O‘zbekiston respublikasi oliy va o‘rta maxsus ta’lim vazirligi samarqand davlat universisteti

 
Mavzu yuzasidan savol va topshiriqlar:
1.Modernizm adabiy oqimimng hozirgi adabiy jarayonga 
ta‘siri va xususiyatlari.
2.Faxriyor she‘riyatida modern ohanglari va badiiy ifodasi. 
3.Abduvali Qutbiddin she‘riyatida sharq mumtoz 
an‘analariga yangicha yondoshuv va modern talqinni izohlang. 
4.Bahrom Ro‘zimuhammad she‘riyati va modernizm 
an‘analari. 
5.Go‗zal Begim, Oydiniso she‘riyatida modern talqin 
xususiyatlari. 
 
Adabiyotlar: 
1.Норматов У. Бугунги насримиз йўллари. Қаранг: 
Умидбахш тамойиллар. – Тошкент, 2000. Маънавият, 29-67-
бетлар. 
2.Йўлдошев Қ. Кичик жанрдаги катта ютуқлар. 
Қаранг: Ёниқ сўз. Адабий ўйлар. – Тошкент, 2006. 130-152-
бетлар. 
3. Холбеков М. ХХ аср модерн адабиѐти манзаралари. 
Мақолалар тўплами. – Тошкент, ―Мумтоз сўз‖, 2014. 14-40-
бетлар. 
4.Жўраев Т.Онг оқими модерн. – Фарғона ―Фарғона‖ 
нашриѐти, 2009. 3-28-бетлар. 
5.Қуронов Д., Мамажонов З., Шералиева М. 
Адабиѐтшунослик луғати. – Тошкент, ―Академнашр‖, 2010. 
176-179-бетлар.
 

---

65 
5-MAVZU
 HIKOYACHILIK TARAQQIYOTI VA
RAMZIY TALQIN 
Reja: 
1. Bugungi davr adabiyotida hikoya janrining xarakterli jihatlari. 
2. Bugungi o‗zbek adabiyotida ramziy majoziy hikoyalarning 
badiiy poetik xususiyati. 
3.X.Do‗stmuhammadning ―Jajman‖ hikoyasida ramziy-majoziy 
talqin. 
4. Nazar Eshonqulning ―Maymun etaklagan odam‖, ‖Shamolni 
tutib bo‘lmadi‖ hikoyalarida inson qismati va fojiasi talqini. 
5.A.Yo‗ldoshevning ―Puankare‖ hikoyasida inson va davr 
talqini 
Tayanch so‘zlar:
glaballashuv jarayoni va adabiyot, 
jarayon, talqin, ifodalash, o‗zbek hikoyalari, poetik tafakukur, 
mavzu, ramziylik, majoziylik. 
Mustaqillik davrida yaratilgan hikoyalarni o‗rganar 
ekanmiz, o‗zbek hikoyanavisligi alohida shaxslar olamini, 
ularning o‗ziga xos tuyg‗ularini aks ettirish borasida qator 
yutug‗larni qo‗lga kiritganligiga amin bo‗lamiz. To‗g‗ri, har bir 
odamning o‗zi alohida shaxs. Ayni chog‗da, u o‗zigagina xos 
olamga, intellektual – ruhiy holatga ega. Shu jihati yuksalgan 
sayin inson o‗ziga xos xislatlarini, o‗z individualligini yanada 
teranroq, yorqinroq aks ettiradi. O‗zbek yozuvchilari ana shu 
hayot haqiqatini o‗z ruhiyatini taftish etib, o‗zligini anglashga 
intiladigan qahramonlar yaratish orqali badiiy haqiqatga 
aylantirishga erishayotganliklarini Erkin A‘zam, Xayriddin 
Sultonov, Xurshid Do‗stmuhammad, Nurillo Otaxonov, Olim 
Otaxonov, Salomat Vafo, Zulfiya Qurolboy qizi yaratgan 
hikoyalar orqali kuzatish mumkin.

