hərəsini əm əlli-başlı öyrənməkdən ötrü gərək yekə bir kurs keçəsən. Cəmil hər bir briqadaya daxil olan ayn-ayn adamların vəzifələrin dən danışanda, Tahiri bir m əsələ maraqlandırdı: - Deməli, mən burada nəçi olacağam? Hələlik şagird. Amma bizim usta bir yerdə ayaq döyənləri xoşla mır ha... Bu sözlər Tahirin ürəyindən oldu: “Şagird... Gərok, mən on gündən sonra bu adı üstümdən götürdoıri". Onlar kelləçarxa doğru uzanan eyrim-üyrim taxta pilləkənin dibi nə çatanda, Tahir Cəmili dayandırdı. - Yuxarıya nəyə qalxırlar? - Orada gərək fəhlə olsun. Ona verxovoy deyirlər. O, yuxarı qal dırılan, aşağı salınan boruları qarmağa keçirir. - Onun işi çətindir hə? - O baxır adamına. Heydəri görürsən? Çox qoçaq oğlandır. Usta onun xətrini yaman istəyir. G əlsənə biz də onun yanına dırmaşaq, hə? Tahir yuxan baxdı. Doğrusu gözləri qaralan kimi oldu: Holə yox, — cavabını verdi, — qoy bir az alışım. Cəmilin dodaqlannda x ə fif bir tobossüm titrodi. O bilirdi ki, Usta Ramazan bu gün də olmasa, sabah Tahiri mütləq ora dırmaşdıracaq. 58 C 2 V
- Yaxşı, - deyə Cəmil dostunun qolundan tutaraq, buruqdan kəna ra, mədəni budkaya san uzanan taxta körpünü gösterdi: - Bax, o bala ca daxmanı görürsənmi? Orada telefon, radio aparatı var. Kim yorulsa orda dincəlir. Qozet, jurnal oxuyur. Papiros çəkənlər də ora gedirlər. - Niyə ki? - deyə Tahir biganə bir tərzdə xəbər alıb əsnədi. - Bu rada papiros çəkmək olmaz? - Yox, yanğın törəyə bilər. Neft, qaz olan yerdə lap bircə qığılcım da bəs elər. Dostlar, mexanızmlərin səsini ötmək üçün ucadan danışa-danışa usta Ramazana yanaşdılar. Qoca Tahirə üz tutaraq: - Ho oğlum, - dedi, - çünki oldun dəyirmançı, çağır gəlsin dən,
