Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
16
aldandi, yumshaldi. Nimagadir, menga biron yaxshi narsa aytish zarurligini sezganday: 
— Bu xil parvosizlikning bo‘yi yetib qolgan qizga zarari yetishi mumkinligini tushun-
maysizmi? — dedi. Nima demoqchi ekanligini juda yaxshi tushunib tursam ham, ko‘zla-
rimni pirpiratib: 
— Nega endi, afandim? — deb so‘radim. 
U kishi quyoshning yondosh tushib turgan nurlariga qo‘lini parda qilib, menga diqqat 
bilan razm soldi, keyin xaxolab kuldi. 
— Masalan, sizni o‘g‘limga olib bermoqchi bo‘lsam... 
Men ham kulib yubordim. 
— U tomonga xotirjam bo‘lsinlar, afandim. Odobli qiz bo‘lganimda ham olmas edingiz! 
— Nega endi, bilolmadim? 
— Chunki mening daraxtga chiqish, gilos danaklarini otishdan ham kattaroq ayblarim 
bor... Birinchidan, boy qiz emasman... Qulog‘imga chalingan gaplarga qaraganda, kam-
bag‘al qizni hech kim nazariga ilmas emish... Innaykeyin, chiroyim ham yo‘q... Mendan 
so‘rasangiz, bu — kambag‘allikdan ham kattaroq bir kamchilik... 
Bu so‘zlar keksa beyni juda qiziqtirib qo‘ydi. 
— Siz xunukmisiz, qizim? — dedi. 
Men lablarimni cho‘chchaytirdim. 
— Nimalar deyapsiz? Nima, men o‘zimni bilmaymanmi? — dedim. — Qiz degan ham 
shunaqa bo‘larmishmi? Qizga uzun bo‘y, sariq soch, moviy yoki yashil ko‘zlar lozim... 
Keksa bey bir mahallar chatoq yurganga o‘xshaydi... G‘alati boqish, shirin tovush bi-
lan: 
— Oh, bechora qizim, — dedi. — Sen go‘zallikning nimaligini biladigan, o‘zingning 
qandayligingni farq etadigan yoshdamisan-a? Har nima bo‘lganda ham... Qani, otingiz 
nima, bilib qo‘yaylik? 
— Choliqushi. 
— Ie, bu qanday ot bo‘ldi? 
— Pardon*, meni maktabda shunday deyishadi-da... Asl ismim Farida. O‘zim singari 
qo‘pol-to‘pol ism. 
— Farida xonim... Sizning otingiz ham o‘zingiz singari go‘zal, bunga amin bo‘ling. 
Koshkiydi o‘g‘limga sizdaqasini topsam... 
Bilmayman, nima uchundir bu kibor qiyofali, shirin so‘zli kishi bilan sho‘xlik qilgim ke-
lib ketdi.
— Shu holda o‘zlariga ham gilos otsak bo‘ladi deng? 
— Albatta... Albatta... Hech shubha yo‘q... 
— Hozircha ruxsat etsangiz, sizga bir oz gilos terib bersam. Meni kechirganingiz isboti 
uchun giloslarni, albatta, olishingiz kerak... Ikki minut... 
Olmaxon chaqqonligi bilan shoxlarga tirmashib chiqib ketdim. Keksa qo‘shnim qo‘llarini 
ko‘zlariga tutib: 
— Ana, shoxlar qirsillayati... Men sabab bo‘laman-da... Yiqilasiz, Farida xonim! — deb 
baqirardi. 
Men bu vahimaga e’tibor bermay, gapdan tolmas edim. 
— Hayron bo‘lmang... Yiqilishga o‘rganib qolganman... Masalan, yaqin bo‘lsak, chak-
kamdagi yara izini ko‘rardingiz. Shunday izki, butun go‘zalliklarni hechga chiqaradi.... 
— Hay-hay, qizim... Yiqilasiz... 
— Bo‘ldi, afandim, bo‘ldi... lekin bularni sizga qanday qilib beraman?! Topdim, afan-
dim, buning ham yo‘lini topdim.. 
Fartugimning cho‘ntagidan ro‘molcha oldim-da, unga giloslarni solib uchlarini tugun-
chaga o‘xshatib tugdim.

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin