MƏHƏBBƏt və MƏNƏVİyyat məhəbbət insanın özünü başqasında tapmasıdır. Hegel

Poemanın əsas ideyası, müəllif mövqeyi gözəl açılır. Həqiqətən də Məcnunluq eşqin zirvəsidir. Lakin, digər tərəfdən, həyatda cəfasını çəkməli olduğun, canını fəda etməli olduğun o qədər böyük ideallar var ki! Həyatın bütün mənasının tək bir nəfərə olan eşqlə məh­dudlaşması eşqin böyüklüyünə görə yox, ünvanın kiçikliyinə görə absurddur. Sonsuz hissin sonlu varlığa yönəldilməsi sözün müs­tə­qim mənasında məcnunluqdur.

Eşq ancaq əzəli-əbədi və sonsuz olan böyük yaradana ünvan­lananda onun həddi-hüdudu olmaya bilər. Düzdür, Hegel də məhəb­bəti insanın özünü başqasında tapması kimi izah edir. Lakin insan özünü sevdiyi şəxsdə tapa bilər, amma itirə bilməz. Özünü itirmək, öz iradəsini bütövlükdə başqa iradəyə təslim etmək, səcdə qılmaq, pərəs­tiş etmək, – bunlar hamısı ilahi eşqin əlamətləridir.

Yunus İmrə deyir:
İlahi bir eşq ver mənə,

Hardayamsa heç bilməyim.

Elə itirim özümü

İstəsəm də qoy bulmayım.³
Asif Əfəndiyev yazır: «Səcdə qılmaq – dünyanı sirli, möcüzəli bir varlıq kimi görmək, dərk etməkdir… Səcdə heyrətdən doğur. Səcdə qılan adamın ürəyində atəş sönməz, ehtiras tükənməz. Gözlə­rində heyrət işığı azalmaz. Səcdə qılmaq – bir şəxsin timsalında bə­şə­riyyətə qovuş­maq­dır. Səcdə qılmaq – təmizlənmək, ucalmaq, mu­nis­ləşmək, müqəd­dəsləşmək deməkdir»¹. Gözəl deyilmişdir. Lakin bir məqama etiraz etməmək mümkün deyil. Səcdə qıl­maq nəyə görə «bir şəxsin tim­salında bəşəriyyətə qovuşmaqdır»? Axı, müqəddəslik duy­ğusu olan insan bəşəriyyətə yox, əbədiyyətə, ilahiyyata qovuş­mağa can atır.

Asif Əfəndiyevın böyük eşq fəlsəfəsində, mütləqə pərəstiş tə­li­mində ən zəif məqam da elə məhz bu mütləqin Allahdan fərq­ləndirilməsi və harada isə, kimdə isə müqəddəslik, səcdəgah axtarması idi. Görünür, məhz bu məhdudluqdan irəli gəlir ki, son nəticədə o, «aşi­­qin səcdəgahı sevgilisidir»², – qənaətində dayanır. Bu isə təkcə Asif Əfəndiyevin yox, orta əsr İslam Şərqinin böyük eşq anlamında ən dolaşıq məqamdır. İlahi eşqlə fərdi eşqin bəzən fərqləndirilməməsi, birinə aid olanın başqasına da aid edilməsi eşqi həddindən artıq mücərrədləşdirir ki, bu da Şərq poeziyasının daha çox rəmzlər üzə­rində qurulmasından irəli gəlir.

İlahi eşqin əlamətləri fərdi məhəbbətdə də qismən təzahür edə bilər. Amma mütləqləşdirilə bilməz. Maraqlıdır ki, Şərq poeziyasında kişilər qadına məhəbbətlərini ifadə edərkən bu əlamətləri mütləq­ləş­dirdikləri halda, əməli həyatda daha çox dərəcədə bunu qadın­lardan gözləyirlər. «Kişinin sözü qanundur». Qadının nəyinki sərbəst seçimi yoxdur, onun kişi sözünü müzakirə etməsi də Şərq sevgisinin etalonuna sığmır. Halbuki, məhəbbət qarşılıqlı olduğu kimi, iradə­lərin məhdudlaşdırılması və bir-birinə tabe edilməsi də qarşılıqlı ol­malıdır. Yəni könüllər bir-birinə təslim edilməlidir.

Könlünü təslim etmiş adam daha başqasını sevə bilməz. O daha öz ixtiyarında deyil. Qısqanclıq hissi də bu kontekstdə ortaya çıxır. Çünki cismini naməhrəmə təslim etməmək asandır; öz sevgilisini qıs­qananlar bunu heç ağlına da gətirmirlər. Amma Şərq anlamında bakirəliyin pozulması heç də yalnız şəhvani əlaqəni nəzərdə tutmur. Həqiqi aşiq sevgilisinin sifətində hətta yad nəzərin də izini duyur. Başqasına sadəcə bir simpatiya, nəvazişli rəftar da bu cür mütləq­ləşdirilmiş sevgiyə xəyanət kimi dəyərləndirilə bilər. Hər şey sevginin dərəcəsi ilə inamın, etibarın dərəcəsi arasındakı nisbətdən asılıdır. Bir də insanın səmimilik, sadəlövhlük dərəcəsi ilə ətraf ictimai mühitin riyakarlıq dərəcəsi arasında nisbət nəzərə alınmalıdır. Çünki niyyətcə təmiz olan bir rəftar qarşıdakı tərəfindən (və eləcə də mühit tərə­findən) başqa cür qəbul oluna və yozula bilər. Mənim qəlbim tə­mizdir, kim nə düşünürsə düşünsün, – mövqeyi sevgilinin qəlbinə xal sala bilər.

L.Tolstoyun «Hərb və sülh» romanında Nataşanın səmimiy­yətinə, saf məhəbbətinə heç kim şübhə etmir. Amma onun hissləri ilahi eşq səviyyəsinə qalxa bilmir və bu hisslər, bir tərəfdən mühitin, digər tərəfdən də gənclik ehtirasının həmlələrinə dözmür. Hələ yetkinləşə bilməmiş, kamillik zirvəsinə qalxmamış bir məhəbbət Kuragin kimi eşq dəllallarının məharəti qarşısında aciz qalır.

Dezdemonanın sədaqətinə şübhə də təkcə Otello sev­gisinin məhdudluğundan^ yaranmır. Otellonu şübhələnməyə vadar edən naqis mənəvi mühit və riyakar insanlar olmasa idi, təbii qıs­qanclıq şübhə dərəcəsinə qalxmazdı. Lakin Otello sevgilisinə şübhə ilə yanaşa bildiyi halda, mühitə sadəlövh bir inam bəsləyirdi. O, yaqoların xoş rəftarına, mədəni görkəminə aldanmamaq və mühitin xislətini də nəzərə almaq üçün zəruri olan sosial idrak səviyyəsindən məhrum idi. Ona görə də otelloların saf məhəbbəti naqis mühitin qurbanı olmağa məhkum idi.

Naqis ictimai mühit məhəbbətin qanadlarını qırmağa, yerə endirməyə və öz çirkabına bulaşdırmağa çalışır. Lakin iki könlün bir könüldə birləşməsi real ictimai zəmində mütləq mənada mümkün olmasa da, müxtəlif nisbətlərdə həyata keçir. Könüllərin ittifaqı hələ fərdi varlıqların inkarı deyil, sadəcə bundan sonra hər aşiq təklikdə yox, birlikdə özünü dünyaya qarşı qoyur və dünyanı duymağa, özündə ehtiva etməyə, mənim­səməyə çalışır. Həyatın bütün mənası, sevinci məhz dünya ilə təmasda ortaya çıxır. Sevən qəlbin nəzərində dünya daha gözəl, daha işıqlı görünür. Elə bil ki, bütün dünya onun sevincinə şərik olur. Başqalarına münasibət də dəyişir; kinin-nifrətin yerini şəfqət və mərhəmət tutur.

Sevgililər maddi dünyaya da, mahiyyət dünyasına da, xəyal dünyasına da sanki birlikdə səyahətə çıxırlar. Sevincləri də, kədərləri də bir olur. Daha doğrusu, birinin hissləri o birisindən qaynaqlanır. Sənə hər şey ona xoş göründüyü üçün xoş olur. Ən başlıcası isə səcdəgahları eyni olur, eyni ilahi qüdrətə pərəstiş edir və özlərini bu ilahi varlıqda birlikdə itirirlər.

Müxtəlif dinlərə mənsub olub «fərqli tanrılara» sitayiş edən şəxslər bir-birini sevə bilər, amma bu eşq – ilahi eşq səviyyəsinə yüksələ bilməz. Sevgi burada ancaq ehtiras səviyyəsində üzə çıxa bilər. Onun ilahi səviyyəyə qalxması üçün dinlərin və tanrıların da bir­ləşməsi lazımdır. Tanrı zatən vahiddir. Sadəcə insanların bu vəhdəti anlaması tələb olunur ki, buna da ya böyük əql, ya da böyük eşq yardımçı olur. Təsadüfi deyildir ki, Şeyx Sənan da aşiq olduqdan sonra «birsə həqq, cümlə din də bir»¹, –deyirdi. Onun dinlərin vəhdətindən keçən sevgisi məhz ilahi eşqin fərdi təzahürü və ya fərdi eşqin müqəddəslik zirvəsinə yüksəlişi idi.

Fərdi məhəbbətin ilahi məhəbbətə qovuşması iki damlanın əvvəlcə bir damlada birləşməsi və dəryaya birlikdə qatılması kimidir. Burada dərya ancaq ilahi eşqə mütabiq ola bilər. Bəs damlalar?

Cismani vüsal sayəsində dünyaya gələn övlad valideynlərin (nəsillərin) hansı isə cəhətlərinin genetik vəhdətidir. Bəs Şərq poezi­yasının vəsf etdiyi ilahi eşq, ülvi məhəbbət necə bir vəhdəti ifadə edir? Könüllərin birləşməsi, ruhani vəhdət zamanı itirilən nədir, qalan nə? Pak eşq sevənləri gözəlləşdirir, – deyirlər. Niyə?

Ruhani eşqi təmin edən ancaq yüksək hisslər, nəcib duyğular olduğundan sevənlər mənən durulur, kristallaşır. Ruhun ruha qovuş­ması daxili mənəvi yüksəliş gətirir. Lakin bu ali məqam, ruhani vüsal hər sevənə qismət olmur.

Asif Əfəndiyevin belə bir rübaisi var:

Kamal meyvəsini dərən istərəm

Canını eşqinə verən istərəm,

Cismimi cismində görən çox oldu,

Ruhumu ruhunda görən istərəm.
Bəli, ruhun ruhla vüsalı indiki zəmanədə çətin hadisədir. Amma evlilik dövründə geniş mənada Mənlərin; xarakterlərin, dünyagö­rüş­lərinin, zövqlərin, vərdişlərin, daxili meyarların bir araya gəlməsi qaçılmazdır. Bu zaman müəyyən məqamlarda uyğunluq olduğu kimi, fərq də ola bilər. Belə olan halda bu birləşmə nə vaxt daha dayanıqlı olar? İki eyni cür olanmı, yoxsa tam fərqli olanlarmı birləşəndə bütöv sistem əmələ gətirə bilər?

Burada biz məhəbbətin eyniyyət, yoxsa fərq üzərində qurulması sualı ilə qarşılaşırıq. Yəni kimlərin birliyi daha optimaldır; bir-birinə bənzəyənlərin, eyni cür düşünən, eyni cür yaşayanlarınmı, yoxsa fərqli görünən, fərqli düşünən və fərqli səmtə üz tutanlarınmı? İ.A.Krılovun durna balığı, xərçəng və qu quşu haqqında təmsili yada düşür. Hərə müxtəlif səmtə çəksə, hərəkət, inkişaf alınarmı? Ailədə hamı çəkici bir yerə döyməli deyilmi? Müxtəlif xislətli, müxtəlif mahiyyətli insanlar «bir ipin üstünə odun yığa bilərlərmi»?

Beləliklə, ilk yaxınlaşmada cavab eyniyyətin, uyğunluğun xeyri­nə olur.

Lakin diqqətlə yanaşdıqda başqa suallar da ortaya çıxır. «İki qoçun başı bir qazanda qaynamaz», «Sən ağa, mən ağa – inəkləri kim sağa», «Biri od olanda, o biri su olmalıdır», – sözlərini də atalar deməyibmi?

Eyniyyətdən yeni bir şey yaranmaz. Yeni ancaq əkslik­lərin vəhdətindən yaranır. İnkişafın təməlində, nəslin artmasında da əsas şərt əksliklərin vəhdətidir. Kişini daha da qüdrətli göstərən cəhətlər qadın üçün kobudluq, qadını zərifləşdirən cəhətlər isə kişi üçün zəiflik sa­yıla bilər. Qadın gözəlliyi kişi üçün arzuolunmaz cəhətdir. Təsa­dü­fən deməyiblər ki, «qadına oxşayan kişidən, kişiyə oxşa­yan qadından uzaq dur».

Söhbət ancaq zahiri görkəmdən və xarakterdən getmir. Söhbət həm də qabiliyyətdən, peşədən, əməli vərdişlərdən gedir. Əlbəttə, bu fərqi tam əks qütblər kimi vermək qüsurlu olardı. Yəni uyğun gələn, üst-üstə düşən sahələr də vardır. Hətta ola bilsin ki, bu ümumi sahə fərqlərə nisbətən daha çoxdur. Lakin baxdığımız halda məqsəd məhz fərqləri ön plana çəkmək və tamamlama imkanlarını üzə çıxarmaqdır. Təfərrüata getmədən obrazlı şəkildə əməli fəaliyyət sahəsində kişi ilə qadının bir-birini tamamlamasını bir binanın arxitekturasında sütun­larla naxışların, karkasla bəzək işlərinin nisbəti kimi təqdim etmək istərdik.

Peşə və ixtisas fərqlərinin bir qismi fiziki fərqlərdən irəli gəlir. Məsələn, qadınların kişi ilə bərabərliyini onların traktorist və ya kombaynçı ola bilməsi ilə sübut etməyə çalışan sovet bərabərçiliyinin əslində nə qədər bayağı olduğu heç kimdə şübhə doğurmur. Hüquq bərabərliyinin ağır fiziki iş müstəvisinə keçirilməsi, əlbəttə, total bərabərləşdirmə siyasətinin təzahürü idi. Bəs Qərbdə indi də davam edən «bərabərlik» uğrunda mübarizə əslində nə üçündür?

Ailəni dayanıqlı edən qadın ilə kişi arasında eyniyyət yox, fərqdir. Məhəbbət özü də bu fərqin sayəsində mümkün olur. Təsadüfi deyildir ki, Juan Pol Sartr məhəbbəti həm də konfliktin bir forması kimi nəzərdən keçirir¹.

Bir çex filmində gənclərin ailə qurması üçün kompüterin xid­mətindən necə istifadə olunduğu nəql olunur. Evlənmək istəyənlər öz zahiri göstəricilərini, arzu və istəklərini, zəif və güclü cəhətlərini məlu­mat bazasına daxil edirlər. Kompüter uyğun gələnləri seçir; gözəli gözəllə, uzunu uzunla, tənbəli tənbəllə, zəngini zənginlə, qəm­gini qəm­ginlə və s. evləndirirlər. Əvvəlcə hər şey çox rahat gedir. Kim nə desə, o biri o saat razılaşır. Kim nəyi bilirsə, o biri də onu bilir. Kim nəyi ba­­ca­rırsa, o biri də elə onu bacarır. Lazım olan başqa bir işi isə heç biri görə bilmir. Mübahisə yoxdur, amma inkişaf da yoxdur. Tezliklə bu həyatın yeknəsəq və darıxdırıcı olduğu üzə çıxır. Üstündən bir il keçdikdən sonra kompüter izdivacının nəticələrini yoxlamaq qərarana gəlirlər; məlum olur ki, evlənənlərin böyük əksə­riyyəti artıq ayrılıblar.

O sistem dayanıqlıdır ki, onun elementləri bir-birini təkrar etmir, – tamamlayır. Hər bir varlıq isə daha dayanıqlı vəziyyətə keçməyə, özünün bütövlük, kamillik həddinə çatmağa cəhd göstərir. Biz bu universal meylə şərti olaraq tamam­lama məhəbbəti deyəcəyik.

Maraqlıdır ki, qədim çin fəlsəfəsi daosizmdə dünyanın iki fərqli başlanğıcı sayılan İn və Yan kişi və qadın cinsləri kimi təqdim olunur. Yerdə qalan nə varsa, hamısı onların birləşməsindən yaranmışdır. Qədim çin mənbələrindən biri olan «İ tszin» əsərində deyilir: «Dün-yanın yaranması ilkin bütövlük olan Xaosun öz-özünə bölünməsinin nəticəsidir. Xaos, yaxud Vahid nəfəs əvvəlcə iki qütbə bölündü: işıqlı fəal kişi başlanğıcı Yan və qaranlıq passiv qadın başlanğıcı İn; bu «iki başlanğıc»dan dünyanın dörd tərəfinə uyğun olan «dörd obraz» ayrıldı.»² Zərdüşt təliminə görə də dünya əksliklər üzərində qərar tutur. Hegel də inkişafın təməlini əksliklərin vəhdətində axtarır. Şəh­vani hissin və ailənin əsasında da məhəbbətin bu növü dayanır.

Eyni olanlardan nə isə yeni bir şey əmələ gələ bilməz. Fərqli olanlar da hər hansı bir münasibətə, əlaqəyə girməsələr yeni heç nə yaranmaz. Ona görə də, söhbət fərqli tərəflərin təmasından, əksliklə-rin vəhdəti və mübarizəsindən gedir.

İlk məhəbbət və ilahi eşq eyniyyət məhəbbətinə əsaslansa da, sevgini göydən yerə endirən, potensial haldan aktual hala keçirən, onun cismani dünyada proyeksiyası və canlı həyati forması – şəhvət duyğusu, heyvani nəfs, erotik məhəbbətdir. Ziqmund Freyd hətta bütün başqa hisslərin də təməlində məhz şəhvət hissinin dayandığını iddia edir.¹ İndi az qala bütün Qərb dünyası bu fikirdədir. Amma bu, Avropanın tapıntısı deyil. Həmin ideyanın daha mükəmməl forması hələ orta əsr İslam Şərqində irəli sürülmüşdü. Ş.Sührəvərdi yazırdı: «Bütün hərəkətverici və dərkedici qüvvələrin daşıyıcısı heyvani nəfsdir».² Lakin Şərqdə bunu da bilirdilər ki, bu «qüdrət» heyvani nəfsin insanın iç dünyasında, ümumi nəfsin strukturunda yüksək məqam tutmasından deyil, əksinə, ən aşağı pillədə qərar tutmaqla bədənə daha yaxın olmasından, bədənlə, cismani enerji ilə bilavasitə təmas imkanından irəli gəlir.

Ehtiras ülvi hisslərlə müqayisədə aşağı pillədə dayansa da, olduqca güclü bir hissdir. Çünki həyatın dibindən, canlı olmağın təbiətindən, genetik məzmundan çıxır. İnstinktiv səciyyə daşımaqla əql və iradəyə birbaşa tabe deyil. Rene Dekart yazır ki, «ehtiras iradə ilə yaradıla bilməz. Yaranmış ehtirasdan da sadəcə iradi cəhdlə qurtulmaq mümkün deyil».³

