Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
24
Xato qilib qo‘yishdan juda qo‘rqaman. 
— Yo‘q, uncha uzun emasu, o‘zimiz sekin-sekin yurdik-da... — dedim, keyin hikoyam-
ning u yog‘ini aytdim. — Axiri yo‘limiz oxiriga ham keldi... Bog‘ning etagida qo‘shnimiz-
ning devoriga osilib tushgan kattakon chinor bor. O‘shaning tagiga kelib to‘xtadik. Men 
oyoqlarimning uchida turib, o‘zimni qo‘shnimizning bog‘iga qarayotganga soldim... U 
qo‘llarini ishqaydi... Bir nima qilmoqchi... Lekin yuragi betlamaydi... 
— Orqangni qilib turgan bo‘lsang... Bu narsalarni qanday ko‘rding. 
— Bo‘lamning soyasi devorga tushib turuvdi-da... Shundan.... 
Rolimni juda yaxshi o‘ynayotgan bo‘lsam kerakki, gapirib turib titrar, ovozim 
bo‘g‘zimga tiqilib qolar, ko‘zlarimga yosh kelar edi... 
— Keyin nima bo‘ldi, Farida, keyin? 
— Keyin xolavachcham birdan bilaklarimni ushladi... 
— Voy, qanday ajoyib-a!.. Keyin-chi? 
— Keyin... u yog‘ini bilmayman... 
— E, juda qiziq joyda to‘xtatib qo‘yding-da... 
— Keyin daraxtdan bir qush sharpasi keldi... Juda yomon qush ekan... Qo‘rqib qochib 
ketdik... 
Ortiq ko‘z yoshlarimni tutolmas, boshimni Mishelning ko‘ksiga qo‘yib olib, piq-piq 
yig‘lar edim... Bu yig‘i qancha cho‘zilar ekan, bilmayman... Xayriyat, yo‘q bo‘lib ketgani-
mizni axiyri sezishdi... Baqirib-chaqirib bizni izlay boshladilar. Mishel ularga ovoz qildi. 
— Ketyapmiz, lekin tez yurolmayapmiz, — dedi. — Choliqushining oyog‘i lat yebdi... 
Yasha, Mishel!.. Men ham xuddi shuning uchun yig‘layapman... Endi tezroq yurib keti-
shimiz mumkin. 
O‘sha kecha hamma uxlagandan keyin ham o‘rnimda yig‘lab yotdim. Lekin shunisiga 
aminmanki, bu safar yoshlar rol tufayli emas, o‘z-o‘zimga achinganim tufayli to‘kilmoqda 
edi. Modomiki, dugonalarimga o‘zimning gurd emasligimni isbot etish uchun bitta 
yolg‘on to‘qishga qaror bergan ekanman, dunyoda boshqa odam topilmagandek, nega 
endi bo‘lamni, dunyoning hech jinim suymaydigan insoni bo‘lgan Komronni tilga oldim? 
Ertalab uyg‘onar-uyg‘onmas Mishelni qo‘lidan ushlab bir chetga tortaman-u, kechqurungi 
gaplarimning hammasi yolg‘onligini aytaman, deb ko‘nglimga tugib qo‘ydim. 
Lekin, netayki, ertalab uyg‘onganimda jahlim tarqalgan, xijolatpazligim ham meni 
tark etgan edi.
Menga har mahalgidan boshqacha ko‘z bilan qarab, kasal bolaga qilinadigan muoma-
lani qila boshlagan Mishelga haqiqatni aytishga botina olmadim. 
Mening gapim sekin-sekin dugonalarim orasiga tarqaldi. Mishel ularga qattiq tayinla-
gan bo‘lsa kerak, hech kim menga bu gapning uchini chiqarmasdi. Faqat qarashlaridan, 
kulishlaridan nima demoqchi ekanliklarini bilib turardim. Bu narsa menda g‘alati g‘urur 
tug‘dirardi. Sho‘xligimni, yaramasligimni bir necha vaqtgacha tashlashga majbur 
bo‘ldim. Endi har kim menga bo‘lasini yaxshi ko‘rib qolgan qiz, deb qarar edi... Shunday 
bo‘lgandan keyin kap-katta qizning go‘dak bola singari hatlab, sakrab o‘ynashi, yara-
masliklar qilishi juda ham yarashmagan narsa-da! 
Afsuski, sut bilan kirgan jon bilan chiqadi, deydilar. Kechqurunlari oxirgi tanaffusda 
Mishelning qo‘liga osilib, unga yana to‘qigan uydirmalarimni aytar, shu bilan birga o‘zim 
ham shayton vasvasasiga uchib borar edim. 
* * *
Yana bir sayohatdan endi qaytib kelgan edik. 
O‘sha kuni Mishel nima uchundir biz bilan sayrga chiqmadi. U meni eshikda kutib oldi, 
qo‘limdan ushlab, meni bog‘ning bir burchiga yugurtirib olib keldi. 
— Senga bitta gap topib qo‘ydim, — dedi. — Ham suyunasan, ham xafa bo‘lasan... 

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin