.

Amma məhəbbətə bu cür baxışın əleyhdarları da vardır. Xüsu­sən də Şərqdə. Bu mövqeyin konseptual ifadəsini mən hələ təqribən 30 il bundan əvvəl tanınmış filosoflarımızdan birinin münasibətində gör­müşəm. O vaxt mən hələ BDU-nun aspirantı olarkən «Məhəbbət və intellekt» kitabı üzərində işləyirdim. Şərq poeziyasının fəlsəfəsi ilə məşğul olan və bu problemin mütəxəssisi saydığım professor Camal Mustafayev mənim bu təşəbbüsümdən xəbər tutunca çox hiddətləndi: – «Ah, siz fiziklər, bircə məhəbbət qalıb saf,təmiz, buna da intellektmi qatmaq istəyirsiniz?». «Məsləhət bilmirəm», – dedi. Əlim işdən soyu­du, neçə illər ərzində bu mövzuda vaxtaşırı qeydlər etsəm də, kitabımı yazmadım.

«Hər pis şeyin yaxşı tərəfi də var», – deyirlər. Bu vaxt ərzində mən məhəbbətin intellektual-fəlsəfi aspektləri ilə əlaqədar daha çox mənbələrlə tanış ola bildim. Ona görə də, üstündən 30 il keçdikdən sonra mən öz mövqeyimdə daha israrlıyam. Əqllə sərinləşdirilməyən yanar məhəbbət uçub gedəcək. Bu yerdə Əbu Turxanın bir bəndi yadıma düşdü:

Fikir cövhərini odda yapmasam,

Soyuq düşüncədən şəfqət sönəcək.

Sevgi atəşinə hikmət qatmasan,

Kərəmlər yanaraq külə dönəcək.
Belə düşünmək ki, Şərq həmişə duyğusal olmuş və əqlin rolunu dəyərləndirməmişdir, – səhv olardı. Əksinə, rasionalizm ilk dəfə Şərq­­də təşəkkül tapmışdır. Elm, bilik də məhəbbətdən az vəsf olunma­mış­dır. Hətta sevgilərin ən böyüyü əqlə, kamala ünvanlanmışdır.

Yuxarıda Əbu Turxandan misal gətirdiyimiz rübaidə diqqət tarixən «gül» və «bülbül» təşbehlərinin mənasının dəyişməsinə yönəl­dilmişdi. Başqa bir şerində Əbu Turxan bülbülün gülə sevgisini vətən hissi ilə əlaqələndirir:

Elə ki, bülbül ahu-zar edir,

Gülə sevgisini bil, izhar edir,

Gül ona vətəndir, burda sevənlər

Vətəni özünə nazlı yar edir.
Lakin təəssüf ki, sonralar İslam şərqində renessans dövrü keç­dikdən, hisslər öz əvvəlki yüksək məzmununu itirdikdən, hikmət mər­təbəsindən zövq-səfa mərtəbəsinə endikdən sonra eşqin hüdudları da məhdudlaşmış, gül-bülbül münasibəti də ancaq oğlanla qız ara­sında münasibət çərçivəsinə salınmışdır.

Şərq ölkələrində ancaq kapitalist ictimai-iqtisadi münasibət­ləri­nin formalaşmağa başladığı dövrdə milli hiss, dövlətçilik şüuru, vətən sevgisi yenidən güclənmişdir. Bu baxımdan, XX əsrin əvvəlləri Azər­bay­canda bütün mənalarda mənəvi yüksəliş illəri olmuş, insanlar azadlıq və səadətin ancaq milli istiqlal sayəsində əldə edilə biləcəyini dərk etmiş, vətən sevgisi güclənmiş, yeni məzmun və mündəricə kəsb etmişdir. Məhz bu dövrün ab-havası Abbas Səhhətə Vətən haqqında «sevgili canan», «könlümün sevgili məhbubu», – deməyə imkan ver­mişdir.

Milli hiss, vətən sevgisi fərdi sevgidən ilahi sevgiyə yüksəliş yolunda bir məqamdır!

Düzdür, Şərqin qızıl dövründə, mənəvi yüksəliş zəmanəsində intişar tapmış sufi fəlsəfəsi millət və ya vətən mərhələsində dayan­madan, birbaşa ilahi eşq mərhələsini vəsf edir. Allaha ünvanlanan sev­ginin isə reallıqdan qorxusu yoxdur, çünki o maddi dünyanın, re­allığın fövqündədir. Lakin təəssüf ki, Şərq poeziyasında çox vaxt eşq dini hissin gücləndirilməsi və təlqini üçün bir vasitə olmaqdansa, Allah ideyası eşqin böyüklüyünü ifadə etmək üçün bir vasitə kimi istifadə olunur. Miskin aşiqin dini hissi də vüsal həsrətindən qay­naq­lanır və burada yenə nazlı yar, nigar obrazlarından istifadə olunur:

Canımı yandırdı şövqün, ey nigarım, qandasan?

Gözlərim nuri, iki aləmdə varım, qandasan? ¹
Yaxud:
Ağıl onun yollarında heyran gəzir hər zaman,

Ürək isə ayağına baş qoyaraq verir can.
Hüsnün tərif etmək üçün sözü çatmaz hikmətin,

Aşiq özü, məşuq özü, budur sirri qüdrətin. ²
Yaxud:
Eşidirəm sözünü,

Görəmmirəm üzünü,

Üzünü görmək üçün

Canım venməyim gəlir.³
Göründüyü kimi, Nəsimi də, Əssar Təbrizi də, Yunus İmrə də ilahi obrazı insanlar üçün nəzərdə tutulan epitetlərlə təqdim edir, Allahı insan qiyafəsində təsəvvür edirlər. Bu, bir növ yunanların gözəllik allahına münasibətini xatırladır.

Lakin yunan mifologiyasından və panteizmdən fərqli olaraq, Allahı insan və ya təbiət sitmasında deyil, belə möhtəşəm varlıqların, əsrarəngiz gözəlliyin yaradıcısı olmaqla onlardan yüksəkdə dayanan və daha möhtəşəm olan bir varlıq kimi təsvir etmək təşəbbüsləri də vardır. Əssar Təbrizi poemasının girişində, məhz Allaha ithaf böl­mə­sində bu eşqi təbiət, kainat miqyasında, Allahın yaratdıqlarının son­suzluğu və əzəməti ilə təqdim edir:

Böyük dağlar qucağında mürgüləyən qayalar,

Ondan işıq alan kimi əlvan rəngə boyanar.

Parlaq günəş qapısında, gözətçidir, keşikdir,

Bil ki, onun qarşısında zərrədən də kiçikdir.¹
Bu, Allahın qüdrətini ifadə etmək üçün gətirilən təşbehlərdir. Alla­ha olan sevgi də onun böyüklüyü və əzəməti qarşısında pərəstiş duy­ğusunun sevgiyə transformasiyasıdır. Görünür, Şərqdə elmi-fəlsəfi anlayışlar hələ tam formalaşmadığından, yaxud bədii təfəkkürün amorf, sinkretik ifadə ənənəsi daha güclü olduğundan konkret təfək­kür müstəvisində fərqli olan müxtəlif mənəvi təzahürlər, hissi yaşan­tılar eyni bir obrazda, baxılan halda eşq metaforasında ümumi­ləş­dirilir. Bəli, söhbət məhz müstəqim mənada eşqdən yox, daha çox mətləbləri, mənaları ehtiva edən rəmzləşmiş eşqdən gedir. Hətta Qurani-Kərimdən və ondan əvvəlki dini kitablardan məlum olan in­sanın əvvəl gildən düzəldilməsi, sonra isə ona ilahi ruh üfrülməsi haqqında bilgini Cəlaləddin Rumi «sonra Allah bu gilə məhəbbət nəfəsi üfürdü»², – kimi qələmə alır. Yəni ruh da məhəbbət obrazına girir.

Şərqdə məhəbbətin universial anlamına gətirən dünyanın vəh­dəti, hər şeyin vahid Allahla bağlı olması ideyası Hegel tərəfindən bir qədər başqa formada təqdim olunur: «Mütləq, eli bil ki, xeyir­xahlıqla təkcələri özündən ayırır və onların öz varlığından həzz al­malarına imkan verir; elə bu həzz özü də onları yenidən mütləq birliyə dəvət edir».³ Hegel Mütləqə (Allaha) aid etdiyi birləşdirmə gücünü «Mən»ə də aid edir. Əvvəlcə bir-birinə münasibəti olmayan tərəflər «Mən»in mənəvi enerjisi ilə (Şərq anlamında eşqin gücü ilə) cəzb olunurlar. «Mən», elə bil ki, yanar soba, atəş olaraq bir-birinə etinasız olan müxtəlifliyi ağuşuna alır və birləşdirir».⁴

Şərq şairləri gözəllik qar­şı­sın­da da pərəstiş etdiklərindən onların gözəllərə ithafı ilə Allaha ithaflarını fərq­ləndirmək çox çətindir. Füzu­linin Leyli və Məcnunu buna ən gözəl misallardan biridir. Kim isə məcnunluğu bir oğlanın bir qıza məhəbbəti­nin ən yüksək poetik ifadəsi kimi dəyərləndirdiyi halda, bir başqası bunu ilahi eşqin bədii təcəssümü hesab edir. Füzuli irsini tədqiq edən akademik Fuad Qasımzadə yazır: «Füzuli real eşq yolunda canından keçməyə hazır olan aşiqdir. Bu məsələ ətrafında da müxtəlif fikir və mülahizələr vardır. Füzulinin guya yalnız ilahi eşq, Allaha məhəbbət yolunda canından keçməyi və Allaha qovuşmağı irəli sürdüyünü söyləyirlər. Yuxarıda belə nümunələrin olduğunu biz də söyləmişdik və bunu idealist, panteizm və sufizmin müəyyən təzahür formaları, ünsürləri və təsiri ilə əlaqləndirmişdik. Lakin … şair bunu real eşq yolunda da rəva bilir və sevgilisi üçün candan keçməyi, həyatı nəzir deməyi, fəda etməyi tərəddüdsüz və peşmançılıq çekmədən söyləyir».¹ Doğrudan da, Füzulidə bəşəri eşqi, nəfsani duyğuları tərənnüm edən şerlər çox­dur. Bəzən şair özü mövqeyinin zahidlərdən fərqli olduğunu xüsusi vurğulayır:
Məhəbbət ləzzətindən bixəbərdir zahidi-qafil.

Füzuli, eşq zövqün zövqi-eşqi var olandan sor. ²
Mövlana Cəlaləddin Ruminin poeziyasında da eşq daha çox dərəcədə ilahi eşqin ifadəsi kimi səciyyələndirilir. Professor Yusif Rüstəmov yazır: «Cəlaləddin Ruminin bütün yaradıcılığı İlahi eşqi tərənnüm etmək üstündə qurulub. O, sübut etməyə çalışırdı ki, eşq insanın vücuduna xoş yüngüllük gətirən, onu göylərə yüksəldən qa­naddır. Eşqin qarşısında uca dağlar əriyir, hərəkət etməyə başlayır, acı şey dadlı şeyə, kədər səfaya, torpaq qızıla, dərd-azar sağlamlığa, üzüntü sevincə, fəlakət uğura çevrilir. «Ölü qəlblər dirilir, kölələr ağa olur, dəmir yumşalır, daş əriyir»».³ Burada biz əslində bir qədər əvvəl İbn Sina və Nizami tərəfindən irəli sürülmüş eşq konsepsiyasının da­va­mını, poetik təkamülünü görürük.

Mövlana öz eşq təliminin izahını da verir: «Allah ona (aşiqə) səbəbsiz olaraq bu varlığı vermişdir. O, comərd ər də səbəbsiz olaraq Allah vergisini Allaha bağışlayır».⁴ Lakin sual olunur ki, Allah doğru­dan­da­mı insanlara varlığı və bu hissi ona geri qaytarmaq üçün ver­mişdir? Hətta bu belədirsə də, Allahı sevməyin yolu insanları və tə­biəti sevməkdən keçməli deyilmi? Axı, başqa bir yaxınlaşmaya görə yerdə və göydə olan bütün gözəlliklər Xaliqin təzahürüdür. Əlbəttə, biz bu fikri panteist yozumunda demirik. Allahın, insan və təbiətin fövqündə dayandığına şübhə etmirik. Amma bu fövqəlqüdrətin insan­larda və təbiətdə də təzahür etdiyini söyləyənlərə tam etinasız da ya­na­şa bilmərik. Bu, incə bir məqamdır.

Vaxtilə böyük İbn Sina bu məsələyə aydınlıq gətirməyə çalış­mışdır: «Elələri də var ki, nəfsi Allah hesab edirlər, – kafirlərin dedik­lərindən yüksəkdə dayan, – guya o müəyyən bir tərzdə hər şeydə o iş­ti­rak edir: bir halda – təbiət, digər halda – zəka və üçüncü halda – nəfs. Lakin o bunların birləşdirilməsindən yüksəkdə dayanır».¹ Gözəl deyilmişdir. Allah yeganə həqiqi varlıq olaraq bütün yaradılmışların fövqündədir. Lakin biz onu onun yaratdıqları vasitəsi ilə olmasa, bəs necə dərk edərik? Ona olan sevgimiz və pərəstişimiz də onun yarat­dıqlarına heyranlıq və sevgidən başqa necə ifadə oluna bilər? Axı, Allah insanlara bütün həqiqətləri, ən böyük həqiqət olan varlığın özünü – Allahı dərk etmək dərəcəsində bilgi verməmişdir. Axı, ruh insan üçün əlçatmazdır.²

İnsana verilmiş məhdud idrak qabiliyyəti əslində yalnız müəyyən məkan və zaman hüdudunda baş verən sonlu hadisələrin öyrənilməsi üçün yetərlidir. Sonsuzluğu, əbədiyyəti məntiqlə dərk etmək mümkün olmadığı kimi, duyğu ilə tam ehtiva etmək də mümkün deyil. Qeyri məyyənlik insanı bir tərəfdən, cəlb edirsə, digər tərəfdən də qorxu ilə müşayiət olunur. Ona görə də, qorxu qədər əsrarəngiz bir duyğu yox­dur. İlahi eşqin komponentlərindən biri qorxu, biri də pərəstiş duyğusudur. İnsanın məqsədi Allaha çatmaq yox, ona səcdə etmək olmalıdır. Daha doğrusu, Qurani-Kərimdə deyildiyi kimi, Allaha ona səcdə edən yaxınlaşmış olur.³

Ən böyük ideal Allahı ehtiva etmək deyil, Allah duyğusu ilə ehtiva olunmaq, ona tapınmaq, ona sığınmaqdır. Allahı təbiətdə və insanın qəlbində axtaranlar da var. Əlbəttə, hər şeydə onun nişanəsini görmək olar. Yaradılmış olan ən azı Yaradanın iradəsinin məhsu­ludur. Lakin məqsəd onu özündə tapmaq deyil, özünü onda itirmək, dəryanın damlası olmaqla sonsuzluğa qovuşmaqdır. Nəfs pillələri ilə qalxaraq («nəfs üzərində qələbə çalaraq») ruh aləminə qovuşmaq, vəhy məqamına çatmaq, özünün Haqq olduğunu deyil, Haqqa qovuş­duğunu, onun bir parçasına çevrildiyini anlamaq, duymaq – budur böyük səadət, budur kam almaq və budur kamala çatmaq!

Lakin Şərq təfəkkürü və poeziyası İlahi eşq axtarışlarında da vüsal səhnəsi yaratmağa çalışmışdır. «Haqqı bulmaq», «ənəlhəqq» iddia­ları belə yaranmışdır. Dəryaya qovuşmuş damla özünü dərya zənn etmişdir. Amma haqqı bulduqdan, ideala çatdıqdan sonra həyatın mənası qalmır. Yəqin buna görədir ki, Mənsur Həllac bu məqama çatdığına inandıqdan sonra insanlardan onu öldürmələrini xahiş edirmiş.¹

Qərbdə sufilik yayılmamışdır. Qərb düşüncə tərzində fərdi-cismani mə­həb­bətin fövqünə qalxmaq üçün ilahi eşqə ehtiyac duyul- mamışdır. His­siyyat həmişə intellektlə ram edildiyindən onun reallıq- dan uzaqla­ra uçmaq təhlükəsi olmamışdır. Uçmaq, qanadlanmaq imkanından məh­rum olan məhəbbət cismani həyatın atributları səviyyəsinə endi­ril­mişdir. Buna əmin olmaq üçün Stendalın «Məhəb­bət haqqında»² esse­sini oxumaq kifayətdir. Şopenhauer isə məhəbbəti hətta şər qüvvə hesab edir: «Məhəbbət də aclıq kimidir və insan üçün ziyanlıdır».³ Lakin məhəbbətin (əslində məhəbbətin yox, şəhvətin) aclığa bənzəməsi heç də onun ziyanlı olmasına dəlalət etmir. İnsan acmasaydı, yeməsəydi bədəndə maddələr mübadiləsi də getməzdi. Yəni bu, həyat üçün zəruri bir prosesdir. Erix Fromm yazır: «Psixoloji nöqteyi-nəzərdən aclıq, təşnə və şəhvət kimi hisslər özü­nü­idarə dinamikasına malikdirlər; onların intensivliyi istək təmin olunana qədər artır, kulminasiyaya çatır və istəyin təmin olunma mə­qamından sonra bir müddət yox olur».⁴ Yox olur və insan energetik baxımından yenidən tarazlaşdıqdan sonra bərpa olunur. Yəni aclıq və təşnə kimi şəhvət də diskret dəyişir. Ona görə də, dausizm və dzen-buddizmin bazasında şəhvət enerjisinin şüurla idarə olunması və enerjinin düzgün balanslaşdırılması ilə əlaqədar xüsusi təlimlər işlənib hazırlanmışdır.

Daha çox bədənlə insanın cismani enerjisi ilə bağlı olan diskret bir hissi-bioloji vəziyyət müntəzəm və daimi hiss olan məhəbbət duyğusu ilə eyniləşdirilə bilməz. Amma müəyyən əlaqəni də inkar etmək olmaz.

Maraqlıdır ki, müvafiq hind-çin təlimlərində şəhvət hissinin şüurlu surətdə, iradi aktla idarə olunmasından hətta bir hissin enerjisinin başqa enercetik məcraya yönəldilməsindən tibbi və ya bioloji kontekstdə deyil, psixoloji-fəlsəfi kontekstdə söhbət gedir. Təəccüblü­dür ki, bu təlimlər Qərbdə deyil, Şərqdə meydana gəlmişdir. Həm də Z.Freyddən neçə min il əvvəl. Freyd və onun davamçıları isə psixik situasiyaya fizioloji təməl aspektində yanaşdıqlarından hələ də çox geridədirlər.

Digər tərəfdən, Qərbdə sosial psixologiya, ictimai proseslərin psixik və mənəvi əsasları daha ətraflı öyrənildiyindən, nəinki aclıq və şəhvət kimi ehtiyacların, hətta daha yüksək hisslərin sosial tənzim­lənməsi və ictimai reallıqla əlaqələndirilməsi istiqamətində də böyük işlər görülmüşdür. Düzdür, Azərbaycanda da ailə problemləri sosial-psixoloji aspektdə işıqlandırılmışdır.¹ Amma Qərbdə bu problem ruh-bədən kontekstindən başlayaraq, məhəbbətdən ailəyə, ailədən də cəmiyyətə və dövlətə, insanın hüquq və azadlıqlarına qədər bütün aspektlərdə tədqiq olunmuşdur. ²

Qərbdə dövlətçilik şüuru, milli təəssübkeşlik və vətən hissi də intellekt süzgəcindən keçərək forma­laş­mışdır. İntellekt isə hər şeyi öz yerinə qoyduğundan, hissləri tənzim et­di­yindən Qərbdə insanın əməli də, hissi də ictimai normalar çər­çi­və­sin­də inkişaf etmişdir. Məhəbbət daha çox intellektual təsirə məruz qalmış və sosiallaşmışdır.

Şərqdə də ictimai şüur, mövcud əxlaq norma­la­rı, adət-ənənə məhəbbət hissinə təsir edən amillər sırasındadır. Lakin burada məhəb­bətin fərdilik dərəcəsi, məhrəmliyi yüksək olduğundan daha çox iç dünyasına aid olmuş, sosiallaşmamışdır. Digər tərəfdən, ictimai amil çox vaxt vüsala maneə kimi ortaya çıxdığından, məhəb­bət reallığın baryerlərini aşmaq üçün daha yüksək emosional potensial kəsb etməli olur. Lope de Veqa məhz bu cəhəti nəzərə alaraq demişdir: «Məhəb­bəti heç nə keçilməz maneələr qədər artırmır».¹

Məhəbbət hissinin artıqlığı isə, Qərbdə çox vaxt pis əlamət hesab olunmuşdur. Ailənin maraqları ön plana çəkildiyindən sevgi amili imkan daxilində istisna olunur. L.Stonenin «1500-1800-cü illərdə İngil­tərədə ailə, seks və evlənmə» əsərində yazdığı kimi yeni dövrün ilk əsrlərində bü ölkədə romantik məhəbbət və etirasın nigah üçün əsas kimi götürülməsi ittiham olunurdu.² Fransada isə sevgi və etiras ancaq məşuqə saxlamaq üçün əsas ola bilərdi; ailə qurmağın şərtləri isə daha çox ölçülüb-biçilmiş planlar əsasında qurulurdu.³ Həmin planlar ki, biz ona həmişə rişxəndlə yanaşmışıq. «Əhməd haradadır?» filmində «məgər evlənmək də planladır?», – sualı hətta bizim çağdaş düşüncə üçün də çox səciyyəvidir. Ürək hökm edən yerdə ağıl nə haqla plan qurur? Burada biz ifrat Qərb düşüncəsini simvolizə etmək üçün Əbu Turxandan misal gətirdiyimiz bir şeri yada salmaq istərdik:
Çox uzun sürən hiss, həyəcanlar,

Qərinələr, illər, lap qısa anlar,

Hamısı zamanın hissələridir,

Böyük bir planın hissələridir.
Bizdə belə bir fikir var ki, guya ailənin planlaşdırılması ideyası məhəbbətin ülviyyətinə qəsddir. Qərbdə isə, göründüyü kimi, məhəb­bət özü az qala ailə planlarına qəsd kimi dəyərləndirilir. Qərdə gənc­lərin evlənməsi, ailə qurması ilə bağlı bir sıra tədqiqatlara nəzər sal­dıq­da təəccüblənməmək olmur. Məsələn, son vaxtlarda Nobel müka­fatına layiq görülmüş tədqiqatlardan birində «nigah bazarı»n­dan bəhs edilir, Şərq poeziyasında ənənəvi olan aşiq-məşuq münasi­bət­ləri bazar iqtisadiyyatı konteksinə salınır. Amerika iqtisadçısı Q.S.Bekker «İnsan davranışı; iqtisadi yanaşma» əsərində yazır: «İnsan nigah bazarına daxil olarkən ümid edir ki, onun nigahda qazancı subaylıq zamanındakına nisbətən çox olacaq».¹

Qərbdə evlilik məhəbbət və ya cinsi münasibət mənasında yox, daha çox dərəcədə birgə mülkiyyət və birgə təsərrüfat mənasında başa düşülür. Hüquq müstəvisində evlənmək və boşanmaq prosedurları da müvafiq olaraq mülkiyyətin birləşməsi və bölgüsü məsələsi kimi orta­ya çıxır. Kiminlə isə «dostluq» etmək, müntəzəm cinsi münasi­bətlərdə olmaq evlilik üçün əsas sayılmır. Q.S.Bekker yazır: «Məsələn, kişi və qadın uşaqların tərbiyəsində, ev təsərrüfatında və digər faydalı mə­sələlərdə ailə qurmağın əhəmiyyətli olduğuna əmin olana qədər nigaha girməyi təxirə salırlar».²

Əlbəttə, kapitalizm dünyasında bütün məsələlərdə olduğu kimi, ailə qurulmasında da kapitalın ən önəmli fakt kimi ortaya çıxması təəccüblü olmamalıdır. Həm də belə düşünmək ki, qərblilər məhəbbəti ümumiyyətlə nəzərə almırlar, – düzgün olmazdı: «Oxucular soruşa bilərlər ki, mənim tədqiqatlarımda romantik bağlılıq üçün də yer vardırmı, yoxsa məhəbbət iqtisadi yanaşma çərçivəsində öyrənilmək üçün həddindən artıq emosional və irrasionaldırmı?».³ Bu konteksdə Qeri Bekker müasir Qərb ölkələrində bəzi cəmiyyətlərdən fərqli olaraq, nigah zamanı məhəbbətin hər halda nəzərə alındığını da qeyd edir.⁴ Bu «bəzi cəmiyyətlər» görəsən hansılardır? Nə qədər paradoksal görünsə də, Bekker yəqin bizi, islam ölkələrini nəzərdə tutur. (Kor kora lağ etməsə, bağrı çatlayar). Görünür, burada çadra amili əsas rol oynayır. Sifətini görmədiyin, toxunmadığın adamı sevmək Qərb təfək­kürü üçün anlaşılmazdır. Digər tərəfdən, Qərbdə belə təsəvvür var ki, müsəlman ölkələrində qızı ərə «başlıq» müqabilində verirlər.

Doğrudan da, Qərbdə başlıq yoxdur, lakin əvəzində plan var. Başlıq isə Şərqdə heç də universal xarakter daşımır və həm də bəzən rasional motivlərə əsaslanır. Məsələn, qərblilər başlıq alsaydılar, onun məbləği ali təhsilli, çox görmüş, çox gəzmiş qızlar üçün daha böyük olardı. Türkmənistanda isə orta təhsilli qız üçün başlıq ali təhsillidən artıqdır. Ən yüksək məzənnə isə heç təhsil görməmiş, evdən-eşiyə çıxmamış qızlar üçündür. Deməli, əsas məsələ hansı meyarlardan çıxış etməkdə, nəyə üstünlük verməkdədir. Meyar haradasa təcrübə, bilik və sərbəstlik, haradasa məsumluq, itaətkarlıq və bakirəlik dərəcəsidir.

Başlıq almayan Qərb ölkələrində qızın ailə büdcəsinə nə qədər gəlir gətirəcəyi haqqında mülahizə əsas yer tutur. Təzahürlər fərqli, mahiyyət isə eynidir. Lakin Qərblilər öz iqtisadi maraqlarını daha ustalıqla maskalaya bildiyindən sadəlövh şərqlilərə lağ etməkdən çəkinmirlər.

Qərb tərbiyə sistemində, o cümlədən, bizim pedaqoqların indi də istifadə etdiyi sovet pedaqoji sistemində məhəbbət hissi yüksək mənə­vi dəyər kimi geniş şərh olunmamış və bir çox hallarda sadəcə cinsi eh­tiyacla və ya evliliklə, ailə ilə bir səviyyədə təqdim olunmuşdur. Mə­sə­lən, L.V. Vorobyo­vun orta məktəblər üçün dərs vəsaitinə daxil edil­miş məqaləsində deyilir: «Məhhəbbətin sirri heç də ülvi-səmavi yox, cismani-çağdaş mənşəyə malikdir. Cinsi münasibətsiz məhəbbət müm­­kün deyil».¹ Yəqin ona görə də, kimsə kimi isə sevib-sevməyəcə­yini bilmək üçün əvvəlcə yaxın münasibətlərdə olmalı imiş. Qərbdə bu cür yanaşmanın əsas səbəbi məhəbbətin cinsi həyatla həqiqətdə oldu­ğun­dan daha artıq əlaqələndirilməsidir.

Əlbəttə, Qərb fəlsəfəsində də, rus ədəbi-bədii və fəlsəfəi fikrində də məhəbbətdən yüksək mənəvi-estetik hiss kimi bəhs olunan mə­qam­lar az deyil. Zadəganlıq dövründə Rusiya daha çox dərəcədə Şərq ölkəsi idi. Əks təqdirdə, Puşkin poeziyası, «Yevgeni Onegin» ki­mi şərəf və məhəbbət dastanları yaranmazdı. Lakin zaman keçdikcə mə­həbbət ideyasının tənəzzülünü görürük. Dünya ədəbiyyatının şedev­ri olan «Anna Korenina» artıq geriyə doğru bir addımdır. Ona görə yox ki, L.N.Tolstoy bir sənətkar kimi Puşkinə nəzərən gerilə­mə­dir; ona görə ki, ictimai reallığın, mənəvi mühitin özündə tənəz­zül var­­dır. Qərbi Avropada isə bu geriləmə daha əvvəl başlanmışdı. «Tris­tan və İzoldası», «Romeo və Cülyettası» olan xalqların ədəbiyyatı, gö­rü­nür, kapi­ta­lizm cəmiyyətinin yaratdığı yeni mənəvi mühitin təsi­rin­də­dir ki, bö­yük məhəbbətdən erotikaya doğru eniş yolu keçmişdir. Bəli, bunu real­lığın özü tələb edirdi. Düzdür, Azərbaycan ədəbiyya­tın­da mə­həb­bə­­tə münasibətdə romantik ənənələr zəifləsə də, hələ da­vam edir. Amma təəssüf ki, gerçək ictimai real­lığımız heç bu zəifləmiş ədəbiy­yatımıza da uyğun gəlmir. Bununla belə, bizcə, bu məqamda ədəbiy­yat realistik, təsviredici olmaqdan daha çox, romantik və xilaskar missiyanın daşıyıcısı olmalı, ideala səslə­mə­lidir. Halbuki, real­­lığı da qabaqla­ma­ğa çalışanlar, Avro­pa ədəbi mühi­tin­də gedən müa­sir pro­ses­ləri ədə­biy­­­ya­tı­mıza gətirməyi az qala qəhrə­man­lıq hesab edən­lər də var.