www.ziyouz.com kutubxonasi
147
— Dushmanlaringizning yo‘q bo‘lg‘anlari chin bo‘l-sin, suyganingiz bilan endi mas’ud
yashang!
Otabek tashakkur etdi. Tag‘in bir oz choy ichib so‘z-lashqandan so‘ng, Otabek
daftaridan ikkita xat chiqarib dedi:
— Sizga og‘ir kelmasa, bir xizmat topshirmoqchi-man, usta!
— Buyuringiz!
Otabek qo‘lidag‘i xatlarni uzatib:
— Men shu soatning ichida Toshkand jo‘nashg‘a majburman. Shuning uchun siz bu
xatlarni qayin otamnikiga o‘z qo‘lingiz bilan eltib berasiz.
Usta uning bu gapiga tushunolmay qoldi:
— Nega endi Toshkand jo‘naysiz, o‘zingiz...
— O‘zimga mumkin emas, chunki... ikki tomong‘a ham o‘ngg‘aysiz. Men hozir
ketishka majburman, balki o‘zingiz ham onglarsiz.
— Ongladim, — dedi usta va: — gap-so‘z bosila-yozg‘ach, kelmakchimisiz?
— Balki... — deb to‘xtadi Otabek, — xatlarning birisi qayin otamg‘a, ikkinchisi unga,
— dedi.
— Xo‘b.
— Qayin otamg‘a yozg‘anim qisqa bo‘lg‘ani uchun siz unga mendan eshitkanlaringizni
so‘zlab qondirarsiz. Qutidor bilan ishingizni tugatib qaytishingizda uning xatini berarsiz,
tuzikmi?
— Ma’qul.
— Uchrashqaningiz to‘g‘risida menga ma’lumot yozsangiz, tag‘in minnatdor qilar
edingiz...
— Bosh ustiga.
Shundan so‘ng ikkisi quchoqlashib ko‘rishkach, vidolashdilar.
Otabek eshikdan chiqg‘anda Sodiqni ko‘mib kelgan kishilar qur’on o‘qub tarqalmoqda
edilar.
