Hadisədən 10 gün əvvəl
Bakı. Azərbaycan
Hər iki tərəfi müxtəlif mağaza və xidmət obyektləri ilə
dolu yolla hava limanına tərəf iki qara rəngli, BMV mar-
kalı maşın gedirdi. Qabaq maşının arxa oturacağında otu-
ran Samir pəncərədən yola baxırdı. Üzünü yanında oturub
qəzetin idman səhifəsini oxuyan Murada çevirib dedi:
118
-Bir gün Hacı dayıdan soruşurlar ki, - Sənin doğrudan,
hər şeydən başın çıxır? Hacı dayı: -Hə, hər şeydən başım
çıxır. Təyyarələrin necə uçmasından tutmuş ta ki, kosmosa
qədər. Bircə onu bilmirəm ki, makaronda deşiyi necə açır-
lar. İndi onun nağılı olmasın, mənim heç nədən qorxum
yoxdur. Nə qaranlıqda tək qalmaqdan qorxuram, nə də
vəhşi heyvanlarla qarşılaşmaqdan. Bircə bu təyyarəylə uç-
maqdan başqa.
-Mən isə dünən qorxdum. Axşam evə gedəndə bina-
nın girişi qaranlıq olduğundan pişiyin quyruğunu tapda-
ladım. Sonrasını özün təsəvvür edirsən dəə?
-Hələ nə yaşın var ki? Böyüyəndə yadından çıxardarsan.
-Səncə dünyada ən qorxulu şey nədir?
-Dünyada ən qorxulu şey elə qorxunun özüdür. Bekon
belə deyib. Nə oxuyursan orada?
-Dopinqə görə Çin idmançısının yarışdan uzaqlaşdırıl-
masını. Yazıq da and-aman edir ki, mən dopinq atmamışam.
-Bu idmançıların da işi zülümdür. Az qalırlar semiçka-
nı da laboratoriyada yoxladıb sonra çırtlasınlar.
Maşın işıqforda dayananda bir oğlan onlara yaxınlaşdı:
-Qəzet istəmirsiniz? Ya da rəngli qələmlər? Lotoreya
bileti, kontur, internet kart...
Murad onu qovmaq istəyəndə Samir qoymadı.
-Lotoreya bileti neçəyədir?
-İki manat. Bir ildir ki, cek potu heç kim udmur. Uduş
1.5 milyon olub. Dünyanın heç yerində bu qədər uduş ol-
mayıb.
Samir pulu verərək bileti alıb dedi:
-Yalanaan az təriflə görüm. Bax ha, udmasam gətirib
qaytaracağam.
Maşın yola düşəndə Samir biletin üstünü oxumağa
baş ladı:
119
- “Şanslı insan” ayda bir dəfə oynanılır. Növbəti tiraj
iki həftədən sonra axşam saat 10-da oynanılacaq. Yazıq düz
deyirmiş. Uduş düz 1.5 milyondur. Üstəgəl əlavə uduşlar.
-Bəs oyunun qaydası necədir?
Samir bileti qatlayıb cibinə qoydu:
-Az bilsən, rahat yatarsan.
Samir və onunla birlikdə İspaniyaya gedən üç nəfər
təy yarədə yerlərini rahatlayarkən, yol bələdçisinin səsi eşi-
dildi:
-Hörmətli sərnişinlər! Zəhmət olmasa kəmərlərinizi
bağlayın. Təyyarə bir neçə dəqiqə sonra havaya qalxacaq.
Hamınıza yaxşı yol.
Samir qorxusunu heç kim hiss etməsin deyə, yanında-
kı yerin də biletini almışdı. Amma təyyarə havaya qalxdıq-
dan sonra onunla paralel oturan, əyninə qara don geyin-
miş 50 yaşlarındakı sarışın qadın gülümsünərək soruşdu:
-Birinci dəfədir?
-Hə. Yəni belə hiss olunur?
-Əgər özünü qısıb, kürəyini oturacağa sıxmasan heç
kim bilməz.
Qadın bunu deyib əlindəki jurnalı oxumağa başladı. Sa-
mir kəməri açaraq özünü düzəltdi və “yaxşısı budur, yatım.
Heç nədən xəbərim olmasın” fikri ilə stüardessadan balış
istədi. Stüardessa balışı və adyalı Samirə verib soruşdu:
-Başqa bir şey lazımdır?
-Yox. Çox sağ olun.
Samir nə qədər çalışsa da, həyacandan yata bilmirdi.
Gözlərini yumub tədbirdə söyləyəcəyi nitqi fikrində hazır-
lamağa başladı və gecə gec yatıb - səhər tez oyandığından
nə vaxt yuxuya getdiyini özü də bilmədi. Aldığı təqaüd
ona heç cür çatmırdı, çox az idi. Ona görə də valideynləri
onu da götürüb Əmək və Əhalinin Sosial müdafiə şöbəsinə
120
getdilər. Orada valideynləri nə qədər çalışsalar da, göy qals-
tuk taxmış Səlim adlı yekəqarın, eynəkli kişi bunun heç cür
mümkün olmadığını bildirirdi. Otaqdan çıxanda Samir
valideynlərindən bir az dəhlizdə gözləməyi xahiş edib yeni-
dən otağa qayıtdı. Səlim Samiri görən kimi sifətini turşutdu:
-Adama neçə dəfə deyərlər? Mümkün deyil, qurtardı
getdi.
-Xahiş edirəm, iki dəqiqə mənə qulaq asasınız. Cəmi
ikicə dəqiqə.
-Yaxşı, keç otur görüm. Amma çox uzatma.
Samir stulda oturaraq sözə başladı:
-Bizim binanın arxasında futbol oynamaq üçün bir sta-
dion var. Sən mənim hər dəfə orada futbol oynayan cavan-
lara baxanda nə hisslər keçirdiyimi bilirsən? Yox, bilmirsən.
Sən hər gün əylənməyə gedən insanların dalınca baxmağın
nə demək olduğunu bilirsən? Bəs şəhərin hər hansısa bir
yerində aparılan dəyişiklik haqqında həmişə başqaların-
dan eşitməyin nə demək olduğunu necə, bilirsən? Yox,
bunu da bilmirsən. Səncə, mən nə üçün təqaüdümün artı-
rılmasını istəyirəm? Rahat yaşayış üçün? Yox. Özümə təzə
telefon almaq üçün? Yox. Bəlkə fikirləşirsən ki, kasıbam,
acından ölməmək üçün istəyirəm? Yox. Bu pul mənə təsəlli
üçün lazımdır. Futbolu oynaya bilməsəm belə, ona kabel
televiziyasından baxmaq üçün lazımdır. Bu pul mənə hər
gün olmasa belə, həftədə cəmi bir gün taksiylə parka, ya-
xud dənizkənarına getmək üçün lazımdır. Bu pul evdən
çıxa bilmədiyimə görə dünya görüşümün artmasında
yeganə vasitə olan internetin aylıq ödənişi üçün lazımdır.
Axı mən də insanam! Axı mənim də bunlara ehtiyacım var.
Sənə görə mənim təqaüdümün artırılmağı mümkün deyil.
Bilirsən nəyə görə? Ona görə ki, sən təqaüdün əlil insan
üçün nə demək olduğunu bilmirsən!
121
Samir otaqdan çıxandan düz bir ay sonra təqaüdünü
alanda biləcəkdi ki, Səlim göz yaşları içərisində onun
təqaüdünü artırmaq haqqında sənəd imzalıyıb. Yol bələd-
çisinin səsinə yuxudan ayıldı.
-Hörmətli sərnişinlər! Bir neçə dəqiqədən sonra yerə
enirik! Xahiş olunur, kəmərləri bağlayasınız.
Madrid. İspaniya
Təyyarə Madrid hava limanına enəndə, hava artıq
qaralırdı. Sərnişinlərlə birlikdə təyyarədən düşüb hava
limanının binasına girdikdə, kostyum geyinmiş bir nəfər
yaxınlaşıb Azərbaycan dilində özünü təqdim etdi:
-Salam. Mənim adım Pablodur. Necə gəldiniz?
-Yalandan nə deyim. Yol məni əməlli-başlı yorub.
-İspaniyada olduğunuz müddətdə sizin və kömək-
çilərinizin bütün problemlərinizin həlli ilə mən məşğul
olacağam. Xahiş edirəm, nəsə bir ehtiyacınız olarsa, müt-
ləq mənə xəbər verin. İndi isə buyurun maşına. Oteldə ye-
riniz hazırdır. Samir və üç nəfər heyət üzvləri onlar üçün
ayrılmış maşına mindilər. Otelin qapısına çatanda Pablo
dedi:
-Sabah saat 10-da sizi burada gözləyəcəyəm. Hər ehti-
mala qarşı, buyurun bu mənim vizit kartımdır.
Samir ona təşəkkür edib maşından düşdü və hamı
yorğun olduğundan tez otaqlarına qalxdılar. Samir onun
üçün ayrılmış otağa girər-girməz, dolabın üstündəki saa-
tın zəngini saat 9-a qoşub, paltarlarını soyunmadan çar-
payıya uzandı.
122
Karabük. Türkiyə
Türkiyənin Karabük kəndindəki Yenice İlçe meşəsində
qeyri-qanuni olaraq, ağacları kəsib qaçaqmalçılıq yoluyla
Argentinaya göndərən iyirmi nəfərlik işçi heyəti çalışırdı.
İlk iş günündən sonra fəhlələr ağaclardan asılan, genera-
torla yanan elektrik lampalarının altında dincəlirdilər. Kimi
günorta yığdığı meşə giləmeyvələrindən yeyir, kimi sakitcə
uzanıb mədəsini şam yeməyinin ağırlığından qurtarma-
ğa çalışır, kimisi də qulaqcıqlarını taxıb musiqi dinləyirdi.
Aralarında söhbət edən, şahmat oynayanlar da vardı.
Qustavo şahmatda uduzaraq yerini başqasına verib,
bir kənarda fikrə dalan Pedronun yanına gəldi:
-Nə olub? Qara dənizdə gəmilərin batıb?
Pedro üzünü Qustavoya çevirib dedi:
-Evə məktub yazmaq istəyirəm. Amma bilmirəm nə
yazım. Bu şirkət niyə belə etdi axı? Düz iki aya yaxındır ki,
bizi burada ləngidir.
-Hə, haqlısan. Amma onları da qınama. Polis düz iki
də fə avadanlıqları ələ keçirib. Bunları da güc-bəla ilə bura
yer ləşdiriblər. Elə bilirsən, bu qədər avadanlıqları, bu ma-
şınları polisin gözündən yayındırıb bura gətirmək asan iş-
dir?
-Nə üçün mənə əvvəlcədən deməmişdin ki, bu qeyri-
qanuni işdir?
-Desəydim, gəlməzdin. Bir də ki, qanuni, ya qeyri-qa-
nuni, bizə nə. Biz adi fəhləyik.
-Nə olsun fəhləyik? Əsas odur ki, ağacları biz kəsirik.
-Sən mənə inan, Pedro. O qədər pul qazanacaqsan ki,
mənə çox sağ ol deyəcəksən. İndi isə gedək yataq. Səhərə
işimiz çoxdur.
Qustavo bunu deyib yatmaq üçün ayağa qalxdı və ça-
dıra getdi.
123
Bakı. Azərbaycan
Maşın yola düşəndə Asif həmişə olduğu kimi çanta-
dan ingilis dili lüğətini götürüb oxumağa başladı:
-Deyəsən, adətintən əl çəkmək istəmirsən? – atası Akif
soruşdu.
-Keçmişdə bir nəfər musiqi dərsini tələbələrinə öyrət-
mək üçün faytonla bir evdən başqa bir evə gedərkən yolda
keçirdiyi vaxt ərzində italyan dilin öyrənib.
-Faytonda?
-Bəli, faytonda. Bir neçə dəfə saatla yoxlamışam.
«Ümid» mərkəzinə gedərkən, hər gün yolda bir saatla-saat
yarım arasında vaxt itiririk. Bu vaxtı sadəcə yola baxmaqla
keçirtməkdənsə, nə isə öyrənməyi üstün tuturam.
-Heç olmasa, bir şey öyrənə bilirsən?
-Əlbəttə. Bu iki ay ərzində xeyli söz ehtiyatı yığmışam.
- Afərin. Mərkəzdə işlər necə gedir? On gündür yanıma
o qədər adam gəlir ki, vaxt tapıb sənə baş çəkə bilmirəm.
-Hər şey qaydasındadır. Bir də ki, nə çətin işim var?
Mərkəzdə yazılan və ya qəbul edilən əlyazmaları kom-
püterdə yazıb ya printerdə çıxardıram, ya da elektron baza-
ya köçürdürəm. Bir neçə dəfə də sənin yazdığın reseptləri
kompda yazmışam. Xəttin çətin oxunur.
-Belə yazmaq biz həkimlərin adətidir. Sənə nə qədər
deyirdik, «Ümid» mərkəzinə üzv olmaq istəmirdin. İndi
ora dan əl çəkmək istəmirsən. Sənin işindən də baş açmaq
olmur.
Akif oğlunun diqqətinin kitaba yönəldiyini görüb söh-
bəti yarımçıq kəsərək gülümsünüb fikrini yola yönəltdi.
124
Hadiədən 9 gün əvvəl
Madrid. İspaniya
Zəngin səsinə yuxudan oyananda saat 9 idi. Yuyun-
duqdan sonra əyninə yeni paltar geyinib yemək salonuna
düşdü. Səhər yeməyini bitirəndə Pablonun səsini eşitdi:
-Buenos dias senyor.
-Hər vaxtın xeyir. Nə vaxt gəlmisən?
-On dəqiqə bundan qabaq. Gözləyirdim yeməyini qur-
tarasan, sonra yaxınlaşım.
Heyətin digər üzvləri də yavaş-yavaş aşağı düşməyə
başladı. 15 dəqiqə sonra hamı masanın ətrafında idi.
-Planda nə var? – Eldar soruşdu.
-Plan sadədir. Tədbirdə iştirak edirik, axşam otelə qa-
yıdıb doyunca dincəlirik, səhər reysi isə bizi evə çatdırır.
Vəssalam – şüttəmam.
-Bəs şəhəri gəzməyəcəyik? – Zaur söhbətə qoşuldu.
-Niyə ki? Gəzəcəyik. Pablonun dediyinə görə, bura-
dan tədbir zalına iki saatlıq yoldur. Gedəndə bir yoldan
gedərik, qayıdanda başqa yolla qayıdarıq. Siz də şəhəri
doyunca görərsiniz. İş qrafiki onsuz da çox sıxdır. Tezliklə,
geri qayıtmalıyıq. Hətta mərkəzin buradakı filialına belə
baş çəkə bilməyəcəyəm.
Belə vəziyyətin heç kimin ürəyincə olmadığı üzlərindən
görünsə də, Samirin başqa çarəsi yox idi. İş başdan aşırdı.
Madridi gəzmək istəyən üçlük yolboyu acgözlüklə şəhərə
baxır, sanki heç nəyi gözdən qaçırtmaq istəmirdilər. Hətta
bir-iki dəfə maşından düşüb şəkil çəkdirməyə də imkan
tapdılar. Tədbir üzərində Esmeralda yazılmış və ətrafı
dəmir torla hasarlanmış ikimərtəbəli bir binanın ikin-
ci mərtəbəsində keçirilirdi. Binanın qarşısına çatanda
tədbirin Luis adlı 50 -55 yaşlarında olan təşkilatçısı onları
125
qarşıladı. O, Samirlə görüşərək ona gəldiyi üçün təşəkkür
etdi və digər qonaqlar və tədbirin gündəliyi haqqında ona
qısa məlumat verdi.
Binanın iç dizaynı bu tikilinin məhz tədbirlər üçün
nəzərdə tutulduğunu əks etdirirdi. Onları ikinci mərtəbədə
dəhlizin sonundakı iclas otağına apardılar. Yolda tıxaca
düşdüklərindən bir az ləngimişdilər. Buna görə də onlar zala
girəndə artıq hamı öz yerini tutmuş və Samiri gözləyirdilər.
Samiri gətirib birinci sırada onun üçün ayrılmış yerdə
oturtdular və onunla birgə gələnlər də öz yerlərində otur-
duqdan sonra Luis tribunaya çıxıb sözə başladı. Qonaqlara
gəldikləri üçün təşəkkür edib tədbiri açıq elan edərək tədbir
haqqında danışmağa başladı. Samirin gözü tribunada olsa
da, fikri tamam başqa yerdə idi. Son bir ayda xeyli sayda
əngəlli insanın itgin düşməsi onu əməlli-başlı narahat edir-
di. Aparıcının səsinə fikirdən ayıldı.
-İndi isə çıxış üçün söz Samir İmanova verilir.
Samir alqış sədaları altınta Eldarın köməkliyi ilə tribu-
naya getdi və sözə başladı.
-Xanımlar və cənablar, hörmətli tədbir iştirakçıla-
rı. İlk öncə məni bu tədbirə dəvət etdiyinə görə tədbirin
təşkilatçısına dərin təşəkkürümü bildirirəm. Mənim
fikrimcə, təqaüdlərin əlillərin sosial vəziyyətinə nə qədər
yaxşı təsiri varsa, bir o qədər də pis təsiri var...
Tədbir bir neçə saat çəkdi. Sonda tədbirdə səslənən
təkliflərin paket halına salınması qərara alındı. Samir bi-
nadan çıxıb maşına tərəf gedəndə çiyninə əl toxunduğunu
hiss edərək geri çevrildi. Qarşısında dayanıb gülümsünən
Devidi görəndə onun da üzünə təbəssüm qondu.
-Ooo, amigo, necəsən? Mən də deyirdim bu gün ami-
gomu görə bilməyəcəyəm. Səni zalda görmədim?
126
-Mən səndən üç cərgə arxada idim. Düz arxanda oldu-
ğum üçün məni görə bilməzdin.
Samir kürəyini hasara söykəyib soruşdu:
-Nə əcəb mərkəzin buradakı filialının rəhbərinə birinci
cərgədə yox, arxa sırada yer veriblər?
Devid zarafatla:
-Birinci sıradan vermişdilər. Sən gələndə yer olmadığı-
na görə məni bir az arxaya keçirtdilər.
Samir üzünə mimika verərək astadan dedi:
-Eybi yox. Böyüyəndə yadından çıxacaq.
Devid vəziyyətdən çıxmaq üçün söhbəti dəyişdi:
-Bu günə planın nədir?
-Şəhəri gəzmək istəyirəm.
-Lap yaxşı. Bağışla, bu gün işim çoxdur. Səni müşayət
edə bilməyəcəyəm.
-Eybi yox. Pablo nə lazımdırsa edir. Mərkəzdə vəziyyət
necədir?
-Orada təmir gedir. İşləri dayandırmışıq.
-Bilirəm. Çox iş var?
-Yox. Bir–iki günə qurtarırıq.
-Öz vəziyyətin necədir? Yorğun görünürsən?
-İş çoxdur Samir. Çatdırmaq olmur.
-Sən bir də məndən soruş. Qrafik o qədər sıxdır ki, heç
mərkəzə gəlməyə belə vaxt tapa bilmirəm. Tezliklə, geri
qayıdıb bir neçə yeni layihəni həyata keçirmək lazımdır.
-Sənə uğurlar. Özündən muğayat ol.
-Sən də, dostum.
Samir Devidlə sağollaşıb maşına oturanda Pablodan
soruşdu:
-Buradan otelə başqa yol var?
-Bəli. Nədir ki?
-Oteldə işçilərə söz vermədimmi? Gərək yerinə yetirəm.
127
-Sürücüyə tapşıraram, bizi otelə Madridin tarixi və
görməli yerlərindən keçirərək aparsın.
-Əla olar. Onlar işdə mənim hər dediyimi edirlər, qoy
bu da məndən onlara kiçik bir hədiyyə olsun.
Maşın yolboyu düzülən fənərlərin işıqlandırdığı geniş
və səliqəli yolla irəliləyirdi. Yolun hər iki tərəfində cərgə ilə
düzülmüş pivəxanalar və barlar yavaş-yavaş müştəri qəbul
etməyə başlayırdı. Onların bir-birinə qarışan al-əlvan işıq-
ları əsrarəngiz mənzərə yaradaraq şəhərə xüsusi gözəllik
verirdi. Samir küçədə gəzişən çoxsaylı adamlara baxıb dedi:
-Madrid gecələri adamı valeh edir. – Sonra üzünü Pab-
loya çevirib soruşdu: -Deyəsən, madridlilər üçün əyləncə
bundan sonra başlayır?
-Düz tapmısan. İspanlar üçün əyləncə gecə saat 11-
dən sonra başlayır. Ürəyi istəyən bara, ürəyi istəyən də
pivəxanaya. Hər iki məkanda da sifariş verdiyin içkidən
qurtumlaya-qurtumlaya 80–90-cı illərin musiqilərinə qu-
laq asa bilərsən.
-Görürəm. Barlara girib-çıxan yaman çoxdur.
-Yox, bu başqa şeylə əlaqədardır. Məsələ burasındadır
ki, biz ispanlar gecəni bir barda keçirtmirik. Hər gecə ən az
3–4 barda oluruq.
Otelə çatanda artıq gecə saat 1;30 idi. Pabloyla sağolla-
şıb hərə öz otağına getdi.
Bakı. Azərbaycan
Futbol qurtaran kimi Asif saatına baxdı. Saat yeddi ta-
mam idi. Yanındakı qonşusuna çevrilərək dedi:
-Artıq gecdir. Mən evə gedirəm. Sən uşaqları mənim
adımdan qələbə münasibətilə təbrik edərsən. Bizim məhəl-
lənin oğlanlarını udmaq mümkün deyil.
128
-Hara tələsirsən? Dayan, bir yerdə gedərik.
-Çox sağ ol. Çox uzaqda qalmıram ki, on iki evdən
sonra bizim evdir.
-Onda ehtiyatlı ol.
Asif, – oldu – deyib yola düzəldi. Beş –altı ev keçmişdi
ki, telefonu zəng çaldı. Cibindən çıxardıb qulağına aparmaq
istəyəndə telefon əlindən sürüşüb yerə düşdü. Nə qədər
cəhd etsə də, əli çatmadığından telefonu yerdən götürə
bilmədi. Bir nəfərin yaxınlaşdığını görüb, ondan kömək
istəmək qərarına gəldi:
-Bağışla, qardaş, səni yoldan edirəm. Telefonum yerə
düşüb, götürə bilmirəm. Zəhmət olmasa onu mənə ver.
Yoldan keçən – baş üstə! – deyib, telefonu yerdən gö-
türdü. Asif təşəkkür edib əlini ona uzatdı. Həmin adam
telefonu Asifə tərəf uzadarkən, qəflətən əlini geri çəkdi və
sağa-sola baxaraq, heç kimin olmadığını görüb iti addım-
larla oradan uzaqlaşmağa başladı. Asif əvvəlcə nə baş ver-
diyini anlamasa da, sonradan adamın arxasınca düşərək
qışqırmağa başladı:
-Hey, sən neynirsən? Qaytar telefonumu. Burada oğru
var, tutun onu. Telefonumu qaytar.
Adam Asifin qışqıraraq, onun dalınca gəldiyini görüb
qaçmağa başladı və tini burularaq gözdən itdi. Asif yolun
ortasında dayanıb nə edəcəyini bilmədi. Çarəsizlikdən
süzülən göz yaşları yanağını islatmağa başladı.
Hadisədən 8 gün əvvəl
Madrid. İspaniya
Səksənib telefonun səsinə oyananda, hələ yuxudan
tam doymamışdı. Ona görə də dəstəyi götürərkən aparatı
129
yerə saldı. Əsnəyib, – eşidirəm – deyəndə, dəstəkdə ispan
dilini eşidib harada olduğunu və nə baş verdiyini anladı.
Otel işçisi onu yuxudan oyatdığından üzrxahlıqla dedi:
-Sabahınız xeyir cənab. Sizi narahat etdiyim üçün üzr
istəyirəm. Burada bir xanım sizinlə görüşmək istəyir və bu-
nun çox vacib olduğunu bildirir. Sizin yanınıza göndərim?
-İyirmi dəqiqədən sonra.
-Baş üstə, cənab.
Samir dəstəyi yerinə qoyub saatına baxdı. Səkkizin ya-
rısı idi. “Deyəsən, bu ispanların yuxuyla düşmənçiliyi var”
deyə öz-özünə deyinərək, əynini geyinib hamama keçdi.
Əl-üzünü yuyub otağa qayıtmışdı ki, qapı döyüldü. Samir
qapını açanda əynində köhnə don, nimdaş və cırıq ayaq-
qabları, dağınıq, qısa, sarı saçları olan 20–22 yaşlı bəstəboy
qız gördü. Qorxudan bənizinin ağarmağına baxmayaraq,
çox cazibəli idi. Qız həyəcanla ətrafa baxaraq, əlindəki dis-
ki ondan alacaqlarmış kimi bərk–bərk tutub soruşdu:
-İçəri girmək olar?
Samirin cavabını gözləmədən içəri girərək qapını ört-
dü. Samir təəccüblə onun hərəkətlərini izləyirdi. Qapının
ağzında bir müddət bir-birilərinə baxdıqdan sonra Samir
məsələnin nə yerdə olduğunu öyrənmək üçün onu otağa
aparıb çarpayının kənarında otuzdurdu. Özü də onun ya-
nında oturaraq soruşdu:
-Səni belə qorxudan nədir?
-Mənim, qardaşımın və digər uşaqların həyatı təhlükə-
dədir.
-Bağışla, amma səhv gəlmisən. Bura polis idarəsi deyil.
-Bu polisdən daha çox sizinlə əlaqədardır.
-Mənimlə? – Samir təəcüblə soruşdu.
-Bəli.
130
-Dayan görüm, qorxuzma məni. Əvvəl de görüm, adın
nədir? Sonra danış nə baş verir.
-Adım Lusiyadır. 21 yaşım var. Qardaşımın adı Xose-
dir. Onun da 13 yaşı var. Biz Argentinada yaşayırdıq. Qar-
daşımın bir qolunu uşaq vaxtı kəsdiklərindən birinci qrup
əlil olduğu üçün atam onu «Ümid» adlı bir mərkəzə apardı.
Atam inanırdı ki, Xose bu mərkəz vasitəsiylə öz gələcəyini
qura biləcək. Təxminən iki ay bundan qabaq isə maskalı
şəxslər gecə evimizə soxulub anamı öldürdülər. Bizim ağ-
zımızı yaş dəsmalla tutdular. Ayılanda gördüm tamam
başqa yerdəyəm. Sonradan bildim ki, İspaniyadayam. Bu-
rada müxtəlif ölkələrdən əlil insanlar var. Onları dilənməyə
məcbur edirlər. Hər birinə də kənardan nəzarət edirlər ki,
polisə gedə bilməsin. Kim buna cəhd etsə öldürürlər.
-Sən də dilənirsən?
-Yox. Məni buraya həmin uşaqlara baxmaq üçün
gətiriblər. Məni və Rusiyadan bir qızı. Onlar qəsdən belə
edirlər ki, heç kim bir-birini başa düşməsin. Bizim işimiz
onlara yemək hazırlamaq, paltarlarını yumaq və oranı yı-
ğışdırmaqdır.
- Rəhbərliyi kim edir?
-Elə mən də ona görə buradayam. Burada başçı Lobo
ləqəbli bir adamdır. Çox qəddardır. Ən sadə səbəbə görə
gözümün qarşısında iki uşağı öldürdü. Amma əsas məsələ
bu deyil. O özü kimdənsə əmr alır və həmin adam sənin
ölkəndəki «Ümid» mərkəzində işləyir.
-Mənim ölkəmdə? Adını bilirsən?
-Yox. Amma bir dəfə burada olub. Görsəm tanıyaram.
Hər şey onun tapşırığı ilə olur. «Ümid»-in ölkələrdəki
mərkəzlərində onlara müraciət edən insanları araşdırır-
lar. Kimi məsləhət bilsələr, qaçırdıb müxtəlif ölkələrdə
diləndirirlər. Sonra da orqanlarını satırlar. Özü də o ispan
131
dilini çox yaxşı bilir. Burada olanda gizlincə qapının dalın-
dan qulaq asırdım. Lobo soruşdu ki, bəs oradan niyə uşaq
göndərmirsən? Cavab verdi ki, iş gedir. Bir-iki həftəyə
on uşaq göndərəcəyəm. Bir dəfə Lobo çox içib divanda
yatmışdı. Mən də içəri girib onun notebookundan bütün
məlumatları diskə köçürtdüm. (Əlindəki diski göstərərək)
burada hər şey var. Əlaqə qurduqları insanlar, ölkələr,
dilənən uşaqlar. Bircə o başçıdan başqa.
-Bəs bura necə gələ bildin?
-Rus qızın dilini bilməsəm də, bir-birimizi yaxşı başa
düşürük. Mən ora təzə gətiriləndə bir neçə gün mənə qul-
luq elədi, özümə gələndə isə kiçik mətbəx şkafını kənara
çəkib mənə onun arxasını qazdığını göstərdi. Hər axşam
hamı yatandan sonra evin arxasına, hasardan da çölə çıxış
üçün tunel qazırdıq.
-Burada olduğumu haradan bildin?
-Dünən bütün telekanalların xəbərlərində səni göstərir-
dilər.
-Bəs atan? Sən dedin ki, ananı öldürdülər. Bəs atan ha nı?
-Atam həmin hadisədən iki həftə qabaq imkansızlıq
üzündən dostu ilə Türkiyəyə işləməyə getdi. Dostu deyir-
di ki, bir-iki Buenos Ayresdə ev ala bilərik. Yazıq atamın
yəqin, hələ də başımıza gələnlərdən xəbəri yoxdur.
-Xəbəri yoxdur?
-Atamın işlədiyi yerdə telefon siqnalı tutmur. Danışmış-
dıq ki, ayda bir dəfə məktublaşaq. Artıq iki ay keçib. Bizdən
cavab almadığına görə, kim bilir, indi necə narahatdır.
Samir diski notebookuna taxıb məlumatlara baxdı.
Siyahıda son beş ayda müxtəlif ölkələrdən qaçırılan 10-20
yaşlı 120 əlil uşağın adı var idi. Məlumatı kompüterdən
özü üçün köçürdükdən sonra diski çıxardıb qıza qaytardı:
-Al bunu. Hər ehtimala qarşı səndə qalsın. Mən bu
132
işi həll etməyə gedirəm. Mən gələnə qədər buradan heç
yerə çıxma. Nəsə bir şey lazım olsa, çantadakı köynəyimin
cibində Pablo adlı bir nəfərə məxsus vizit kart var. Ora-
dakı telefon nömrəsinə zəng vur. Qardaşını mütləq sənə
gətirəcəyəm. Söz verirəm.
Telefon kitabçasını götürüb oradan Devidin nömrəsini
taparaq ona zəng vurdu:
-Ooo, gör kim zəng vurub. Səhər-səhər nə olub? Gecə
kimi yuxuda görmüsən?
-Gecəni deyə bilmərəm, amma indi elə bir yuxu
görürəm ki, yatsan yuxuna da girməz. İstəyirəm sənə də
danışım.
Devid gülərək: -Eşitmişəm Azərbaycanda yuxunu
suya danışırlar.
-Bizim dostluğumuz sudan da şəffafdır. Get mərkəzə.
Bir saata oradayam.
-Oldu dost. Görüşərik.
Samir yoldaşlarına vəziyyəti danışıb otelin qarşısın-
da taksiyə oturaraq Devidin yanına getdilər. Devid Sa-
miri Abanico küçəsində tikilmiş beşmərtəbəli mərkəzin
həyətində dostca qarşılayıb dedi:
-Elə bilmə ki, ancaq bura ilə kifayətlənirəm. Bu gün
mənim qonağımsınız. Şadam ki, Azərbaycanda mənə
göstərilən qonaqpərvərliyin və hörmətin qarşılığını bir
az da olsa verə biləcəyəm. Onsuz da bura təmirə bağlıdır
deyə, 7 -8 fəhlədən başqa heç kim yoxdur.
-Hər şeyə görə çox sağ ol Devid. Amma mən bura baş-
qa şeyə görə gəlmişəm. Xahiş edirəm mənə kömək et.
-Xahiş nədir? Əmr elə.
Devid vəziyyəti öyrənən kimi polislə əlaqə saxladı.
Samir mərkəzin həhyətindəki oturacaqda oturub, bir az
Devidlə söhbət etdikdən sonra diski ona verib dedi:
133
-Buradakı bütün məlumatların surətini kağızda çıxart.
Devid diski götürüb getmək istəyəndə mərkəzin
həyətinə çoxlu sayda polis maşını daxil oldu. Devid mülki
geyimdə olan polisi Samirə təqdim etdi:
-Bu İspaniya Təhlükəsizlik Nazirliyinin Cinayətkarlıqla
Mübarizə Şöbəsinin leytenantı Xuan Almeydadır. (Samiri
göstərərək) Bu isə ......
Almeyda onun sözünü yarımçıq kəsib: -Ehtiyac yox-
dur. Salam cənab Samir. Sizi ölkəmdə görməyə şadam.
Bu əhvalata görə isə təəssüf edirəm. Nə tədbir lazımdırsa
görəcəyik.
-Cinayətkarlar hər yerdə var.
-Devid telefonda mənə vəziyyəti qısaca danışdı. Müm-
kündürsə, ətraflı izah edərdiniz.
Samir bu gün başına gələnləri Xuana danışandan son-
ra Xuan soruşdu:
-Disk yanınızdadır?
-Bəli. İstəyirsinizsə, Devid məlumatları çap etsin?
-Yox. Bu gec olar. Mən yolda baxaram. Siz ünvanı mə-
nə verin.
-Biz də sizinlə gedirik.
-Siz burada qalsanız yaxşıdır. Ora sizin üçün təhlükəli
ola bilər.
Polislər getdikdən bir neçə dəqiqə sonra Samir Pab-
lonun maşınını həyətdə görəndə təəccübləndi və gülüm-
sünərək soruşdu:
-Bu haradan xəbər tutdu?
-Oteldən çıxarkən mən xəbər verdim. – Eldar cavab
verdi.
Polislər Samirin verdiyi ünvana çatıb içəri girəndə
gördükləri dəhşətli mənzərədən yerlərində donub qaldı-
lar. Otağın içində öldürülmüş uşaq meyidlərindən SAMİR
134
sözü yazılmışdı. Rus qızı Annanın başını kəsib bədənindən
bir az aralı qoyaraq nida düzəltmişdilər. Bu mənzərəni
gördükdə hətta həmişə zəhmli hərəkətləriylə ad qazan-
mış Silva adlı zabit belə göz yaşlarını saxlaya bilmədi.
Xuan Silvaya cəld mərkəzə gedib Samirlə yoldaşlarının
təhlükəsizliyini təmin etməsini tapşırdı. Özü isə onlara eh-
tiyatlı olmalarını bildirmək üçün Devidə zəng vurdu.
Lusiya bir az televizora baxdıqdan sonra hər ehtimala
qarşı vizit kartını əlində hazır saxlamaq üçün Samirin çan-
tasını açdı. Köynəyi çantadan çıxardanda Samirin telefon
kitabçası yerə düşdü. Bu kitabçanı Eldar xüsusi olaraq Sa-
mirin ad günü üçün hazırlatmışdı və digər kitabçalardan
fərqi hər bir vərəqdə ad, familiya, ünvan, elektron ünvan
və beş telefon nömrəsini yazmaq üçün ayrılmış yerdən
əlavə həmin şəxsin şəklini də yapışdırmaq üçün yer var-
dı. Samir də imkan olduqca kitabçada adlarını yazdığı
adamların şəklini telefonla çəkib çap edir, kitabçaya yapış-
dırırdı. Lusiya vizit kartı götürüb cibinə qoyduqdan son-
ra maraq üçün kitabçanı vərəqləməyə başladı və növbəti
vərəqi çevirəndə qorxudan kitabçanı əlindən saldı. Sonra
tez özünü toparlayaraq cəld kitabçanı yerdən götürərək
tələsik vərəqləməyə başladı. Həmin yerə çatanda əmin ol-
maq üçün bir neçə dəqiqə şəkilə diqqətlə baxıb kitabçanı
yerə tullayaraq telefona tərəf qaçdı.
Samir bir az həyətdə oturandan sonra Devidin təkidiylə
onun kabinetində gözləmək üçün binaya girdilər. Otaqda
hamı sakitcə oturaraq həyəcanla xəbər gözləyirdilər. Pab-
lo bu cansıxıcı sükutdan qurtulmaq üçün artıq soyumuş
kofedən bir qurtum içərək Devidə dedi:
-Dünən vəkil məni yanına çağırıb dedi ki, bəs Mala-
qada yaşayan bibindən sənə ev miras qalıb. Soruşdum ki,
axı onun özü Malaqada kirayə yaşayırdı. Hətta o öləndə
135
dəfn xərcini mən çəkmişəm. Bu necə ola bilər? Dedi ki,
inanmırsan get özün bax, Abalos küçəsi 111-ci ev. Amma
əvvəlcə sənədlərə qol çək, evi təhvil al. Sənədləri imzala-
yıb sevinə-sevinə həmin ünvana getdim ki, bəs oturduğum
yerdə qabağa düşmüşəm. Çatanda bildim ki, bibim niyə
öz evində yox, Malaqada kirayə yaşayırmış. Bir otaqdan
və mətbəxdən ibarət olan evi köhnə əşyaları ilə görəndə
qayıtdım geri.
Devid gülümsünərək soruşdu:
-Çox bərbad gündəydi?
-Divarda çox yerdən suvaq tökülmüşdü. Heç kim ya-
şamadığından hər tərəf toz-torpağıydı. Amma içindəki
əşyalar köhnə olsa da, istifadə etmək olardı. Bilmirəm,
məncə təmizləyib yaşamaq olar.
Samir pəncərənin yanında oturduğundan həyətə baxa-
baxa Devidlə Pabloya qulaq assa da, fikrində mərkəzdəki
işçiləri saf-çürük edirdi: “Görəsən, bu kim ola bilər? Bəlkə
yanımdakı üç nəfərdən biridir? Yox, bunları da xəbərlərdə
göstəriblər, belə olsaydı Lusiya yanıma gəlməzdi. Bəs onda
kim?”
Zaurla Eldar Ayxanın boynuna təzə doğulan körpəsinə
görə qonaqlıq qoyurdular. Pablo Devidin - bəs indi həmin
evi nə edəcəksən? sualına cavab vermək istəyirdi ki, tele-
fonu zəng çaldı.
-Alo. Eşidirəm. Samir? Bəli, yanımdadır. Bir saniyə
gözləyin.
Samir öz adını eşidən kimi Pabloya tərəfə döndü və
telefonu ondan alıb danışmağa başlayanda hamı gözünü
ona zillədi.
- Eşidirəm.
-Samir, mənəm Lusiya. Mən həmin adamın şəklini
sənin telefon kitabçanda gördüm.
136
-Onun adı nədir? Şəklin qarşısında hansı ad yazılıb? –
Samir səbirsizliklə soruşdu.
-Murad
Təəccübdən Samirin gözləri böyüdü:
-Kim?
-Murad. Murad Məmmədov.
-Lusiya, tez ol, çantamı da götür oteldən çıx. Küçədəki
taksafondan taksi çağırıb Abalos küçəsindəki 111-ci evə get.
Çantamda bir az pul var, yolüstü ərzaq al. Çalış məndən
xəbər almayana qədər oradan çıxmayasan. Eşitdin məni?
Samir Lusiya ilə danışarkən Devidin telefonu zəng çal-
dı. Devid, -Almeydadı – deyib telefonu qulağına aparmaq
istəyəndə qapı zərblə açıldı və içəri üzü maskalı adamlar
girərək Samirdən başqa hamını güllələdilər.
Samir şkafa söykənib onu tutmağa gələnlərə müqa-
vimət göstərməyə çallışsa da, bunu sonadək bacarmadı.
Üzərinə gələnlərdən birincisini yumruqla vurdu, ikincisini
isə ona yumruq atarkən müdafiə üçün qolunu zərblə onun
dirsəyinin iç tərəfinə vurdu və həmin adam qolunu tuta-
raq kənara çəkildi. Sonrakı üç nəfər isə onu tutub boynuna
vuraraq yatızdırdılar. Samiri tez həyətə düşürüb üzərində
mebel firmasının adı yazılmış yük maşınına qoyub oradan
uzaqlaşdılar.
Lusiya mərkəzdə olanları telefonda eşidən kimi taksi
çağırıb oteldən çıxdı.
Xuan Devidin cavab vermədiyini görüb Silvaya zəng
vurdu:
-Silva Devid cavab vermir. Sən hardasan?
-Ən geci üç dəqiqəyə mərkəzə çatacağam. Oradan sizə
zəng vuraram.
Silva telefonda danışarkən yanından keçən və yol
istəmək üçün siqnal verən mebel maşınının içində əslində
nə olduğunu bilmədi.
137
Samiri aparan maşın ətrafı enli, dördkünc metlaxla
döşənmiş yanacaqdoldurma məntəqəsində dayandı. Sürü-
cü düşüb bakı doldurmağa başlayanda maşının altındakı
metlaxlardna biri açıldı. Maşının içində kiminsə əlləri ye-
raltı tunelə düşən qapağı qaldırıb kənara itələdi. Maşının
altındakı Samiri tuneldəki adamlara verib özləri də tunelə
düşərək tunelin metlax yapışdırılmış qapısını yerinə qay-
tardılar. Bakı doldurandan sonra sürücü maşını işə saldı
və yoluna davam etdi. Ancaq 28 dəqiqədən sonra sürücü-
nün xəbəri olmadan maşına yerləşdirilmış saatlı bomba işə
düşdü və maşın partlayışın təsirindən aşaraq yolun orta-
sında yanmağa başladı.
Silva mərkəzə çatıb içəri girəndə gecikdiyini görüb
əlindəki səsötürücünü hirslə divara çırpdı və stulda otu-
rub başını əllərinin arasına aldış
Dostları ilə paylaş: |