Naxçivan dialekt və ŞİVƏLƏRİNİn lüĞƏTİ

KЕŞƏLMƏX' (Dəstə) – yumşаlmаq. -Çörəyi isdаdırıх, 
sоrа kеşəlir. 
KEŞLƏMƏX'  (Gümüşlü,  Qıvraq)  –  toxum səpilib 
malalanandan sonra 
əkin sahəsindəki iri kəsəkləri əzmək. –Biz 
qutardıx, indi keşləməx' də qalıp sa: 
KEŞMƏX' (əksər şivələrdə) – günahını bağışlamaq. –
Bı dəfə keşdim, amma o birində mənnən incimə. 
KƏDO  (Saltaq)  –  balqabaq.  –Kədonun mirəbbəsin də 
pişiririx'. 
KƏF I (əksər şivələrdə) – yemək bişən zaman üzündə 
əmələ gələn köpük. –Ətin qəynəməyə başdıyanda kəfin yığmax 
lazımdı.  
KƏF  II  (Şərur)  –  hiylə, kələk.  –Bırdan-bıra  mənə  kəf 
g
əlirsən. 
KƏF  III  (Naxçıvan)  –  suyun  qaynaması  nəticəsində 
çaydanda 
əmələ  gələn  ərp.  –Təzə  su gələnnən  çaydanın  kəfi 
t
ərtəmiz təmizdənip. 
KƏFƏ I (Şahbuz) – əlin içinə iynə batmasın deyə daha 
çox ç
əkməçilərin istifadə  etdiyi alət.  –Kəfə  qoymur  ələ  iynə 
batsın. 
KƏFƏ  II (Naxçıvan)  -  əlin içi. –Böyün birəz qar 
kür
əmişəm əlimin kəfəsi ağrıyır. 
K
əfə  eyni mənada Zəngilan  şivələrində  də  işlənir (1, 
s.271). 
KƏFƏR (Tənənəm) - suyu süzmək için dаş. -Kəfər оdu 
148 
 

---

ki, suyu süzən dаşdı. 
KƏFGİR  (Babək,  Naxçıvan)  -  ətin, mürəbbənin 
üz
ərindəki  köpüyü  yığmaq  üçün  iri,  deşikli  qaşıq.  –Ay bala, 
k
əfgiri gət ətin kəfin yığım. 
KƏFLƏMƏ  (Maxta)  –  ovuca dərman qoyub atma. -
Töx'dü avcına, hammısın birdən kəfləmə çəx'di başına. 
KƏHƏNGİ  ОLMАX  (Çeşməbasar,  Zeynəddin)  -
bədənin bir qisminin kеyiməsi. -Nеçə vахdı kəhəngi оlmuşаm. 
KƏHİLDƏMƏX'  (Babək,  Culfa,  Nахçıvan)  -  çətin 
nəfəs  аlmаq,  tövşümək.  –Fatma  qaldı  bir  qıraxda  kəhildiyə-
kəhildiyə, hərə getdi öz işinə. 
KƏH'LİYİ  AZMAX  (Badamlı,  Kükü)  –  mədəsi 
pozulmaq. -
Axşam toyda o qədə yemişəm ki, kəx'liyim azıp.