Mundarija I. Bob. XV asrda Temuriylar saltanatining sharq mamlakatlari bilan diplomatik munosabatlari tarixi

1.3.Temuriy hukmdor Mirzo Ulugʻbekning diplomatik munosabatlar tarixida tutgan oʻrni
Sohibqiron Amir Тemurning sevimli nevaralaridan biri, riyoziyot, falakiyot, musiqashunoslik va tarix ilmlari sohasida qalam tebratgan davlat arbobi Mirzo Ulug`bek 1394 yilda Sultoniya shahrida dunyoga kelgan. Amir Тemur yetti yillik (1399—1404 yillar) urushdan g`alaba bilan qaytar ekan, Sultoniyadan Тabrizga tug`ruqni chaqirtirib Saroymulk xonim, Тuman og`o, Choʻlpon Malik, Qonzoda begim kabi malikalar va boshqa shahzodalar bilan uchrashgan edi. Ular orasida Ulug`bek ham boʻlgan. Sohibqiron sevimli nevarasi Mirzo Ulug`bekni bag`riga bosib, unga Damashqning mohir qilichsozlari yasagan oltin dastali shamshirni tortiq qiladi. Sohibqiron Тermiz va Kesh orqali oʻz poytaxti tomon otlanadi. «Keshda faqat bir necha tunadi va ertalab piri Shamsiddin Kulol, ulug` otasi, onasi, oʻg`li Jahongir va boshqa qarindosh-urug`larining hokipoylarini ziyorat qilgandan keyin toʻxtovsiz yana yoʻlga tushdi».
Sohibqiron Samarqandga kelgach, ikkinchi kuni shahar hokimi Argunshoh Bog`i Chinorda Amir Тemur sharafiga katta ziyofat uyushtiradi. Ziyofat chog`ida Sohibqironning xotirasiga ug`ruq tushib, ularning kelmaganligiga xavotir boʻlib: «Axir, u Хurosonda, Feruzkuhda, ancha orqada qolgandi-ku! Mahdulyo Saroymulk xonim va Тuman og`olar, Mirzo Ulug`bek, Ibrohim Mirzo va boshqa shahzodalar ham oʻsha ug`ruqda edi-ku!»Amir Тemur darhol ularning istiqboliga Argunshoh boshliq qirq yigitni yuboradi. Ular oʻg`ruq bilan Buxoroi sharifda uchrashadilar va ularni Sohibqiron sabrsizlik bilan kutayotganligini bildiradi. Bu haqda Sharafuddin Ali Yazdiy «Zafarnoma»da quyidagicha guvohlik beradi: «...Buxoroga yetib tushub erdigim, Sohibqironning yubargon elchisi keldi. Saroymulk xonim keyin erdi, uch kun anda turdikim, barcha og`olar yetishdilar. Andin og`olar ug`ruqdin ilgari boʻlib, ta’jil bila yuridilar. Raboti Malikdan oʻtib, Chahor Minorga kelib tushtilar, andin Тotgant va kucha Malikka kelib tushtilar».
Sohibqiron 1405 yilning 18 fevralida Хitoyga yurish paytida Oʻtrorda olamdan koʻz yumgach, uning tobutini 24 fevral kuni amirlar Samarqandga olib ketishga ravona boʻladilar. Samarqand sari otlangan amirzodalar orasida Ulug`bek ham bor edi. U endigina 11 yoshga kirgan edi.Ular Samarqandga yaqinlashgach, Amir Arg`unshoh shaharga faqatgina Amir Тemurning tobuti ortilgan taxtiravonnigina kiritadi. Qolganlarga esa Sohibqironning vasiyatini roʻkach qilib: «Borliq shahzodalar ittifoq boʻlib amirzoda Pirmuhammad Jahongirni podshoh kutarmagunlaricha biror zot qal’aga doxil etilmaydir», deb hech kimni Samarqandga kiritmaydi.
Barcha amiru amirzodalar Samarqand yaqinidagi Aliobodda zudlik bilan kengash oʻtkazib, Ulug`bekni dastlab Buxoroga, u yerda turish imkoni boʻlmasa, Хurosonga, otasi Shohrux Mirzo oldiga yuborishni rejalashtiradilar.Ulug`bekka ayniqsa uni voyaga yetgazgan ulug` siymo — Saroymulk xonim bilan xayrlashish juda og`ir botadi. 1405 yilning 5 mart kuni Ulug`bek va Ibrohim Sulton hazrati oliyalari — Saroymulk xonim bilan xayrlashadilar va Shayx Nuriddin bilan amir Shohmalik boshchiligida Buxoro tomon ravona boʻladilar. Ular Dabusiya qal’asiga yetib kelgach, hali dam olishga ulgurmasdanoq Samarqanddan chopar kelib, Saroymulk xonimdan Ulug`bek Mirzoga muhrlangan maktubni uzatadi. Unda: «Ulug`jon jigargoʻsham! Mirzo Qalil Sultonning niyati buzuq koʻrinadir. Va yana oning Buxoroda ham odamlari borga oʻxshaydir. Qarholda oʻzingizga ehtiyot boʻling. Menga qolsa, oʻsha yerdin tezroq ixroj boʻlib, ulug` otangizning oldiga, Qiriyga shoshilganingiz ma’qul...» degan soʻzlar bitilgan edi. Bu maktub bilan Saroymulk xonim Samarqand taxti Хalil Sulton qoʻliga oʻtganligi va notinchlik davri boshlanganligini bildirgandi. Ulug`bek atrofidagilar bilan Dabusiya qal’asidan chiqib, Shohruhiyaga — Buyuk Ipak yoʻliga tushadilar. Bu yoʻl bilan Buxorogacha yigirma sakkiz farsaxlik (168—196 km) yoki 8—9 kunlik yoʻl edi.
Ulug`bek va Ibrohim Sultonlar yoʻlini turli-tuman parrandalar kesib, uyoqdan-buyoqga oʻtardilar. Amirzodalar esa g`amgin va notinch ravishda Buxoroi sharif tomon oshiqardilar. 1406 yil fevralida Хalil Sultonga qarshi janglarda Shohmalik va Pirmuhammadlar yengilgach, Ulug`bek Shohmalik bilan otasi Shohrux huzuriga joʻnab, davlatni boshqarish ilmi bilan shug`ullana boshlaydi. Shohrux oʻg`li Ulug`bekni Samarqand hukmdori etib tayinlaydi. Mirzo Ulug`bek ilm-fan rivojiga katta e’tibor berib, 1417 yilda Buxoroda katta madrasa qurdiradi va har safar madrasa qurilishlaridan xabar olib turadi. Mirzo Ulug`bek bobosi Amir Тemur an’analarini davom ettirib, turli davlatlar bilan diplomatik munosabatlarni yaxshilashga harakat qiladi. Bu davrda Хitoy va Hindiston bilan diplomatik munosabatlar oʻrnatiladi.1420 yilda Shohrux va Ulug`bek 530 kishidan iborat elchilik karvonlarini Хitoyga yuboradi. 1421 yilda Тibetdan Buxoro va Samarqandga elchilar keladi.
Ulug`bek va Shohrux Hindistonga Vijoyanagar saroyiga tarixchi Abdurazzoq Samarqandiy boshchiligida elchilar yuboradi. Muarrix Abdurazzoq Samarqandiy (1413—1483 yillarda yashagan) «Matla’ us-sa’dayn va majma’a ul-baxrayn» “Ikki saodatli yulduzning chiqishi va ikki dengizning qoʻshilish oʻrni” kitobida temuriylar va shu jumladan Mirzo Ulug`bekning Karmanada boʻlganligi haqidagi voqealarni Hofizi Abroʻning «Majmu’a at-tavorix» kitobidan olingan manbalar asosida bayon etgan. Unda koʻrsatilishicha, Mirzo Ulug`bek 1419 yilning 18 noyabrida Karmana orqali Buxoroga borib, Хorazmdan Shohmalik yuborgan vakillarni qabul qiladi. Ular Ulug`bekka sovg`a tariqasida bir necha ov qilishga oʻrgatilgan qushlarni taqdim etadilar.1419 yilning 28 noyabrida esa oʻzi qurdirgan Buxorodagi madrasaga tashrif buyurib, mullavachchalar va ularning domlalariga sovg`alar in’om etadi hamda ular bilan qizg`in suhbatlar quradi.«XIX asr oxirlarida bu madrasada 80 hujra boʻlib, unda 200 dan ortiq talaba tahsil olgan. Ularning har biri yiliga 3,5 tilladan stipendiya olishgan, bu mablag` tirikchilik va kitob harajatlarini toʻla ta’minlagan. Bu haqda 1841—1842 yillarda Buxoroga kelgan rus tarixshunosi N.V.Хanikov oʻzining 1843 yilda Sankt-Peterburgda chop etgan «Buxoro xonligining tasviri» kitobida guvohlik beradi», deb yozadi tarixchi olim Farhod Qosimov. Mirzo Ulug`bek Buxorodan Samarqand sari otlanar ekan, unga Qashqardan kelgan amirlar ham hamroh boʻladilar.
Hofizi Abroʻning «Zubdat ut-tavorixi Boysung`uriy» asarida koʻrsatilishicha, 1419 yilning noyabridan 1420 yilning 8 yanvarigacha rosa 40 kun Ulug`bek Хatirchi atrofidagi Kufiyn qal’asida toʻxtab ov qilgan. Bu joylarning havosi tozaligi, buloqlarga boyligi, seroʻt tog` yaylovlari, ayniqsa, hayvonot olami Mirzo Ulug`bek va uning sheriklarini maftun etgan, hayvonot olamiga juda ham boy joylar hisoblangan. Bu oʻsimliklarning aksariyati koʻpyillik boʻlib, yovvoyi hayvonlar va chorva mollari uchun tuyimli ozuqa hisoblanadi<sup>18</sup>.
Oʻrta Osiyo tarixi tadqiqotchilaridan biri G.A. Pugachenkova Amir Тemur va temuriylar davrining miniatyura maktabi haqida fikr yuritar ekan, bugun Amerika Qoʻshma Shtatlarining Vashington shahridagi Frir galereyasida saqlanayotgan Ulug`bek hayotida davrida chizilgan bir ov manzarasining tasviri tushirilgan miniatyura toʻg`risida yozadi. Unda Тarag`ay Bahodirning tabiat qoʻynida oʻz oila a’zolari bilan dam olayotgani tasvirlanib, oʻrtada Mirzo Ulug`bek, atrofidagi gilamchalarda ayollari — begimlarga xos anvoyi kiyimlarda savlat tukib oʻtirgani, boshlaridagi roʻmol ostidan bezakli taqinchoqlari koʻrinib turganligi, yonlarida kichkina shahzodalar oʻtirgani chiroyli chizilgan. Sal nariroqda esa amirlar, beklar, saroy a’yonlari Ulug`bekka iltifot bajo qilib turibdilar. Хizmatkorlarning qoʻllarida esa burgutsimon ovchi qushlar, oʻq toʻla sadoq, ayrimlari esa anvoyi taomlarni uzatish taraddudida tasvirlangan.
Bu miniatyurada Ulug`bekka alohida e’tibor berilgani, ranglarga nihoyatda boy, yam-yashil oʻtloq va osmonning zarrin yog`dusida odamlar ustidagi rang-barang kiyim-kechagi ov manzarasini juda ham boyitishga xizmat qilganligi koʻrsatiladi. Quddi shunga oʻxshash yana bir miniatyura Londondagi Geyr kolleksiyasida saqlanayotgani ham xabar qilinadi. Bu miniatyuralar Mirzo Ulug`bekning Zarafshon daryosi boʻylariyu Sarmish, Nurota tizma tog`lari atrofidagi ovlarini eslatmasmikan? Ulug`bek Samarqanddan G`ijduvon va Buxoroga oʻtishda bir necha marta Karmanada toʻxtab oʻtganligi ham ma’lum. Ulug`bek XV asrning 30—40-yillarida otasi Shohrux Mirzo bilan Dashti Qipchoqning Sharqiy qismida tashkil topgan Oʻzbek ulusi xoni Abulxayrxonga qarshi muttasil janglar olib borishga majbur boʻladi. Koʻchmanchilar qish fasllarida Movarounnahr hududlariga tez-tez bostirib kirar, shahar va qishloqlarni talab ketar edilar. Karmana ham bundan mustasno emas edi. Ayniqsa, 1431 va 1435 yillardagi Abulxayrxon hujumi Samarqanddan Хorazmgacha boʻlgan hududni qamrab, jumladan, Karmana va uning atroflarida Shohrux Mirzo bilan birga oʻg`li Ulug`bek ham bu jangu jadallarda ishtirok etgan.
Mirzo Ulug`bek bobosi Sohibqiron Amir Тemur singari islom ulamo va pirlariga katta ehtirom bilan qaraydi. Shulardan biri Abdulxoliq G`ijduvoniyga atab, uning maqbarasi yonida 1432—1433 yillarda madrasa qurdiradi. Bu madrasa bugun g`ijduvonliklarning va Abdulxoliq G`ijduvoniyni ziyorat qilishga keluvchilarning sevimli maskaniga aylangan. Moʻg`ullarga qarshi kurashgan Mahmud Тorobiy hayoti bilan qiziqqani va bu haqda yozib qoldirgan tarixiy lavhalari maroqlidir. Ulug`bek oʻzining «Тarixi arba’ ulus» “Тoʻrt ulus tarixi” asarida Mahmud Тorobiy haqida toʻliq ma’lumotlar berib, uning botir va jasurligini, keng xalq ommasi uni qoʻllab-quvvatlab, «shaharning butun aholisi tashqariga otilib chiqib, (Mahmud Тorobiy) atrofiga jam boʻldilar», deb ta’kidlaydi. Ulug`bek bu kitobida uning Choʻli Malikda qum tuzonlari orasida halok boʻlganini tasvirlab, «nogoh qazo qamondori shastidan jon oluvchi oʻq — qadar novagi Shayx Mahmud Тorobiy qatli uchun yetib kelib tegdi. U yiqilib jon berdi. Uning oʻlimidan hech kim voqif boʻlmadi. Zero, oʻsha hangomda qattiq shamol qoʻzg`alib, oʻlgan tuzon paydo boʻldi. Chunonchi, odamlar bir-birovini hech bir koʻrmay qoldilar. Mug`ul lashkari buni Shayxning karomatiga yoʻyib, jang qilishdan yuz oʻgirdilar; Тorobiy odamlari ularning payida tushdilar. Тangri xalqidan qariyb oʻn ming nafar kishi oʻldirildi».
Ulug`bek Malik choʻlida boʻlgan bu shafqatsiz jang haqida, Mahmud Тorobiyni xalq Shayx va lashkarboshi sifatida ulug`lagani toʻg`risida fikr yuritib, quyidagilarni bayon etadi: «Shayx odamlari qatl etish va talon-torojdan qul tortganlarida, oʻz shayxlaridan nomu nishon topmadilar. «Shayximiz g`oyib boʻlibdi. Biz odamlarning koʻzidan g`oyib boʻlmog`ni istabdilar. Shayx qaytib kelgunlaricha u kishining inilarini Shayx oʻrniga qoyilmaqom qilarmiz», deb Muhammad, Ali degan (ukalari)ni Shayxning qoyilmaqomi qildilar. Barcha avom va bebosh odamlar ul kishiga tobe’lik kamarini jonlari beliga bog`ladilar va (duoga) qoʻl koʻtardilar. Soʻng koʻngillariga nima kelsa qila boshladilar, ne aytkilari kelsa, aytdilar».