Xristianlığın məhəbbət ideologiyası isə nəinki sevginin şəhvətlə əlaqəsini inkar edir, hətta bütövlükdə şəhvətə, ehtirasa, cinsi məhəb­bətə qarşı yönəldilmişdir. Dini inam hissinin də əsas meyar­larından biri məhz şəhvətdən imtinadır. Bu, xristian ruhaniliyinin, din xadimi olmağın da tələblərindən biridir. Keşiş və ya rahibə nəinki naməhrəmə başqa gözlə baxa bilməz, hətta ümumiyyətlə sevə bilməz və ailə qura bilməz. Monastır da məhz İsaya qulluq etmək naminə şəhvani hissdən imtina ideyasından törəmişdir. Lakin bu imtina heç də asanlıqla asan əldə olunmur və çox vaxt insanın özü özünü aldatmasından, başqa­larının nəzərində «müqəddəs» obrazı yaratmaq riyasından başqa bir şey deyil. Bir insanın sosial-dini mükəlləfiyyət kimi üzərinə götürdüyü «şəhvətdən uca durmaq» missiyasının daxili dramatizmi Lev Tolsto­yun «Sergi Ata» əsərində böyük ustalıqla qələmə alınmışdır. Dini xidmətdə olan insanlara ancaq nəcib hisslərlə yaşamaq və heyva­ni nəfsdən, şəhvət duyğusundan uzaq olmaq, xüsusən onun yanına etiraf üçün, «günahlarının bağışlanması» üçün gəlmiş, ona pənah gətirmiş qadınlara «pis gözlə» baxmamaq kimi tələblərin qoyulması normal görünür. Amma ailə qurmamaq tələbi həm də övlad məhəbbətindən məhrum edilməkdir. Təsadüfi deyildir ki, «məgər İsaya məhəbbət digər məhəbbət formalarını mütləq istisnamı etməlidir», – sualı Qərb mütəfəkkirlərini də daim narahat etmişdir. E.Voyniçin «Ovod» əsərində, bir tərəfdən, keşiş Montanellinin faciəsi; dini-inzibati borc və saf məhəbbət arasında tərəddüdləri, öz atalıq haqqını gizlətmək məc­buriyyətində qalması, digər tərəfdən də, Ovodun həqiqəti bildikdə bu icbari riyakarlığa qarşı üsyanı əks etdirilmişdir. Ülvi hisslərin bir-biri ilə qarşılaşdırılması, «hansı məhəbbət, hansına qurban veril­məlidir?», – kimi üzücü suallar, əlbəttə, həyatı ağırlaşdırır. Belə əlavə yük isə ruhun uçması, öz tayını tapması və mənəvi bütövlük kəsb etməsi üçün ancaq əngəldir.

Universal xristianlıq sevgisi, sən demə bir o qədər də universal deyilmiş. Başqalarına qarşı universal mərhəmət təlqin edən, şəhvani hisslərin fövqündə durmağa səsləyən bu təlim bəzən insanın özünə qarşı xeyli sərt olur. Hər bir ifrat isə öz əksliyinə çevrilir. Bəlkə də elə bununla bağlıdır ki, indi xristian dünyasında cinsi məhəbbət, hətta ailə xaricində normaya çevrilmiş, şəhvət hissi özü universal­laşdırıl­mış­dır. Xristianlığın qoyduğu mənəvi qadağalar həyat reallıqlarının föv­qün­də dayandığından indi çox vaxt simvolik səciyyə daşıyır.

Ailənin sonrakı fazasında, övladlar əmələ gəldikdən sonrakı mər­hələsində eyniyyət məhəbbəti daha həlledici rol oynayır; həm fərdi məhəbbətdə övladların taleyi ilə bağlı birgə məsuliyyət hissi tamam­lama səciyyəli cinsi cazibəni üstələyir, həm də övladlara yönəldilmiş yeni tipli münasibətlər yaranır. Bu, – valideynin övlada məhəbbətidir. Valideyn uşağında özünün ikinci varlığını, həyatının öz cismindən kə­nardakı mövcudluğunu görür. Daha doğrusu, genetikanı bilmə­sindən asılı olmayaraq, ona belə gəlir. Ta o vaxta qədər ki, uşaq böyüyüb başqa bir xarakter, başqa bir mənlik nümayiş etdirməsin. Bu baş­qalıq, «yadlıq» əlaməti üzə çıxanda məhəbbət elə bil ki, daşa çırpılır. Amma sınmır. Çünki valideyn neçə illər ərzində qəlbində bəslədiyi eyniyyət ümidini itirməmək üçün faktları qulaq ardına vurur, dərinə getmir, reallığı anlamağa çalışmır. Fərq çox böyük olmayanda, acı nəticələrə gətirməyəndə hər şey təbəddülatsız ötüşür. Tək-tək hallarda – fərq özünü təkidlə biruzə verəndə, qarşıdurmaya keçəndə məhəbbət için­dən sarsılır. Bu valideynliyin faciə məqamıdır. Bu məhəbbət, xarak­terinə görə ilk məhəbbəti xatırladır.

Valideyn məhəbbəti genetik eyniyyət duyğusundan yaransa da, ilk məhəbbət insanın idealının kənarda mövcudluğuna olan müna­sibətidir. Əlbəttə, yeniyetmənin cinsi hissiyatı hələ təzəcə forma­laşar­kən, onun özünün də hələ anlamadığı bir sövq-təbii ilə qəlbində əks-cinsdən olan ideal obraz yaranır. Bu da əslində genetik olaraq ötü­rülmüş hissiyyatdır. Əlbəttə, bu obraz hələ tam forma­laşmamışdır, konturları aydın deyil, – amorfdur. Amma fərqi yoxdur. Yeniyetmə özü də bilmədən kənarda bu obrazın gerçəyini axtarır. Və hər hansı bir təsadüf, gerçəyin hər hansı bir əlamətinin bu obraza uyğun gəlməsi yeniyetmədə axtardığını tapmaq duyğusu, tam eyniyyət əminliyi yara­dır. Bu duyğu elmdə kəşfi, əməli axtarışda ixtiranı, bədii yaradı­cılıqda sezgini, ilahi ünsiyyətdə vəhyi xatırladır. Bu, – möhtəşəm və əsrarəngiz bir duyğudur. Və bundan sonra onu inandrmaq çətindir ki, bu gerçək əslində onun idealından çox fərqlidir. Çünki o daha gerçəyi görmür («ilk məhəbbət kor olar»), onun simasında öz idealını görür. Və bu aldadıcı eyniyyət duyğusunun parçalanması üçün neçə-neçə faktların möhkəm zərbələri ilə üzləşmək lazım gəlir. Ağıl deyir ki, bu o deyil. Amma qəlb yenə də «öz çaldığını çalır».

Valideyn məhəbbəti qismən yaradıcılıq məhəbbətini də xatırladır. Yəni yaradanın öz yaratdığına sevgisi kimidir. Bir rəssamın öz tab­losuna, bir bəstəkarın öz musiqisinə, bir yazıçının öz romanına bəs­lədiyi münasibət də bu qəbildəndir. Çünki yaradıcılıq məhəbbəti də əslində eyniyyət məhəbbətinin formalarından biridir. Sənətkar əvvəlcə öz qəlbində yaratdığı obrazı, öz qəlbinin bir guşəsini gerçəkliyə transfer edir və yaratdığı əsərin simasında özünün ikinci (bəlkə də da­ha əsas) həyatını yaşıyır.

Övladın valideynə məhəbbəti də eyniyyət məhəbbətinin bir for­ması olmasına baxmayaraq, xeyli fərqli məqamlara malikdir. Vali­deyn­lik hissi instinktiv səviyyədə heyvanlara da aid olduğu və məq­sədyönlü qayğı və himayə ilə müşayiət olunduğu halda, balalar böyü­dükdən sonra onların valideynə məhəbbəti və ya hər hansı bir qayğısı müşahidə olunmur. Platon burada ancaq leyləyin istisna ol­duğunu xüsusi qeyd edir. Bu kontekstdə Platon yüngülqanadlı erosla leyləyin timsalında məhəbbətlə qayğının müqayisəsini verir.¹

Övladlıq duyğusu hissənin tama, yaradılmışın yaradana müna­sibətini ifadə edir. Bu mənada ilahi eşqə bənzəyir. Şagirdin ustada, hər bir şəxsin öz həyat və amal idealına münasibəti də bu qəbildəndir. Milli ruh, vətən sevgisi də eyniyyət məhəbbətinin məhz bu aspektdəki formalarıdır. Yəni insan özü­nü millətin və ya Vətənin bir parçası kimi duya bilirsə, – deməli, bu ülvi hissdən məhrum deyil.

Göründüyü kimi, məhəbbətin formaları çoxdur. Amma ən çox işlənən və dar mənada məhəbbət anlayışına yiyə çıxan fərdi (cinsi) məhəbbətdir ki, o da eyniyyətdən yox, fərqdən qidalanır. Tamamlama məhəbbəti ümumdünya cazibəsinin də, bəşər nəslinin davam etmə­si­nin də əsasında durur. Və bu hiss mənəvi dünyanın qeyri-şüuri fəza­sına aiddir. Onun yaranması da, uğurla sonuclanması da taleyin, qə­dərin işidir.

İnsan bütün potensial məhəbbət enerjisini ancaq bir səmtə yö­nəltsə, tənasüb pozular, ahəng itər.

İstənilən ifrat haramdır.

Əlbəttə, aşiq olmaq adamın özündən asılı deyil. Amma onu tənzimləmək, digər ali hisslərlə tamamlamaq insanın öz işidir; insanlıq borcudur. İnsanlıq aşiqliyə qurban verilə bilməz. İfrata vardırılan eşq istənilən halda faciə ilə sonuclanır. Vüsal olmayanda bu hissin faciəyə gətirəcəyi aydındır. Bəs vüsal olanda necə?

Yeri gəlmişkən, şairlər belə böyük eşqləri nəyə görə vüsalla tamamlamırlar? Çünki vüsal ideallaşdırılmış eşqin qənimidir. Həsrət isə, əksinə, eşqi daha da alovlandırır.

Nəsimi deyir:
Səndən irağ, ey sənəm, şamü səhər yanaram,

Vəslini arzularam, dəxi betər yanaram.
Məndən irağ olduğun bağrımı qan eylədi,

Oldu gözümdən rəvan xuni-cigər, yanaram.²
Bu misralar Şərq poeziyası üçün çox səciyyəvidir. Məhəbbətdən ancaq vüsalaqədərki mərhələdə, əlçatmazlıqdan doğan yanğı, həsrət hissi, qəm-kədər vəsf olunur. Bu məhəbbət real həyat müstəvisinə, insanlararası münasibətə tətbiq olunmaq üçün deyil. Çünki qarşı tərəfə adekvat olmayan münasibət bəslənir və reallıqla üzləşdikdə heç də hər şeyin fərz edildiyi kimi olmadığı üzə çıxır. Yəni evlənmək üçün, ailə qurmaq üçün sevgi əsas şərt olsa da, kafi şərt deyil. Ailə qurarkən insan istər-istəməz həyatın nasiranə reallıqları ilə də üzləşməli olur. Sevdiyi insanla da sonrakı münasibətlər istər-istəməz bu reallıqlarla vasitələnir. Əlbəttə, bütün bunlar qabaqcadan nəzərə alınsa, bütün hisslər bir hissə müncər edilməsə, sevənin qəlbində sevgilidən başqa həyatı reallıqlar üçün də yer saxlansa, belə sevginin ömrü uzun ola bilər. İfrata varmış hissiyyat isə reallığa sığmadığı üçün parçalanmağa məhkumdur.

Bəli, aşiq olmaq adamın özündən, yəni iradəsindən asılı deyil, amma səviyyəsindən asılıdır. İfrata varılması, hansı isə hissin mütləq­ləşməsi mənəvi aləm ahəngdar inkişaf etmədikdə, intellektual-mənəvi səviyyənin hələ aşağı olduğu çağlarda mümkündür. Təsadüfi deyildir ki, adətən ilk məhəbbət ifrata varır. Və bu da təsadüfi deyildir ki, müd­rik­lərimiz «ilk məhəbbətin gözü kor olar», – demişlər. İlk mə­həbbət – dərk olunmamış, insanın özü üçün aşkarlanmamış mə­həb­bətdir. Yəni burada şüur yox, qeyri-şüuri başlanğıc (aşkar­lan­mayan şüur) həlledici rol oynayır. Bundan başqa, bu yaş həddində insanın digər böyük duyğuları – valideyn qarşısında borc, millət və vətən sevgisi, insanlıq məsuliyyəti hələ formalaşmamış olduğundan, tez baş qaldıran bir hiss mənəvi aləmdəki bütün boşluğu dolduraraq öz monopoliyasını yaradır. Bu hiss Səmərqəndi, Buxaranı bir gözəlin qara gözlərinə qurban verməkdən daha güclü bir hissdir. Çünki öz həyatını vermək əzmindədir. Hətta daha çox; dünyada böyük, gözəl, möhtəşəm nə varsa, – hamısı bir fərdi məhəbbətə qurban verilə bilərmiş. Bu ideya C.Cabbarlıya məxsus pafosla belə ifadə olunur:

Sənsiz güllər açılmasın, axar çaylar dayansın,

Oxu, bülbül, bəlkə yarım oyansın…
Mən bir sönməz ulduzam ki, daim işıq saçarım.

Mən bir susmaz bülbüləm ki, güldən-gülə uçarım.

Mən bir saqlı aləməm ki, sevgilərdir açarım.