Uraz elektryczny – powstaje w wyniku bezpośredniego kontaktu tkanki z dwoma przewodnikami lub z przewodnikiem i ziemią, między którymi znajduje się człowiek.
Następstwa zależą od:
Najogólniej rzecz biorąc najgroźniejszy jest prąd o natężeniu 80 mA–3 A, biorąc pod uwagę prąd zmienny o napięciu 220 lub 380V.
Wyróżnia się:
uszkodzenie miejscowe,
wpływ na czynność serca:
natężenie 25-80 mA wywołuje krótkie zatrzymanie czynności serca z następczym przyspieszeniem i niemiarowością, chwilowe ↑ CTK z późniejszym jego ↓ i ↓ pojemności wyrzutowej serca,
natężenie 80-100 mA powoduje zmiany j.w. oraz migotanie komór z zatrzymaniem serca w rozkurczu (mało prawdopodobne jeśli czas działania prądu < 0,2s) → utrata przytomności, ryzyko zgonu,
wpływ na czynność oddechową:
zaburzenie czynności oddechowej w wyniku silnego skurczu mięśni międzyżebrowych (może być przyczyną zgonu) lub na skutek zaburzenia czynności ośrodka oddechowego,
wpływ na układ nerwowy:
przegrzanie mózgu, rozwój obrzęku → ↓ przepływ krwi w naczyniach mózgu z następczym niedotlenieniem,
uszkodzenie naczyń krwionośnych (skurcz i pękanie) z tworzeniem skrzeplin przyściennych.
Działanie cieplne:
znaczna oporność skóry (suchy naskórek) → miejscowe przegrzanie, a nawet oparzenie,
prąd o napięciu 1500-6000 V wywołuje duże uszkodzenia cieplne:
martwica skóry,
uszkodzenia narządów wewnętrznych (zmiany denaturacyjne),
mięśni (→ uwolnienie mioglobiny i wtórne uszkodzenie nerek),
kości (powstają nadtopienia tzw. perły kostne ze stopionego fosforanu wapniowego),
duże natężenie → wysoka temperatura → martwica skrzepowa np. martwica kanalików nerkowych → skąpomocz lub bezmocz,
ze względu na małą oporność krwi prąd przepływając swobodnie uszkadza płytki krwi i erytrocyty.
