82
yaxshi inobatga olingan. Shuning bilan birga, u oromiy, sug‘d,
pahlaviy yozuvlarining kuchli ta’sirida bo‘lgan (bular
to‘g‘risida qarang: Васильев 1983,5–9).
Paleografik
kuzatuvlar,
qadimiy
yozuvlarni
o‘zaro
qiyoslash olimlarni yana bir fikrga olib kelmoqda. Jumladan,
olim A. Amanjolovning fikricha,
ushbu yozuvning tarixi
meloddan burungi I ming yilliklarga tutashadi. Uning old
Osiyo yozuvlariga o‘zakdosh bo‘lgan qadimgi yunon va
somiy-finikiy yozuvlari bilan ayrim jihatdan bog‘liqligi bor
(Aманжолов 1978,76-87; 2003,289-300).
Qadimgi turkiy yozuvning kelib chiqishi to‘g‘risidagi
tortishuv, aftidan, hali o‘z yechimini topishi qiyin kechar. Biz
mazkur o‘rinda u yoki bu fikrga munosabat bildirmoqchi
emasmiz. Lekin ushbu masala haqida fikr yuritganda
yozuvning quyidagi xususiyatlarini e’tiborga olish kerak deb
o‘ylaymiz.
Ta’kidlash kerakki, ko‘k turk alifbosining tizimi va yozuv
prinsiplari tamoman o‘ziga xos. U qadimgi hamda o‘rtancha
eroniy tillarning tovush qurilishiga moslashgan oramiy
yozuvlaridan farq qiladi. Ma’lumki, oromiy yozuvlarida harflar
bir-biriga ulanadi. Ko‘k turk xatida esa harflar ulanmay, ayri-
ayri yozilgan. Turkiy yozuv sug‘d xatining so‘nggi
takomillashgan kursivli turidan shakllangan ekan, yangi
yozuvda harflarni ajratib yozishning ma’nisi nima? Bu hodisa
yozuv tarixida progress emas, orqaga qaytish bo‘lmaydimi?
Shunday bo‘lgan deya faraz ham qilaylik. U holda turklar
sug‘d xati negizida boshqa bir alifbo - uyg‘ur xatini
yaratganliklarini qanday tushunmoq kerak? Ma’lumki, uyg‘ur
xatini yaratish jarayonida sug‘diydan u qadar chekinish sodir
bo‘lgani yo‘q. Uyg‘ur xati paleografik jihatdan sug‘dchaning
so‘nggi tezkor shakliga juda yaqin turadi. Nazarimizda, uyg‘ur
xatining kashf etilishi va o‘ta ommalashuvi, hatto kiyinchalik
ko‘k turk xatini siqib chiqarganligining sabablaridan biri ham
uning kitobat ishida qulayligi bo‘lgan.
83
Sug‘d alifbosida 22 harf mavjud edi. Uyg‘ur alifbosida
unga bir belgi –
harfi orttirilib, 23 harfdan foydalanilgan.
Lekin ko‘k turk matnlaridagi harflar soni 38–40 atrofida (ayrim
matnlarda bundan ham ortiq). Yuqoridagi faraz nazarda
tutilgan taqdirda alifboda harflar sonining salkam ikki bor
orttirib yuborilishining boisi nima? Axir harflar miqdorini
deyarli saqlagan holda uyg‘ur xatini yaratgan emasmidilar?
Sug‘dcha harflar bilan ko‘k turk harflarining ba’zilarini
o‘zaro chog‘ishtirish ham mumkin. Lekin turkiy alifboda
mazkur belgining ikkinchi eshi-da bor. Masalan, harfi
sug‘dcha ga o‘xshash deydigan bo‘lsak, uning yo‘g‘on
shakli – sug‘dchadagidan tamoman farq qiladi.
Yana bir xususiyati: ko‘k turk xatida ayrim ideografik
belgilarni ham kuzatish mumkin. Jumladan, tadqiqotchilarning
e’tiroficha, J harfining genezisi
ay
(oy) so‘zi bilan bog‘liq.
Ya’ni oyning ko‘rinishini nazarda tutib, ushbu harfni
yaratganlar deb faraz qilish mumkin (yozuvda
ay
so‘zi oy
shaklidagi J bilan yoziladi). Shuning singari r harfi er
(odam) ko‘rinishi, u harfi “o‘q”ning ko‘rinishi, T
c
esa “tom”ning ko‘rinishi asosida shakllangan ko‘rinadi,
chamasi. Ayni faraz to‘g‘ri bo‘lgan taqdirda, ko‘k turk
yozuvining turkiy muhitda kashf etilgani mutlaqo shubha
tug‘dirmaydi.
Muhimi, yozuvda qadimgi turkiy tilning fonetik-fonologik
xususiyatlari to‘laligicha inobatga olingan edi. Ko‘k turk
alifbosi turkiy xalqlar tarix davomida qo‘llagan yozuvlari
ichida o‘z tillariga eng muvofiqlashgani edi. Yozuvning bu
kabi xususiyatlarini hisobga olmay, uning asosini boshqa
yozuvlarga to‘g‘ridan-to‘g‘ri bog‘lab qo‘yish, nazarimizda,
o‘zini oqlamas.
Ko‘k turk yozuvining oromiy yozuvlari, xususan, sug‘d
xatiga ayrim jihatdan bog‘liqligini umuman inkor etmaslik
kerak (bu yozuv ham finikiy alifbo tizimiga borib tutashadi).
Lekin yozuvning shakllanishini keyingi davrlarga yoki aynan
84
sug‘d alifbosigagina bog‘lab qo‘yish, bizningcha, asossiz.
Turkiy yozuvning paleografik xususiyatlari va fonetik-
fonologik vazifasi uning bir yo‘la emas, asta-sekinlik bilan,
asrlar davomida, qadimgi turkiyning tovush qurumi bilan uzviy
holda rivoj topganidan dalolat bermoqda.
Bizgacha saqlanib qolgan urxun-enisey bitiglari ushbu
yozuvning ilk bosqichiga oid emas, balki mazkur obidalar
yozuvning takomillashgan bosqichida yaratilgan. Demak, ushbu
yozuvning tarixi bizgacha yetib kelgan yodgorliklardan-da
qadimiydir.
Ko‘k turk xatini ba’zi olimlar bir paytning o‘zida kengashib
yaratilgan,
deb
ham
chamalamoqdalar.
Lekin
so‘nggi
o‘nyilliklarda topilayotgan yodgorliklar ushbu yozuvning paydo
bo‘lgan davrini miloddan avvalgi asrlar bilan bog‘lash
mumkinligini ko‘rsatmoqda. Jumladan,
Almati yaqinidagi Issiq
qo‘rg‘onidan,
o‘zbekistonning
janubidagi
qadimgi
kent
xarobalaridan chiqqan bitiglar buning dalilidir. Qadimgi turkiy
yozuv madaniyatini tadrijiy jarayon sifatida yaxlit talqin etmoq
uchun ushbu topilmalar ustida yana chuqur tadqiqotlar
bajarilmog‘i lozim.
Qadimgi turk xati shu qadar keng yoyilgan ediki,
yozuvning ilk o‘choqlari qaerlarda bo‘lgan, degan savol ham
tug‘iladi. Bu masalada yozuv, asosan, ko‘k turk xoqonliqlari
davrida Yenisey va Urxun atroflarida yoyilib, taraqqiy etgan
deb qarash kifoya emas. Bir yog‘i Sibir, Oltoy o‘lkalaridan
Markaziy Mo‘g‘ulistonu
Sharqiy Turkistonga qadar, ikkinchi
yog‘i Afg‘onistondan tortib Kaspiy tevaragi bo‘ylab Sharqiy
Ovro‘pagacha
bo‘lgan
ulkan
hududdan
topilgan
va
topilayotgan turkiy bitiglar ilk o‘rta asrlarda ushbu tuproqlarda
yozuv madaniyatining g‘oyat ravnaq topganidan dalolat
bermoqda. Muhimi shundaki, mazkur yodgorliklarning xat
shakli xilma-xil. Ularni paleografik jihatdan bir guruhga
biriktirib bo‘lmaydi. Har qaysi hududda amal qilgan yozuv
paleografik jihatdan o‘ziga xos; ayrim belgilari, ba’zi imlo
85
xususiyatlari bilan ham farqlanib turadi. Jumladan,
urxun
bitiglarida qo‘llangan belgilar soni yenisey va talas bitiglaridagi
belgilar bilan barobar emas. Matnlarda bir-biridan farq qiluvchi
belgilar bor, ayrim harflarning shaklida ham o‘zgarish ro‘y
bergan. Yoki o‘rta Osiyo tuproqlarida yozuvning o‘ziga xos
ko‘rinishi amal qilgan. Yozuvning bu xususiyati ba’zi olimlarni
turk runiy bitiglari bir necha alifboda bitilgan degan o‘y-xayolga
ham olib kelmoqda. I.L. Kizlasovning fikricha, ushbu bitiglarda
sakkiz xil alifbo amal qilgan. Urxun-enisey yodgorliklari o‘zaro
yaqin bo‘lgan ikki xil alifbo – urxun va yenisey xatida. Talas
bitiglari esa ularga o‘zakdosh uchinchi alifboda bitilgan (qarang:
Kызласов 1994,33).
Qadimgi
turk
o‘lkalaridan
topilayotgan
yozma
yodgorliklar, ayniqsa, ularda qo‘llangan xat shaklining o‘zaro
farqli ekanligidan anglashiladiki, turkiy yozuvning madaniy
markazlari bir emas, bir qancha bo‘lgan.
o‘rta Osiyo, xususan, o‘zbekiston tuprog‘idan topilayotgan
ilk o‘rta asrlarga tegishli obidalar bu yerlar ham o‘tmishda
ko‘hna turk yozuvining madaniy o‘choqlaridan biri o‘tganidan
dalolat bermoqda.
Dostları ilə paylaş: