Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
20
shoxlari orasida potirlashib bir-biri bilan olishgan ikki yirtqich qushga aylanamiz. Ko‘zlar-
ni o‘yib, pastga otamiz. Yo uni, yo o‘zimni. 
Lekin, nima uchundir, bu yomonlikni ravo ko‘rmadim. 
Joyimda to‘g‘rilanib, keskin tovush bilan buyurdim: 
— To‘xtang o‘sha yerda! 
U parvo qilmadi, javob ham bermadi. Chiqib olgan shoxi ustida to‘g‘rilanib, yana ham 
yuqoriga qaray boshladi. 
— To‘xtang, oqibati yomon bo‘ladi! — dedim. — Bilasizki, men Choliqushiman. Da-
raxtlar mening koinotim. Bu joylarga mendan boshqa odamning oyoq bosishiga ko‘zim 
yetmaydi. 
— Bu yana qanday gap bo‘ldi, Farida? 
Haqiqatan ham bu qanaqa gap edi? 
Nochor hazilga oldim. Yaqinlashsa, yana ham yuqori chiqish taraddudiga tushib: 
— Bilasizki, sizni hurmat qilaman, — dedim. — Sizni daraxtdan yiqilishga majbur et-
sam juda yomon xafa bo‘laman. Hozirgina she’r o‘qigan ovozingiz birdaniga “Voydod!”, 
“Voydod!” deb baqira boshlasa, fojia bo‘ladi. 
Uning ovozini taqlid eta turib, qahqaha urib kulib yubordim. 
— Bo‘lmasa ko‘rishamiz! — dedi Komron.
Qo‘rquv unga dalda, chaqqonlik bag‘ishladi. Tahdiddan hayiqmay, ostimdagi shoxlar-
ga tirmasha boshladi.
Daraxtda quvlashmachoq o‘yinini boshladik. U yaqinlashdi deguncha men yuqori 
chiqaman. Shoxlar hamon ingichkalashib boradi. Bir qur devor ustiga sakrab tushib qoch-
moqchi ham bo‘ldim. Biroq sakrashga qurbim yetsa ham, sakramayman, nimagaki, bir 
yerimni mayib qilib olgunday bo‘lsam, bo‘lam o‘rniga mening dodlash ehtimolim bor. 
Harholda nima bo‘lsa ham, shu kecha bir-birimizga yaqin kelmasligimiz kerak. 
Siyosatni o‘zgartirib so‘radim: 
— Men bilan nega bunchalik gaplashmoqchi bo‘lganingizning sababini bilsak bo‘ladi-
mi? 
Savolimni eshitib, u ham o‘zgardi, jiddiy tus olib: 
— Sen bilan hazillashyapmiz-u, lekin masala juda muhim, Farida... Sendan qo‘rqyap-
man... — dedi. 
— Shunaqami? Nimadan qo‘rqasiz? 
— Sho‘xlik qilishingdan... 
— O, har kungi ishim-ku bu! 
— Bugungisi boshqa kunlardagiga o‘xshamaganidan... 
— Bugun biron favqulodda narsa yuz berdimi? 
Komron juda charchagan, uzukkan edi. Shimi ham esiga kelmay, shoxlardan biriga 
o‘tirdi. Hamon hazillashayotganday ko‘rinsa ham, aslida yig‘lab yuboradigan ahvolda edi. 
Unga achinganim uchun emas, u bilan gaplashishga toqatim qolmagani, undan tezroq 
qutulgim kelgani uchun: 
— G‘am yema, — dedim, — qo‘rqadigan hech narsa bo‘lgani yo‘q, ko‘nglingni to‘q tu-
taver... Bor, mehmonlaring oldiga, ayb bo‘ladi.
— Farida, shunchaki so‘zmi yo ontmi? 
— So‘z ham, ont ham... Xohlaganing... 
— Ishonsam bo‘ladimi? 
— Meningcha, ishonish kerak... Axir burungiday yosh bola emasman-ku... 
— Farida... 
— Innaykeyin, hayronman: mening nima deyishimdan qo‘rqasan? Men-ku daraxtda 
o‘z yo‘limcha o‘tiribman...

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin