133
gəncləri
kamikadze
adlandırdı.
Komandanlıq
məhz
kamikadzelərin köməyi ilə müharibənin gedişini özlərinin
xeyrinə dəyişmək məqsədi daşıyırdı. O vaxtın ilk kamikad-
zeləri Amerika təyyarələrini məhv etməyə yollanan yapon
təyyarəçiləri idilər, sonra isə «adam-qayıqlar», «adam-
minalar», «adam-tanklar» və s. kamikadze oldular. Mü-
haribənin sonunda Yaponiya silahlı qüvvələrinin tərkibində
yüzlərlə kamikadze dəstələri fəaliyyət göstərirdilər ki, bə’zi
dəstədə olan döyüşçülərin sayı minlərlə idi».
İlk kamikadze dəstələrinin banisi və ideya təhrikçisi
1944-cü ildə Filippin adasında kamikadze eskadrasını təşkil
edən admiral Onisi olmuşdur. Bu admiral haqqında kitabda
oxuyuruq: «Onisi kamikadze olan hər döyüşçünü inandırırdı
ki, o, «yer istəklərindən uzaq olan allahdır».
Kamikadze təyyarəçilər «uçan qalaları» (bom-
bardmançı B-42 amerikan təyyarələrini) və başqa böyük
məntəqələri talana mə’ruz qoymalı idilər. «Adam-qayıqlar»
düşmənin hücuma keçən gəmisinə partlayıcı maddələrlə
təchiz olunmuş torpedaları istiqamətləndirməyi öyrənmiş-
dilər. «Adam-minalar» dalğıc kostyumu geyinərək, uclarında
güclü partlayıcılar olan alətlərlə silahlanır, düşmənin desant
gəmilərini partlatmağa hazırlaşırdılar. «Adam-minalar»
həmçinin belə üsullarla hücuma keçən tankları məhv etməyi
mənimsəyirdilər.
Piyada
orduda
«adam-pulemyotlar»,
«adam-snaryadlar» da vardı.
Cənub-Şərqi
Asiya
bölgəsində
İkinci
Dünya
müharibəsinin sonlarında uğurlu hərbi əməliyyatlar aparan
amerikan komandanlığı əvvəllər yapon kamikadzelərinə
əhəmiyyət vermirdi... onlar kamikadzelərlə mübarizə
aparmağa psixoloji cəhətdən hazır deyildilər... kamikadze
dəstələrinin Yaponiyada meydana çıxmaları, əlbəttə, təsadüfi
Şahin Fazil
134
deyildi. Onlar fəaliyyətə başlamalarına görə busido
(döyüşçünün yolu) adlanan əxlaqi-etik sistemə borclu idilər.
Kamikadzeçiliyin əsasında Yaponiya uğrunda, imperator
uğrunda ölmək ideyası dururdu... yapon gəncləri pərvanə
atəşə cuman kimi kamikadze dəstələrinə qoşulmağa can
atırdılar... onları gözləyən qaçılmaz ölüm qabağı, öz
həyatlarını Yaponiya və imperator uğrunda vermək
niyyətləri barədə qohumlarına və yaxın adamlarına
yazdıqları məktublarda cavanlar ruh yüksəkliyi ilə
bildirirdilər: «Mənə görə ağlamayın. Bədənimin külə
dönəcəyinə baxmayaraq, mənim ruhum mənə əziz olan
yerlərə qayıdacaq və mən həmişəlik sizinlə, dostlarımla və
qonşularımla birlikdə olacağam. Mən sizin səadətiniz
naminə dua edirəm».
«Yaponlar» kitabında kamikadze qətiyyəti haqqında
başqa mə’lumat da vardır:
«İyirmi iki yaşlı miçman İtiro Xayasi öz məktubunda
anasına təskinlik verib yazırdı: «Əziz anam, xahiş edirəm,
məndən ötrü darıxma. Döyüşdə ölmək necə də səadətdir!
Mənə Yaponiya uğrunda ölmək xoşbəxtliyi nəsib olmuşdur...
Görüşənədək, mənim əzizim. Məni özünə qəbul etməyi
Göydən xahiş elə. Əgər Göy məni qəbul etməzsə olduqca
qəmlənərəm. Məndən ötrü dua et, ana!».
Bir çox kamikadzelər hərbi əməliyyata yollanmazdan
əvvəl əlvida şe’rləri yazırdılar. Onlardan birinin gündəliyində
belə bir qeyd vardır: «Mən hər gün paltarımı yuyuram, çünki
çirkli paltarda ölmək istəmirəm». Sonra həmin kamikadzenin
belə bir şe’ri gəlir: