125
Püstə ağacı
Bizim yaşadığımız ev böyük və çox gözəl idi. Ev ikimərtəbəli idi, bütün
ikinci mərtəbəboyu balkonlar sıralanırdı. Həyətdə isə böyük bir püstə ağacı
bitmişdi. Elə böyük idi ki, ikinci mərtəbənin balkonuna kölgəsi düşürdü.
Bizim üçün çox əlverişli ağac idi. Kəşfiyyat oyunu oynayanda onun budaq-
ları arasında gizlənirdik və heç kəs bizi tapa bilmirdi. Bakının heç bir həyətində
belə böyük püstə ağacı yox idi. Payızda püstə yetişəndə biz onları yığıb bütün
qonşular arasında bərabər bölürdük. Püstəni əvvəlcə qərargaha toplayır, sonra hər
mənzilə bir böyük kağız torbada paylayırdıq. Hamı da bizə “sağ ol” deyirdi.
Həmin gün şənbə idi. Biz qərargahda oturmuşduq. Hamı yığışmışdı və yeni
qonşuya nə deyəcəyimizi müzakirə edirdik. Biz qərara gəldik ki, o, çox kinli,
axmaq qadındır və onun bizim evdə yaşamasını istəmirik.
Hamımız birlikdə onun qapısına yaxınlaşdıq və qapını döydük. Qapını bir
neçə dəfə döysək də, heç kəs cavab vermədi və biz otağa girdik.
O, çarpayıda oturub ağlayırdı. Mən heç vaxt bir adamın belə ağladığını gör-
məmişdim. O, bizə fikir vermədən paltar yumaqdan şişmiş, göy damarları çıxmış
əlləri ilə üzünü tutub ağlamaqda davam edirdi. Onun oğlu və qızı biz gələndən bir
neçə saniyə sonra qorxu içində susdular, sonra isə səs-səsə verib ağlamağa baş-
ladılar və analarının üstünə atıldılar. Biz isə, polkovniklər, generallar, marşallar
onun qarşısında durub susurduq. Hamımızı qəhər boğurdu. Biz ona demək istə-
yirdik ki, dünyanın ən gözəl ağacı onun göz yaşlarına dəyməz və yaşlı olsaydıq,
yəqin ki, elə belə də deyərdik... Bir də ki, belə hallarda yaşlıların nə dediyini
haradan biləsən
(M. İbrahimbəyov).
Dostları ilə paylaş: