Neriman Qurban indd
Yüklə 2,37 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
sanlara onların milliyyətinə və dininə görə münasibət bəsləmi rəm,
– yazırdı. – Mən bütün millətlərin, dinlərin, qadın və kişilərin bərabərliyinə inanıram. Mən həqiqət və insanlıq üçün hamını birliyə çağırıram...” “Bir cavanın gündəliyi”ni yazsa da, Asiya barədə duyğula- rını ürəyincə ifadə eləyə bilməyib, bəlkə sonralar onu səhra günəşinin qovurduğu, sivil aləmdən uzaq yerdə yox, burda – İstanbulda, ruhuna doğma olan Qızılbuynuzda təsvir eləyəcəkdi... Atası qarışıqlıq düşəndən Ağdamdakı dükanını bağlayıb Şuşaya yığışmışdı, həm şəhərdəki vəziyyət, həm əlinin gətirməməsi kişinin əsəblərini pozub yatağa salmışdı. Fevra- lın iyirmisindəsə bu dünyayla vidalaşıb oğluyla aralarındakı uçurumu yox elədi, incikliyini də sonsuz kədərə çevirdi... ...Amma ondan sonra da doğma dilində yazmağa başla- dı. Elə Bakıya gəldiyinin ilk aylarında birinci hekayəsi olan
yan Əbdürrəhim bəy Haqverdiyevin yanına getdi. “Dəftəri açdı, – illər keçəndən sonra xatırlayırdı, – başdan-ayağa səhvlərimi düzəldərək oxudu, bəzi yerlərinə xarakteristik cümlələr əlavə eləyib, hekayəni bəyəndiyini dadlı sözlər və cümlələrlə bəyan etdi...” 183 Hekayəni zərfə qoyub Tiflisə, “Molla Nəsrəddin” məc- muəsinin redaksiyasına göndərdi, intizarla çapını gözlədi. Tiflisdənsə səs çıxmadı ki, çıxmadı. Dalbadal bir neçə yazı da göndərdi, yenə Molla Əminin “qəlbinə girə” bilmədi. Axırda giley və inad dolu məktub yazdı: “Nə qədər sizə kağız yazıram, heç çap eləmirsiniz. Görünür ki, “əlinizdən düşür zənbilə”. Amma nə qədər çap eləməsəniz də, yenə sizdən əl çəkməyəcəyəm və hər nə şikayətim olsa da, sizə eləyəcəyəm...” “Şaqqulunun xeyir işi” “Səda” qəzetində işıq üzü görəndə artıq Kiyevdəydi... Fevralda yenicə yazdığı daha bir yazısını – “Saranın hekayəsi”ni götürüb Əbdürrəhim bəyə baş çəkəndə onu qonşu 31-ci otaqda yaşayan Üzeyir bəyin yanında tapdı. Orda adla- rını tanıdığı Süleyman Sani Axundovu, Hüseyn Ərəblinskini, Hüseynqulu Sarabskini, Zülfüqarı və Ceyhunu gördü. Üzeyir bəy onda “Şeyx Sənan” operası üzərində çalışırdı. Əbdürrəhim bəy onu Ərəblinskiyə də, Sarabskiyə də təqdim elədi, heka- yəsini oxuyub məsləhət verdi, Zülfüqar, Üzeyir və Ceyhun Şuşayla, qohumlarıyla, dərslərilə maraqlandılar. Yusif Vəzir onda otaqdakı yaradıcılıq havasındsan vəcdə gəlmişdi: “Oh!
Kirayə otağındakı tənhalıq məqamlarındasa dərdini gündəliklərinə tökürdü: “Ey mənim gündəliyim! Bu dəfə məni
...On iki il əvvəl, bir yay günündə anasının vəfatını xatırla- yırdı. Ovaxtkı əlacsızlığın ağrısı illərlə qəlbindən silinmədi. Bir neçə il sonra “Arvadlarımızın halı” hekayəsini qələmə alan- da əvvəlinə yazdı: “Vaxtsız vəfat etmiş anam Seyid Əziz Seyid
|