Aytac: Yenə o! (gülür) Bax sənin onu sevdiyindən də çox sevirəm səni. Bir ölünün nəyini sevirsən axı sən?
Nahid: Mənim yadımdan çıxmır. O necə həyəcanla, məsumluqla gəlmişdi mənim yanıma. Sən gətirmişdin onu. Rəfiqəmdir dedin. Kömək istəyir dedin. Mən də ona kömək etdim, yaxşı bir plan qurduq ona. Amma o neylədi?
Aytac: Çünki o aciz idi. Gücsüz, zəif idi. Yaşamağındansa ölməyi məsləhət idi onun. Axı o bilirdi mən səni sevirəm. O mənə - öz ən yaxın rəfiqəsinə xəyanət etdi.
Nahid: Yox! O sənə xəyanət etmədi. Heç vaxt. Mənim ona əlim belə dəyməyib. Bir gün gəldi yanıma. Dərdini danışdı. Qulaq asdım. Bir az söhbət etdik. Əlini tutmaq istədim mənə tərs-tərs baxıb əlini çəkdi. Məni ona aşiq edən bu idi.
