Naxçivan dialekt və ŞİVƏLƏRİNİn lüĞƏTİ

SƏRMÖHRƏ (Sirab) – axırıncı möhrə, hörgü. 
SƏRNİC  (Camaldın)  –  süd  sağmaq  və  qatıq  çalmaq 
üçün  iki  qulplu  saxsı  və  ya mis qab. –Sərnicdə  anam  qatıx 
çalıp. 
SƏRYANDAR  (Axura)  –  işsiz,  bekar  gəzən adam. –
Bel
əcə səryandar dolanır illərdi. 
SƏVƏRƏ  (Bist,  Qaraçuq,  Şərur)//CƏVƏRƏ  (Nursu, 
Tivi)  – 
çubuqdan  hörülmüş  səbət və  ya sini. –Səvərə  yeka 
qabdı, nə isdəsən yığ içinə. 
SƏVİNCƏRƏX'  OLMAX//SƏVİNCƏX'  OLMAX 
(Bab
ək,  Culfa,  Naxçıvan)  –  sevinmək.  –Eşitdim  uşaxlar 
g
ələcəx', səvincəx' oldum.  
SƏY  (Maxta)  –  ахmаq,  dəli,  аğılsız.  –Bizdərdə 
çохdаnışаn  аdаmа  də:llər:  “Hеç  аğlı  yохdur,  səy  kimin 
dаnışır”.  
SƏYƏN  (Ordubad)  –  çini yemək  qabı.  –Səyən içində 
xor
əx' yeməx'dən yanadı. 
SƏYMÜRƏ (Xanlıqlar) – еvin üstünə döşənmiş аğаcın 
kərpiclə hörülmüş аrа hissəsi.