eşidirdi. - Bu sözlor kimindir? - deyo pıçıltı ilə Zivərdən soruşdu. - Bilmirəm. Yəqin axırmcı bənddə müəllifin adı olar. Tahir zildən vəsəto keçəndə bütün salon heyrət içində susmuşdu. Yalnız onu ilk dəfə eşidənlər deyil, Cəmil də, Biləndər də, gəlib qapı ağzında oturmuş Səməndər də bu mahnıya valeh olmuşdular. İndiyə kimi Tahirin belə gözəl oxuduğu onların yadına gəlmirdi. Səməndər bunun səbəbim yaxşı bilirdi. O, dodağını Bİlənderin qulağına yaxın laşdırdı: - Bilirsən niyə belə qiyamət eləyir? - Niyə? - Letife buradadır axı... Səməndər haqlı idi. Tahir L əti fənin əlindən yanıqlı olduğu üçün, dinləyənlər arasında gözlərile onu axtarmadan bütün həyəcanını mahnı ilə ifadə edirdi. - Axı bu sözlər kimindir? - deyo Lətifə bir də Zivərdən soruşdu. - Bu saat deyər. Aha, Özünündür! Doğrudan da Tahir dostluqdan, vəfadan, məhəbbətdən bəhs edən bu gözəl qoşmam özü söyləmişdi. Paşanın mühazirəsində eşitdiyi he kayələrdən, xüsusilə gənc qvardiyaçıların fədakar dostluğundan nə qədər mütəəssir olduğu bu qoşmadan aydın görünürdü. Şerin məzmu nu çox sadə idi: tufanlı dənizdə qərq olmaq təhlükəsi de üz versə, dost yolunda canını əsirgəmə, çünki bizim həyatımız bu dostluq üzərində yüksəlir! Tahir qoşmanın son bəndini zilə çəkib oxumağına ara verəndə, sa londa elə bi! tufan qopdu. Hamı ondan bir do oxumağı xahiş elədi. Konferansye ortaya çıxıb mahnıya “duz” qatmağa belə ehtiyac gör mədi. Tahir yenə oxudu. Lətifə isə gözlərini ondan ayıra bilmirdi. Bəlkə qız, indiyə qədər hərdəmxəyal, mütərəddid və qeyri-ciddi bir uşrq hesab elədiyi Tahirin məharotıne vurulduğu üçün dünyada hər şe? i 241 O
v
