onların üstünə süd kimi ağ bir işıq saldı. Birdən Comil Zivərin səsini eşitdi: - Ne olub sənə, ay qız? N iyə qanın qaradır? Lətifə dinmədi. Başını Zivərin çiyninə söykədi. - Bayaqdan fikir verirəm. Demə ki, Zivərin gönü qalındır. Axı o seni görmədi. Usta onun başım qatmışdı. Mən bilinəm ki, o səni çox istəyir. Günah Özündədir. Xətrinə dəymisen. Lətifə yenə dinmodi. - Yaxşı oğlandır. Səməndər m ənə deyib. Ürəyi təmiz, yoldaşlıqda vəfalıdır. Amma gözəl oxudu. Deyəsən hava da özünündür. Sözləri necə idi?.. Hayıf yadımda qalmayıb. Səbirsizlikdən az qala Cəmilin ürəyi yerindən qopurdu: “Gör qızı nə tovlayır! Görək Lətifə özü nə deyəcək?” deyə nifrətlə Zivərə ba xırdı. Yenə Zivərin səsi eşidildi: - Bu nədir, sən ağlayırsan? Qaranlıq bucaqda durub, onlara qeyri-adi bir intizarla baxan Cəmil, Lətifənin hıçqırıqlarını aydın eşidirdi. 243
“Aha, Tahiri sevirmiş...” Cəmil, elo bil gicgahlarında vuran damar ların zərbindən bir az geriyə çəkildi və burada gizlənib oğrun-oğrun baxdığını kiminsə görəcəyindən qorxurmuş kimi, tez uzaqlaşdı. Ümumi yaşayış evinə gələndə, yoldaşları hələ yatmamışdı. Səməndərlə Biləndər bir-birinin sözünü kəsərək Tahiri tərifləyir, konsertdə hamıdan çox onun müvəffəqiyyət qazandığını söyləyirdilər. - Doğru deyirsiniz, bu gün Tahirin gəlhagəli başlanıb, - deyə Cəmil adəti üzrə ciddi və sakit bir tərzdə əlavə etdi. Səməndər bir Tahirə, bir də Cəm ilə diqqətlə nəzər salıb, zarafat tərzində, bic-bic gülərək dedi: - Aşna, elə bilmə ki, görmədim ha! Cəmil diksinərək gözlərini Səməndərə zillədi: - Nəyi?