---

66 
Insonni kutilmagan holatlarga tushib qolishi va avval sira 
kechirmagan 
kechinmalarni 
his 
qilish 
kabi 
murakkab 
vaziyatlarni tasvirlash E.A‘zamning «Bizning tog‗a» va 
«Ta‘ziya» hikoyalariga ham xos. Hikoyada bolaligidan 
izzattalab bo‗lib o‗sgan, hammani o‗zi bilan hisoblashishga 
majbur qilishga urinadigan tog‗a obrazi birda mehr, birda 
nimkulgu bilan tasvirlangan. Uning asl maqsadi noma‘lum va 
tushunarsiz, uni to‗la-to‗kis anglash g‗oyat mushkul. Tog‗aning 
o‗ziga yarasha fe‘li, mol-holi, yashash tarzi mavjud. Shunday 
bo‗lsa-da, jiyani Amir bilan bir umr kelisha olmaydi, uning 
alamini oshirish, qolaversa, jiyanidan bir pog‗ona «yuqori» 
ekanini anglatib qo‗yish maqsadida qasdma-qasdiga ko‗shkli 
imorat tiklashga urinadi.
Kezi kelganda bor kibr - havosini, jiyaniga «raqiblik» 
tuyg‗usini unutib, «jigarchilik» yo‗lini tutadi. Amirning saroyiga 
o‗t tushganida o‗g‗liga atab qurayotgan imoratini ham chala 
qoldirib, jiyanining vayron bo‗lgan joyini tiklashga kirishadi, 
unga ich-ichidan achinib mehribonlik ko‗rsatadi. Bunday 
o‗rinlarda, yozuvchi o‗zbek xalqiga xos odamiylik, saxovat, 
bag‗rikenglik kabi ulug‗ fazilatlarni ma‘naviy qadriyat tarzida 
millat ongiga, ruhiyatiga singib ketganligini haqqoniy 
gavdalantirgan. Voqyea – hodisalar silsilasida tog‗a yana shuni 
anglab yetadiki, odam qadrini boshqa odamning anglashi g‗oyat 
qiyin ekan, o‗z qadringni o‗zgalarga majburan anglatish esa 
undan mushkul. Odamlar hamisha bir-birlariga suyanib 
yashaydilar, o‗zlari bilib – bilmagan holda bir – birlaridan 
madad, mehr – oqibat kutadilar. Faqat boshlariga fojea tushgan 
kezlardagina bu hayot haqiqati oldida bosh egadilar, o‗zgalar 
mehriga zoriqishni his qiladilar. Asardagi tog‗a va jiyan 
munosabatlari ayni shu haqiqatni ifoda qiladi. Muhimi, yozuvchi 

---

67 
o‗z qahramonlarini «g‗oya tashuvchi» vositaga aylantirmagan, 
o‗ziga xos xislatlari, fazilat-u nuqsonlari bilan Haqqoniy va 
tabiiy gavdalantirishga erishgan. Tog‗aning har bir xatti–
harakati o‗z qiyofasi mantig‗iga mos, tabiatidan kelib chiqadi. U 
barchani va barcha hodisalarni o‗z ko‗zi bilan ko‗rib, o‗ziga xos 
mushohada qiladi. 
Hodisalarga, odamlarga ham boshqalar kabi emas, o‗ziga 
xos munosabat bildiradi. Aynan shu betakror jihati bilan u 
kitobxon qalbidan joy oladi. Yozuvchi o‗z qahramoni orqali 
atrofdagi odamlarni o‗zimizga ma‘qul kelish yo kelmasligiga 
qarab emas, balki boricha, qanday yaratilgan bo‗lsa 
shundayligicha, ziddiyatli va murakkab inson sifatida qabul 
qilish zarurligini, muhimi, insonni anglash ekanini ta‘kidlaydi. 
Zotan, 
bu 
xususiyat 
milliy 
mustaqillik davri o‗zbek 
hikoyachiligi taraqqiyotini ta‘minlovchi muhim xususiyatdir. 
Shunisi ham borki, insonni tushunishga da‘vat etish insonni 
anglash falsafasini talab qiladi. Insonni tasvirlash orqali esa ana 
shu hayot falsafasi yaratiladi. Zotan, adabiy janr taraqqiyotining 
yangi davrida hodisalarga va inson shaxsiga yondoshish 
tamoyillarining o‗zgarib, takomillashib borishi tabiiy va zaruriy 
jarayon hisoblanadi. Ammo, badiiy ijodning azaliy qonunlari 
barcha davrlar uchun o‗zgarmasdir: yozuvchi voqeanavis emas, 
insonshunos sifatida ish ko‗rib, inson qalbi haqida aytilmagan 
haqiqatlarni badiiy kashf etsagina, u yaratgan asar estetik 
qimmat kasb etadi. «Ta‘ziya» hikoyasida yozuvchi Erkin A‘zam 
davr tazyiqlari ostida ichi boshqa-yu, surati boshqa, qo‗rqoq 
odamga aylanib qolgan inson fojeasini butun dahshati bilan 
tasvirlashga erishgan. «Ta‘ziya» hikoyasida odam va u 
tushungan g‗oya, zamona va uning yo‗rig‗iga yurish 
mashaqqatlari aks ettirilgan. O‗zini Hammadan ko‗ra dahriyroq 

---

68 
ko‗rsatishga intiladigan Salim qarorning, aslida, xudojo‗y va 
taqvodorligi, sirli hayoti, nomunosib o‗limi kabi holatlar asarda 
ota-bola suhbatdoshlar hamda ovul kishilari munosabati 
asnosida ko‗rsatiladi. Shunisi borki, garchi Salim qaror 
hikoyachining xotirasi orqali o‗quvchilarga yuzma-yuz 
keltirilsa-da unga xos jihatlar bir muncha ta‘sirli tasvirlangan. 
Hikoyada e‘tiqodini yashirib yurishga majbur bo‗lgan, ichi 
va tashi boshqa bo‗lgan qo‗rqoq odam fojeasi ancha mahorat 
bilan chizilgan. Mustaqillik yillarida yaratilgan hikoyalar 
orasida Xurshid Do‗stmuhammadning «Jimjitxonaga yo‗l» asari 
ham e‘tiborga sazovar. Bu asar o‗zbek hikoyachiligida nazira 
sifatida bitilgan birinchi asardir. Hikoya orqali inson 
tuyg‗ulariga 
xos 
jilvalarni 
nozik 
ilg‗aydigan 
mohir 
yozuvchining qalb harakatlari sezilib turadi. 
«Nusxakashning merosxo‗ri» hikoyasida hayoti fojeali 
burilish pallasini kechirayotgan shaxsning murakkab, tahlikali 
holati mahorat bilan aks ettirilgan. Badiiy ijod – bu nusxa 
ko‗chirish ham, yashash vositasi ham emas, balki yurakdagi 
dardni 
ifodalash 
ekanligi 
asardagi 
murakkab 
taqdirli 
qahramonlar misolida ko‗rsatilgan. 
Yozuvchi Xurshid Do‗stmuhammad o‗z hikoyalari orqali 
xilma-xil epik tafakkur namunalarini yaratishga erishayotgan 
iste‘dodli ijodkorlardan biridir. Uning «Jajman» nomli hikoya 
va qissalar to‗plamiga kirgan ―Mahzuna‖ fsidagi o‗zbek ayoli 
obrazi milliy qiyofasi fikrlash tarzi xususiyatlari bilan tom 
ma‘nodagi pokizalik ramzi oyoq osti qilinayotgan, yuz 
o‗girilayotgan tabiiylik, halollik, poklik, ayol sha‘ni, qadru 
qimmati haqida o‗ylashga undaydi.
Erining «kollektivi» bilan ziyofatda uchrashgan Mahzuna 
zamonaviy ayollarning behayolarcha o‗yin tushishi-yu, kap-

---

69 
katta erkaklarning yoshiga nomunosib yengiltakliklarini ko‗rib 
hushidan ayrilayozdi. Bo‗ri Sobitovichning bezbetlarcha 
tikilishi, ayollarga yalpoqlanib, takalluf ko‗rsatishi, ayolu 
erkaklarning mast-alast gap so‗zlari Mahzunaning ko‗z oldini 
qorong‗ulashtiradi. «Bu orada u paltoni kiyib ulgurdi. Mahzuna 
chap yelkasida qo‗lansa isni tuydi, paltoni kiyib ulgurmay, ikki 
kaft ikki yelkasidan qisib ushlaganini, boyagi qo‗lansa is 
purkayotgan 
og‗iz 
yonog‗iga 
tekkudek 
yaqinlashib, 
«qo‗ng‗iroqlashamiz» deganini eshitdi... Mahzuna orqasida 
o‗lim sharpasi g‗oyadek turganini, u sovuq barmoqlari bilan 
hademay bo‗g‗a boshlashini oldindan bilganday va taqdirga tan 
berganday ilkis bo‗shashdi – qo‗l–oyog‗idan mador ketdi, 
boshidan xushi uchdi».
Xo‗sh, nima sababdan Mahzuna bunday ruhiy iztirobni 
boshdan kechirdi? Boshqa ayollar kabi befarq, loqayd holda 
atrofdagilarga sirtdan xushmuomalalik, takalluf ko‗rsatib, 
indamay ketaversa bo‗lmasmidi? Yoki ziyofatdagilarning 
o‗zlarini tutishlari hali «yosh, hayot ko‗rmagan» ayolga 
botmadimi? Balki Bo‗ri Sobitovich yoki uning rafiqasi 
aytganiday, bunday o‗tirishlarga tez-tez kelib tursa, ko‗nikib 
ketar? Ular kabi bezbetlashib, behayo lo‗ttibozlarning, 
andishasiz laganbardorlarning biriga aylanar? Balki shu 
ma‘noda yoshi ulug‗ bo‗lsa-da, suyuq ongli rahbar unga 
«telefonlashamiz» degan taklifni shipshigandir? «O‗shandagina 
Mahzunaning miyasida yashin chaqnagandek bo‗ldi, indamay – 
netmay hiring–hiringlab qo‗lini unga tutayotgan ayollardan 
nafratlandi, o‗zini Maqsudjon akasining panasiga oldi»... 
«...sharillab oqayotgan suv ostiga boshini, yuzini, yelkasini, 
chap yonog‗ini tutgunga qadar chidadi... ichidan qattiq o‗qchiq 
keldi, yo‗taldin va chiroq nurida simobdek yiltirab tushayotgan 

---

70 
suvga, oppoq vannaga, oppoq devorga... oppoq badaniga 
qarashdan uyalib kaftlarini yuziga bosgancha o‗ksib-o‗ksib, 
xo‗ngrab yubordi... «Kelishganmish!.. Turqing qursin, sovuq!.. 
Suyuq!.. o‗lganim yaxshimasmi!. E!..». Yo‗q, Mahzuna singari 
ayollar hayo pardasidan nariga chiqmaydi, o‗lsa ham o‗z 
sha‘nini, ayollik or-nomusini bulg‗amaydi. Agar aksincha holat 
yuz bersa-chi? Barcha ayollar erkaklarga taqlid qilib kiyinsa, 
ziyofatlarda xushiga kelganicha cho‗qishtirib ichsa, istagan 
erkak bilan hech bir tortinmay, seskanmay raqs tushsa, begona 
erkakka yelka tutsa, qo‗l cho‗zsa va bularni «zamonaviylik» 
pardasiga o‗rab, loqayd erga bepisand xotin bo‗lib 
yashayversa?! Yozuvchi kitobxonni xushyor torttiruvchi 
savollarni Mahzunaning iztirobli xo‗ngrab yig‗lashlari tarzida 
ko‗ndalang qo‗ydi, uning alamli hayollari orqali ifoda etadi. 
Ogoh bo‗l, inson! o‗zligingni unutma, diyonatdan, poklikdan 
yuz o‗girma, bu mo‗tabar tushunchalarni xatlab o‗tma!
Ezgulikni mahv etishga uringan mahluq – Jajman haqidagi 
hikoyasida esa yozuvchi Xurshid Do‗stmuhammad uzoq o‗tmish 
va bugungi kunni bog‗lovchi nuqtalarda turib tasvir yaratganga 
o‗xshaydi. Zardo‗sht bobo bilan uning atrofidagi olamon, 
tekinxo‗r balo Jajman go‗yo biz yashaydigan davr illatlarining, 
ezgulik va yovuzlikning ramziy timsollari. o‗z kunini o‗zi bozor 
rastalarida Jajman paydo bo‗lishi bilan o‗g‗irlik, vahima, dod-
faryod yuz beradi. Keksa Zardo‗sht bobo yuz berayotgan 
hodisalarni kuzatar, xudolarga iltijo qilib ogohlik tilar, 
Jajmanning xiylalari esa kundan-kun ortar edi. 
Yozuvchi ramzlashtirish san‘atidan foydalanib, xalollikka 
aralashgan xaromdan qutilish, uning oqibatlarini daf qilish 
nechog‗lik mushkul ekanini ro‗y-rost tasvirlaydi. Jajmanni tutish 
va o‗ldirishga chog‗langan olamonning holati, mahluqning 

---

71 
uddaburonligi, Zardo‗sht boboning anduhli o‗y-kechinmalari 
hikoyada nihoyatda ta‘sirchan manzaralar orqali tasvirlangan. 
Ming mashaqqat bilan butun bir olamon bitta mahluqni arang 
o‗ldirdi! Ammo olamonning o‗pishgan, yig‗lashgan Holdagi 
sevinchi uzoqqa cho‗zilmadi. «Shu ko‗zlar, shu nigohlar o‗ngida 
to‗zon bosildi, bosildi va devorning tepasida o‗raning og‗zidek 
qora tuynuk ko‗rindi... qanday hodisa yuz berayotganiga fahmi 
yetmagan olamon hang-mang bo‗lganicha qotib turar, biron zot 
qilt etishga jur‘at topolmasdi o‗zida... Ana shunda qora 
tuynukdan bir juft bahaybat hovuch ko‗rindi... hovuchlar 
ichkariga suqilib kirdi-yu, ulardan hozirgina bazo‗r, ming bir 
azobda o‗ldirilgan Jajmanga ikki tomchi suvdek o‗xshash 
boshqa bir Jajman sakrab yerga tushdi».
Hayotimizga 
aralashib, 
sezdirib, 
sezdirmay 
kirib 
kelayotgan Jajmanlar – tekinxo‗rlik, balo, ofat, xaromxo‗rlik 
timsolidir. Ular juda tezlik bilan odamlarni o‗z domiga ilintirib, 
o‗zi kabi tekinxo‗r va xaromxo‗rga aylantirib qo‗yadi. Eng 
dahshatlisi, odamlar orasidan ularni quvib solish yoki mahv 
etish g‗oyat mushkul. Bu yovuzlik zurriyotlari asrlar, davrlar 
osha ezgulik farzandlari bilan kurashib, ular orasiga vahima, 
ishonchsizlik kabi turli xil nifoqlar solib kelmoqda. Bugungi 
kunda esa ular odamlarni halol va xaromni ajrata olmaydigan 
qilib qo‗yishganday. Zardo‗sht bobo kabi «har daqiqada: Ogoh 
bo‗l, inson! - deya bong urishi darkor, chunki bir muddat 
ogohlikni unutsak, o‗nglab Jajmanlar bizni haq yo‗lidan 
adashtirishi mumkin!
Demak, shaxslikning mohiyatini yangicha uslub va talqinda 
berish tendensiyasi bugungi nasrimiz, xususan, o‗zbek
hikoyalarida bor buy-basti bilan namoyon bo‗lmoqda. Bugungi 
 

---

72 
kun hikoyalari qahramoni o‗z-o‗zini taftish etib, o‗z borliqini 
rang-barang jihatlardan namoyon qilmoqda. (D.Saidovaning 
«Kunlarning birida» hikoyasi qahramoni Munira) hayotning o‗ta 
chigal jumboqlariga o‗zgacha munosabat bildirish, ilohiy-
falsafiy haqiqatlarga qaytish, «muhabbatsiz», «tutqun» 
turmushga ko‗nikish, o‗z manfaatlaridan yuksakroq insoniy 
burch hamda ma‘suliyat oldida, aziz rishtalar qarshisida, 
binobarin, taqdirga bosh egish, hayot hamisha chigalliklar, 
ziddiyatlar, kam-ko‗stlari», kemtiklari bilan hayot ekanini tan 
olish – hikoyalarda yangicha yechimning yuzaga kelishi insonga 
yangicha yondashuv natijasi ekanini anglaymiz.
Mustaqillik davri hikoyalarini o‗rganar ekanmiz, F.Kafka, 
A.Kamyu singari XX asr jahon adabiyotining buyuk 
yozuvchilari ijodidan ta‘sirlanish, ayrim hollarda ularga taqlid 
natijasida o‗zbek nasrida yangicha uslubdagi hikoyalar dunyoga 
kelayotganligini kuzatamiz. Xususan, Nazar Eshonqulning 
«Muolaja» hikoyasi Kafkaning «Jazo kaloniyasi»ni esga soladi; 
«Bevaqt chalingan bong», «Istilo», «Tobut» hikoyalari esa ifoda 
tarzi va talqini jihatidan o‗zbek nasrida yangi hodisa bo‗ldi. 
Milliy adabiyotdagi bu kabi jiddiy xodisalarning sabablari-yu 
ildizlarini qayerdan izlamoq kerak? – degan savolga 
adabiyotshunos va munaqqid U.Normatov quyidagi javobni 
berganlarida tamomila xaq edilar: ―Milliy adabiyotdagi har bir 
jiddiy hodisaning sababini tashqi omillardan emas, avvalo shu 
miliiy zaminning o‗zidan, real voqyelikdan, zamona 
ehtiyojlaridan izlamoq darkor. Absurd adabiyotining bir muhim 
xususiyati shundaki, unda aql-idrok etish, taftish qilish ustuvor, 
shuning uchun ham unda fojiaviylik kuchli. Inson zoti o‗zining 
haqiqiy ahvolini anglab yetmasa, uning uchun hech qanaqa fojia 
yo‗q. Inson o‗z mehnatining ma‘nisiz ekani, ahvol-holati va 

---

73 
hayoti absurddan iborat ekaninianglab yetgan daqiqalardan 
uning uchun fojia boshlanadi. 80-yillar oxiri, 90-yillarning 
boshlaridagi vaziyat bizda absurd adabiyotining absurd inson 
obrazining tug‗ilishi uchun zamin tayyorladi. Yetmish yillik 
va‘da, orzu-umidlarning puchga chiqishi, jahonda eng adolatli, 
baxtli boqiy tuzum deb jar solingan tuzumning istiqbolsiz, eng 
ilg‗or, birdan-bir to‗g‗ri qarash sanalgan markscha-lenincha 
ta‘limotning yaroqsiz bo‗lib chiqishi ko‗plarni sarosimaga solib 
qo‗ydi. Bu hol hayotni, bor zakovatini shu ma‘nisiz ta‘limotga, 
yo‗lga tikkan, adashgan, endilikda aqlini tanib mudroq vujudi 
uyg‗ongan odamlar uchun mislsiz fojia bo‗ldi. To‗g‗ri, avvallari, 
chunonchi turg‗unlik yillarida ham sovet davri hayotining salbiy 
jihatlarini, adolatsizlik va shavqatsizliklarini ko‗rsatuvchi, fosh 
etuvchi asarlar yaratilgan edi. Biroq butun boshli ijtimoiy 
tuzumning, shu tuzum uchun hayotini tikkan shaxs faoliyatining 
bema‘niligini izchil tarzda tag-tugi bilan ochib beruvchi 
asarlarning paydo bo‗lishi uchun mana endi sharoit yetildi. 
Hatto ijodiy yo‗nalishi mohiyat-e‘tibori bilan hayotbaxsh, 
tasdiqlovchi ruhda bo‗lgan yozuvchi, shoirlar bisotida ham 
absurdni eslatuvchi asarlar ko‗rina boshladi. A.Oripovning 
―Fojia‖, E.Vohidovning ―Vatan umidi‖ she‘rlari shular 
jumlasidan. 
Murod 
Muhammad 
Do‗stning 
―Lolazor‖, 
O‗.Hoshimovning 
―Tushda 
kechgan 
umrlar‖, 
Sh.Xolmirzayevning ―Olabo‗ji‖, O.Muxtorning ―Ming bir 
qiyofa‖ romalarida personajlar umri faoliyatining, ular amal 
qilgan aqidalarning, yashagan muhitning bema‘niligiga alohida 
urg‗u berilgan. Bu tamoyillar ayniqsa Nazar Eshonqul ijodida 
yaqqol 
namoyon 
bo‗lmoqda‖ 
(У.Норматов.Умидбахш 
тамойиллар. Т.: Маънавият, 2000. - 6-7-бетлар). Olimning 
o‗zbek nasrida absurd tamoyili mavjudligi haqidagi fikrlarini 

---

74 
munozarali deb hisoblagan holda bugungi nasrdagi yangicha 
uslubiy izlanishlarni realizm bag‗ridagi yangi uslubiy yo‗nalish 
sifatida baholash zarur deb hisoblaymiz. 
Darhaqiqat, xodisalarga salbiy munosabat, inkor ruhi kuchli, 
hodisaning dahshatli manzarasini keskin, qabariq tarzda chizib 
berish, xodisa mohiyatini bor ziddiyatlari bilan kitobxonga xis 
qildirish aynan ana shunday uslubdagi asarlarda yetakchilik 
qiladi. Bunday asarlarga xos xususiyatlarni, fazilatlarni tilga 
olish bilan birga ulardagi tasviriy bo‗yoqlar, o‗zgarmas ohang, 
ayrim hollarda serjilo, rang-barang hayot haqiqati va alohida 
inson dunyosini to‗la-to‗kis gavdalantirib berolmaganday 
taassurot tug‗diradi. Shunday bo‗lsa-da, shaxs tabiatining ayrim 
jihatlarinigina qalamga oluvchi asarlar bilan bir qatorda inson 
ruhiyati, borliqiga xos umumiy xususiyatlardan alohida 
chizgilarga o‗tuvchi tasvir uslubini namoyon qiluvchi yo‗nalish 
inson ruhiyatining hech bir qolip-u andozalarga tushmaydigan, 
chegara bilmas turfa holatlarini badiiy kashf etishga urinish 
singari ijodiy intilishlar har jihatdan qo‗llab-quvvatlanishga va 
ilmiy tadqiqu tahlilga sazovor, degan xulosaga olib keladi. Zero, 
san‘at va adabiyot ravnaqini belgilovchi asosiy estetik 
tamoyillardan biri – hayot hodisalari va inson shaxsini yangi 
tomonlardan, rang-barang jihatlardan kashf etish hisoblanadi. 
Ijodkor mahorati esa hayot va inson haqida yaratgan yangi 
badiiy konsepsiya timsolida, uni ifodalash tarzida namoyon 
bo‗ladi. Mustaqillik yillarida hayotga, inson shaxsiga 
munosabatning o‗zgarganligi sabab an‘anaviy realizmga mansub 
asarlar ifoda tarzida, shaklida ham qator yangiliklar, xususan, 
modernizm 
alomatlari 
ko‗zga 
tashlanmoqda. 
Shukur 
Xolmirzayev, Murod Muhammad Do‗st, Tog‗ay Murod 
yaratgan hikoya va qissalar orqali ayni shu xususiyatni 

---

75 
ko‗ramiz. Ular qatorida yozuvchi Nazar Eshonqul ijodi shu 
uslubdagi izlanishlar hamda ularning natijalarini, bu yo‗nalish 
istiqbollarini o‗rganishda boy manba bo‗lib xizmat qiladi. 
Yaxshi bilamizki, so‗z san‘ati rivojida 
yaratilgan 
asarlarning soni emas, sifati hal qiluvchi ahamiyat kasb etadi. 
Shu ma‘noda bugungi nasrimizning ichki rivojida ham hayot, 
inson va uning qalbi haqidagi haqiqatni kashf etish, yangi 
tasviriy ifodalarni ixtiro qilish bobida ham kator yangi 
alomatlarni kuzatish mumkin. Adabiyotdagi ushbu yangilik va 
xodisalar yozuvchi Nazar Eshonqul hikoyalarida o‗zgacha 
ma‘no-mazmun kashf etgan holda namoyon bo‗layotganini 
adabiyotshunos olimlar, adabiy jamoatchilik va munaqqidlar 
allaqachon sezishgan. 
Professorlar 
U.Normatov, 
N.Xudoyberganov, 
K.Yo‗ldoshev, 
munaqqidlar 
A.Rasulov, 
R.Qo‗chqorov, 
A.Ulug‗ov, M.Mansur, B.Axmedov; ijodkorlardan Xurshid 
Do‗stmuhammad yozuvchi yaratgan hikoyalarni tadqiq etuvchi 
maqolalar, ilmiy tadqiqotlar yaratganlar. «Jahon adabiyoti» 
jurnali sahifalarida mazkur muammo tevaragida jiddiy bahs-
munozaralar ham bo‗lib o‗tdi. Shunday bo‗lsada, ijodkorning 
«Shamolni tutib bo‗lmaydi», «Maymun yetaklagan odam», 
«Hayot tuzog‗i», «Tobut», «To‗zon», Og‗rik lazzati» kabi 
hikoyalarini har jihatdan ilmiy-estetik tahlil va tadqiq qilish, ular 
orqali o‗zbek hikoyachiligida g‗arb modern adabiyotiga xos 
xususiyatlarning shakllanishi va o‗ziga munosib o‗rin egallash 
jarayonini 
o‗rganish 
mumkin. 
Yozuvchi 
asarlaridagi 
qahramonlarga xos milliylik, voqealarning sirli tarzda vositalar 
orqali, ba‘zan sahna ortida imo-ishoralar bilan ko‗rsatilishi, eng 
asosiysi, asarlaradagi voqealar «men» tilidan hikoya qilinishi va 
doimo o‗zini-o‗zi taftishu tahlil etib borishi, o‗z gunohlariga 

---

76 
iqrorligi adabiyotdagi, nainki milliy mustaqillik davri o‗zbek 
hikoyachiligi, balki butunicha nasrimizdagi yangicha uslubiy 
yo‗nalish sifatida o‗rganishga sazovordir. 
Atoqli ingliz adibi Jorj Oruell o‗zining 1941 yilda yozilgan 
«Adabiyot va totalitarizm» maqolasida shunday fikr bildiradi: 
«Totalitarizm bizni bu tasavvurimiz tumandek tarqab ketishini 
tan olishga majbur etayotir. Totalitarizm fikr erkinligi shunaqa 
hamla qildiki, buni hech qachon xayolga keltira olmasdik. Tan 
olish kerakki, uning fikrni nazorat qilishi faqat ta‘qiqlash 
maqsadlari emas, balki nimalar haqida o‗ylash lozimligini 
uqtirib turadi; shaxs qabul qilishi lozim bo‗lgan mafkura 
yaratiladi. Uning his-tuyg‗ularini boshqarishga tirishadi va ahloq 
namunasini belgilab beradi. Mafkura shaxsni iloji boricha sun‘iy 
muxitga solish, taqqoslash imkonidan mahrum etish uchun 
tashqi olamdan ajratib, o‗rab tashlaydi. Totalitar davlat, albatta, 
o‗z fuqarolarining fikr va tuyg‗ularini xuddi ularning hatti-
harakatlarini nazorat qilgandek nazorat ostiga olishga urinadi». 
Adib maqolasini davom ettirib, o‗z oldiga «Biz uchun 
muhimi, ana shunday muhitda adabiyot yashay oladimi, degan 
muammodir», deya haqli savol qo‗yadi va oddiy qilib 
«nazarimda javob lo‗nda va aniq bo‗lishi lozim: yo‗q! Agar 
totalitarizm umumbashariy hodisaga aylansa, uzluksiz davom 
etsa, biz bilgan adabiyot yashashdan to‗xtaydi», degan qat‘iy 
qarorga kelgan edi. 
Inson yoki biron jonzot jisman tutqunlikka ko‗nikishi 
mumkin. Biroq uning eng inja tuyg‗ulari, o‗ziga va faqat o‗ziga 
tushunarli o‗y-hayollari, orzu-armonlarini o‗zida mujassam 
etgan, uni asirlikdan, do‗zoxiy azoblardan ozod, erkin va baxtli 
xis qildira oladigan fikrdan, orzu qilish tuyg‗usidan mahrum 
 

---

77 
qilishsa, bunga ham chegara yoki devor tiklashsa, unda bu – 
insonning, insoniyatning, tanazzuli. J.Oruell buning natijasini 
quyidagicha izohlaydi: «Axir ijod bu eng avvalo tuyg‗u, 
tuyg‗uni esa abadiy nazorat qilish mumkin emas. Ayni daqiqa 
uchun ko‗rsatmalarni tushunish oson. Lekin qandaydir qadr-
qimmatga ega bo‗lgan adabiyot, yozuvchi yozayotgan narsasi 
haqqoniyligi xis etgan sharoitdagina mavjud bo‗ladi; agar bunga 
imkon bo‗lmasa ijodiy instink yo‗qoladi. To‗plangan barcha 
tajribalar ko‗rsatadiki, totalitarizm o‗z tarafdorlaridan talab 
etuvchi keskin ehtirosli o‗zgarishlar psixologik jihatdan amalga 
oshirib bo‗lmaydigan ishlarki, avvalo ana shu sababdan, 
menimcha, biz bilgan adabiyotning, agar dunyoning hamma 
joyida totalitarizm o‗rnatiladigan bo‗lsa, kuni bitadi». 
Darvoqye, sarobga qurilgan imoratning qulashi, cho‗qqida 
quyosh nuridan oltin misol tovlangan yaltiroq shishaning oddiy 
shishaligi hammaga ayon bo‗lgach, unga hech kimning e‘tibor 
bermasligi tayin. Kuch va yolg‗on va‘dalar bilan tiklangan sobiq 
Ittifoq davlati ham tanazzulga uchradi. Bu davr adabiyoti
haqida o‗z fikrini bildirgan professor Q.Yo‗ldoshev shunday 
deydi: «XX asrdagi adabiyotimizda qiyofasizlik keng yoyildi. 
Chunki undan muayyan shaxs tabiatini har jihatdan tasvirlash 
emas, shaxsni muayyan ijtimoiy qatlamning vakili sifatida 
ko‗rsatish talab etildi. Badiiy adabiyot konkret insondagi o‗ziga 
xoslik, alohidalikni emas, balki odamning qaysi bir ijtimoiy 
qatlamga mansub belgilarini eks ettirishi kerak edi. Shu sababli 
adabiyotda tip yaratishga e‘tibor kamayib, tipik obrazlarni 
tasvirlash, ommadan ajralib turmaydigan, olomonga singishib 
ketadigan qiyofasiz kimsani eks ettirish tajribasi keng yoyildi. 
XX asring qariyb yetmish besh yili adabiyotni qoliplarga 

---

78 
tiqishtirish davri bo‗ldi. Natijada adabiyotda qiyofasizlik, bir 
xillik avj oldi» 
(