O‘zbekistOn Respublikasi Oliy
Yüklə 0,74 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
MADANIYAT VA TABIAT
hozirgi zamon madaniyatshunosligi (kulturologiyasi)da tabiat va madaniyatning bir-biriga ta’siri, o‘zaro munosabatini ilmiy asosda tadqiq etish muhim nazariy va amaliy ahamiyatga egadir. Inson tafakkur sohibi, madaniyat ijodkori sifatida tabiatga nisbatan befarq qaray olmaydi: o‘z aqli, madaniyati vositasida tabiatni o‘zlashtirishga, uning ne’matlaridan to‘laroq bahramand bo‘lishga intiladi. Insoniyatning ko‘p asrlik tarixi shundan guvohlik beradiki, kishilarning tabiat to‘g‘risidagi bilimi, axloqiy madaniyati yuksalib borishi bilan tabiat taraqqiyoti tezlashgan, u tobora insoniylashgan, inson tabiat bilan uyg‘unlashgan, yuqorida aytilganidek, insoniyat asta-sekin tabiatga qaramlikdan ozod bo‘lib, ijtimoiy taraqqiyot va erkinlik sari qadam tashlagan. Inson bilan tabiat o‘rtasidagi begonalashuv barham topgan, tabiiy mutanosiblikka erishilgan davrlarni madaniyatshunoslikda inson tarixining «oltin asri» deb atash rasm bo‘lgan. Barcha diniy ta’limotlar, falsafiy tizimlar tabiat va madaniyat o‘rtasidagi g‘oyat murakkab muammolarni oqilona hal etish, tabiiy mutanosiblikni shakllantirish, ekologik madaniyatni rivojlantirish uchun xizmat qilgan. ekologik inqirozlar, insonning tabiatdan begonalashuvi, tabiatni shafqatsiz ekspluatatsiya qilish — ma’naviy qashshoqlik, insonning o‘z mohiyatidan begonalashuvi madaniy taraqqiyotdagi umumiy tanazzul bilan bog‘liqdir. 3— Zakaz 23 34 madaniyatshunOslik asOslaRi Insoniyatning tabiatga bo‘lgan munosabati uning o‘z-o‘ziga bo‘lgan munosabatidir: tabiat aqlli mavjudot bo‘lgan hazrati insonni yaratish bilan tabiiy taraqqiyotdagi vorislik, uzluksizlik va tartib-intizomni qaror toptirgan. Tabiat jonsiz, hissiz va ongsiz borliq emas, balki o‘ta ta’sirchan, o‘ta «aqlli» va donodir. Tabiat to‘g‘risida chuqur bilimga, intellektual salo hiyatga, axloqiy va ekologik madaniyatga ega bo‘lgan ulug‘ ajdod larimiz tabiatni avaylab- asrashga, barcha tirik mavjudot haqida g‘amxo‘rlik qilishga intilganlar. Insoniyat tarixi — madaniyatning shakllanishi, ravnaq topishi va madaniy yuksalishning inqirozlar bilan almashinishi tarixidan boshqa narsa emasdir. Biroq har qanday madaniyatning, xususan, moddiy va ma’naviy madaniyatning shakllanishi uchun tabiat moddiy asos bo‘ldi. Inson tomonidan tabiatning o‘zlashtirilishi, qaytadan yaratilishida madaniyat muhim vosita, tayanch bo‘lib xizmat qilgan. Madaniyatshunoslik tarixining turli davrlarida goh tabiat va mada niyatni bir-biriga qarama-qarshi qo‘yish, goh ularni aynanlashtirish hollari ro‘y berganligini ko‘rishimiz mumkin. Tabiat va madaniyatning o‘zaro munosabatini qanday tushunish konkret tarixiy davr ruhi, ijtimoiy rivojlanish ehtiyojlari, u yoki bu xalqning ma’naviy salohiyati, madaniy an’analari bilan uzviy bog‘liq bo‘lgan. Tabiiy-geografik muhit jamiyat taraqqiyotiga, xalq mentaliteti va madaniy rivojiga kuchli ta’sir ko‘rsatib kelgan. Sharq va G‘arb (Osiyo va Yevropa) mamlakatlarida tabiatga bo‘lgan munosabatning bir-biridan keskin farqlanishi aslo bejiz emasdir. Sharq mamlakatlarida insonning to‘q va farovon hayot kechirishi uchun tabiiy-geografik muhitning barcha qulayliklari inson va tabiat o‘rtasidagi tabiiy mutanosiblikning rivojlanishi uchun puxta zamin yaratgan, barcha diniy ta’limotlar va falsafiy tizimlar tabiiy mutano siblikni qo‘llab-quvvatlashga yaqindan yordam bergan. Sharqliklarning butun e’tibori tabiatni to‘laroq o‘zlashtirish va talashga emas, balki o‘z ichki dunyosini takomillashtirishga qaratilgan. Diniy falsafiy ta’limotlar dunyoviy ilm-fanni emas, balki inson ruhini kamol toptirishga qaratilgan. Sharq va G‘arb madaniyatining tabiatga bo‘lgan munosabati turlichadir. Sotsiolog K. Yungning ta’limotiga ko‘ra, sharqliklarning ongi ularning ichki olamiga qaratilgandir: ular o‘z ruhiy olamini takomillashtirish orqaligina o‘zini erkin his etgan. Musulmonlar tabiatga Ollohning buyuk ne’mati deb qaraydi, uni buzish, vayron qilishni buyuk gunoh deb hisoblaydilar. Shariat hukmlarida, kosib va hunarmandlarning risolalarida tabiatdagi har bir narsa va hodisaga, tirik mavjudotga ehtiyotkorlik bilan munosabatda bo‘lish zarurligining qat’iy belgilanishi aslo bejiz bo‘lmagan. O‘rta Osiyo xalqlarining yer, suv, o‘simlik va hayvonot olamiga bo‘lgan munosabatini shakllantirishda islomgacha bo‘lgan madaniy qadriyatlar, xususan, Zardo‘sht hikmatlari, xalq og‘zaki ijodiyoti yodgorliklari va keyinchalik, tasavvuf g‘oyalari muhim rol o‘ynagan. |