َﻦﻴِﻗِدﺎﱠﺼﻟا َﻦِﻣ َﺖْﻨُآ ْنِإ ﺎَﻧُﺪِﻌَﺗ ﺎَﻤِﺑ ﺎَﻨِﺗْﺄَﻓ ﺎَﻨَﻟاَﺪِﺟ َتْﺮَﺜْآَﺄَﻓ ﺎَﻨَﺘْﻟَدﺎَﺟ ْﺪَﻗ ُحﻮُﻧ ﺎَﻳ اﻮُﻟﺎَﻗ ) ٣٢ ( َلﺎَﻗ َﻦﻳِﺰِﺠْﻌُﻤِﺑ ْﻢُﺘْﻧَأ ﺎَﻣَو َءﺎَﺷ ْنِإ ُﻪﱠﻠﻟا ِﻪِﺑ ْﻢُﻜﻴِﺗْﺄَﻳ ﺎَﻤﱠﻧِإ ) ٣٣ ( «Ular (Nuh qavmi) dedilar: «Ey, Nuh! Biz bilan bahslashding, lekin bahsni ko‘p qilib yubording. Bas, agar rostgo‘ylardan bo‘lsang, bizga o‘sha cho‘chitgan narsang (azob)ni keltir!». Nuh dedi: «Uni Alloh xohlasa, albatta, keltiradi. Sizlar esa, ojiz qoldiruvchi emassizlar».(Hud, 32-33.) Nuh (a.s.) butun sa’yu harakat va g‘ayratlarini qavmlarining hidoyatiga sarf qildilar. Har safar ulardan
haqorat yoki masxaralangan javob olardilar. Nihoyat, eng oxirgi chora sifatida Allohga yolvorib:
اًرﺎَﻬَﻧَو ﻼْﻴَﻟ ﻲِﻣْﻮَﻗ ُتْﻮَﻋَد ﻲِّﻧِإ ِّبَر َلﺎَﻗ ) ٥ ( اًراَﺮِﻓ ﻻِإ ﻲِﺋﺎَﻋُد ْﻢُهْدِﺰَﻳ ْﻢَﻠَﻓ ) ٦ ( ﺎَﻤﱠﻠُآ ﻲِّﻧِإَو اوُﺮَﺒْﻜَﺘْﺳاَو اوﱡﺮَﺻَأَو ْﻢُﻬَﺑﺎَﻴِﺛ اْﻮَﺸْﻐَﺘْﺳاَو ْﻢِﻬِﻧاَذﺁ ﻲِﻓ ْﻢُﻬَﻌِﺑﺎَﺻَأ اﻮُﻠَﻌَﺟ ْﻢُﻬَﻟ َﺮِﻔْﻐَﺘِﻟ ْﻢُﻬُﺗْﻮَﻋَد اًرﺎَﺒْﻜِﺘْﺳا ) ٧ ( “Parvardigorim, albatta men qavmimni kechayu-kunduz da’vat etdim. Da’vatim ularga faqat imondan qochishni ziyoda qildi, xolos. Darvoqe, men ularni har qachon Sening mag‘firatinga da’vat qilsam, ular barmoqlarini quloqlariga tiqib, kiyimlarini boshlariga o‘radilar va kibr-havoga berildilar”. (Nuh, 5-7.) اًرﺎﱠﻳَد َﻦﻳِﺮِﻓﺎَﻜْﻟا َﻦِﻣ ِضْرﻷا ﻰَﻠَﻋ ْرَﺬَﺗ ﻻ ِّبَر ٌحﻮُﻧ َلﺎَﻗَو ) ٢٦ ( اﻮﱡﻠِﻀُﻳ ْﻢُهْرَﺬَﺗ ْنِإ َﻚﱠﻧِإ اًرﺎﱠﻔَآ اًﺮِﺟﺎَﻓ ﻻِإ اوُﺪِﻠَﻳ ﻻَو َكَدﺎَﺒِﻋ
