Diyarbəkrdə bir qocaya qonaq oldum. Onun çoxlu malı və gözəl
bir oğlu var idi. Bir gecə qoca dedi:
–Ömrümdə bundan başqa övladım olmayıbdır. Bu vadidə
ziyarətgah deyən bir ağac vardır ki, adamlar dilədiklərini almaq üçün
ora gedirlər. Mən həmən ağacın altında uzun gecələr oturub ağlamış
və çoxlu dua etdikdən sonra allah bunu mənə əta etmişdir.
Oğlan isə bu vaxtda astadan yoldaşlarına deyirdi:
–Kaş o ağacın yerini biləydim, gedib dua eləyəydim, atam
öləydi.
Ata sevinirdi ki, oğlum ağla çatıb; oğul deyinirdi ki, atam nə
üçün ölmür.
Şer
İllər keçir lakin güzər etmirsən,
Öz atanın məzarına heç zaman.
Sən atana nə hörmətlər etdin ki,
O hörməti gözləyirsən oğlundan?
