Bilal Həsənli Nazilə Abdullazadə

♦ Mətnləri oxuyun. Alliterasiya və assonans yaradan səsləri göstərin. 
Yağış çisələyirdi. Xırda, sıx damlalar fantanların dövrəsində, vitrinlərin süd 
rəngli işıqları önündə, maşınların faralarının qabağında qaynayırdı. Yaş asfaltda 
təkərlər su kimi şırıldayırdı. Bu şırıltı bəzən motorların uğultusunda boğulur, 
bəzən də dalğa-dalğa uzaqlaşırdı. Fikrim hərdən bu şırıltının arxasınca gedir, elə-
belə boş-boşuna, küt-küt axır, gah da tamam dumanlanırdı. Motorlar sanki küçədə 
deyil, beynimdə uğuldayırdı.
Bu, birinci dəfə idi ki, mən işıq içində gümüş tozutək qaynayan damlalardan 
hərəkətsiz, nəm yarpaqların uclarında parıldaşan saysız-hesabsız mirvari dənələ-
rindən, şəhərin sərt görkəminə bir yumşaqlıq gətirən bu narın və səssiz yağışdan 
heç bir həzz ala bilmirdim.
Navalçalardan axan qar kimi ağ köpük səkilərdə, orda-burda cığır salırdı. 
Asfalt pəncərələri, fanarları, vitrinləri, maşınların arxasındakı qırmızı işıqları əks 
edirdi. Çıraqbanlıq gur olan yerlərdə asfaltın altında baş-ayaq çevrilmiş ikinci bir 
şəhər görünürdü və bu baş-ayaq şəhərin hər yerində qara sifətli, gecə sinəli bir 
vəhşi ağır-batman yumruqlarını oynadırdı 
(İ.Hüseynov). 
*** 
Sona şamı yandırdı və o şamı əlinə götürüb divarın qabağına gəldi, 
Gülağanın fotosu ilə üzbəüz dayandı. 
Şamın işığı fotoşəklin üstünə düşdü və Gülağanın gözləri o şam işığında 
işıldadı və Sonaya elə gəldi ki, Gülağanın gözləri qapalı idi, yəni qaranlıqda 
Gülağa gözlərini yummuşdu və o gözlər şamın işığındın diksindi, birdən-birə 
açıldı, birdən baxdı. 
Gülağanın bu fotoşəkli üç ay idi ki, bu divardan asılmışdı və düz üç ay idi 
ki, Sona səhər işə getməzdən əvvəl də, axşam işdən qayıdandan sonra da yuxuya 

---

73 
gedənə qədər Gülağanın bu fotoşəkli ilə danışırdı, bu fotoşəkillə də söhbət edirdi 
və çox vaxt da bu danışıq, bu söhbət sözsüz olurdu, çünki Gülağa həmişə Sonanı 
sözsüz də başa düşürdü, adicə bir-birlərinin gözünün içinə baxmaq kifayət idi və 
Gülağa bu fotoşəkildə də Sonanı başa düşürdü, Sona bunu bədəninin bir hücey-
rəsi ilə hiss edirdi, duyurdu. 
Bir neçə gün idi ki, Sonaya elə gəlirdi ki, bu fotoşəkildə nəsə bir dəyişiklik 
var, nəsə əvvəlki kimi deyil, amma baxırdı, baxırdı və bu dəyişikliyin nə oldu-
ğunu tapa bilmirdi. Gülağaya indi də həmişəki kimi baxırdı, dodaqlarındakı o 
təbəssüm də həmişəki kimi idi, amma bütün bunlarla bərabər, Gülağanın bu foto-
şəkilində nəsə elə bir şey var idi ki, əvvəllər yox idi və ümumiyyətlə… ümu-
miyyətlə… fotolarda elə şey olmurdu 
(Elçin).